Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Heinz Kuttin
austriacki skoczek narciarski, trener Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Heinz Ernst Kuttin (ur. 5 stycznia 1971 w Gassen[1]) – austriacki skoczek narciarski i trener, trzykrotny medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata i pięciokrotny złoty medalista mistrzostw świata juniorów. W latach 2004–2006 główny trener męskiej reprezentacji Polski, w latach 2006-2008 trener kadry B Niemiec w skokach. W latach 2014–2018 trener męskiej reprezentacji Austrii, od 2018 do 2020 kobiecej reprezentacji Chin, a od maja 2020 do marca 2024 trener od skoków męskiej reprezentacji Niemiec w kombinacji norweskiej. Od maja 2024 główny trener reprezentacji Niemiec kobiet w skokach.
Remove ads
Przebieg kariery
Podsumowanie
Perspektywa
Kariera zawodnicza
Pierwsze sukcesy osiągnął na mistrzostwach świata juniorów w Saalfelden am Steinernen Meer (1988), gdzie zdobył złote medale zarówno indywidualnie jak i drużynowo. Na mistrzostwach juniorów w 1989 w Vang zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Indywidualnie był czwarty, przegrywając walkę o brązowy medal ze Staffanem Tällbergiem. W 1990 po raz trzeci w karierze wziął udział w mistrzostwach świata juniorów (w Štrbskim Plesie). Zdobył tam kolejne dwa złote medale – indywidualnie i drużynowo.
W Pucharze Świata w skokach zadebiutował 30 grudnia 1987 w Oberstdorfie, zajmując ósme miejsce. Jako siedemnastolatek wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary w 1988, gdzie indywidualnie zajął 12. miejsce na dużej skoczni oraz szóste na normalnej, a wraz z kolegami z reprezentacji był piąty w konkursie drużynowym. W klasyfikacji generalnej sezonu 1987/1988 zajął 25. miejsce. Rok później wystąpił na mistrzostwach świata w Lahti, zdobywając brązowy medal w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni. Wyprzedzili go tylko Jens Weißflog oraz Ari-Pekka Nikkola. Był to jedyny start Kuttina na tych mistrzostwach.
Po raz pierwszy na podium zawodów Pucharu Świata stanął w pierwszym konkursie sezonu 1989/1990, który odbył się 3 grudnia 1989 w Thunder Bay. W całym sezonie pięciokrotnie stawał na podium, choć ani razu nie zwyciężył. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął ósme miejsce. Wystartował także na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund w 1990, zajmując 20. miejsce. Najlepsze wyniki w PŚ osiągnął w sezonie 1990/1991, kiedy to zajął siódme miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ w skokach, a w sezonie 1990/1991 Pucharu Świata w lotach był szósty. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 1991 zdobył złoty medal na normalnej skoczni oraz był czwarty na dużej, przegrywając walkę o trzecie miejsce z Weißflogiem. Ponadto wspólnie z Ernstem Vettorim, Stefanem Horngacherem i Andreasem Felderem zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Miesiąc później, podczas zawodów w Trondheim odniósł swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo.
W 1992 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Albertville. W indywidualnych konkursach zdobył brązowy medal na normalnej skoczni, ulegając jedynie Toniemu Nieminenowi oraz Martinowi Höllwarthowi. Na dużym obiekcie był czwarty, tracąc do trzeciego Nieminena 2,6 punktu. 8 marca 1992 w Trondheim odniósł swoje drugie i zarazem ostatnie zwycięstwo w PŚ. Ostatni raz na podium zawodów tego cyklu stanął w pierwszym konkursie sezonu 1992/1993, 5 grudnia 1992 w Falun. Mistrzostwa świata w Falun w 1993 roku były ostatnimi w jego karierze. Razem z Ernstem Vettorim, Stefanem Horngacherem i Andreasem Goldbergerem wywalczył brązowy medal w konkursie drużynowym. Na normalnej skoczni zajął 24. miejsce, a na dużej był dwunasty. Ostatnim sukcesem w jego karierze był brązowy medal w konkursie drużynowym zdobyty na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer w 1994. Indywidualnie był dwunasty na dużej skoczni, a na normalnej zajął 25. miejsce. Po tym jak zajął 12. miejsce w Oberstdorfie, ósme w Garmisch-Partenkirchen, szóste w Innsbrucku i siódme w Bischofshofen uplasował się na siódmym miejscu w klasyfikacji końcowej 42. edycji Turnieju Czterech Skoczni. W klasyfikacji generalnej sezonu 1993/1994 zajął 12. miejsce. W 1995 odniósł ciężką kontuzję kolana, która zmusiła go do wczesnego zakończenia kariery zawodniczej w wieku 24 lat.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery zawodniczej był dyrektorem centrum narciarskiego w Villach, gdzie opiekował się m.in. juniorami Martinem Kochem i Thomasem Morgensternem. W sezonie 2002/2003 pracował jako asystent I trenera kadry skoczków austriackich. Od czerwca 2003 był trenerem II reprezentacji Polski, w której trenował m.in. Mateusza Rutkowskiego i Kamila Stocha. Ten pierwszy zdobył złoty medal mistrzostw świata juniorów w Strynie, a w konkursie drużynowym polscy juniorzy zdobyli srebrny medal. Wiosną 2004 zastąpił Apoloniusza Tajnera na stanowisku pierwszego trenera reprezentacji Polski. Jego osiągnięcia to m.in. doprowadzenie Adama Małysza do zwycięstwa w klasyfikacji generalnej letniego Grand Prix w skokach 2004, oraz zajęcie przez reprezentację piątego miejsca w drużynowym konkursie skoków narciarskich na skoczni K-125 podczas zimowych igrzysk olimpijskich w Turynie w 2006. Po sezonie olimpijskim zastąpił go Hannu Lepistö.
Od 2006 do 2008 roku był trenerem kadry B Niemiec w skokach[2].
Od 2008 roku do końca kariery Thomasa Morgensterna był jego indywidualnym trenerem.
11 kwietnia 2014 został nowym trenerem kadry skoczków austriackich[3]. Z funkcji zrezygnował na początku kwietnia 2018[4]. W lipcu 2018 ogłoszono objęcie przez niego funkcji kobiecej reprezentacji Chin[5]. W maju 2020 ogłoszono, iż objął funkcję trenera reprezentacji Francji w skokach narciarskich, natomiast po kilku dniach ogłoszono jego rezygnację z tej funkcji i objęcie posady trenera od skoków niemieckich kombinatorów norweskich[6]. Pełnił tę funkcję do marca 2024. W maju 2024 ogłoszono, że został głównym trenerem reprezentacji Niemiec kobiet w skokach[7].
Remove ads
Igrzyska olimpijskie
Remove ads
Mistrzostwa świata
Mistrzostwa świata w lotach
Mistrzostwa świata juniorów
Remove ads
Puchar Świata
Podsumowanie
Perspektywa
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium chronologicznie
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata
Turniej Czterech Skoczni
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Puchar Świata w lotach
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Remove ads
Puchar Kontynentalny
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium konkursów Pucharu Kontynentalnego
Saalfelden – 11 stycznia 1992 (1. miejsce)
Ruhpolding – 12 stycznia 1992 (1. miejsce)
Wörgl – 10 stycznia 1993 (3. miejsce)
Planica – 7 stycznia 1995 (2. miejsce)
Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego
Remove ads
Osiągnięcia trenerskie z reprezentacją Austrii
Remove ads
Odznaczenia
Uwagi
- Skład drużyny: Ernst Vettori, Heinz Kuttin, Günther Stranner, Andreas Felder
- Skład drużyny: Heinz Kuttin, Ernst Vettori, Martin Höllwarth, Andreas Felder
- Skład drużyny: Andreas Goldberger, Stefan Horngacher, Heinz Kuttin, Christian Moser
- Skład drużyny: Heinz Kuttin, Ernst Vettori, Stefan Horngacher, Andreas Felder
- Skład drużyny: Ernst Vettori, Heinz Kuttin, Stefan Horngacher, Andreas Goldberger
- Skład zespołu: Andi Rauschmeier, Günter Schöffmann, Manfred Steiner, Heinz Kuttin
- Skład zespołu: Andi Rauschmeier, Alexander Pointner, Markus Steiner, Heinz Kuttin
- Skład zespołu: Heinz Kuttin, Werner Rathmayr, Herwig Millonig, Alexander Pointner
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads