Міхал Казімер Агінскі

Міхал Казімер Агінскі (1730^[4] — 31 траўня 1800, Варшава) — дзяржаўны і вайсковы дзяяч Вялікага Княства Літоўскага^[4] і Рэчы Паспалітай^[5]; кампазытар, паэт і мэцэнат. Чашнік вялікі (1744—1748), генэрал-маёр войска Вялікага Княства Літоўскага і пісар польны (1748—1764), ваявода віленскі (1764—1768), гетман вялікі (1768—1793).

Міхал Казімер Агінскі
лац. Michał Kazimier Aginski

Міхал Казімер Агінскі. С. Чаховіч, XVIII ст.
Герб Агінскі
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	не раней за 1728 і не пазьней за 1730[1] Варшава
Памёр	31 траўня 1800(1800-05-31)[1][2][3] Варшава
Пахаваны	Павонзкаўскія могілкі[d][3]
Род	Агінскія
Бацькі	Юзэф Тадэвуш Агінскі Ганна зь Вішнявецкіх
Жонка	Аляксандра з Чартарыйскіх
Дзейнасьць	дыплямат, кампазытар, энцыкляпэдыст, палітык
Рэгаліі
Ордэн Белага арла Ордэн сьвятога Станіслава

Быў старостам слонімскім. Кавалер ордэнаў Сьвятога Станіслава (1765 год)^[6], Белага Арла, расейскіх Андрэя Першазваннага і Аляксандра Неўскага, прускага Чорнага Арла^[7].

Міхал Казімер Агінскі — ініцыятар і фундатар будаваньня Агінскага каналу.

Біяграфія

Паходжаньне і юнацтва

З старэйшай княскай лініі роду Агінскіх: ягоны бацька, Юзэф, быў ваяводам троцкім; маці, Ганна, — з роду магнатаў Вішнявецкіх.

Рана страціў бацьку, спачатку гадаваўся пад апякунствам дзеда — гетмана Вішнявецкага, пазьней пад наглядам віцебскага ваяводы Марцыяна Міхала Агінскага, і, урэшце, канцлерам Міхалам Фрыдэрыкам Чартарыйскім. Вядома, што ён вывучаў музыку і жывапіс, меў здольнасьці да мастацтва. Пазьней талент Агінскага ўхваліць у сваіх мэмуарах францускі літаратар і энцыкляпэдыст Дэні Дыдро^[5] і папросіць яго напісаць артыкул «Арфа» для францускай «Энцыкляпэдыі».

Дзяржаўная служба і эміграцыя

У 1744 годзе атрымаў урад чашніка вялікага, у 1748 годзе — пісара польнага літоўскага. Абіраўся паслом на соймы ад Пінскага (1746 год^[8]) і Старадубскага паветаў (1748 год^[9]). У 1748—1764 гадох быў генэрал-маёрам войска Вялікага Княства Літоўскага.

У 1754—1761 гадох знаходзіўся ў Францыі, служыў у войску. Ажаніўся з дачкою канцлера вялікага літоўскага Міхала Фрыдэрыка Чартарыйскага Аляксандрай, атрымаў Слонімскую эканомію. Жыў у Пецярбургу, разглядаўся як адзін з кандыдатаў на сталец Рэчы Паспалітай.

Аляксандра з князёў Чартарыйскіх, жонка М. К. Агінскага

У 1764 годзе атрымаў урад выяводы віленскага і стаў адным з кандыдатаў на сталец ад Расейскай імпэрыі. Быў сябрам Вайсковай Камісіі Вялікага Княства Літоўскага ў 1764 годзе. Браў удзел у Радамскай канфэдэрацыі (1767 год)^[10].

У 1768 годзе стаў вялікім гетманам літоўскім. У 1771 годзе перайшоў на бок Барскай канфэдэрацыі, аднак пацярпеў паразу ад Суворава ў бітве пад Сталовічамі. Эміграваў, жыў у Вене і Парыжы. Тамака здабыў сабе вядомасьць як музыка.

