MYO1A

Miozin IA ili MYO1A je protein koji je kodiran istoimenim genom, koji se kod ljudi nalazi na kratkom kraku hromosoma 12. Protein kodiran ovim genom prema funkciji pripada motornim proteinima, miozinima. Protein ima mjesto vezanja za adenozin-trifosfat, nukleotide, molekule aktina i kalmodulina.^[5]

MYO1A
Identifikatori
Aliasi	MYO1A
Vanjski ID-jevi	OMIM: 601478 MGI: 107732 HomoloGene: 21113 GeneCards: MYO1A
Lokacija gena (čovjek) Hrom. Hromosom 12 (čovjek)[1] Bend 12q13.3 Početak 57,028,517 bp[1] Kraj 57,051,198 bp[1]
Lokacija gena (miš) Hrom. Hromosom 10 (miš)[2] Bend 10 D3|10 74.62 cM Početak 127,541,039 bp[2] Kraj 127,556,809 bp[2]
Obrazac RNK ekspresije Više referentnih podataka o ekspresiji
Ontologija gena Molekularna funkcija • nucleotide binding • actin binding • actin filament binding • cytoskeletal motor activity • calmodulin binding • ATP binding • microtubule motor activity • microtubule binding Ćelijska komponenta • filamentous actin • brush border • citoplazma • cortical actin cytoskeleton • microvillus • apical plasma membrane • basal plasma membrane • plasma membrane raft • myosin complex • basolateral plasma membrane • lateral plasma membrane Biološki proces • sluh • microvillus assembly • cell projection organization • vesicle localization • microtubule-based movement Izvori:Amigo / QuickGO
Ortolozi
Vrste	Čovjek	Miš
Entrez	4640	432516
Ensembl	ENSG00000166866	ENSMUSG00000025401
UniProt	Q9UBC5	O88329
RefSeq (mRNK)	NM_001256041 NM_005379	NM_001081219
RefSeq (bjelančevina)	NP_001242970 NP_005370	NP_001074688
Lokacija (UCSC)	Chr 12: 57.03 – 57.05 Mb	Chr 10: 127.54 – 127.56 Mb
PubMed pretraga	[3]	[4]
Wikipodaci
Pogledaj/uredi – čovjek Pogledaj/uredi – miš

D'Adamo et al. (2003.) mapirali su novi lokus autosomno dominantne nesindromske gluhoće, koji su označili kao DFNA48, u hromosom 12, sekvenca q13-q14 , proučavanjem povezanosti u velikoj višegeneracijskoj italijanskoj porodici. Maksimalna ocjena loda od 3,31 postignuta je markerom D12S83.^[6]

Klinička obilježja

D'Adamo et al. (2003.) izvijestili su o velikoj višegeneracijskoj italijanskoj porodici sa Sardinije u kojoj je 22 člana, u dobi od osam do 83 godine, imalo nesindromski gubitak sluha. Pacijenti su imali postlingvalno, sporo progresivno, bilateralno i simetrično senzorinervno oštećenje sluha, za koje se činilo da je potpuno penetrantno. Dob na početku varirala je od prve do treće decenije. Stepen gluhoće kretao se od umjerene do teške.

Nasljeđivanje

Obrazac prenošenja nesindromskog gubitka sluha u italijanskoj porodici koji su prijavili D'Adamo et al. (2003) bilo je u skladu s autosomno dominantnim nasljeđivanjem.

Molekulska genetika

Donaudy et al. (2003) pregledali su gen MYO1A , koji se mapira unutar lokusa DFNA48, na mutacije kod pacijenata iz velike italijanske porodice o kojima su izvijestili D'Adamo et al. (2003) i nisu identificirali mutaciju u kodirajućoj regiji ili granici egzonsko-intronskog gena.^[7]

Ciljanim slijedećim sekvenciranjem 66 gena gluhoće u 109 pacijenata s autosomno dominantnim nesindromskim gubitkom sluha, Eisenberger et al (2014) identificirali su dvija nove nonsens mutacije i jednu poznatu nonsens varijantu u genu MYO1A, koja je osporila nalaze Donaudyja et al (2003).^[8] Varijante su identifikovane u heterozigotnom stanju, ne samo kod indeksnih pacijenata, već i kod neizlečenih srodnika. Čak je otkriveno da je jedna zdrava osoba homozigotna za jednu od nonses mutacija. U potrazi za genomskim bazama podataka, otkrili su da je većina od 10 prijavljenih varijanti MYO1A u pacijenata s nesindromskim gubitkom sluha dokumentirala učestalost alela, pri čemu ih je četiri iznad granične vrijednosti MAF-a od 0,1% u najmanje jednoj bazi podataka. Također su primijetili da Myo1a nokaut-miševa nema nikakvu otvorenu patologiju sluha ili ravnoteže. Autori su predložili da MYO1A nije potreban za pravilnu percepciju zvuka.

