Пінскі павет (Расійская імперыя)

Пі́нскі павет (руск.: Пинский уезд) — адміністрацыйная адзінка ў складзе Мінскай губерні, якая існавала ў 1793—1920 гадах. Цэнтр — горад Пінск. У 1797 годзе плошча павета каля 10 тыс. км²^[1].

Пінскі павет
Краіна	Расійская імперыя
Уваходзіць у	Мінская губерня
Адміністрацыйны цэнтр	Пінск
Дата ўтварэння	1795
Дата скасавання	1920
Насельніцтва	230,8 тыс. (1 897)
Плошча	11,9 тыс. км²

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Пінскі павет.

Гісторыя

У 1793 годзе ў выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай^[2] большая частка Пінскага павета адышла да Расійскай імперыі. У 1795 годзе павет утвораны паўторна: на поўначы да яго далучана частка Навагрудскага павета, усходняя частка вылучана ў Давыд-Гарадоцкі павет, паўднёвая частка перададзена ў Ровенскі павет. 3 1796 года ў Мінскай губерні^[1].

3 18 сакавіка 1921 года павет у складзе Палескага ваяводства Польшчы^[1].

Насельніцтва

Паводле дадзеных перапісу 1897 года ў павеце пражывала 230,8 тыс. чал., у тым ліку беларусаў — 74,3 %; яўрэяў — 19,5 %; рускіх — 2,6 %; палякаў — 2,6 %.

У павятовым горадзе Пінску пражывала 28 368 чал.^[3]. Мелася 11 мястэчак, 75 сёл, 292 вёскі, 191 фальварак^[1].

Адміністрацыйны падзел

Пасля 1861 года ўключаў 23 воласці^[1][4]:

• Дабраслаўская — Дабраслаўка,
• Дубайская — Бродніца,
• Жабчыцкая — Жабчыцы,
• Кажан-Гарадоцкая — Кажан-Гарадок,
• Кухацкавольская — Кухоцкая Воля  (руск.),
• Лагішынская — в. Мокра-Дуброва,
• Лемяшэвіцкая — Лемяшэвічы,
• Лунінская — Лунін,
• Любяшоўская — Любяшоў,
• Марачнянская — Марочна,
• Пагост-Загародская — Пагост Загародскі,
• Парэцкая — Парэчча,
• Пінкавіцкая — Пінкавічы,
• Плотніцкая — Плотніца,
• Радчыцкая — Радчыцк,
• Святавольская — Святая Воля,
• Ставоцкая — мяст. Чэнчыцы,
• Столінская — Столін,
• Угрыніцкая — Угрынічы,
• Хатыніцкая — Хатынічы,
• Хойнаўская — Хойна,
• Целяханская — Целяханы,
• Церабяжоўская — Церабяжоў.

Ураднікі павета

• Пінскія павятовыя маршалкі

Зноскі

1. Пінскі павет // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 12: Палікрат — Праметэй / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 12. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0198-2 (т. 12).
2. Селиванов А. Ф. Минская губерния // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
3. Демоскоп Weekly — Приложение. Справочник статистических показателей
4. Волостныя, станичныя, сельскія, гминныя правленія и управленія, а также полицейскіе станы всей Россіи съ обозначеніем мѣста ихъ нахожденія. — Кіевъ: Изд-во Т-ва Л. М. Фишъ, 1913.