Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Michael Hayböck
austriacki skoczek narciarski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Michael Hayböck (ur. 5 marca 1991 w Linzu[1]) – austriacki skoczek narciarski, reprezentant klubu UVB Hinzenbach. Drużynowy srebrny medalista olimpijski z 2014, trzykrotnie srebrny (2015, 2017 i 2019) i trzykrotnie brązowy (2017, 2021 i 2023) medalista mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym, a także srebrny (2024) i brązowy (2016) medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich. Czterokrotny złoty medalista mistrzostw świata juniorów (trzykrotnie w drużynie i raz indywidualnie). Zwycięzca Letniego Pucharu Kontynentalnego 2022, dwukrotnie na podium klasyfikacji generalnej zimowej edycji tego cyklu.
Jego bracia, Stefan i Alexander również uprawiali skoki narciarskie[4]. Rekord życiowy Hayböcka wynosi 245,5 m[2]. Ustanowił go 11 grudnia 2020 w Planicy[3].
Remove ads
Przebieg kariery
Podsumowanie
Perspektywa
Lata 2007–2009
W październiku 2007 w Einsiedeln zadebiutował w FIS Cupie, zajmując 15. miejsce[5].
We wrześniu 2008 po raz pierwszy wystąpił w Letnim Pucharze Kontynentalnym, w zawodach w Villach zajmując 28. pozycję. W zimowej części sezonu 2008/2009 w Pucharze Kontynentalnym najwyżej sklasyfikowany był na 5. miejscu, w styczniu 2009 w Braunlage. Wystąpił w konkursie Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2009 w Szczyrbskim Jeziorze. Zajął tam 7. miejsce indywidualnie, a w zawodach drużynowych zdobył złoty medal[6].
Sezon 2009/2010
We wrześniu 2009 Hayböck po raz pierwszy wystąpił w Letnim Grand Prix. W zawodach w Hakubie dwukrotnie zajął 12. miejsce[7].
W zimowej części sezonu 2009/2010 zadebiutował w Pucharze Świata. W swoim pierwszym starcie, 3 stycznia 2010 w Innsbrucku w ramach 58. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 17. miejsce. W całym sezonie sześciokrotnie stał na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego, dwukrotnie wygrywając (w grudniu w Engelbergu i w styczniu w Titisee-Neustadt)[7]. Jego wyniki pozwoliły mu zająć 2. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2009/2010[8]. Na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2010 zdobył dwa złote medale: zarówno w rywalizacji indywidualnej, jak i drużynowej. Kilka dni później wystąpił w zawodach Pucharu Świata w Willingen, zajmując 6 lutego 2010 6. miejsce indywidualnie[7].
Sezon 2010/2011
We wrześniu 2010 zajął 2. pozycję w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Oslo. W pierwszej części sezonu zimowego 2010/2011 regularnie startował w zawodach Pucharu Świata, zajmując miejsca pomiędzy trzecią a piątą dziesiątką (najwyższe – 22. w Lillehammer na początku grudnia). Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2011 zdobył trzeci z rzędu złoty medal w zawodach drużynowych. Od lutego 2011 występował w Pucharze Kontynentalnym. Do końca sezonu raz zwyciężył i dwukrotnie zajął 3. miejsce[9].
Sezon 2011/2012
W Letnim Grand Prix 2011 dwukrotnie zajął miejsca w czołowej dziesiątce – w październikowych zawodach w Hinzenbach i Klingenhal zajął kolejno 5. i 8. miejsce[10].
Zimową część sezonu 2011/2012 rozpoczął od startów w Pucharze Kontynentalnym. Na przełomie listopada i grudnia pięciokrotnie z rzędu zajął miejsce na podium, trzykrotnie zwyciężając. W styczniu 2012 występował w Pucharze Świata. Najwyżej sklasyfikowany był 6 stycznia 2012 w Bischofshofen w ramach 60. Turnieju Czterech Skoczni, gdzie zajął 7. miejsce. Poza tym występem z reguły zajmował pozycje w trzeciej dziesiątce. W lutym powrócił do startów w Pucharze Kontynentalnym, dwukrotnie stając na podium, a w marcu ponownie rozpoczął występy w Pucharze Świata, tylko raz zajmując miejsce w czołowej trzydziestce[10]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2011/2012 zajął 3. pozycję[8].
