Kazimierz Belina-Brzozowski

Kazimierz Jan Belina-Brzozowski (ur. 20 grudnia 1894^?/1 stycznia 1895 w Honorówce, zm. 21 lutego 1953 w Kielcach) – major obserwator pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. Ojciec pisarza Zbigniewa Belina-Brzozowskiego^[1].

Kazimierz Belina-Brzozowski

major pilot
Pełne imię i nazwisko	Kazimierz Jan Belina-Brzozowski
Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1895 Honorówka
Data i miejsce śmierci	21 lutego 1953 Kielce
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	I Korpus Polski Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	I Legion Polski Brygada Strzelców Polskich 3 syberyjskim pułku zapasowym 2 eskadra wywiadowcza 1 pułk lotniczy
Stanowiska	dowódca eskadry
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Syn Emeryka Stefana i Marii z Tarnowskich. Ukończył 6-letnią Szkołę Handlową oraz rok wyższego kursu języków wschodnich^[2][3]. Po wybuchu I wojny światowej 15 listopada 1914 jako ochotnik zgłosił się do I Legionu Polskiego^[2][3], gdzie służył od listopada 1914 roku do maja 1915. 2 listopada 1915 został przeniesiony do II batalionu Brygady Strzelców Polskich^[3] i brał udział w walkach z Niemcami na Nowogródczyźnie^[4].

Po rozformowaniu Brygady został wcielony do armii rosyjskiej. 20 listopada 1916 roku został skierowany do szkoły wojskowej^[3] w Tyflisie, którą ukończył w kwietniu 1917. Od maja pełnił funkcję dowódcy obozu jeńców w 3 syberyjskim pułku zapasowym. Następnie w kwietniu 1918 roku otrzymał przydział do 40 pułku syberyjskiego, a w maju do II Korpusu Polskiego w Rosji^[2]. Brał udział w bitwie pod Kaniowem, gdzie 11 maja 1918 roku został ranny i dostał się do niewoli niemieckiej^[3].

13 listopada 1918 roku wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, otrzymał przydział do Kierownictwa Transportów Wojskowych. 31 października 1919 roku został skierowany na kurs do Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych^[3] w Toruniu^[5]. Po jego ukończeniu w marcu 1920 został przydzielony do 2 eskadry wywiadowczej. Wyróżnił się podczas lotu wywiadowczego przeprowadzonego 6 lipca 1920 roku w rejonie Brześcia. Pomimo ciężkiego postrzału w brzuch, wykonał zadanie do końca, a dopiero później pozwolił pilotowi na powrót na lotnisko^[6][a].

Do marca 1922 roku był leczony i przechodził rekonwalescencję w szpitalach w Warszawie i w Częstochowie. 20 lutego 1922^[b] po 2–letniej rekonwalescencji otrzymał przydział do 1 pułku lotniczego w Warszawie, skąd 3 kwietnia został przeniesiony na stanowisko kierownika filii Centralnych Zakładów Lotniczych^[3]. 8 kwietnia 1922 otrzymał awans na stopień kapitana^[3]. Pracował tam do 13 czerwca 1924 (m.in. na stanowiskach kierownika kancelarii, kierownika warsztatów w Składach CZL), następnie został kierownikiem referatu personalnego w Departamencie IV Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych^[4]. 1 września^[c] 1924 roku został skierowany na III kurs doskonalący przy Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie^[8].

16 stycznia 1925 roku został mianowany dowódcą 12 eskadry lotniczej w 1 pułku lotniczym, 17 kwietnia 1925 został skierowany na kurs pilotażu w Bydgoskiej Szkole Pilotów. Po jego ukończeniu 9 października 1925 został mianowany dowódcą 14 eskadry lotniczej w 1 pl^[3], pełnił tę funkcję w okresie listopad-grudzień 1925 roku. Następnie został przeniesiony na stanowisko Komendanta Portu Lotniczego Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Grudziądzu. W październiku 1927 roku został przeniesiony do 4 pułku lotniczego, również na stanowisko Komendanta Portu Lotniczego, a następnie na stanowisko kwatermistrza 4 pl^[4]. 28 lutego 1928 został awansowany na stopień majora^[3]. Z dniem 31 grudnia 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[9].

Zmarł 21 lutego 1953 w Kielcach, został pochowany na cmentarzu Starym (kwatera 9-C)^[10].

Awanse

• 15 kwietnia 1917 – chorąży
• 13 listopada 1918 – podporucznik
• 15 grudnia 1920 – porucznik
• 8 czerwca 1922 – kapitana
• 25 lutego 1928 – major

Ordery i odznaczenia

Za służbę w lotnictwie Wojska Polskiego otrzymał odznaczenia^[11][4]:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1853 – 19 września 1922^[12]
• Krzyż Walecznych^[13]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Polowa Odznaka Obserwatora nr 20 – 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”^[14]
• Krzyż Kaniowski nr 491
• Krzyż Kawalerski Legii Honorowej
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”^[13]

Uwagi

1. Marian Romeyko^[7] podaje, że był ranny w obie nogi
2. Zieliński i Wójcik podają datę 13 marca
3. Zieliński i Wójcik podają datę 10 października