Вяртаньне з эміграцыі. Жыцьцё ў Слоніме

У 1775 годзе атрымаў амністыю і вярнуўся ў Слонім, дзе заснаваў шэраг мануфактураў, друкарню, тэатар, капэлу, балетную школу^[4] і знакаміты Агінскі канал, які злучаў басэйны Балтыйскага і Чорнага мораў. Праз палескія балоты намаганьнямі князя былі адноўленыя пракладзеныя раней два гасьцінцы, што злучылі Пінск з Слонімам і Валыньню. Адчыненая балетная школа мела назву «Дэпартамент балетных дзяцей», у якой акрамя танцаў вучылі чытаньню і пісьму дзяцей прыгонных сялянаў^[5]. Для свайго тэатра гетман уласнаручна напісаў чатыры опэры.

У 1781 годзе атрымаў прызначэньне на намесьніка Літоўскай правінцыі.

Паўторная эміграцыя і сьмерць

У 1782 годзе зноў выехаў за мяжу, быў у Бэрліне, Брусэлі, Амстэрдаме, потым у Ангельшчыне. Прасіў дапамогі ў прускага караля Фрыдрыха Вільгельма II, каб вярнуць канфіскаваныя маёнткі ў Расейскай імпэрыі.

У часе Чатырохгадовага Сойму далучыўся да патрыятычных колаў. Аднак у 1791 годзе перадаў амаль усе свае маёнткі далёкаму сваяку Міхалу Клеафасу Агінскаму з умовай, што той выплаціць ягоныя пазыкі, і адыйшоў ад палітычнай дзейнасьці.

Сьмілавічы. Касьцёл і кляштар місіянэраў, фундаваныя М. К. Агінскім

Па скасаваньні Канстытуцыі 3 траўня адмовіўся ад гетманскай булавы, выехаў у Вену. У часе паўстаньня Касьцюшкі знаходзіўся ў Вільні. У 1795 годзе прысягнуў на вернасьць Кацярыне II. Будучы цяжка хворым, па-ранейшаму займаўся музыкай і наладзіў сяброўства з Францам Ёзэфам Гайднам. У канцы 1795 году пераехаў у Варшаву, дзе і памёр^[4][11].

Творчасьць

Выявіў здольнасьці музыкі-віртуоза, аўтар палянэзаў, опэраў і песень на ўласныя вершы. Пад псэўданімам «Słonimski»^[12] напісаў шэраг літаратурных твораў. Для ўласнага тэатру ў Слоніме напісаў опэры «Цыганы», «Елісейскія палі», «Сілы сьвету», «Становішча станаў». Выдатна выконваў на розных інструмэнтах свае скрыпічныя і іншыя музычныя творы, за што сярод сучасьнікаў атрымаў мянушку «гетман-клярнэт»^[5].

Выдаў паэтычныя зборнікі «Кніжка ў вялікую актаву» (польск. Xiążka in Octavo majori; Львоў, 1781 год), «Гістарычныя і маральныя аповесьці» (польск. Powieści historyczne i moralne; Варшава, 1782 год), «Байкі і ня-байкі» (польск. Bayki i niebayki; Варшава, 1788 год).

Як мэцэнат зрабіў багатыя ахвяраваньні для кляштару і касьцёла ў Сьмілавічах, а таксама заснаваў дабрачынны фонд для студэнтаў Віленскага ўнівэрсытэту.

Галерэя

• Іканаграфія Міхала Казімера Агінскага
• 
  Г. Лісеўская, 1755 г.
• 
  Г. Лісеўская, 1755 г.
• 
  Невядомы мастак, 1757—1761 гг.
• 
  Невядомы мастак, XVIII ст.
• 
  Ю. Пічман, 1790—1792 гг.
• 
  А. Каўфман, па 1791 г.
• 
  Копія партрэта, прыпісанага А. Каўфман, па 1791 г.
• 
  A. Romanet, каля 1800 г.

Памяць

Імя Міхала Казімера Агінскага носіць вуліца ў Слоніме.