Loading AI tools
gatunek rośliny Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Seler naciowy (Apium graveolens var. dulce (Mill.) DC.) – odmiana selerów zwyczajnych, rośliny z rodziny selerowatych. Od odmiany typowej i korzeniowej różni się brakiem gorzkiego smaku liści i ogonków[5], brakiem korzenia spichrzowego i wykształcaniem gęstej rozety liści o zgrubiałych i soczystych ogonkach liściowych. Właśnie ogonki są częścią użytkową tego warzywa. W stosunku do odmiany korzeniowej seler naciowy cechuje się większą zawartością soli mineralnych, witaminy C i olejku eterycznego[6].
Seler naciowy w ofercie handlowej | |
Systematyka[1][2] | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Podkrólestwo | |
Nadgromada | |
Gromada | |
Podgromada | |
Nadklasa | |
Klasa | |
Nadrząd | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek | |
Odmiana |
seler naciowy |
Nazwa systematyczna | |
Apium graveolens var. dulce (Mill.) DC. Prodr. 4: 101 1830[3] | |
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |
W obrębie odmiany biologicznej wyhodowano różne odmiany uprawne dzielone na dwie grupy różniące się kolorem ogonków (białym do żółtawego i ciemnozielonym; te drugie wymagają bielenia przed spożyciem). Wypłonione (etiolowane) ogonki liściowe mają łagodniejszy smak pozbawiony goryczy[7]. Warzywo znane jest od starożytności (uprawiane było w Grecji i Rzymie)[8], ale spopularyzowane zostało w XVII-wiecznych Włoszech[5].
Roślina uprawiana i wykorzystywana jako warzywo przyprawowe i smakowe[6]. Ogonki liściowe spożywane są najczęściej na surowo, w tym zwłaszcza jako chrupiący dodatek do sałatek. Są podstawowym składnikiem sałatki Waldorf. Polecane są jako dodatek do serów, mogą być też obgotowywane w zupach, spożywane zapiekane lub smażone w głębokim tłuszczu. Drobno posiekane liście mogą zastąpić pietruszkę[5].
Seler naciowy przechowywany w lodówce traci świeżość po trzech dniach[5].
W Polsce popularne w uprawie są odmiany z grupy o ogonkach białawych do żółtozielonych: 'Złoty Samobielący'[6] i 'Summer Pascal'[7] oraz z grupy o liściach ciemnozielonych – 'Utah' 52–70[6][7]. Poza tym uprawia się z odmian samobielących: 'Celebrity', 'Golden Self Blanching', 'Ivory Tower', 'Lathom Self Blanching' i zielone 'Greenslaves', 'Tall Utah Triumph'. Do odmian wymagających bielenia należą także: 'Giant Pink', 'Giant Red' i 'Standard Bearer' (barwią się podczas bielenia odpowiednio na kolor bladoróżowy, ciemnoróżowy i czerwony), a także 'Giant White' (stara, bardzo wymagająca odmiana) i 'Hopkins Fenlander'[5].
|
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.