Чарнаморнафтагаз
дзяржаўнае прадпрыемства Ўкраіны From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
«Чарнаморнафтагаз» — дзяржаўнае прадпрыемства Ўкраіны, заснаванае ў кастрычніку 1978 году ў Сімфэропалі ў якасьці «Чарнаморнафтагазпраму».
На 2025 год мела 4 газаздабывальныя плятформы ў Чорным моры за 150 км на захад ад Крыму.
Remove ads
Мінуўшчына
20 кастрычніка 1978 году Міністэрства газавай прамысловасьці СССР зацьвердзіла Загад № 209 аб стварэньні вытворчага аб'яднаньня «Чарнаморнафтагазпрам» ва Ўкраінскай ССР дзеля выведкі і распрацоўкі радовішчаў вуглевадародаў у Крыму і на Азоўска-Чарнаморскай водмелі. У яго склад увайшлі нафтагазавыя прадпрыемствы Крымскай вобласьці Ўкраінскай ССР, якія ўлучалі:
- Глебаўскае газакандэнсатнае радовішча (Чарнаморскі раён) з газаправодам да Сімфэропалю і далейшымі адводамі на Эўпаторыю і Сакі (уведзеныя ў 1966 годзе);
- 57-кілямэтровы магістральны газаправод «Сімфэропаль — Севастопаль» праз Бахчысарай (запушчаны ў 1967 годзе);
- Джанкойскае і Стрэлкавае газавыя радовішчы ў Чорным і Азоўскім марах адпаведна (уведзеныя ў дзеяньне ў 1970 годзе)[4].
У 1979 годзе ўвялі ў дзеяньне 1-ю самаўзьнімальную плывучую буравую ўстаноўку «Сіваш», на якой пачалі распрацоўку Галіцынскага газакандэнсатнага радовішча на захад ад Крыму. У 1979—1985 гадох пабудавалі газаправоды-адводы «Бахчысарай — Ялта» і «Ялта — Алушта». У 1981 годзе на Стрэлкавым радовішчы пабудавалі 1-ю лёдаўстойлівую плятформу. У 1983 годзе скончылі будаўніцтва 1-й ніткі марскога газаправоду Галіцына-бераг і пачалі здабычу на Галіцынскім газакандэнсатным радовішчы. Таксама пачалі здабычу нафты на Сямёнаўскім радовішчы на Керчанскім паўвостраве і пошукавае бурэньне на водмелі Баўгарыі. У 1986 годзе «Чарнаморнафтагазпрам» узяў удзел у сумесным прадпрыемстве «ВіетСаўПэтра» ў Віетнаме[4].
У 1991 годзе ўвялі ў дзеяньне Глебаўскае падземнае газасховішча (ПСГ) на аснове вычарпанага Глебаўскага газакандэнсатнага радовішча на захадзе Аўтаномнай Рэспублікі Крым (Украіна). У 1992 годзе пачалі распрацоўку Архангельскага газавага радовішча на водмелі Чорнага мора на захад ад Крыму. Таксама ўзьвялі і запусьцілі 97-кілямэтровы магістральны газаправод «Краснаперакопск — Глебаўскае ПСГ». У сьнежні 1993 году ўвялі ў дзеяньне Штармавое газакандэнсатнае радовішча на водмелі Чорнага мора на захад ад Крыму. У 1995 годзе пабудавалі самаўзьнімальную плывучую буравую ўстаноўку «Таўрыда». У 1998 годзе «Чарнаморнафтагазпрам» пераўтварылі ў дзяржаўнае акцыйнае таварыства[4].

У 2002 годзе пачалі выкарыстаньне Ўсходне-Казантыпскага газавага радовішча на паўночнай водмелі Керчанскага паўвострава. У 2004 годзе ўвялі ў дзеяньне Паўночна-Булганацкае радовішча газу ў Азоўскім моры, а таксама пачалі бурэньне сьвідравіны № 403 на пляцоўцы Субоціна і будоўлю газаправоду «Ялта — Фарос — Севастопаль». У 2005 годзе адкрылі 1-е радовішча нафты ва ўкраінскай частцы Чорнага мора пасьля бурэньня сьвідравіны Субоціна. Таксама пабудавалі газаправод-адгалінаваньне да курорта Малы Маяк ад магістральнага газаправода «Ялта — Алушта», а таксама адвялі газаправод сярэдняга ціску да Карэізу з боку Ялты. У 2006—2009 гадох пачалі распрацоўку Адэскага газавага і Субоцінскага нафтавага радовішчаў. У 2010-м пачалі даўладкаваньне Галіцынскага газакандэнсатнага і Архангельскага газавага радовішчаў[4].

У 2011 годзе прадпрыемства пераўтварылі ў публічнае акцыйнае таварыства «Чарнаморнафтагаз». Таксама скончылі асваеньне Галіцынскага і Архангельскага радовішчаў. Сярод іншага, здабыча на Стрэлкавым газавым радовішчы вырасла 13-кратна пасьля капітальнага рамонту сьвідравінаў. У 2012 годзе пабудавалі 83-кілямэтровы падводны газаправод, які злучыў плятформу БК-1 Адэскага радовішча і марскую стацыянарную плятформу МСП-4 Галіцынскага радовішча. Ён стаў найбольшым падводным газаправодам Украіны. У выніку на Адэскім радовішчы пачалі здабычу прыроднага газу[4].

27 лютага 2014 году «Чарнаморнафтагаз» страціў магчымасьць ажыцьцяўляць гаспадарчую дзейнасьць у Аўтаномнай Рэспубліцы Крым у выніку яе часовай акупацыі Расеяй, што 4 сьнежня 2014 году пацьвердзіла Гандлёва-прамысловая палата Ўкраіны ў Высновах № 5568[4]. 17 сакавіка 2014 году расейскія акупацыйныя ўлады Рэспублікі Крым пераўтварылі захопленую ў Крыму маёмасьць «Чарнаморнафтагазу» ва ўнітарнае прадпрыемства[5], якое падпарадкавалі Міністэрству паліва і энэргетыкі Рэспублікі Крым[6]. 7 ліпеня 2014 году Сход пайшчыкаў «Чарнаморнафтагазу» ўхваліў Пратакол № 2 аб зьмяненьні месцазнаходжаньня прадпрыемства зь Сімфэропалю па праспэкце Кірава, дом 52. 11 жніўня 2014 году галаўную сядзібу «Чарнаморнафтагазу» перанесьлі ў Кіеў па вуліцы Багдана Хмяльніцкага, дом 26[4].

20 чэрвеня 2022 году пры адбіцьці расейскага ўварваньня Ўзброены сілы Ўкраіны нанесьлі ракетны ўдар па буравых плятформах у Чорным моры, якія Расея захапіла ў 2014 годзе. У выніку расейскія акупанты спынілі марскую газаздабычу, якая складала 90 % ранейшай здабычы прадпрыемства[7]. 12 красавіка 2023 году Пастаянны трацейскі суд (Нідэрлянды) абавязаў урад Расеі выплаціць «Чарнаморнафтагазу» 2,883 млрд даляраў пакрыцьця за адабраную ў 2014 годзе маёмасьць у Аўтаномнай Рэспубліцы Крым. У кастрычніку 2024 году Хэльсынскі акруговы суд наклаў арышт на маёмасьць Расеі ў Фінляндыі для выплаты дадзенага пакрыцьця[4]. 11 верасьня 2023 году Галоўная ўправа выведкі Міністэрства абароны Ўкраіны паведаміла пра вяртаньне буравых плятформаў «Пятро Гадаванец», «Сіваш» «Таўрыда» і «Ўкраіна» ў Чорным моры[8].
Кіраўнікі
- І.М. Васільчанка (1978—1982)
- М.С. Петрасян (1982—1986)
- В.С. Воўк (1986—1987)
- Е.В. Максімаў (1987—1995)
- Мікола Ільніцкі (1995—2001)
- Валер Ясюк (2001—2006)
- Анатоль Прысяжнюк (2006—2009)
- Валер Ясюк (2009—2013)
- Сяргей Галавін (2013—2014)
- Сьвятлана Няжнова (ад 2014 году)[4]
Remove ads
Крыніцы
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads