Камарын
гарадскі пасёлак у Беларусі From Wikipedia, the free encyclopedia
Камары́н[5] (трансліт.: Kamaryn, руск.: Комарин) — гарадскі пасёлак на поўдні Брагінскага раёна Гомельскай вобласці, цэнтр Камарынскага сельсавета. За 7 км ад чыгуначнай станцыі Старая Ёлча, 50 км ад Брагіна, 79 км ад чыгуначнай станцыі Хойнікі, 182 км ад Гомеля. Самае паўднёвае гарадское паселішча Беларусі. Насельніцтва 2 100 чал. (2020)[6].
Гарадскі пасёлак
Камарын  Дом культуры
Камарын на карце Беларусі ±   | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
На Генеральнай карце «Беларускія землі ў канцы XVIII ст.» Вялікага гістарычнага атласа Беларусі Камарын разам з Ёлчай і Бярозкамі пазначаны ў Ёлчанскім старостве[upper-alpha 2], якое месцілася на тэрыторыі Оўруцкага павета[7] Кіеўскага ваяводства Каралеўства Польскага[8][upper-alpha 3].
У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793) паселішча апынулася ў межах Рэчыцкай акругі Чарнігаўскага намесніцтва (губерні), з 1796 г. у складзе адноўленага Рэчыцкага павета потым Маларасійскай, а з 29 жніўня 1797 г. Мінскай губерні Расійскай імперыі[9]. З крыніцы, заснаванай на матэрыялах рэвізіі 1795 года, вядома, што вёскі Камарын, Бярозкі, сёлы Ёлча, Грушна, вёскі Савічы, Галкі і іншыя былі ў заставе ў пана Ігнацыя Шышкі, а належалі (відавочна, зноў жа застаўным правам[upper-alpha 4]) ротмістру троцкаму пану Валенцію Зялёнку[10].
Паводле энцыклапедыі Гарады і вёскі Беларусі, у 1856 годзе ў Камарыне было 98 жыхароў. У «Списках населённых мест Минской губернии по уездам, приходам, еврейским обществам со сведениями об их расположении и народонаселении [Дело] : 1857 г.» засведчана, што 100 жыхароў мястэчка Камарын абодвух полаў з’яўляліся прыхаджанамі Ёлчанскай Свята-Міхайлаўскай царквы, а 2 мужчыны і 3 жанчыны былі парафіянамі Астраглядаўскага касцёла Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі[11].
У парэформенны перыяд мястэчка належала да новастворанай Ёлчанскай воласці. Згодна са звесткамі на 1876 і 1879 гады, Камарын заставаўся ў прыходзе Ёлчанскай царквы[12]. На 1886 год тут было 26 двароў, 128 жыхароў[13]. Згодна з перапісам 1897 года ў Камарыне 550 жыхароў, царква, 2 скураапрацоўчыя майстэрні, 12 лавак. З 1899 года працавала паштовае аддзяленне. На 1909 год у мястэчку налічвалася 104 двары, 614 жыхароў[14].
9 лютага 1918 года, яшчэ да падпісання Брэсцкага мірнага дагавора з бальшавіцкай Расіяй (3 сакавіка), Германія перадала паўднёвую частку Беларусі Украінскай Народнай Рэспубліцы. У адказ на гэта, 9 сакавіка Другой Устаўной граматай тэрыторыя абвешчана часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. Камарын у складзе Рэчыцкага павета, аднак, апынуўся ў часова створанай 15 чэрвеня Палескай губерні з цэнтрам у Рэчыцы, з кастрычніка — у Мазыры. З 18 мая тут дзейнічала «варта Украінскай Дзяржавы»[15].
1 студзеня 1919 згодна з пастановай І з’езда КП(б) Беларусі Рэчыцкі павет увайшоў у склад Сацыялістычнай Савецкай Рэспублікі Беларусі, але 16 студзеня разам з іншымі этнічна беларускімі тэрыторыямі быў далучаны да РСФСР. Ад 9 мая 1923 года Камарын — цэнтр воласці ў Гомельскай губерні.
8 снежня 1926 года Камарын вернуты БССР, стаў цэнтрам раёна Рэчыцкай, з 9 чэрвеня 1927 года Гомельскай акругі. У 1929 годзе дзейнічалі 2 школы, хата-чытальня, бібліятэка, лекарскі ўчастак і ветэрынарны пункт, аддзяленне спажывецкай кааперацыі, сельскагаспадарчае крэдытнае таварыства. У 1930 годзе арганізаваны калгас «Серп і молат», працавалі маслазавод, кузня, друкарня (з 1931), шавецкая і кравецкая майстэрні, будаўнічая арцель, хлебапякарня, вятрак, конны млын, сенапрэсавальны завод, ваўначоска. Выходзіла раённая газета «Чырвоны сцяг». З 29 лютага 1938 года Камарынскі раён увайшоў у склад Палескай вобласці.
У Вялікую Айчынную вайну з 28 жніўня 1941 да 23 верасня 1943 года Камарын акупаваны германскімі войскамі. Быў першым у Беларусі раённым цэнтрам, вызваленым ад захопнікаў.
З 8 студзеня 1954 года Камарын у складзе Гомельскай вобласці. Паводле перапісу 1959 года ў Камарыне, які з 17 лістапада набыў статус гарадскога пасёлка[16], налічвалася 1608 жыхароў.
25 снежня 1962 года Камарынскі раён скасаваны, а тэрыторыя далучана да Брагінскага раёна.
У Камарыне размешчана ГЛГУ «Камарынскі лясгас» (у 2005 аб’ём прамысловай прадукцыі — 739 млн.руб., у т.л. адгружана на экспарт — 9,9 тыс. дол. ЗША; тавараў народнага спажывання — 26 млн.руб.). Аднак з 2007 ГЛГУ «Камарынскі лясгас» не ажыццяўляе дзейнасць як прамысловае прадпрыемства. Таксама ў Камарыне размешчаны: камунальнае сельскагаспадарчае ўнітарнае прадпрыемства «Саўгас „Камарынскі“», камунальнае дачэрняе ўнітарнае прадпрыемства меліярацыйных сістэм «Брагінскае ПМС», прыватнае ўнітарнае прадпрыемства па аграхімічным абслугоўванні «Камарынаграхімік», Брагінскі ўчастак Палескага дзяржаўнага радыяцыйна-экалагічнага запаведніка.[18]
У Камарыне размешчана раённая бальніца № 2 на 30 ложкаў. Працуюць гарадскі Дом культуры, дзіцячая школа мастацтваў, гарадская бібліятэка, дзіцячая бібліятэка.[18]
- Спаса-Ушэсцеўская царква (2008)
- Віктар Фёдаравіч Шматаў (1936—2006) — беларускі мастак, мастацкі крытык і гісторык мастацтва.
- Абрам Ільіч Міркін (1914—2000) — савецкі гісторык[21].
- Мікалай Міхайлавіч Новікаў (1918—1980) — савецкі ваенны дзеяч, Герой Савецкага Саюза (1945). Ганаровы грамадзянін Камарына (1968)[22].
- Мікалай Іванавіч Сташак (1914—1991) — савецкі ваенны дзеяч, Герой Савецкага Саюза (1943), генерал-лейтэнант (1968). Ганаровы грамадзянін Камарына (1984)[23][22].
- Віктар Фёдаравіч Шматаў (1936—2006)[22].
- У арыгінальных крыніцах тое ўладанне называлася Ёлчанскім ключом пры Ракіцкіх (1771 г.: Archiwum Główny Akt Dawnych w Warszawie. Archiwum Prozorów i Jelskich. Sygn. 1. S. 1) альбо нават і Ёлчанскім «графствам» пры Страшэвічах (з прычыны недаросласці Людвіка і Алаізія Рафала Ракіцкіх, 1784 г.: Акты, издаваемые Виленской археографической комиссией. – Вильна, 1914. Т. XXXVIII. Инвентари староств, имений, фольварков и деревень XVIII века. (1720 – 1798). С. 24, 25), таму што было не дзяржаўным, а прыватнаўласніцкім маёнткам.
- Ёлча і Бярозкі згаданыя ў крыніцах шматразова; Ёлча пачынаючы ад 1571 г. як сяло ў воласці Любецкага замку (Źródła dziejowe. T. XX. Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym; T. IX: Ziemie ruskie. Ukraina (Kijów — Bracław) / A. Jabłonowski — Warszawa, 1894. Wykazy… S. 30), Бярозкі — ад 1596 г. разам з Ёлчай у пажыццёвай пасэсіі пана Івана Лобава, ад 1614 г. — князя Сямёна Лышко і яго жонкі пані Катарыны Каменскай. Пасля абодва паселішчы пераходзілі да розных асобаў (Архив Юго-Западной России (Архив ЮЗР). Ч. 7. Т. 1. Акты о заселении Юго-Западной России. — Киев, 1886. С. 301—302; Кондратьєв І. Любецьке староство (XVI — середина XVII ст.). — Чернігів: Видавець Лозовий В., 2014. С. 300, 310—311). Камарын паказаны і на Генеральнай карце «Беларускія землі ў XVI ст.» (Ёлча тут ёсць, Бярозак няма), але, падобна, зроблена гэта без апоры на пісьмовыя крыніцы, таму якія-небудзь дадатковыя звесткі, акрамя прыналежнасці да Кіеўскага ваяводства Кароны, у паказальніку адсутныя, гл.: Вялікі гістарычны атлас Беларусі ў 3-х тамах: Т. 1. — Мінск: Белкартаграфія, 2009. С. 149. На адпаведнай карце М. Ф. Спірыдонава, якую прынялі за аснову ўкладальнікі атласа, Камарына няма, хоць, што праўда, адсутная і Ёлча: Спиридонов М. Ф. Закрепощение крестьянства Беларуси (XV — XVI вв.) — Минск: Наука и техник, 1993 (Приложение. Карта «Беларусь в конце XVI в.» 1 : 1 000 000. Объяснительная записка и указатель населённых пунктов (вкладыш).
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