Sezon 2012/2013
W sezonie 2012/2013 Pucharu Świata regularnie startował w tym cyklu, najczęściej zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyższym miejscem, jakie zajął, było piętnaste. Osiągnął ten rezultat czterokrotnie: 24 listopada 2012 w Lillehammer, 16 grudnia w Engelbergu, 4 stycznia 2013 w Innsbrucku i 12 stycznia w Zakopanem[11]. W klasyfikacji generalnej cyklu zajął 34. miejsce z 163 punktami[12].
Sezon 2013/2014
Zimową część sezonu 2013/2014, podobnie jak dwa lata wcześniej, rozpoczął od startów w Pucharze Kontynentalnym. Po trzech zwycięstwach z rzędu trafił do kadry na Puchar Świata. Już w pierwszym starcie, 29 grudnia 2013 w Oberstdorfie w ramach 62. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 7. pozycję. W dalszej części sezonu zajmował w Pucharze Świata najczęściej miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. 16 stycznia 2014 w Wiśle po raz pierwszy w karierze stanął na podium zawodów tego cyklu, zajmując 3. pozycję[13]. Sezon 2013/2014 Pucharu Świata zakończył na 14. miejscu w klasyfikacji generalnej z 439 punktami[12].
Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 w Soczi. Zwyciężył w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych. W samych zawodach zajął 5. miejsce na skoczni normalnej i 8. na dużej. W konkursie drużynowym, wraz z Thomasem Morgensternem, Thomasem Diethartem i Gregorem Schlierenzauerem, zdobył srebrny medal. Wystartował też na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2014, zajmując 20. pozycję indywidualnie[13].
Sezon 2014/2015
W ramach Letniego Grand Prix czterokrotnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany był w sierpniowych zawodach w Einsiedeln, na 3. miejscu[14].
Od początku sezonu zimowego 2014/2015 występował w Pucharze Świata, regularnie zajmując miejsca w pierwszej dziesiątce. W grudniu 2014 czterokrotnie zajął 3. pozycję w zawodach cyklu – po dwa razy w zawodach w Lillehammer i w Engelbergu. W ramach 63. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w zawodach w Oberstdorfie, a 6 stycznia 2015 w Bischofshofen po raz pierwszy w karierze zwyciężył w konkursie indywidualnym Pucharu Świata. W pozostałych konkursach turnieju zajął 7. i 6. lokatę[14] i ostatecznie zakończył go na 2. pozycji[12].
W dalszej części sezonu indywidualnie w Pucharze Świata nie stawał już na podium – najwyżej klasyfikowany był na 4. miejscu, które zajął trzykrotnie[13]. Ostatecznie sezon 2014/2015 Pucharu Świata zakończył na 5. pozycji w klasyfikacji generalnej z 1157 punktami[12]. W lutym wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. Indywidualnie zajął 21. miejsce na skoczni normalnej i 14. na dużej, w drużynie mieszanej był 4., a w drużynie męskiej, wraz ze Stefanem Kraftem, Manuelem Poppingerem i Gregorem Schlierenzauerem, zdobył srebrny medal[14].
Sezon 2015/2016
W sezonie 2015/2016 Pucharu Świata regularnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W grudniu 2015 na podium indywidualnych zawodów cyklu stawał w drugim konkursie w Niżnym Tagile i drugim konkursie w Engelbergu. W ramach 64. Turnieju Czterech Skoczni był 2. w Oberstdorfie, 5. w Garmisch-Partenkirchen i Innsbrucku oraz 3. w Bischofshofen[15]. W całym turnieju zajął 3. pozycję[12]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016. Indywidualnie zajął na nich 11. miejsce, a w drużynie wraz z Stefanem Kraftem, Manuelem Poppingerem i Manuelem Fettnerem zdobył brązowy medal[15].
24 stycznia 2016 zajął 2. lokatę w zawodach Pucharu Świata w Zakopanem. Między 19 a 23 lutego trzykrotnie zwyciężył w konkursach cyklu rozgrywanych w Lahti i Kuopio. W kolejnych zawodach, które odbyły się w Ałmaty, zajął 2. miejsce. W marcu 2016 w Pucharze Świata najwyżej sklasyfikowany był w Planicy, na 4. pozycji[15]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 4. miejscu, zdobywając 1301 punktów[12].
Sezon 2016/2017
W Letnim Grand Prix 2016 raz stanął na podium, zajmując 3. miejsce w Einsiedeln[16].
Sezon 2016/2017 Pucharu Świata rozpoczął od 11. i 10. miejsca w Ruce. Na podium indywidualnie po raz pierwszy stanął 16 grudnia 2016, zwyciężając w Engelbergu. W ramach 65. Turnieju Czterech Skoczni zajął 3. miejsce w Oberstdorfie oraz 2. w Bischofshofen[16]. Z powodu choroby nie wystąpił jednak w zawodach w Innsbrucku[17] i cały turniej ukończył na 19. pozycji[12].
W lutym 2017 w Pucharze Świata najwyżej klasyfikowany był na 7. miejscu, w Oberstdorfie. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Indywidualnie zajął 6. lokatę na skoczni normalnej i 11. na dużej. W drużynie mieszanej, wraz z Danielą Iraschko-Stolz, Jacqueline Seifriedsberger i Stefanem Kraftem, zdobył srebrny medal, zaś w drużynie męskiej, wraz z Manuelem Fettnerem, Gregorem Schlierenzauerem oraz Kraftem, zdobył brąz. W marcu 2017 w Pucharze Świata raz stanął na podium indywidualnie, zajmując 3. miejsce w zamykającym Raw Air 2017 konkursie w Vikersund[16]. Sezon zakończył na 7. pozycji w klasyfikacji generalnej cyklu z 814 punktami[12].
Sezon 2017/2018
W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata regularnie zdobywał punkty, ale tylko dwukrotnie ukończył zawody indywidualne w najlepszej dziesiątce. Raz stanął na podium – 11 marca w rozgrywanym w ramach Raw Air 2018 konkursie w Oslo zajął 3. miejsce[18]. W klasyfikacji generalnej sezon zakończył na 23. pozycji z 245 punktami[12].
W styczniu 2018 wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018. Indywidualnie zajął 31. miejsce, a w drużynie był 5. W lutym wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie był 17. na skoczni normalnej i 6. na dużej, a zawody drużynowe ukończył na 4. pozycji[18].
Sezon 2018/2019
W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata zajmował głównie pozycje w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany był na 10. lokacie, którą zajął w grudniowych zawodach w Engelbergu[19]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 27. miejscu z 228 punktami[12].
Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019. Indywidualnie zajął 14. miejsce na skoczni dużej i 9. na normalnej, a w drużynie męskiej, startując wraz z Philippem Aschenwaldem, Danielem Huberem i Stefanem Kraftem, zdobył srebrny medal[19].
Sezon 2019/2020
W ramach Pucharu Świata 2019/2020 lepsze wyniki osiągał w drugiej połowie sezonu. Trzykrotnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce, w tym raz na podium – 1 marca 2020 w Lahti zajął 3. miejsce[20]. W klasyfikacji generalnej sezon ukończył na 22. pozycji z 350 punktami[12].
Sezon 2020/2021
W sezonie 2020/2021 Pucharu Świata najczęściej zajmował miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 4. pozycji, w marcu 2021 w Planicy[21]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 18. lokacie z 347 punktami[12].
W grudniu wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Indywidualnie zajął 4. pozycję, a w drużynie był 6. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021 wystartował w zawodach rozgrywanych na skoczni normalnej. Indywidualnie był 7., a w drużynie mieszanej, wraz z Maritą Kramer, Danielą Iraschko-Stolz i Stefanem Kraftem, zdobył brązowy medal[21].
Sezon 2021/2022
W październiku 2021 w związku ze zdiagnozowaną u Hayböcka dyskopatią przeprowadzono u niego operację pleców[22].
Do startów w zawodach międzynarodowych powrócił pod koniec grudnia tego samego roku. W sezonie zimowym 2021/2022 startował naprzemiennie w Pucharze Kontynentalnym i Pucharze Świata. W tym pierwszym cyklu dwukrotnie zwyciężył i czterokrotnie zajął 3. pozycję. W Pucharze Świata dwa razy zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce: w styczniu 2022 w konkursie 70. Turnieju Czterech Skoczni w Bischofshofen był 9., a w marcu w kończącym sezon 2021/2022 konkursie w Planicy zajął 10. miejsce[23]. Cykl ukończył na 37. pozycji w klasyfikacji generalnej ze 117 punktami[12]. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022. Indywidualnie był 7., a w drużynie zajął 4. lokatę[23].
Sezon 2022/2023
W siedmiu występach w zawodach Letniego Pucharu Kontynentalnego 2022 pięciokrotnie zwyciężył i dwa razy zajął 2. pozycję[24]. Pozwoliło mu to na zwycięstwo w całym cyklu[8].
W sezonie zimowym 2022/2023 regularnie startował w Pucharze Świata, zajmując głównie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany był na 4. lokacie, którą zajął w grudniu 2022 w Titisee-Neustadt, w styczniu 2023 w Bischofshofen w ramach 71. Turnieju Czterech Skoczni oraz w marcu w Vikersund w ramach Raw Air 2023[24]. Sezon 2022/2023 Pucharu Świata ukończył na 12. miejscu w klasyfikacji generalnej z 688 punktami[12].
Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Oba konkursy indywidualne ukończył na 15. pozycji, a w drużynie męskiej, w której wystartował z Danielem Tschofenigiem, Janem Hörlem i Stefanem Kraftem, zdobył brązowy medal[24].
Sezon 2023/2024
W większości występów w sezonie 2023/2024 Pucharu Świata zajmował lokaty w pierwszej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany był w konkursie 72. Turnieju Czterech Skoczni 3 stycznia 2024 w Innsbrucku. Ukończył go na 3. miejscu i tym samym po blisko czteroletniej przerwie powrócił na podium indywidualnych zawodów Pucharu Świata. W dalszej części sezonu w pięciu konkursach cyklu zajął 4. pozycję[25]. Zakończył go na 6. miejscu w klasyfikacji generalnej z 882 punktami[12].
Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2024. Indywidualnie zajął 8. miejsce, a w zawodach drużynowych, w których wystąpił wraz z Manuelem Fettnerem, Janem Hörlem i Stefanem Kraftem, zdobył srebrny medal[25].
Sezon 2024/2025
W sezonie 2024/2025 Pucharu Świata najczęściej zajmował lokaty w drugiej dziesiątce. Trzykrotnie stanął na podium cyklu: 15 grudnia 2024 był 2. w Titisee-Neustadt, zaś 1 stycznia 2025 w konkursie 73. Turnieju Czterech Skoczni w Garmisch-Partenkirchen oraz 26 stycznia na mamuciej skoczni w Oberstdorfie zajął 3. miejsce[26].
W lutym 2025 ogłosił zakończenie swojej kariery sportowej po sezonie 2024/2025[27]. Został powołany na Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2025, ale nie wystąpił na nich w żadnym konkursie[28]. W oficjalnych zawodach organizowanych przez FIS po raz ostatni wystąpił 28 marca 2025 w ramach Pucharu Świata w Planicy, gdzie zajął 18. pozycję[26]. Swój ostatni sezon cyklu ukończył na 15. miejscu z 587 punktami[12].
Remove ads
Igrzyska olimpijskie
Indywidualnie
2014  Soczi/Krasnaja Polana |
– | 5. miejsce (K-95), 8. miejsce (K-125) |
2018  Pjongczang |
– | 17. miejsce (K-98), 6. miejsce (K-125) |
Drużynowo
| 2014 Soczi/Krasnaja Polana |
– | srebrny medal[a] |
| 2018 Pjongczang |
– | 4. miejsce[b] |
Starty M. Hayböcka na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Remove ads
Mistrzostwa świata
Indywidualnie
2015  Falun |
– | 21. miejsce (K-90), 14. miejsce (K-120) |
2017  Lahti |
– | 6. miejsce (K-90), 11. miejsce (K-116) |
2019  Seefeld/Innsbruck |
– | 14. miejsce (K-120), 9. miejsce (K-99) |
2021  Oberstdorf |
– | 7. miejsce (K-95) |
2023  Planica |
– | 15. miejsce (K-95), 15. miejsce (K-125) |
Drużynowo
| 2015 Falun |
– | 4. miejsce (drużyna mieszana/K-90)[c], srebrny medal (K-120)[d] |
| 2017 Lahti |
– | srebrny medal (drużyna mieszana/K-90)[c], brązowy medal (K-116)[e] |
| 2019 Seefeld/Innsbruck |
– | srebrny medal (K-120)[f] |
| 2021 Oberstdorf |
– | brązowy medal (drużyna mieszana/K-95)[g] |
| 2023 Planica |
– | brązowy medal (K-125)[h] |
Starty M. Hayböcka na mistrzostwach świata – szczegółowo
Remove ads
Mistrzostwa świata w lotach
Indywidualnie
2014  Harrachov |
– | 20. miejsce |
| 2016 Tauplitz |
– | 11. miejsce |
| 2018 Oberstdorf |
– | 31. miejsce[i] |
| 2020 Planica |
– | 4. miejsce |
2022  Vikersund |
– | 7. miejsce |
| 2024 Tauplitz |
– | 8. miejsce |
Drużynowo
| 2016 Tauplitz |
– | brązowy medal[j] |
| 2018 Oberstdorf |
– | 5. miejsce[k] |
| 2020 Planica |
– | 6. miejsce[l] |
| 2022 Vikersund |
– | 4. miejsce[m] |
| 2024 Tauplitz |
– | srebrny medal[n] |
Starty M. Hayböcka na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo
Remove ads
Mistrzostwa świata juniorów
Indywidualnie
2009  Szczyrbskie Jezioro |
– | 7. miejsce |
| 2010 Hinterzarten |
– | złoty medal |
Drużynowo
| 2009 Szczyrbskie Jezioro |
– | złoty medal[q] |
| 2010 Hinterzarten |
– | złoty medal[r] |
2011  Otepää |
– | złoty medal[s] |
