Сюлкі

Сю́лкі^[2] — вёска ў Камянецкім раёне Берасьцейскай вобласьці, уваходзіць у Войскі сельсавет. Сюлкі месьцяцца на правым беразе ракі Крывуля, за 1,5 км на паўднёвы ўсход ад аўтадарогі Высокае — Кобрынь (Р102), за 11 км на захад ад Камянцу, за 48 км на поўнач ад Берасьця, за 23 км на ўсход ад чыгуначнай станцыі Высока-Літоўск на лініі Берасьце — Беласток. У вёсцы 27 жыхароў (2010).

Сюлкі
трансьліт. Siulki
Першыя згадкі:	19 стагодзьдзе
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Берасьцейская
Раён:	Камянецкі
Сельсавет:	Войскі
Насельніцтва:	27 чал. (2010)
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 1631
Паштовы індэкс:	225069[1]
Нумарны знак:	1
Геаграфічныя каардынаты:	52°24′21″ пн. ш. 23°42′51″ у. д.
Сюлкі на мапе Беларусі ± Сюлкі Сюлкі
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Гісторыя

• сярэдзіна XIX стагодзьдзя: сяло ў Берасьцейскім павеце Гарадзенскай губэрні Расейскай імпэрыі.
• 1857: паводле 10-й рэвізіі ў сяле 74 рэвіскія душы, у складзе маёнтку Яленка, уласнасьць Магільніцкага.
• з 1860-х: у Войскай воласьці таго ж павету і губэрні Расейскай імпэрыі.
• 1885: 11 двароў, 100 жыхароў, праваслаўная царква, школа.
• 1897: паводле перапісу ў сяле 18 двароў, 116 жыхароў, народная вучэльня, царква, кузьня.
• 1905: у сяле 192 жыхары, побач аднайменны маёнтак, у якім 5 жыхароў.
• 1921: у выніку Польска-савецкай вайны па Рыскай мірнай дамове ў складзе Польшчы.
• 1923: у Войскай гміне Берасьцейскага павету Палескага ваяводзтва, 8 двароў, 89 жыхароў.
• 1928: у Ратайчыцкай гміне таго ж павету і ваяводзтва.
• 1939: у выніку Пакту Молатава-Рыбэнтропа ў складзе Берасьцейскай вобласьці БССР.
• 1940: у складзе Мікалаеўскага сельсавету Камянецкага раёну Берасьцейскай вобласьці, у вёсцы 28 двароў, 124 жыхары.
• 1941—1945: у 2-ю сусьветную вайну на франтах загінулі 4 вяскоўцы.
• 1948: у пачатковай школе 42 вучні.
• 1954: у Ратайчыцкім сельсавеце.
• 1960: 129 жыхароў.
• 1964: у Камянецкім сельсавеце.
• 1970: 105 жыхароў, у калгасе імя Леніна.
• 1986: у Войскім сельсавеце.

Насельніцтва

• 2010 год — 27 жыхароў
• 2005 год — 29 жыхароў, 20 двароў^[3]
• 1999 год — 37 жыхароў

Страчаная спадчына

Каля заходняй мяжы вёскі, у месцы, дзе рака Крывуля ўтварае сажалку, месьцілася колішняя сядзіба роду Пашкевічаў. Да цяперашняга часу захаваліся рэшткі пэйзажнага парку. Паркавая кампазыцыя будавалася адносна невялікага аднапавярховага палаца, разьмешчанага ў цэнтры сядзібы.

Пасьля прыходу савецкай улады ў 1939 годзе ў палацы быў адкрыты дзіцячы дом. Пасьля вайны ў 1944 годзе палац быў разабраны і перавезены ў Камянец на гаспадарчыя патрэбы. З гаспадарчых пабудоваў маёнтку засталіся паўзруйнаваны будынак стайні, рэшткі скляпоў.

Таксама захаваліся рэшткі царквы Покрыва Прасьвятой Багародзіцы ў паўднёва-заходняй частцы вёскі, на двары якой ёсьць некалькі пахаваньняў з надмагільнымі мураванымі помнікамі, у тым ліку помнік маршалку Магільніцкаму. Там жа захаваліся рэшткі капліцы-пахавальні тайнага стацкага саветніка, генэрал-лейтэнанта, князя Пятра Пятровіча Троіцкага, першага дырэктара Белавескай пушчы.

Інфраструктура

У складзе калектыўнага сялянскага аб’яднаньня «Колас».