destituo

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːsˈtituoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dēs·ti·tu·ō — morphologica: de-stitu-o

Notatio

← Latine: de- + statuō

Verbum transitivum

dēstĭtŭ|ō, -ere, -ī, dēstĭtūtum

1. Deorsum statuere.
2. Se removere, derelinquere, deserere, decipere.

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
dēstitu-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	dēstituō	dēstituam		dēstituēbam	dēstituerem	dēstituam
II. sing.	dēstituis	dēstituās	dēstitue!	dēstituēbās	dēstituerēs	dēstituēs	dēstituitō!
III. sing.	dēstituit	dēstituat		dēstituēbat	dēstitueret	dēstituet	dēstituitō!
I. plur.	dēstituimus	dēstituāmus		dēstituēbāmus	dēstituerēmus	dēstituēmus
II. plur.	dēstituitis	dēstituātis	dēstituite!	dēstituēbātis	dēstituerētis	dēstituētis	dēstituitōte!
III. plur.	dēstituunt	dēstituant		dēstituēbant	dēstituerent	dēstituent	dēstituuntō!
Thema	Vox passiva
dēstitu-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	dēstituor	dēstituar		dēstituēbar	dēstituerer	dēstituar
II. sing.	dēstitueris	dēstituāris	dēstituere!	dēstituēbāris	dēstituerēris	dēstituēris	dēstituitor!
III. sing.	dēstituitur	dēstituātur		dēstituēbātur	dēstituerētur	dēstituētur	dēstituitor!
I. plur.	dēstituimur	dēstituāmur		dēstituēbāmur	dēstituerēmur	dēstituēmur
II. plur.	dēstituiminī	dēstituāminī	dēstituiminī!	dēstituēbāminī	dēstituerēminī	dēstituēminī	—
III. plur.	dēstituuntur	dēstituantur		dēstituēbantur	dēstituerentur	dēstituentur	dēstituuntor!

Thema	Vox activa
dēstitu-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	dēstituī	dēstituerim	dēstitueram	dēstituissem	dēstituerō
II. sing.	dēstituistī	dēstitueris	dēstituerās	dēstituissēs	dēstitueris
III. sing.	dēstituit	dēstituerit	dēstituerat	dēstituisset	dēstituerit
I. plur.	dēstituimus	dēstituerimus	dēstituerāmus	dēstituissēmus	dēstituerimus
II. plur.	dēstituistis	dēstitueritis	dēstituerātis	dēstituissētis	dēstitueritis
III. plur.	dēstituērunt	dēstituerint	dēstituerant	dēstituissent	dēstituerint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	dēstituere	dēstituisse	dēstitūtūrum, -am, -um esse	dēstituēns		dēstitūtūrus, -a, -um­
Vox passiva	dēstituī	dēstitūtum, -am, -um esse	dēstitūtum īrī		dēstitūtus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
dēstituendī		dēstituendus, -a, -um			dēstitūtum	dēstitūtū

Dictiones collatae

• statuō, statuere, statūtiō

Composita

• astituō, astituere
• cōnstituō, cōnstituere, cōnstitūtiō
• īnstituō, īnstituere, īnstitūtiō
• praestituō, praestituere
• prōstituō, prōstituere, prōstitūtiō
• restituō, restituere, restitūtiō
• substituō, substituere, substitūtiō

Dictiones derivatae

• dēstitūtiō
• dēstitūtor

Translationes

Deorsum statuere

Anglice: fix (en), place (en)

Germanice: hinstellen (de), aufstellen (de)

Se removere, derelinquere, deserere

Anglice: leave alone (en), abandon (en), forsake (en), desert (en)

Germanice: allein lassen (de), zurücklassen (de), im Stich lassen (de), preisgeben (de)