Grzegorz Lato

Grzegorz Bolesław Lato (ur. 8 kwietnia 1950 w Malborku) – polski piłkarz, olimpijczyk, trener, działacz piłkarski i polityk.

Grzegorz Lato

Grzegorz Lato (1979)
Pełne imię i nazwisko	Grzegorz Bolesław Lato
Data i miejsce urodzenia	8 kwietnia 1950 Malbork
Wzrost	175 cm
Pozycja	napastnik, pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1962–1969 Stal Mielec
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1969–1980 Stal Mielec 295 (112) 1980–1982 KSC Lokeren 64 (12) 1982–1984 Atlante FC 45 (16) W sumie: 404 (140)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1971–1984  Polska 100 (45)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1988–1990 North York Rockets 1991–1993 Stal Mielec 1993–1995 Olimpia Poznań 1995–1996 Amica Wronki 1996–1997 Stal Mielec 1997 AO Kawala 1999 Widzew Łódź
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie złoto Monachium 1972 piłka nożna srebro Montreal 1976 piłka nożna Mistrzostwa świata III miejsce RFN 1974 piłka nożna III miejsce Hiszpania 1982 piłka nożna

Grzegorz Lato

Grzegorz Lato (2001)
Prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej
Okres urzędowania	od 30 października 2008 do 26 października 2012
Poprzednik	Michał Listkiewicz
Następca	Zbigniew Boniek
Odznaczenia

Grzegorz Lato

Kopia medalu i autograf w Alei Gwiazd Sportu w Dziwnowie

Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie

W latach 1971–1984 reprezentant Polski w piłce nożnej, wystąpił w 100 oficjalnych spotkaniach. Członek Klubu Wybitnego Reprezentanta, jako prawy napastnik wybrany do jedenastki stulecia Polskiego Związku Piłki Nożnej. Z reprezentacją Polski trzykrotnie uczestniczył w mistrzostwach świata (1974 – 3. miejsce, król strzelców z 7 golami, 1978, 1982 – 3. miejsce), podczas których zdobył 10 bramek, co jest rekordem w historii występów reprezentacji Polski na mistrzostwach świata. Dwukrotnie wystąpił na igrzyskach olimpijskich (1972 – złoty medal, 1976 – srebrny medal).

Dwukrotny mistrz Polski ze Stalą Mielec, dla której zdobył ponad 100 goli, dwa razy sięgając po koronę króla strzelców I ligi. W 1982 trafił do belgijskiego KSC Lokeren, skąd w 1982 przeniósł się do meksykańskiego Atlante FC. W 1983 zdobył z tym klubem Puchar Mistrzów CONCACAF.

Senator V kadencji (2001–2005). W latach 2008–2012 prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Życiorys

Młodość

Urodził się 8 kwietnia 1950. W dzieciństwie stracił ojca, a w wieku młodzieńczym matkę^[1]. Ukończył szkołę średnią^[1].

Kariera piłkarska

Grzegorz Lato karierę piłkarską rozpoczął w 1962 w juniorach Stali Mielec. W wieku 17 lat odniósł ciężką kontuzję, po której – jak sam wspominał – powrócił do zdrowia za sprawą lekarza z Bielska o nazwisku Kazimierowicz^[1]. W 1969 podpisał profesjonalny kontrakt ze Stalą Mielec. W sezonie II ligi 1969/1970 zadebiutował jesienią 1969 w barwach seniorskiego zespołu. W sumie rozegrał 23 mecze ligowe w II lidze, w których strzelił 6 goli i awansował z zespołem do ekstraklasy (ówczesnej I ligi).

Debiut w najwyższym poziomie ligowym zaliczył 9 sierpnia 1970 w wygranym 5:2 meczu u siebie z Wisłą Kraków, w którym także strzelił swoje dwie pierwsze bramki w ekstraklasie – w 56. minucie na 3:2 oraz w 87. minucie na 5:2. W tym sezonie Stal Mielec stała się jedną z najlepszych drużyn w Polsce. W 1971 klub wygrał swoją grupę B w Pucharze Intertoto, a w sezonie 1972/1973 pod wodzą węgierskiego trenera Károly’ego Konthy po raz pierwszy w historii zdobyła mistrzostwo Polski. Grzegorz Lato z 13 golami został wówczas królem strzelców. Dzięki temu klub zadebiutował w europejskich pucharach w Pucharze Europy.

W sezonie 1973/1974 Stal Mielec rozgrywki ligowe zakończyła na 3. miejscu, a Grzegorz Lato w 1974 został wybrany „Piłkarzem Roku” w plebiscycie katowickiego „Sportu”, a także zajął 6. miejsce w plebiscycie „France Football” na najlepszego piłkarza Europy. W sezonie 1974/1975 klub zajął 2. miejsce, a Grzegorz Lato z 19 golami ponownie został królem strzelców. Po objęciu w 1975 stanowiska trenera przez Edmunda Zientarę klub w sezonie 1975/1976 zdobył mistrzostwo Polski, dotarł do finału Pucharu Polski oraz do ćwierćfinału Pucharu UEFA.

W I rundzie Pucharu Europy 1976/1977 rywalem Stali Mielec był hiszpański Real Madryt, z którym polska drużyna przegrała dwumecz 1:3 (1:2, 0:1). Grzegorz Lato w tym samym sezonie wygrał plebiscyt na najlepszego sportowca w południowo-wschodniej Polsce^[2]. W sezonie 1977/1978 jego zespół zdobył Trofeo Colombino, a w rozgrywkach ligowych zajął 8. miejsce. W kolejnym sezonie klub zakończył rozgrywki ligowe na 3. miejscu. Ostatni mecz w ekstraklasie Grzegorz Lato rozegrał 7 czerwca 1980 w bezbramkowo zremisowanym meczu u siebie z Górnikiem Zabrze. Łącznie w najwyższym polskim poziomie ligowym rozegrał 272 mecze, w których strzelił 111 goli.

W 1981 został zawodnikiem belgijskiego klubu Eerste klasse – KSC Lokeren, w którym występował do 1982 (wraz z nim grał tam Włodzimierz Lubański)^[1]. Wystąpił w nim w 64 meczach ligowych, w których strzelił 12 goli. Potem wyjechał do Meksyku, gdzie podpisał kontrakt z klubem Primera División – Atlante FC, z którym w sezonie 1983 wygrał Puchar Mistrzów CONCACAF. Po sezonie 1983/1984 oraz rozegraniu 45 meczów i strzeleniu 16 goli ligowych zakończył profesjonalną piłkarską karierę. W latach 1984–1991 grał w polonijnym klubie Polonia Hamilton, występującym w amatorskich rozgrywkach prowincji Ontario.

Kariera reprezentacyjna

Podczas meczu ligowego z Zagłębiem Sosnowiec w 1970 zdobył dwa gole, po czym został powołany przez obserwującego to spotkanie selekcjonera Kazimierza Górskiego do młodzieżowej kadry Polski, z którą wyjechał do Danii^[1].

W reprezentacji Polski w latach 1971–1984 rozegrał 100 meczów oficjalnych oraz 4 mecze nieoficjalne, w których strzelił 45 goli. Oficjalny debiut zaliczył za kadencji selekcjonera Kazimierza Górskiego 17 listopada 1971 w Hamburgu w zremisowanym 0:0 meczu eliminacji mistrzostw Europy 1972 z reprezentacją RFN. W spotkaniu tym w 83. minucie został zmieniony przez Bronisława Bulę^[3]. Ostatni mecz w reprezentacji rozegrał 17 kwietnia 1984 na Stadionie Wojska Polskiego w Warszawie w przegranym 0:1 spotkaniu towarzyskim z Belgią. W meczu tym w 85. minucie został zmieniony przez Waldemara Matysika^[4]. Tym samym Grzegorz Lato rozegrał swój setny mecz w reprezentacji jako pierwszy polski piłkarz.

W 1972 znalazł się w składzie reprezentacji prowadzonej przez Kazimierza Górskiego na turniej olimpijski w Monachium, na którym Polacy wygrali w finale 2:1 z reprezentacją Węgier, zdobywając złoty medal. Grzegorz a Lato na tym turnieju rozegrał tylko 1 mecz – w pierwszym meczu drugiej grupy drugiej rundy z Danią zmienił w 46. minucie Joachima Marxa^[5].

W 1974 został powołany na mistrzostwa świata w RFN. Polska reprezentacja pod wodzą Kazimierza Górskiego zajęła 3. miejsce po zwycięskiej w 76. minucie bramce Grzegorza Laty w meczu z Brazylią (1:0)^[6]. Grzegorz Lato był podstawowym zawodnikiem zespołu, z 7 golami został królem strzelców turnieju.

W 1976 wziął udział w turniej olimpijskim w Montrealu. Na zawodach tych również był podstawowym zawodnikiem, zdobył 3 gole, w tym jednego w przegranym 3:1 finale z NRD. Wraz z polską drużyną zdobył srebrny medal. Rezultat ten uznano w kraju za porażkę, w konsekwencji trener Kazimierz Górski podał się następnie do dymisji.

W 1978 został powołany przez Jacka Gmocha na mistrzostwa świata w Argentynie, na których reprezentacja Polski zakończyła zmagania w drugiej rundzie. Grzegorz Lato na tym turnieju wystąpił we wszystkich 6 spotkaniach, strzelając 2 gole: w meczu z Tunezją (1:0) i z Brazylią (1:3).

W 1982 wraz z reprezentacją prowadzoną przez Antoniego Piechniczka pojechał na swoje trzecie mistrzostwa świata, które odbywały się w Hiszpanii. Polska zajęła na tym turnieju 3. miejsce, Grzegorz Lato był podstawowym zawodnikiem drużyny. Zagrał we wszystkich 7 meczach i strzelił 1 bramkę – w ostatnim meczu pierwszej grupy pierwszej rundy z Peru^[7].

Kariera trenerska

Na przełomie lat 80. i 90. mieszkał z żoną, synem i córką w Toronto^[1]. Podczas pobytu w Kanadzie pod koniec lat 80. wspólnie z byłym zawodnikiem Wisły Kraków, Tadeuszem Polakiem, trenował zespół Rackett Toronto^[1].

W 1996 ukończył Szkołę Trenerów Polskiego Związku Piłki Nożnej. Po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął działalność trenerską, w której trenował kluby: North York Rockets z Kanady (1988–1990), Stal Mielec (1991–1993), Olimpię Poznań (1993–1995), Amicę Wronki (1995–1996), Stal Mielec (1996–1997), AO Kawala z Grecji (1997)^[8] oraz Widzew Łódź (1999).

Pozostała działalność

Z wykształcenia technik mechanik obróbki skrawaniem, technikum mechaniczne ukończył w 1969^[9].

17 września 1999 uchwałą Polskiego Związku Piłki Nożnej powołano Klub Wybitnego Reprezentanta, którego Grzegorz Lato w związku z największą wówczas liczbą występów w reprezentacji Polski został przewodniczącym. Funkcję tę pełnił do 7 stycznia 2009, zastąpił go wówczas Władysław Żmuda.

W latach 2001–2005 zasiadał w Senacie Rzeczypospolitej Polskiej z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej z okręgu rzeszowskiego. Wchodził w skład Komisji Emigracji i Polaków za Granicą oraz w Komisji Nauki, Edukacji i Sportu^[9]. W 2005 był członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich. W 2004 bez powodzenia kandydował w wyborach do Parlamentu Europejskiego, a w 2005 i 2007 w wyborach parlamentarnych.

Od 2006 do 2008 był członkiem zarządu klubu piłkarskiego Stal Mielec^[10][11]. 30 października 2008 został wybrany na prezesa PZPN. W tajnym głosowaniu otrzymał 57 głosów, a jego kontrkandydaci Zdzisław Kręcina i Zbigniew Boniek odpowiednio 36 i 19 głosów, 1 głos był nieważny^[12]. Bezskutecznie ubiegał się o członkostwo w Komitecie Wykonawczym UEFA^[13]. Kadencję prezesa polskiej federacji zakończył 26 października 2012, nie ubiegał się o reelekcję na to stanowisko^[14].

