Danubio
From Wikipedia, the free encyclopedia
From Wikipedia, the free encyclopedia
Danubio[1] (latinez: Danubius eta Ister; alemanez: Donau; txekieraz eta eslovakieraz: Dunaj; kroazieraz: Dunav; serbieraz eta bulgarieraz: Дунав, Dunav; hungarieraz: Duna; ukraineraz: Дунай, translit.: Dunai; errumanieraz: Dunărea; turkieraz: Tuna) Europa erdialdeko eta ekialdeko ibaia da. Luzeraz (2.850 km), arroak hartzen duen eremuaz (817.000 km²) eta batez besteko emariaz (6.500 m³/s ahoan) kontinenteko bigarren ibaia da, Volgaren ondotik.
Danubio Donau, Dunaj, Duna, Dunav, Dunărea, Дунав | |
---|---|
Datu orokorrak | |
Mota | ibai eta nazioarteko ibai |
Luzera | 2.850 km |
Geografia | |
Koordenatuak | 45°13′19″N 29°44′36″E |
Estatu burujabe | Alemania |
Alemaniako estatua | Baden-Württemberg |
Hidrografia | |
Ibaiadarrak | ikusi
|
Arroaren azalera | 801.463 km² eta 817.000 km² |
Arro hidrografikoa | Danube basin (en) |
Ur-emaria | 5.433 m³/s |
Lakuak | Lake Đerdap (en) |
Iturburua | Brigach eta Breg (en) |
Bokalea () | Itsaso Beltza |
Danubio Europako ibai garrantzitsuenetako bat da, eta erdialdetik ekialdera zeharkatzen du Europa, batez ere mendebaldetik ekialdera eta hamar herrialde igaroz edo mugatuz[Oh 1] (Alemania, Austria, Eslovakia, Hungaria, Kroazia, Serbia, Errumania, Bulgaria, Moldavia eta Ukraina) eta Itsaso Beltzean sartuz, non Danubioren delta eratzen baita, balio ekologiko handiko eskualdea. Arroak 817.000 km² baino gehiago ditu[Oh 2], non Europako lurraldearen % 8an biztanleriaren % 10 bizi den, eta Suitza, Italia, Txekiar Errepublika, Polonia, Ukraina, Eslovenia, Ipar Mazedonia, Bosnia-Herzegovina, Montenegro, Albania eta Kosovoko zatiak ere drainatzen ditu. 2850 km-rekin[Oh 3], Europako 2. ibairik luzeena da —Volgaren atzetik—, primarioen artean 26.a eta 31.a munduko guztien artean. Bere sare hidrografikoak, gutxi gorabehera, 120 ibaiadar garrantzitsu ditu; luzeenak, Tisa (1378 km), Sava (1170 km) eta Prut (953 km) dira; emari handiena dutenak, berriz, Sava (1513 m³/s), Tisa (814 m³/s) eta Eno (edo Inn) (753 m³/s), eta arro handienak dutenak, Tisa (157.100 km²), Sava (95.720 km²) eta Siret (44.835nbsp; km²).
Danubio Alemaniako Baar goi-ordokian sortzen da, Oihan Beltzean (1078 m-ko altitudean). Han bi ibai txiki elkartzen dira: Brigach eta Breg, Donaueschingen hiri txikitik 1,4 km-ra. Goi-ibilgua Viena hiritik gertu dago, eta Alemania eta Austria zeharkatzen ditu, Suitza eta Italiaren zati bat drainatuz. Inguru horretan, Danubio mendiko ibai tipikoa da, Oihan Beltzetik, Suabia-Bavariako goi-lautadatik eta Alpeen eta Txekiar mendigunearen arteko sekzio estutik igarotzen dena. Bailara estua eta sakona da, mendi-mazela altu eta malkartsuekin. Ubidearen zabalera 10–100 m (Ulm hirian) eta 100–350 m (Vienan) bitartekoa da. Korrontearen abiadura, 1,0−2,8 m/s-koa da. Zenbait lekutan, ibaiaren ibilgua babes-dikeekin egokitu da. Zati horretan jasotzen dituen ibaiadar handienak, nagusiki, eskuinetik jasotzen ditu (Inn, Isar, Lech, Ens), jatorria Alpeetan dutenak[2].
Erdialdeko ibilgua Vienatik Burdinazko Ateak-en haitzarterainoko zatia da, non Danubio ertainaren lautada eta Austria, Eslovakia, Hungaria, Kroazia, Serbia eta Errumania zeharkatzen dituen. Vienaren eta Hungariako Vác hiriaren artean, ekialderantz doa; gero, Kroaziako Vukovar hiriraino, hegoalderantz doa, eta, Burdinazko Ateak-etik, ekialde-hego-ekialde norabidean. Danubio ertainaren lautadan bailarak 5−20 km-ko zabalera du, eta bi uholde-lautada ezberdin ditu: ubidea sigi-saga doa; beso bereizietan banatzen da, eta korrontearen abiadura 0,3−1,1 m/s-raino mantsotzen da. Leku batzuetan, ibaiak mendixka baxu bereiziak gainditzen ditu, eta zeharkako mendixkak gainditzen ditu, haitzarteak osatuz (Hungariako Atea, Visegrad-eko haitzartea, Burdinazko Ateak, Kazan-eko haitzartea). Tarte horietan, haren harana 0,6−1,5 km-ra estutzen da, baita 150 m-ra arte ere, sakonera nabarmen handitzen den heinean (15−20 m-ra arte, Kazango haitzartean, 70 m-ko zabalerarekin), eta abiadura 2,2−4,7 m/s-ra handitzen da. Eraiki diren azpiegitura hidroelektrikoen ondorioz, meandro gehienak desagertu egin dira; alboetako erreka txiki batzuk lehortu egin dira, eta uretatik babesteko dikeak eraiki dira. Zati horretan, Danubio ibaiak bere ibaiadar handienak jasotzen ditu (Sava, Tisa, Drava, Velika Morava, Vah), eta drainatze eremua asko zabaltzen da Italia, Txekiar Errepublika, Polonia, Ukraina, Eslovenia, Bosnia eta Herzegovina, Albania eta Kosovoko eremuekin[2].
Behe-ibilgua Burdinazko Ateaken zintzurretik estuarioraino doa, eta Serbia, Bulgaria, Errumania, Moldavia eta Ukrainatik pasatzen den zatia da; hasieran, hego-ekialderantz doa (Vidin-eraino); gero, ekialderantz (Silistraraino), eta, azkenik, iparraldera (Galatira) eta ekialdera berriro, bokaleraino. Bokalean, Danubio lautadako ibai tipiko bat da, Behe Danubioko lur beherean zehar doana. Bailara 7–20 km-raino zabaltzen da, eta urak har ditzakeen zabaluneen zabalerari esker, hainbat adar eta ibai-estualditan banatzen da. Zenbait tokitan, ibilguak 1−2 km, batez beste 5−7 m-ko sakonera eta 0,5−1,0 m/s-ko abiadura hartzen du. Tarte honetan ibaiadar garrantzitsuenak dira: Prut, Siret, Olt, Ialomița , Iskar eta Arges ibaiak. Itsaso Beltzarekin bat egiten duen tokian, Danubiok delta handi bat eratzen du (3500 km²-ko eremua), eta 3 adar nagusitan banatzen da (arroilak): Kiliyski, Sulinski eta Georgievski. Iparraldekoena, Kili adarra, Errumania eta Ukrainaren arteko muga da; erdiko adarra, Sulinsky, biderik sakonena eta nabigagarriena da[2].
Dozenaka hiri handi daude Danubio ibaiaren ertzean, lau herrialdetako hiriburuak barne: Viena austriarra (1.911.191 bizt.), Belgrad serbiarra (1.378.682 bizt.), Budapest hungariarra (1.752.286 bizt.) eta Bratislava eslovakiarra (437.725 bizt.); hainbat erakunde azpinazionalen hiriburuak, hala nola Linz (Austria Garaia) 206.595 bizt.), Győr (Győr-Moson-Sopron konderria), Vukovar (Vukovar-Syrmia eskualdea), Vidin (Vidin probintzia), Drobeta Turnu Severin (Mehedinți konderria), Calarasi (Călărași konderria), Giurgiu (Giurgiu konderria), Tulcea (Tulcea konderria, baita tradizio historiko handiko zenbait hiri, hala nola Ulm, Ratisbona, Passau edo Eszterrec. Budapest[Oh 4] (1987), Viena (2001) eta Regenzburg (2006) hirigune historikoak Gizateriaren ondare izendatuak izan dira, Baita Srébarnako natura erreserba (1983), Danubioren Delta (1991) eta Wachauko paisaia kulturalaren zatia ere (2000).
Danubio ibaiaren ibilguan, zati asko babestu dira, non nabarmentzen diren: Alemanian, Goi Danubioko parke naturala (Donau Auen, Neuburg eta Ingolstadt artean) eta Donauleiten eremu babestua; Austrian, Danubio-Auen parke nazionala; Eslovakian, Danubioren lautada alubialeko eremu babestua; Hungarian, Danubio-Ipoly eta Gementz parke nazionalak; Kroazian, Kopački Rit parke naturala; Serbian, Danubio garaiko erreserba naturala, Fruška Gorako parke nazionala, Kovilsko-Petrovaradinski Rit erreserba naturala, Uharte Militarreko erreserba natural handia eta Đerdapeko parke nazionala; Errumanian, Burdinazko Ateak parke naturala, Machina parke naturala, Braille Aintzira Txikia parke naturala eta Danubioren deltaren biosfera-erreserba; eta Bulgarian, Parkea parke naturala, Kalimok-Brushlen eremu babestua eta Srébarna erreserba naturala.
Danubio, 2007ko Uraren Nazioarteko Egunerako prestatutako munduko ibairik mehatxatuenen zerrendan sartu zuten[3].
Erromatar Inperioaren limes-a osatzen zuten muga naturaletako bat izan zen Antzinaroan (Rhin eta beste ibai batzuekin eta gotorleku batzuekin batera). Iturri klasikoetan, Istro zeritzon[4]. Lehenengo Gurutzadan, 1096 eta 1099 artean, Godofredo Bouillongoaren armadak erabili zuen Karlomagnoren ibilbideak Danubio jarraitzen zuen; 340 urte beranduago eta kontrako norabidean, Europa menderatu nahi zuen otomandar armadak bide bera jarraitu zuen; beste kanpaina askotan ere, bide hori jarraitu zuten, 1529an Viena bera inguratzera iritsi arte.
Istros izenarekin (antzinako grezieraz: Ἴστρος, translit.: Ístros), Danubio Tetis eta Ozeanoren 25 semeetako bat da Hesiodok bere Teogonian aipatzen duenez, non munduaren sorrera kontatzen baitu:
« | Eta Tetisek, Ozeanoarekin, ibai zurrunbilotsuak erditu zituen: Nilo; Alfeo; zurrunbilo sakonetako Eridano; Struma; Menderes; Istro, bere korronte ederrekin; Fasis; Reso, eta Akeloo, zilar-koloreko zurrunbiloekin; Neso; Rodio; Haliakmón; Hektaporo; Graniko; Esepo; aparteko Simune; Peneo; Hermos; Zeko, korronte ederduna; Sangario ederra; Ladon; Partenio; Eveno; Ardesko, eta Eskamandro zoragarria. | » |
Argonauten mitoak kontatzen du, Argosera itzultzeko, Istros (Ister) igo zutela, Ponto Euxinotik (Itsaso Beltza) abiatuta, iturburura arte eta gero Adriatiko itsasora itzuli zirela ibaiaren beste adar batetik. Diodoro Sikulok, K.a. I. mendean, adierazi zuen hori ezinezkoa zela eta Istrosen (Danubio) eta Adriatiko itsasoaren iparraldean dagoen Istria izenez ezagutzen den eskualdearen arteko homonimiari egotzi zion kondaira hori. Danubio da Inn-en itsasoratzen dena, Passau-n (Alemania); antzinakoak ez ziren Danubiotik igoko, baizik eta Inn ibaitik (emari handiagoa zuena), iturbururaino (Saint-Moritzetik gertu), non uren banalerro garrantzitsua dagoen (Rhin eta Ipar itsasorantz, Danubiorantz eta Itsaso Beltzerantz, eta Po eta Adriatiko itsasorantz).
Danubioren hegoaldeko ahoa K.a. VII. mende inguruan sortutako Istros edo Histria hiri milesiar greziarrak hartu zuen. Ibaiak mundu greziarraren eta eszitiarraren arteko muga markatzen zuen.
Danubio, mendeetan zehar, garraiobide garrantzitsua izan da. Erromatar Inperioko muga egonkorrenetakoa, gaur egun 10 herrialdetan barrena igarotzen da: Alemania, Austria, Eslovakia, Hungaria, Kroazia, Serbia, Bulgaria, Errumania, Moldavia eta Ukraina.
Hurrengo hirietan zehar ere igarotzen da:
Ontziz ibiltzeko 2.583 kilometro egoki ditu: Ulmetik aurrera, 250 tona bitarteko ontziak; Ratisbonatik aurrera, 1.500 tona bitartekoak eta Belgradetik aurrera, 3.500 tona bitartekoak. Horrezaz gainera, indarretxe asko dago haren ibilguan zehar. Rhin-Main-Danubio ubideak lotzen du Rhin ibaiarekin eta Danubio-Oder ubideak Oder ibaiarekin.
Ibilguaren goiko arroan, sorburutik Bratislavaraino, hiri hauek zeharkatzen ditu sartaldetik sortaldera: Tuttlingen, Sigmarimgen, Ulm, Ingolstadt, Ratisbona eta Passau (Alemania); Linz, Mauthausen eta Viena (Austria); Bratislava (Eslovakia). Lech, Isar, Inn eta Alpeetan sorturiko Enns ibaien ura hartzen du eskuinaldetik; Altmühl eta Morava ibaiak ezkerraldetik.
Erdialdeko arroan, Bratislavatik aurrera, ibaia hiru ubidetan banatzen da, bi uharte osatuz, Eslovakian bata eta Hungarian bestea. Raab ibaia jasotzen du Hungariako Györ hirian. Esztergorm hiri hungariarra igaro eta gero, hegoalderantz jotzen du bihurgune itxi bat eginez, eta, Hungariako Bakony eta Matra mendialdeak zeharkatu ondoren, Budapest hiritik igarotzen da.
Sio ibaia eskuinaldetik hartu ondoren, Kroazian, Drave ibaia jaso eta Savarekin bat egiten du Belgraden. Errumania aldera hiri horretatik abiatzen da. Behe arroan, mendebaldetik ekialderako norabidean hasten da, Errumania eta Bulgariaren arteko muga osatzen du, eta Karpatoetan jaiotako Jiu, Olt, Siret eta Prut ibaiak hartzen ditu ezkerraldetik eta Balkan mendietan sorturiko Isker ibaia eskuinaldetik. Giurgiu (Errumania) eta Silistra (Bulgaria) hirietan barrena igaro ondoren, iparralderantz jotzen du Dobrudja lurraldean barrena, eta, sartalderantz hartu ondoren, Bulgaria eta Ukrainaren arteko muga egiten du.
Azkenik, hiru adarreko delta zabala (3.750 km²) osatzen du bokalean, ura Itsaso Beltzean isuri baino lehen. Arrantza ugaria da Danubio ibaiaren beheko arroan.
Europar Batasuneko ibairik luzeena izanik, hainbat ibai garrantzitsuren urak jasotzen ditu. Jaiotzetik itsasoratu arte, honakoak dira garrantzitsuenak:
Iller - Lech - Regen - Isar - Inn - Enns - Morava - Leitha - Váh - Hron - Ipel - Sió - Drava - Vuka - Tisza - Sava - Timis - Velika Morava - Caras - Jiu - Iskar - Olt - Vedea - Argeș - Ialomița - Siret - Prut
Danubioren emaria 1921-1985 bitartean neurtu zen ibai ahoko Ceatal Izmailko estazioan (Errumania)[6]. Ibaiak 807.000 kilometro karratuko eremua drainatua du gune horretan, arro osoaren % 98,8. Batez besteko emaria 6.488 m³/s da. Emari handiena maiatzean du (8.952 m³/s), eta txikiena urrian (4.459 m³/s).
Danubioren batez besteko emariak (m³/s) ibai ahoan (Ceatal Izmail) neurtuak
Datuak: 1921-1985 bitartean
Danubio ibaiak (erromatarren Danubius eta, beheko arroan, Ister) Erromatar Inperioaren ekialdeko muga markatu zuen mendeetan zehar. Ondoren, herri germaniarren eta eslaviarren arteko harremanetarako bide nagusia izan zen.
Europako zibilizazio zaharrenetako batzuk Danubio ibaiaren arroan finkatu dira. Danubioko neolitiko zibilizazioen artean daude Danubio arroaren erdialdeko banden zibilizazioak bereziki. Kalkolitoan, Vučedol-en kultura (horrela deitua Vučedol-eko setioagatik, Kroaziako Vukovar-etik gertu), bere zeramikengatik nabarmena, ibaiaren inguruan ezarri zen[7]. K.a. VI. milurtekotik III. milurtekora bitarteko Vinčako kulturaren leku asko, Danubioren zehar aurki daiteke[8].
K.a. VII. mendean, antzinako greziarrek ibaian gora egin zuten Itsaso Beltzetik, Tomis hiritik igaroz, gaur egun Konstantza. Ibaian gora egindako aurkikuntza-bidaia Drobetatik hurbil amaitu zen. Puntu horretatik aurrera, Burdinazko Ateakeko zurrunbiloek eta haitzarte estu eta meharrak, ezinezko egin zieten garai hartako nabigatzaileei hegoaldeko Karpatoetarantz eta Serbiako Metal mendietarantz aurrera egitea.
Antzinako erromatarrentzat, K.o. 37. urtetik aurrera, Danubio izan zen Imperiumaren eta iparraldeko Barbaricumaren arteko muga, legeak araututako mundu zibilizatu eta hiritartuaren eta ohiturak gidatutako mundu libreagoaren arteko muga. Ia iturburutik itsasoratu arte, erromatar flota iraunkor bat egon zen bertan[9], classis izenekoa. Ibaia izozten ez zen bitartean, flota hura nahikoa zen teutoi, daziar eta eszitiarrek ibaia gurutza ez zitzaten, ez baitzuten hura indargabetzeko teknologiarik. Ibaia izozten zenean, berriz, ibaiaren eskuinaldean zeuden legioak arduratzen ziren. Marco Aureliok hainbat garaipen lortu zituen markomanoen aurka, classisari esker. Erromatarrek Valentiniano I.a arte menderatu zuten ibaia (364-375), urte oso hotz batzuetan izan ezik (256tik 259ra, baseak eta ontzi asko ezustean harrapatu zituztenean).
Erromatar Inperioak ez zuen Danubio Daziarantz gurutzatu Trajanoren zubia (Apolodororen lana K.o. 101. urtean, Burdinazko Ateaken inguruan kokatutako Drobeta garnizio hiriaren parean) eraiki arte eta 102 eta 106[10]. urteetan bi gudu izan ondoren. Trajano enperadoreak Dezebaloren agindupeko daziarren aurkako garaipen horrek Dazia probintziaren sorrera ahalbidetu zuen, 271n abandonatua izan zena. Bi gudu horiek Trajanoren zutabearen frisoa osatzen dute, bere foroaren erdian, Erroman. Mila urte baino gehiagoz sekula eraiki den zubirik luzeena izan zen. Danubio beherearen bi ertzetan, traziarren erromanizazioaren ondorioz, trazio-erromatarrak (ekialdeko hizkuntza erromanikoen hiztunak) sortu ziren, geroago valakiar deituak ekialdeko inbaditzaileen olatuengatik (hunoak, bisigodoak, ostrogodoak, bandaloak, gepidiarrak, lonbardiarrak, abaroak eta eslaviarrak), III. mendetik V. mendera Danubioren arroa ekialdetik mendebaldera eta iparraldetik hegoaldera igaro zirenak.
Inbasio handi haietan, erromatarren antzinako mugan eta herri berri haien erdian, erromantze-komunitate txikiak, hala nola Walcheren, Welschenlants, Walchengaue edo valakiarrak (historialariek herri-errromaniarrak deituak) basoetan (Ardenak, Vosgeak: valoniarrak eta galestarrak) edo mendietan mantentzen dira (Alpeak: erromantxeak, ladinoak; Karpatoak eta Balkanak: valakiarrak). Mendebaldean, Erromatar Inperioak 476an eman zien bidea germaniar erresumei; ekialdekoan, berriz, 1453ra arte iraun zuen, baina Danubio 679an galdu zuen, bulgariarrak iritsi zirenean, berriro bi menderako itzultzeko, 971tik 1180ra[11].
IX. mendean, Danubioren erdiko arroa Uraletatik etorritako tribu magiarren kokaleku-eremua izan zen, gaur egun Hungaria dena populatu zuten, bertan eraikitzeko, dagoeneko bertan bizi ziren germaniar, eslaviar eta valakiar populazioekin batera, Hungariako nazioa Esteban I.a Hungariako erregearen menpe.
Karlomagnoren bidea, 1096 eta 1099 artean Godofredo Bouillongoaren armadak Lehenengo Gurutzadan erabili zuena, bazihoan ere Ratisbonatik Belgraderaino Danubion zehar. 340 urte inguru geroago, otomandar armadak bide bera hartu zuen kontrako norabidean. Danubio izan zen haientzat tropen eta hornigaien garraio-bide nagusia Europako hego-ekialdean egin zuten kanpainan. Ur-ibilguari esker, otomandarrek azkar egin zuten aurrera, eta, 1440tik aurrera, lehen borrokak egin zituzten Belgraden, ibaiaren bokaletik 2000 km-ra. Hiriaren konkistak ez zuen arrakastarik izan 1521era arte, eta, urte batzuk geroago, 1526an, otomandar armadak Hungariako erresuma garaitu zuen Mohacs-eko lehen guduan. Hungariako Luis II.a erregea guduan hil zenean, Hungaria Habsburgotarren Austrian sartu zen[12]. Gertaera horrek Danubior monarkiaren sorrera markatu zuen.
1529an, turkiarrak Vienara iritsi ziren, Erdialdeko Europaren bihotzera, baina han garaituak izan ziren. Horrela gelditu zen otomandarren hedapena Danubio ibaian zehar, eta, 1687an, Mohacseko guduaz geroztik, eremua eta boterea galdu zuten poliki-poliki. Turkiarren pixkanakako atzeratzea, Austriaren eta gero Austria-Hungariaren ekimenean oinarritu zen batez ere, non boterea irabazi baitzuen, baina, aldi berean, Germaniako Erromatar Inperio Santuak eta gero germaniar aldeak atzera bota zuten[13]. Austriarekin batera, Otomandar Inperioak, hala ere, Europako hego-ekialdeko faktore politiko garrantzitsuenetako bat izaten jarraitu zuen, Errusia-Turkia gerretan (1768-1774)[14] eta Balkanetako gerretan (1912-1913) Balkanetako lurraldeak behin betiko galdu zituen arte. Danubiok, orduan, ez zuen bakarrik arteria militar eta komertzial funtzioa bete, baita Ekialdearen eta Mendebaldearen arteko lotura politiko, kultural eta erlijiosoa ere.
1809an, Bosgarren Koalizioaren gerran, ibaiak Austria Napoleon I.a enperadorearen aurka agertzen ikusi zuen. Apirileko porroten ondoren, Austriako armadak atzera egin zuen Danubioren atzeraino, eta Napoleon ibaiaren beste aldean biltzera behartu zuen Austriak haiekin bakea lortu nahi bazuen[15]; hori Essling eta Wagram-eko guduetan amaituko zen[16].
Bigarren Mundu Gerran, Danubio izan zen Errumaniako petrolioa garraiatzeko ardatz nagusietako bat, orduan Alemaniak Reich-eko fabrikak hornitzeko zuen iturri nagusia[17]. 1944ko udan, Royal Air Forcek 1500 mina baino gehiago bota zituen Giurgiu eta Bratislava artean[17]. Hilabete gutxiren buruan, mina horiek 250 itsasontzi baino gehiago hondoratu zituzten, 29 petrolio-ontzi barne, eta beste 200 gehiago kaltetuta utzi zituzten[17], hau da, 3 edo 4 minako jotako itsasontzi bateko proportzio bikaina. Minatze horrek ia erabat eten zuen ibaiko joan-etorria[17].
Danubio ibaian ontziz ibiltzeko eskubidea 1856. urtean aldarrikatu zen Parisen lehen aldiz. 1921ean, nazioarteko batzorde bat osatu zen erabaki hura betetzen zen ala ez ikertzeko. 1940. urtean deuseztatu zen batzorde hura (Vienako batzarra).
Bigarren Mundu Gerraren ondoren, Danubio aldeko estatuen arteko batzordea antolatu zen berriz ere (Belgrad, 1948), baina Alemania eta Austria gabe (Austria 1960. urtean onartu zuten batzordean). Estatu Batuek, Frantziak eta Britainia Handiak ez zuten sekula batzorde hori ontzat hartu. Alemaniako Errepublika Federalak ezin izan zuen batzordera batu 1998ra arte, Belgradeko konferentziatik ia berrogeita hamar urtera, sobietarren ukatzea zela eta. Gaur egun, Danubioko herrialdeek bakarrik dute ibaian merkataritza eta nabigazio askatasuna.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.