Historija

Donaudy et al. (2003) pregledali su gen MYO1A na mutacije u 230 pacijenata sa oštećenim sluhom. Identificirali su nonsens mutaciju, inserciju trinukleotida i šest misens mutacija kod osam nepovezanih pacijenata iz središnje i južne Italije, pogođenih senzorinervnim bilateralnim gubitkom sluha različitog stupnja, obično u rasponu od umjerenog do ozbiljnog, ali nikad dubokog.

Aminokiselinska sekvenca

Dužina polipeptidnog lanca je 1.043 aminokiseline, a molekulska težina 118.401 Da.^[9]

10		20		30		40		50
MPLLEGSVGV		EDLVLLEPLV		EESLLKNLQL		RYENKEIYTY		IGNVVISVNP
YQQLPIYGPE		FIAKYQDYTF		YELKPHIYAL		ANVAYQSLRD		RDRDQCILIT
GESGSGKTEA		SKLVMSYVAA		VCGKGEQVNS		VKEQLLQSNP		VLEAFGNAKT
IRNNNSSRFG		KYMDIEFDFK		GSPLGGVITN		YLLEKSRLVK		QLKGERNFHI
FYQLLAGADE		QLLKALKLER		DTTGYAYLNH		EVSRVDGMDD		ASSFRAVQSA
MAVIGFSEEE		IRQVLEVTSM		VLKLGNVLVA		DEFQASGIPA		SGIRDGRGVR
EIGEMVGLNS		EEVERALCSR		TMETAKEKVV		TALNVMQAQY		ARDALAKNIY
SRLFDWIVNR		INESIKVGIG		EKKKVMGVLD		IYGFEILEDN		SFEQFVINYC
NEKLQQVFIE		MTLKEEQEEY		KREGIPWTKV		DYFDNGIICK		LIEHNQRGIL
AMLDEECLRP		GVVSDSTFLA		KLNQLFSKHG		HYESKVTQNA		QRQYDHTMGL
SCFRICHYAG		KVTYNVTSFI		DKNNDLLFRD		LLQAMWKAQH		PLLRSLFPEG
NPKQASLKRP		PTAGAQFKSS		VAILMKNLYS		KSPNYIRCIK		PNEHQQRGQF
SSDLVATQAR		YLGLLENVRV		RRAGYAHRQG		YGPFLERYRL		LSRSTWPHWN
GGDREGVEKV		LGELSMSSGE		LAFGKTKIFI		RSPKTLFYLE		EQRRLRLQQL
ATLIQKIYRG		WRCRTHYQLM		RKSQILISSW		FRGNMQKKCY		GKIKASVLLI
QAFVRGWKAR		KNYRKYFRSE		AALTLADFIY		KSMVQKFLLG		LKNNLPSTNV
LDKTWPAAPY		KCLSTANQEL		QQLFYQWKCK		RFRDQLSPKQ		VEILREKLCA
SELFKGKKAS		YPQSVPIPFC		GDYIGLQGNP		KLQKLKGGEE		GPVLMAEAVK
KVNRGNGKTS		SRILLLTKGH		VILTDTKKSQ		AKIVIGLDNV		AGVSVTSLKD
GLFSLHLSEM		SSVGSKGDFL		LVSEHVIELL		TKMYRAVLDA		TQRQLTVTVT
EKFSVRFKEN		SVAVKVVQGP		AGGDNSKLRY		KKKGSHCLEV		TVQ

Simboli

C: Cistein
D: Asparaginska kiselina
E: Glutaminska kiselina
F: Fenilalanin
G: Glicin
H: Histidin
I: Izoleucin
K: Lizin
L: Leucin
M: Metionin
N: Asparagin
P: Prolin
Q: Glutamin
R: Arginin
S: Serin
T: Treonin
V: Valin
W: Triptofan
Y: Tirozin