Występy w reprezentacji

Statystyki

Reprezentacja narodowa	Rok	Występy	Gole
Polska
	1971	2	0
	1972	1	0
	1973	6	3
	1974	14	11
	1975	10	8
	1976	10	5
	1977	12	5
	1978	13	5
	1979	10	3
	1980	11	4
	1981	3	0
	1982	7	1
	1984	1	0
Łącznie		100	45

Mecze w reprezentacji

Legenda

T – mecz towarzyski; eIO – eliminacje Igrzysk Olimpijskich; IO – Igrzyska Olimpijskie; eME – eliminacje Mistrzostw Europy; eMŚ – eliminacje Mistrzostw Świata; MŚ – Mistrzostwa Świata; U-21 – mecz przeciwko reprezentacji młodzieżowej

Mecz	Data	Miejsce	Gospodarz	Gość	Wynik	Klucz	Gole
(nieof.)	10 listopada 1971	Gijón	Hiszpania	Polska	0:2	eIO	–
1	17 listopada 1971	Hamburg	RFN	Polska	0:0	eME	–
2	5 grudnia 1971	Izmir	Turcja	Polska	1:0	eME	–
(nieof.)	26 kwietnia 1972	Szczecin	Polska	Hiszpania	2:0	eIO	–
3	3 września 1972	Ratyzbona	Dania	Polska	1:1	IO	–
4	20 marca 1973	Łódź	Polska	USA	4:0	T	–
5	19 sierpnia 1973	Warna	Bułgaria	Polska	0:2	T	2
6	12 września 1973	Chorzów	Polska	Walia	3:0	eMŚ	1
7	10 października 1973	Rotterdam	Holandia	Polska	1:1	T	–
8	17 października 1973	Londyn	Anglia	Polska	1:1	eMŚ	–
9	21 października 1973	Dublin	Irlandia	Polska	1:0	T	–
10	17 kwietnia 1974	Liège	Belgia	Polska	1:1	T	–
11	15 maja 1974	Warszawa	Polska	Grecja	2:0	T	1
12	15 czerwca 1974	Stuttgart	Polska	Argentyna	3:2	MŚ	2
13	19 czerwca 1974	Monachium	Polska	Haiti	7:0	MŚ	2
14	23 czerwca 1974	Stuttgart	Polska	Włochy	2:1	MŚ	–
15	26 czerwca 1974	Stuttgart	Polska	Szwecja	1:0	MŚ	1
16	30 czerwca 1974	Frankfurt nad Menem	Polska	Jugosławia	2:1	MŚ	1
17	3 lipca 1974	Frankfurt nad Menem	RFN	Polska	1:0	MŚ	–
18	6 lipca 1974	Monachium	Polska	Brazylia	1:0	MŚ	1
19	1 września 1974	Helsinki	Finlandia	Polska	1:2	eME	1
20	4 września 1974	Warszawa	Polska	NRD	1:3	T	1
21	7 września 1974	Wrocław	Polska	Francja	0:2	T	–
22	9 października 1974	Poznań	Polska	Finlandia	3:0	eME	1
23	13 listopada 1974	Praga	Czechosłowacja	Polska	2:2	T	–
24	26 marca 1975	Poznań	Polska	USA	7:0	T	2
25	19 kwietnia 1975	Rzym	Włochy	Polska	0:0	eME	–
26	28 maja 1975	Halle (Saale)	NRD	Polska	1:2	T	1
27	24 czerwca 1975	Seattle	USA	Polska	0:4	T	1
28	6 lipca 1975	Montreal	Kanada	Polska	1:8	T	3
29	9 lipca 1975	Toronto	Kanada	Polska	1:4	T	–
30	10 września 1975	Chorzów	Polska	Holandia	4:1	eME	1
31	8 października 1975	Łódź	Polska	Węgry	4:2	T	–
32	15 października 1975	Amsterdam	Holandia	Polska	3:0	eME	–
33	26 października 1975	Warszawa	Polska	Włochy	0:0	eME	–
34	24 marca 1976	Chorzów	Polska	Argentyna	1:2	T	–
35	24 kwietnia 1976	Lens	Francja	Polska	2:0	T	–
36	6 maja 1976	Ateny	Grecja	Polska	1:0	T	–
37	11 maja 1976	Bazylea	Szwajcaria	Polska	2:1	T	–
38	26 maja 1976	Poznań	Polska	Irlandia	0:2	T	–
(nieof.)	30 czerwca 1976	Chorzów	Polska	Brazylia	3:0	U-21	–
39	18 lipca 1976	Montreal	Polska	Kuba	0:0	IO	–
40	22 lipca 1976	Montreal	Polska	Iran	3:2	IO	–
41	25 lipca 1976	Montreal	Polska	Korea Płn.	5:0	IO	2
(nieof.)	27 lipca 1976	Montreal	Polska	Brazylia	2:0	IO	–
42	31 lipca 1976	Montreal	Polska	NRD	1:3	IO	1
43	16 października 1976	Porto	Portugalia	Polska	0:2	eMŚ	2
44	13 kwietnia 1977	Budapeszt	Węgry	Polska	2:1	T	–
45	24 kwietnia 1977	Dublin	Irlandia	Polska	0:0	T	–
46	1 maja 1977	Kopenhaga	Dania	Polska	1:2	eMŚ	–
47	15 maja 1977	Limassol	Cypr	Polska	1:3	eMŚ	1
48	29 maja 1977	Buenos Aires	Argentyna	Polska	3:1	T	1
49	10 czerwca 1977	Lima	Peru	Polska	1:3	T	–
50	12 czerwca 1977	La Paz	Boliwia	Polska	1:2	T	1
51	19 czerwca 1977	São Paulo	Brazylia	Polska	3:1	T	–
52	24 sierpnia 1977	Wiedeń	Austria	Polska	2:1	T	–
53	7 września 1977	Wołgograd	ZSRR	Polska	4:1	T	1
54	21 września 1977	Chorzów	Polska	Dania	4:1	eMŚ	1
55	29 października 1977	Chorzów	Polska	Portugalia	1:1	eMŚ	–
56	22 marca 1978	Luksemburg	Luksemburg	Polska	1:3	T	–
57	5 kwietnia 1978	Poznań	Polska	Grecja	5:2	T	1
58	12 kwietnia 1978	Łódź	Polska	Irlandia	3:0	T	–
59	26 kwietnia 1978	Warszawa	Polska	Bułgaria	1:0	T	1
60	1 czerwca 1978	Buenos Aires	Polska	RFN	0:0	MŚ	–
61	6 czerwca 1978	Rosario	Polska	Tunezja	1:0	MŚ	1
62	10 czerwca 1978	Rosario	Polska	Meksyk	3:1	MŚ	–
63	14 czerwca 1978	Rosario	Argentyna	Polska	2:0	MŚ	–
64	18 czerwca 1978	Mendoza	Polska	Peru	1:0	MŚ	–
65	21 czerwca 1978	Mendoza	Polska	Brazylia	1:3	MŚ	1
66	6 września 1978	Reykjavík	Islandia	Polska	0:2	eME	1
67	11 października 1978	Bukareszt	Rumunia	Polska	1:0	T	–
68	15 sierpnia 1978	Wrocław	Polska	Szwajcaria	2:0	eME	–
69	18 lutego 1979	Tunis	Tunezja	Polska	0:2	T	–
70	21 marca 1979	Algier	Algieria	Polska	0:1	T	1
71	4 kwietnia 1979	Chorzów	Polska	Węgry	1:1	T	1
72	18 kwietnia 1979	Lipsk	NRD	Polska	2:1	eME	–
73	2 maja 1979	Chorzów	Polska	Holandia	2:0	eME	–
74	29 sierpnia 1979	Warszawa	Polska	Rumunia	3:0	T	1
75	12 września 1979	Lozanna	Szwajcaria	Polska	0:2	eME	–
76	26 września 1979	Chorzów	Polska	NRD	1:1	eME	–
77	10 października 1979	Kraków	Polska	Islandia	2:0	eME	–
78	17 października 1979	Amsterdam	Holandia	Polska	1:1	eME	–
79	26 marca 1980	Budapeszt	Węgry	Polska	2:1	T	1
80	2 kwietnia 1980	Bruksela	Belgia	Polska	2:1	T	1
81	19 kwietnia 1980	Turyn	Włochy	Polska	2:2	T	–
82	26 kwietnia 1980	Borovo	Jugosławia	Polska	2:1	T	–
83	13 maja 1980	Frankfurt nad Menem	RFN	Polska	3:1	T	–
84	28 maja 1980	Poznań	Polska	Szkocja	1:0	T	–
85	22 czerwca 1980	Warszawa	Polska	Irak	3:0	T	1
86	29 czerwca 1980	São Paulo	Brazylia	Polska	1:1	T	1
87	3 lipca 1980	Santa Cruz	Boliwia	Polska	0:1	T	–
88	10 lipca 1980	Bogota	Kolumbia	Polska	1:4	T	–
89	24 września 1980	Chorzów	Polska	Czechosłowacja	1:1	T	–
90	2 maja 1981	Chorzów	Polska	NRD	1:0	eMŚ	–
91	10 października 1981	Lipsk	NRD	Polska	2:3	eMŚ	–
92	18 listopada 1981	Łódź	Polska	Hiszpania	2:3	T	–
93	14 czerwca 1982	Vigo	Polska	Włochy	0:0	MŚ	–
94	19 czerwca 1982	A Coruña	Polska	Kamerun	0:0	MŚ	–
95	22 czerwca 1982	A Coruña	Polska	Peru	5:1	MŚ	1
96	28 czerwca 1982	Barcelona	Polska	Belgia	3:0	MŚ	–
97	4 lipca 1982	Barcelona	Polska	ZSRR	0:0	MŚ	–
98	8 lipca 1982	Barcelona	Polska	Włochy	0:2	MŚ	–
99	10 lipca 1982	Alicante	Polska	Francja	3:2	MŚ	–
100	17 kwietnia 1984	Warszawa	Polska	Belgia	0:1	T	–

Sukcesy

Stal Mielec

• Mistrzostwo Polski: 1973, 1976
• Wicemistrzostwo Polski: 1975
• 3. miejsce mistrzostw Polski: 1974, 1979
• Finał Pucharu Polski: 1976
• Ćwierćfinał Pucharu UEFA: 1976
• Wygrana grupa w Pucharze Intertoto: 1971
• Trofeo Colombino: 1978

Atlante FC

• Puchar Mistrzów CONCACAF: 1983

Reprezentacyjne

• 3. miejsce na mistrzostwach świata: 1974, 1982
• Złoty medal letnich igrzysk olimpijskich: 1972
• Srebrny medal letnich igrzysk olimpijskich: 1976

Indywidualne

• Król strzelców I ligi: 1973, 1975
• Król strzelców mistrzostw świata: 1974

Rekordy

• Najskuteczniejszy zawodnik w historii reprezentacji Polski w jednym roku kalendarzowym: 11 goli (1974)^[a][15]

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1982)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974)
• Złoty Krzyż Zasługi (1972)^[16]
• Złoty Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe
• Srebrny Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe
• Brązowy Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe
• Odznaka „Zasłużony Mistrz Sportu”
• Wpis do „Księgi zasłużonych dla województwa rzeszowskiego” (1976)^[17]
• Złota Odznaka PZPN (1972)^[18]
• „Jedenastka 50-lecia PRL”^[1]
• 6. miejsce w plebiscycie „France Football” (1974)
• Piłkarz Roku w plebiscycie katowickiego „Sportu” (1974)
• Piłkarz Roku w plebiscycie „Piłki Nożnej” (1977, 1981)
• 1. miejsce w plebiscycie dziennika „Nowiny Rzeszowskie” na najlepszego sportowca Rzeszowszczyzny (trzy razy)^[1]
• Tytuł honorowego obywatela Mielca (2019)^[19]
• Prawy napastnik w jedenastce stulecia PZPN (2019)^[20]

Filmografia

• 1976: Jeden z dwudziestu dwóch – film dokumentalny
• 2000: Skarb sekretarza – on sam
• 2001: Świat według Kiepskich – on sam
• 2002: Jest sprawa... – on sam^[21]

Uwagi

1. Rekord ten dwukrotnie wyrównywał Robert Lewandowski (w 2015 i 2021).