Гемімарфіт

Гемімарфіт (стар.-грэч.: ἡμι- — паў- і μορφή — форма) — мінерал класа сілікатаў, вадаўтрымальны сілікат цынку астраўной структуры. Назва звязана са «сціснутай» формай крышталяў. Сінонім - каламін (лац. calamia). Міжнароднае гемалагічнае скарачэнне - gmm. Упершыню апісаны як самастойны мінерал ў 1853 годзе.

Гемімарфіт
Формула	Zn4[Si2O7] (OH)2 x H2O
Статус IMA	approved mineral and/or valid name (A)[d][1]
Фізічныя ўласцівасці
Колер	Галубай, ружовы, зелянявы, бясколерны
Колер рысы	Белы
Бляск	Шкляны
Празрыстасць	Ад празрыстага да непразрыстага
Цвёрдасць	4 - 5
Спайнасць	Дасканалая
Шчыльнасць	3,4 - 3,5 г/см³
Сінгонія	Рамбічная
Аптычныя ўласцівасці
Паказчык пераламлення	1,614 - 1,636
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Уласцівасці

Дысперсія, плеахраізм адсутнічаюць. Спектр паглынання не інтэрпрэтуецца. Люмінесцэнцыя слабая, нехарактэрная. Часта ў гемімарфіце адзначаецца чаргаванне белых і блакітных палос або ўключэнні цёмнай матрыцы. Раствараецца ў салянай кіслаце. Валодае піраэлектрычнымі ўласцівасцямі.

Утвараецца як другасны мінерал ў зонах акіслення свінцова-цынкавых радовішчаў, пераважна сфалерыта. Асацыюецца з галенітам, кальцытам, смітсанітам, сфалерытам, цэрусітам.

Склад (%): 67,5 ZnO; 25 SiO₂; 7,5 H₂O. Прымешкі: Pb, Fe, Ca, Mg, Ti, Al, Cd.

Радовішчы

Радовішчы гемімарфіту маюцца ў Алжыры, Аўстрыі, Бельгіі, Вялікабрытаніі, Германіі (Ахен), Італіі (Сардзінія), Грэцыі, Мексіцы (Чыўаўа), ЗША (штаты Каліфорнія, Мантана, Невада, Пенсільванія,Юта), Намібіі, Цэнтральным Казахстане, Польшчы (Верхняя Сілезія), Расіі (Усходняе Забайкалле), В’етнаме, Кітаі.