Starty M.Hayböcka na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo
Remove ads
Puchar Świata
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie
Miejsca na podium
| Sezon PŚ | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce | Razem |
| 2009/2010 | – | – | – | – |
| 2010/2011 | – | – | – | – |
| 2011/2012 | – | – | – | – |
| 2012/2013 | – | – | – | – |
| 2013/2014 | – | – | 1 | 1 |
| 2014/2015 | 1 | 1 | 4 | 6 |
| 2015/2016 | 3 | 5 | 1 | 9 |
| 2016/2017 | 1 | 1 | 2 | 4 |
| 2017/2018 | – | – | 1 | 1 |
| 2018/2019 | – | – | – | – |
| 2019/2020 | – | – | 1 | 1 |
| 2020/2021 | – | – | – | – |
| 2021/2022 | – | – | – | – |
| 2022/2023 | – | – | – | – |
| 2023/2024 | – | – | 1 | 1 |
| 2024/2025 | – | 1 | 2 | 3 |
| Suma | 5 | 8 | 13 | 26 |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata
Puchar Świata w lotach
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Turniej Czterech Skoczni
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Raw Air
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Willingen Six
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Planica 7
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Titisee-Neustadt Five
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Remove ads
Letnie Grand Prix
Podsumowanie
Perspektywa
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP
Lotos Poland Tour
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Remove ads
Puchar Kontynentalny
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego
.svg){kind=small}
Remove ads
Letni Puchar Kontynentalny
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie
Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego
Remove ads
FIS Cup
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie
Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Remove ads
Odznaczenia
Uwagi
- Skład zespołu: Michael Hayböck, Thomas Morgenstern, Thomas Diethart i Gregor Schlierenzauer
- Skład zespołu: Stefan Kraft, Manuel Fettner, Gregor Schlierenzauer i Michael Hayböck
- Skład zespołu: Daniela Iraschko-Stolz, Michael Hayböck, Jacqueline Seifriedsberger i Stefan Kraft
- Skład zespołu: Stefan Kraft, Michael Hayböck, Manuel Poppinger i Gregor Schlierenzauer
- Skład zespołu: Michael Hayböck, Manuel Fettner, Gregor Schlierenzauer i Stefan Kraft
- Skład zespołu: Philipp Aschenwald, Michael Hayböck, Daniel Huber i Stefan Kraft
- Skład zespołu: Marita Kramer, Michael Hayböck, Daniela Iraschko-Stolz i Stefan Kraft
- Skład zespołu: Daniel Tschofenig, Michael Hayböck, Jan Hörl i Stefan Kraft
- W pierwszej serii zajął 28. miejsce, ale nie był zdolny do startu w kolejnych seriach z powodu kontuzji.
- Skład zespołu: Stefan Kraft, Manuel Poppinger, Manuel Fettner i Michael Hayböck
- Skład zespołu: Clemens Aigner, Manuel Poppinger, Michael Hayböck i Stefan Kraft
- Skład zespołu: Philipp Aschenwald, Gregor Schlierenzauer, Timon-Pascal Kahofer i Michael Hayböck
- Skład zespołu: Michael Hayböck, Ulrich Wohlgenannt, Manuel Fettner i Stefan Kraft
- Skład zespołu: Michael Hayböck, Manuel Fettner, Jan Hörl i Stefan Kraft
- Seria konkursowa została odwołana.
- Upadek tuż po lądowaniu.
- Skład zespołu: Thomas Thurnbichler, Michael Hayböck, Florian Schabereiter i Lukas Müller
- Skład zespołu: Mario Innauer, Lukas Müller, Florian Schabereiter i Michael Hayböck
- Skład zespołu: Markus Schiffner, Michael Hayböck, Stefan Kraft i Thomas Lackner
- W trakcie LGP, podczas konkursów w Wiśle, Einsiedeln i Courchevel, na łączną notę składał się również skok z kwalifikacji. Hayböck uzyskał w nich 117,0 m i notę 140,4 pkt.Kolejność startowa w nowym formacie zawodów. skijumping.pl. [dostęp 2014-08-15].
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads