ငြိမ်းချမ်းရေး နိုဘယ်ဆုရှင်များ

နိုဘယ်ဆု ၅ ဆုအတွင်း ၁ ဆု အပါအဝင်ဖြစ်သည့် နိုဘယ် ငြိမ်းချမ်းရေးဆုကို နော်ဝေးနိုင်ငံ နိုဘယ်ဆု ကော်မတီအဖွဲ့မှ ‘ကမ္ဘာကြီးအတွက် ငြိမ်းချမ်းရေး ဆောင်ကြဉ်းပေးသူ၊ လက်နက်ကိုင် အဖွဲ့အစည်းများ လျော့နည်းရေး သို့မဟုတ် ပပျောက်ရေးအတွက် အကောင်းဆုံး ဆောင်ရွက်ပေးနိုင်သူ’ အား ချီးမြှင့်ပေးသည်။^[၂]အခြား နိုဘယ်ဆုများမှာ ဓာတုဗေဒ၊ ရူပဗေဒ၊ ဆေးပညာနှင့် စာပေတို့ ဖြစ်ကြသည်။

ငြိမ်းချမ်းရေး နိုဘယ်ဆု
ဂျင်မီ ကာတာ ၏ ဆု (၂၀၀၂)
ဆုချီးမြှင့်ရခြင်း	နိုင်ငံများအကြား ငြိမ်းချမ်းရေး၊လူမျိုးများအကြား ချစ်ခင်ညီညွတ်ရေး၊စစ်လက်နက်လျော့ချရေး အစရှိသည့် ထင်ရှားသော ဆောင်ရွက်ချက်များပြုလုပ်မှု
တည်နေရာ	အော်စလိုမြို့ ၊နော်ဝေနိုင်ငံ
ဆုတံဆိပ်ပေးအပ်သူ	နိုဘယ်ဆုရွေးချယ်ရေးကော်မတီ
ပထမဆုံးချီးမြှင့်မှု	၁၀ ဒီဇင်ဘာ ၁၉၀၁; ၁၂၃ နှစ် အကြာက (၁၉၀၁-၁၂-10)[၁]
လက်ရှိချီးမြှင့်ခံထားရသူ	မာရီယာ ကော်ရီနာ မာချာဒို
ဝဘ်ဆိုက်	nobelprize.org/peace

နော်ဝေ နိုဘယ်အဖွဲ့အစည်းသည် နိုဘယ်ဆုရှင်များအား ရွေးချယ်ရေးနှင့် အော်စလိုမြို့ တွင် နှစ်စဉ် နိုဘယ်ဆုပေးပွဲ အခမ်းအနားကျင်းပရေးတွင် နိုဘယ်ဆု ကော်မတီအား အကူအညီပေးသည်။

ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည် အပါအဝင် ငြိမ်းချမ်းရေး နိုဘယ်ဆု ရရှိသူ အမျိုးသမီး ၁၂ ဦးရှိပြီဖြစ်ပြီး အခြား နိုဘယ်ဆုများထက် အမျိုးသမီးဦးရေပိုများသည်။ ^[၃] ၂၀၁၀ ခုနှစ်အထိ ငြိမ်းချမ်းရေး နိုဘယ်ဆုကို လူပုဂ္ဂိုလ် ၉၈ ဦးနှင့် အဖွဲ့အစည်း ၂၀ ကို ချီးမြှင့်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ကြားကာလအတွင်း နိုဘယ်ဆုမပေးသည်မှာလည်း ၁၉ ကြိမ်ရှိခဲ့ဖူးသည်။

ဆုရှင်များ

ခုနှစ်	ဆုရှင်		နိုင်ငံ	အကြောင်းရင်း
၁၉၀၁		အန်င်ရီ ဒျူးနန့်င် (Henri Dunant)	ဆွစ်ဇာလန်	အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ကြက်ခြေနီ ကော်မတီ[၄][၅] တည်ထောင်မှု
		ဖရဲဒဲရိခ် ပါဆီ (Frédéric Passy)	ပြင်သစ်	နိုင်ငံတကာ ငြိမ်းချမ်းရေး ညီလာခံများ၊ သံတမန်ရေးရာနှင့် ခုံသမာဓိ စီရင်ဆုံးဖြတ်မှုများစွာဆောင်ရွက်ခဲ့ခြင်း
၁၉၀၂		ဧလီ ဒျူကိုမျွန်းင် (Élie Ducommun)	ဆွစ်ဇာလန်	"Honorary Secretary, Permanent International Peace Bureau"[၆]
		ရှားရ်လ် အာလ်ဘဲရ် ဂေါ်ဘာ (Charles Albert Gobat)	ဆွစ်ဇာလန်	"Secretary General, Inter-Parliamentary Union; Honorary Secretary, Permanent International Peace Bureau"[၆]
၁၉၀၃		ဝီလီယံ ရန်ဒဲလ် ခရီမာ (William Randal Cremer)	ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း	"Member, British Parliament; Secretary, International Arbitration League"[၇]
၁၉၀၄		အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ဥပဒေဌာန (Institut de Droit International)	ဘယ်လ်ဂျီယမ်	"for its efforts as an unofficial body to formulate the general principles of the science of international law."[၄][၈]
၁၉၀၅		ဘဲရ်သာ ဖောန် ဇူတနာ (Bertha von Suttner)	ဩစတြီးယား-Hungary	"Honorary President of Permanent International Peace Bureau; Author of Lay Down Your Arms"[၉]
၁၉၀၆		သီအိုဒို ရုစဗဲ့ (Theodore Roosevelt)	အမေရိကန်	"for his successful mediation to end the Russo-Japanese war and for his interest in arbitration, having provided the Hague arbitration court with its very first case"[၄][၁၀]
၁၉၀၇		အဲရ်နေစတို တေအိုဒိုရို မိုနေတာ (Ernesto Teodoro Moneta)	အီတလီ	"President, Lombard League of Peace,"[၁၁] was "prominent as a worker for peace in အီတလီနိုင်ငံ."[၁၂]
		လူအီ ရနော့ (Louis Renault)	ပြင်သစ်	"Professor International Law,"[၁၁] was "the permanent delegate of France to The Hague Tribunal."[၁၂]
၁၉၀၈		ကလာ့စ် ပွန်တုစ် အာရ်နိုလ်ဒ်ဆွန် (Klas Pontus Arnoldson)	ဆွီဒင်	"Founder of Swedish Peace and Arbitration League"[၁၃]
		ဖရဲဒရိခ် ဘာယဲရ် (Fredrik Bajer)	ဒိန်းမတ်	"[for his]work in the Inter-Parliamentary Union with being the first president of the International Peace Bureau"[၄][၁၃]
၁၉၀၉		ဩဂယုစ်တ် မာရီ ဖရံဆွာ ဘဲရ်နာ့ရ်တ် (Auguste Marie François Beernaert)	ဘယ်လ်ဂျီယမ်	"Former Prime Minister; Member, Belgian Parliament; Member of Cour Internationale d'Arbitrage"[၁၄]
		(Paul-Henri-Benjamin d'Estournelles de Constant)	ပြင်သစ်	"Member, French Parliament (Sénateur); Founder and President of French parliamentary group for voluntary arbitration; Founder, Committee for the Defense of National Interests and International Conciliation"[၁၄]
၁၉၁၀		အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ငြိမ်းချမ်းရေး အသင်း (International Peace Bureau)	ဆွစ်ဇာလန်	"Founded in 1891"[၁၅]
၁၉၁၁		တိုဘီအာ့စ် အာဆာရ် (Tobias Michael Carel Asser)	နယ်သာလန်	"Initiator of the Conferences on International Private Law at the Hague; Cabinet Minister; Lawyer"[၁၆]
		အာလ်ဖရဲ့ထ် ဟေရမန် ဖရိထ် (Alfred Hermann Fried)	ဩစတြီးယား	"Journalist; Founder of Die Friedenswarte"[၁၆]
၁၉၁၂		ဧလီဟူ ရုထ် (Elihu Root)	အမေရိကန်	"Former Secretary of State; Originator of various treaties of arbitration"[၁၇]
၁၉၁၃		အန်င်ရီ လာ ဖောင်တဲန် (Henri La Fontaine)	ဘယ်လ်ဂျီယမ်	"Member, Belgian Parliament (Sénateur); President, Permanent International Peace Bureau"[၁၈]
၁၉၁၄	ဆုပေးအပ်ခြင်း မရှိ
၁၉၁၅
၁၉၁၆
၁၉၁၇		အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ကြက်ခြေနီ ကော်မတီ	ဆွစ်ဇာလန်	[၁၉]
၁၉၁၈	ဆုပေးအပ်ခြင်း မရှိ
၁၉၁၉		ဝုဒ်ရိုး ဝီလ်ဆင်	အမေရိကန်	"အမေရိကန် သမ္မတ၊ နိုင်ငံပေါင်းချုပ် အသင်းကြီးကို ထူထောင်သူ"[၂၀]
၁၉၂၀		Léon Victor Auguste Bourgeois	ပြင်သစ်	"Former Secretary of State; President, French Parliament (Sénat); President, Council of the League of Nations"[၂၁]
၁၉၂၁		Hjalmar Branting	ဆွီဒင်	"Prime Minister; Swedish Delegate, Council of the League of Nations"[၂၂]
		Christian Lous Lange	နော်ဝေ	"Secretary General of the Inter-Parliamentary Union"[၂၂]
၁၉၂၂		Fridtjof Nansen	နော်ဝေ	"Scientist; Explorer; Norwegian Delegate, League of Nations; Originator of "Nansen passports""[၂၃]
၁၉၂၃	ဆုပေးအပ်ခြင်း မရှိ
၁၉၂၄
၁၉၂၅		Austen Chamberlain	ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း	"Foreign Secretary; Part-originator of Locarno Pact"[၂၄]
		Charles Gates Dawes	အမေရိကန်	"Vice President of the United States of America; Chairman of Allied Reparation Commission (Originator of "Dawes Plan")"[၂၄]
၁၉၂၆		Aristide Briand	ပြင်သစ်	"Foreign Minister; Part-originator of Locarno Pact and Briand-Kellogg Pact"[၂၅]
		Gustav Stresemann	ဂျာမနီ	"Former Lord High Chancellor (Reichs-kanzler)[sic]; Foreign Minister; Part-originator of Locarno Pact"[၂၅]
၁၉၂၇		Ferdinand Buisson	ပြင်သစ်	"Formerly Professor, Sorbonne University, Paris; Founder and President, Human Rights League in France"[၂၆]
		Ludwig Quidde	ဂျာမနီ	"Professor, Berlin University; Member, German Parliament; Participant of various peace conferences"[၂၆]
၁၉၂၈	ဆုပေးအပ်ခြင်း မရှိ
၁၉၂၉		Frank B. Kellogg	အမေရိကန်	"Former Secretary of State; Part-originator of Briand-Kellogg Pact"[၂၇]
၁၉၃၀		Lars Olof Jonathan (Nathan) Söderblom	ဆွီဒင်	"Archbishop; Leader in the ecumenical movement"[၂၈]
၁၉၃၁		Jane Addams	အမေရိကန်	"Sociologist; International President, Women's International League for Peace and Freedom"[၂၉]
		Nicholas Murray Butler	အမေရိကန်	"President, Columbia University; Promoter of Briand Kellogg Pact"[၂၉]
၁၉၃၂	ဆုပေးအပ်ခြင်း မရှိ
၁၉၃၃		Sir Norman Angell (Ralph Lane)	ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း	"Writer; Member, Executive Committee of the League of Nations and of National Peace Council"[၃၀]
၁၉၃၄		Arthur Henderson	ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း	"Former Foreign Secretary; President, Disarmament Conference in 1932"[၃၁]
၁၉၃၅		Carl von Ossietzky	ဂျာမနီ	"Journalist (die Weltbühne); Pacifist"[၃၂]
၁၉၃၆		Carlos Saavedra Lamas	အာဂျင်တီးနား	"Secretary of State; President, League of Nations; Mediator in a conflict between Paraguay and Bolivia"[၃၃]
၁၉၃၇		The Viscount Cecil of Chelwood	ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း	"Writer, Former Lord Privy Seal; Founder and President, International Peace Campaign"[၃၄]
၁၉၃၈		Nansen International Office For Refugees	နိုင်ငံပေါင်းချုပ် အသင်းကြီး	"An international relief organization, started by Fridtjof Nansen in 1921"[၃၅]
၁၉၃၉	ဆုပေးအပ်ခြင်း မရှိ
၁၉၄၀
၁၉၄၁
၁၉၄၂
၁၉၄၃
၁၉၄၄		အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ကြက်ခြေနီ ကော်မတီ	ဆွစ်ဇာလန်	[၃၆]
၁၉၄၅		Cordell Hull	အမေရိကန်	"Former Secretary of State; Prominent participant in the originating of the ဖိုင်:Flag of the United Nations.svg ကုလသမဂ္ဂ"[၃၇]
၁၉၄၆		Emily Greene Balch	အမေရိကန်	"Formerly Professor of History and Sociology; Honorary International President, Women's International League for Peace and Freedom"[၃၈]
		John Raleigh Mott	အမေရိကန်	"Chairman, International Missionary Council; President, World Alliance of Young Men's Christian Associations"[၃၈]
၁၉၄၇		Friends Service Council	ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း	[၃၉]
		American Friends Service Committee	အမေရိကန်
၁၉၄၈	ဆုပေးအပ်ခြင်း မရှိ
၁၉၄၉		The Lord Boyd-Orr	ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း	"Physician; Alimentary Politician; Prominent organizer and Director, General Food and Agricultural Organization; President, National Peace Council and World Union of Peace Organizations"[၄၀]
၁၉၅၀		Ralph Bunche	အမေရိကန်	"Professor, Harvard University Cambridge, MA; Director, division of Trusteeship, U.N.; Acting Mediator in Palestine, 1948"[၄၁]
၁၉၅၁		Léon Jouhaux	ပြင်သစ်	"President of the International Committee of the European Council, vice president of the International Confederation of Free Trade Unions, vice president of the World Federation of Trade Unions, member of the ILO Council, delegate to the  ကုလသမဂ္ဂ"[၄၂]
၁၉၅၂		အဲလဘတ် ရွိုက်ဇာ	ပြင်သစ်	"Missionary surgeon; Founder of Lambaréné (République de Gabon)"[၄၃]
၁၉၅၃		George Catlett Marshall	အမေရိကန်	"General President American Red Cross; Former Secretary of State and of Defense; Delegate U.N.; Originator of "Marshall Plan""[၄၄]
၁၉၅၄		United Nations High Commissioner for Refugees	ဆွစ်ဇာလန်	"An international relief organization founded by the U.N. in 1951"[၄၅]
၁၉၅၅	ဆုပေးအပ်ခြင်း မရှိ
၁၉၅၆
၁၉၅၇		Lester Bowles Pearson	ကနေဒါ	"former Secretary of State for External Affairs of Canada; former President of the 7th Session of the  ကုလသမဂ္ဂ General Assembly";[၄၆] "for his role in trying to end the Suez conflict and to solve the Middle East question through the  ကုလသမဂ္ဂ."[၄]
၁၉၅၈		Georges Pire	ဘယ်လ်ဂျီယမ်	"Father of the Dominican Order; Leader of the relief organization for refugees "L'Europe du Coeur au Service du Monde""[၄၇]
၁၉၅၉		Philip J. Noel-Baker	ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း	"Member of Parliament; lifelong ardent worker for international peace and co-operation"[၄၈]
၁၉၆၀		Albert Lutuli	တောင်အာဖရိက	"President of the African National Congress,"[၄၉] "was in the very forefront of the struggle against apartheid in South Africa."[၄]
၁၉၆၁		Dag Hjalmar Agne Carl Hammarskjöld	ဆွီဒင်	"Secretary General of the U.N.,"[၅၀] awarded "for strengthening the organization."[၄]
၁၉၆၂		Linus Carl Pauling	အမေရိကန်	"for his campaign against nuclear weapons testing"[၅၁]
၁၉၆၃		အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ကြက်ခြေနီ ကော်မတီ	ဆွစ်ဇာလန်	[၅၂]
		League of Red Cross societies	ဆွစ်ဇာလန်
၁၉၆၄		မာတင်လူသာကင်း ဂျူနီယာ	အမေရိကန်	"campaigner for civil rights"[၅၃]
၁၉၆၅		ယူနီဆက်ဖ်	ကုလသမဂ္ဂ	"An international aid organization." [၅၄]
၁၉၆၆	ဆုပေးအပ်ခြင်း မရှိ
၁၉၆၇
၁၉၆၈		René Cassin	ပြင်သစ်	"President of the European Court for Human Rights"[၅၅]
၁၉၆၉		အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ အလုပ်သမားအဖွဲ့	ကုလသမဂ္ဂ	[၅၆]
၁၉၇၀		Norman E. Borlaug	အမေရိကန်	"International Maize and Wheat Improvement Center;"[၅၇] "for his contributions to the "green revolution" that was having such an impact on food production particularly in Asia and in Latin America."[၄]
၁၉၇၁		Willy Brandt	ဂျာမနီ	"Chancellor of the Federal Republic of Germany; for West Germany's Ostpolitik"[၅၈]
၁၉၇၂	ဆုပေးအပ်ခြင်း မရှိ
၁၉၇၃		ဟင်နရီ ကစ်ဆင်းဂျား	အမေရိကန်	"For the 1973 Paris agreement intended to bring about a cease-fire in the Vietnam war and a withdrawal of the American forces"[၅၉][၄]
		Lê Ðức Thọ (refused)	Democratic Republic of Vietnam
၁၉၇၄		Seán MacBride	Ireland	"President of the International Peace Bureau; President of the Commission of Namibia."[၆၀] "For his strong interest in human rights: piloting the European Convention on Human Rights through the Council of Europe, helping found and then lead Amnesty International and serving as secretary-general of the International Commission of Jurists"[၄]
		Eisaku Sato	ဂျပန်	"Prime Minister of Japan,"[၆၀] "for his renunciation of the nuclear option for Japan and his efforts to further regional reconciliation"[၄]
၁၉၇၅		Andrei Dmitrievich Sakharov	Soviet Union	"[for his] struggle for human rights, for disarmament, and for cooperation between all nations"[၆၁][၆၂]
၁၉၇၆		Betty Williams	ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း	"Founder[s] of the Northern Ireland Peace Movement (later renamed Community of Peace People)"[၆၃]
		Mairead Corrigan	ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း
၁၉၇၇		Amnesty International	ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း	"[for] protecting the human rights of prisoners of conscience"[၆၄][၄]
၁၉၇၈		Mohamed Anwar Al-Sadat	အီဂျစ်	"for the Camp David Agreement, which brought about a negotiated peace between Egypt and Israel"[၆၅]
		Menachem Begin	အစ္စရေး
၁၉၇၉		မာသာ ထရီဆာ	အိန္ဒိယ	"Leader of Missionaries of Charity"[၆၆]
၁၉၈၀		Adolfo Pérez Esquivel	အာဂျင်တီးနား	"Human rights leader;"[၆၇] "founded non-violent human rights organizations to fight the military junta that was ruling his country (Argentina)."[၄]
၁၉၈၁		ကုလသမဂ္ဂ ဒုက္ခသည်များဆိုင်ရာ မဟာမင်းကြီးရုံး	ကုလသမဂ္ဂ	"An international relief organization founded by the U.N. in 1951"[၆၈]
၁၉၈၂		Alva Myrdal	ဆွီဒင်	"[for] their magnificent work in the disarmament negotiations of the  ကုလသမဂ္ဂ, where they have both played crucial roles and won international recognition"[၆၉][၇၀]
		Alfonso García Robles	မက္ကဆီကို
၁၉၈၃		Lech Wałęsa	ပိုလန်	"Founder of Solidarność; campaigner for human rights"[၇၁]
၁၉၈၄		Desmond Mpilo Tutu	တောင်အာဖရိက	"Bishop of Johannesburg; former Secretary General, South African Council of Churches"[၇၂]
၁၉၈၅		International Physicians for the Prevention of Nuclear War	အမေရိကန်	For "authoritative information and by creating an awareness of the catastrophic consequences of atomic warfare. The committee believes that this in turn contributes to an increase in the pressure of public opposition to the proliferation of atomic weapons and to a redefining of priorities, with greater attention being paid to health and other humanitarian issues."[၇၃]
၁၉၈၆		Elie Wiesel	အမေရိကန်	"Chairman of "The President's Commission on the Holocaust""[၇၄]
၁၉၈၇		Óscar Arias Sánchez	ကော့စတာရီကာ	"for his work for peace in Central America, efforts which led to the accord signed in Guatemala on August 7 this year"[၇၅]
၁၉၈၈		United Nations peacekeeping	ကုလသမဂ္ဂ	"[for] their efforts [that] have made important contributions towards the realization of one of the fundamental tenets of the  ကုလသမဂ္ဂ"[၇၆][၇၇]
၁၉၈၉		တင်းဇင်းဂျရတ်စို (၁၄ပါးမြောက် ဒလိုင်းလားမား)	Tibet	သမိုင်းနှင့် ယဉ်ကျေးမှုအမွေအနှစ်များကို ထိန်းသိမ်းခြင်း၊ တိဗက်လွတ်မြောက်ရေးကြိုးပမ်းမှုအား ငြိမ်းချမ်းစွာဆောင်ရွက်ခြင်း[၇၈][၇၉]
၁၉၉၀		မစ်ဟေး ဂေါ်ဗာချော့ဗ်	Soviet Union	President of the Soviet Union, "for his leading role in the peace process which today characterizes important parts of the international community"[၈၀]
၁၉၉၁		ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်	မြန်မာ	"for her non-violent struggle for democracy and human rights"[၈၁]
၁၉၉၂		Rigoberta Menchú Tum	ဂွါတီမာလာ	"[for] her work for social justice and ethno-cultural reconciliation based on respect for the rights of indigenous peoples"[၈၂]
၁၉၉၃		နယ်လ်ဆင် မန်ဒဲလား	တောင်အာဖရိက	"for their work for the peaceful termination of the apartheid regime, and for laying the foundations for a new democratic South Africa"[၈၃]
		Frederik Willem de Klerk	တောင်အာဖရိက
၁၉၉၄		ယာဆာ အာရဖတ်	ပါလက်စတိုင်း	"to honour a political act which called for great courage on both sides, and which has opened up opportunities for a new development towards fraternity in the Middle East."[၈၄]
		ရစ်ဇက် ရာဘင်	အစ္စရေး
		ရှီမွန် ပဲရက်စ်	အစ္စရေး
၁၉၉၅		Joseph Rotblat	ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း	"for their efforts to diminish the part played by nuclear arms in international politics and, in the longer run, to eliminate such arms"[၈၅]
		Pugwash Conferences on Science and World Affairs	ကနေဒါ
၁၉၉၆		Carlos Filipe Ximenes Belo	အရှေ့တီမော	"for their work towards a just and peaceful solution to the conflict in East Timor."[၈၆]
		ဟိုဆေး ရာမို့စ်ဟောတာ	အရှေ့တီမော
၁၉၉၇		International Campaign to Ban Landmines	အမေရိကန်	"for their work for the banning and clearing of anti-personnel mines"[၈၇]
		Jody Williams	အမေရိကန်
၁၉၉၈		John Hume	ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း	"for their efforts to find a peaceful solution to the conflict in Northern Ireland"[၈၈]
		David Trimble	ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း
၁၉၉၉		Médecins Sans Frontières	ဆွစ်ဇာလန်	"in recognition of the organization's pioneering humanitarian work on several continents"[၈၉]
၂၀၀၀		Kim Dae Jung	တောင်ကိုရီးယား	"for his work for democracy and human rights in South Korea and in East Asia in general, and for peace and reconciliation with North Korea in particular"[၉၀]
၂၀၀၁		ကုလသမဂ္ဂ		"for their work for a better organized and more peaceful world"[၉၁]
		ကိုဖီအန်နန်	ဂါနာ
၂၀၀၂		ဂျင်မီ ကာတာ	အမေရိကန်	"for his decades of untiring effort to find peaceful solutions to international conflicts, to advance democracy and human rights, and to promote economic and social development"[၉၂]
၂၀၀၃		Shirin Ebadi	အီရန်	"for her efforts for democracy and human rights. She has focused especially on the struggle for the rights of women and children."[၉၃]
၂၀၀၄		ဝမ်ဂါရီ မူတာ မတ်ထိုင်း	ကင်ညာ	"for her contribution to sustainable development, democracy and peace"[၉၄]
၂၀၀၅		အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ အဏုမြူစွမ်းအင် အေဂျင်စီ	ဩစတြီးယား	"for their efforts to prevent nuclear energy from being used for military purposes and to ensure that nuclear energy for peaceful purposes is used in the safest possible way"[၉၅]
		Mohamed ElBaradei	အီဂျစ်
၂၀၀၆		မိုဟာမတ် ယူနွတ်စ်	ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်	"for advancing economic and social opportunities for the poor, especially women, through their pioneering microcredit work"[၉၆]
		Grameen Bank	ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်
၂၀၀၇		Intergovernmental Panel on Climate Change	ဆွစ်ဇာလန်	"for their efforts to build up and disseminate greater knowledge about man-made climate change, and to lay the foundations for the measures that are needed to counteract such change"[၉၇]
		အယ်လ် ဂိုး	အမေရိကန်
၂၀၀၈		မာတီ အာတစ်ဆရီ	ဖင်လန်	"for his important efforts, on several continents and over more than three decades, to resolve international conflicts"[၉၈]
၂၀၀၉		ဘာရက် အိုဘားမား	အမေရိကန်	"for his extraordinary efforts to strengthen international diplomacy and cooperation between peoples."[၉၉]
၂၀၁၀		လျူရှောင်ဘို	တရုတ်	"for his long and non-violent struggle for fundamental human rights in China"[၁၀၀]
၂၀၁၁		အဲလန် ဂျွန်ဆန် ဆာလိဖ်	လိုက်ဘေးရီးယား	"ငြိမ်းချမ်းရေးတည်ဆောက်ရာတွင် အမျိုးသမီးအခွင့်အရေးနှင့် အမျိုးသမီးများဘ၀ လုံခြုံမှုရှိရေးအတွက် သူတို့၏ အကြမ်းမဖက်သော ကြိုးပမ်းဆောင်ရွက်ခဲ့မှုများကြောင့်"[၁၀၁]
		Leymah Gbowee
		Tawakel Karman	ယီမင်
၂၀၁၂		ဥရောပသမဂ္ဂ	ဥရောပသမဂ္ဂ	"ဥရောပဒေသတွင်း ငြိမ်းချမ်းရေးလုပ်ငန်းစဉ်များ၊ စေ့စပ်ညှိုနှိုင်းမှုများ၊ ဒီမိုကရေစီ နှင့် လူ့အခွင့်အရေး ကိစ္စရပ်များအား ဆယ်စုနှစ် ခြောက်ခုကျော်ကြာ ဆောင်ရွက်ခဲ့မှုများကြောင့်"[၁၀၂]
၂၀၁၃		ဓာတုလက်နက်တားဆီးပိတ်ပင်ရေးအဖွဲ့	နိုင်ငံများပေါင်းစုထားသည့်အဖွဲ့အစည်း	"ဓာတုလက်နက်များ ဖျက်သိမ်းရေးအတွက် ကြိုးပမ်းဆောင်ရွက်မှုများကြောင့်"[၁၀၃]
၂၀၁၄		ကယ်လာ့ရှ် ဆတ္တရာသီ	အိန္ဒိယ	"ကလေးသူငယ်များ ပညာသင်ကြားခွင့်နှင့် ကလေးများနှင့် လူငယ်တို့၏ အခွင့်အရေးအတွက် ကြိုးပမ်းမှုများကြောင့်"[၁၀၄] (၁၇ နှစ်အရွယ် မာလာလာ သည် အသက်အငယ်ဆုံး ငြိမ်းချမ်းရေး နိုဘယ်ဆုရှင် ဖြစ်သည်။)
		မာလာလာ ယူဆပ်ဇိုင်ယာ	ပါကစ္စတန်
၂၀၁၅		Tunisian National Dialogue Quartet	တူနီးရှား	"for its decisive contribution to the building of a pluralistic democracy in Tunisia in the wake of the Jasmine Revolution of 2011"[၁၀၅]
၂၀၁၆		Juan Manuel Santos	Colombia	"for his resolute efforts to bring the country's more than 50-year-long civil war to an end."[၁၀၆]
၂၀၁၇		International Campaign to Abolish Nuclear Weapons (founded 2007)	Switzerland	"for its work to draw attention to the catastrophic humanitarian consequences of any use of nuclear weapons and for its ground-breaking efforts to achieve a treaty-based prohibition of such weapons."[၁၀၇]
၂၀၁၈		Denis Mukwege (born 1955)	Democratic Republic of the Congo	"for their efforts to end the use of sexual violence as a weapon of war and armed conflict."[၁၀၈]
		နာဒီယာ မူရတ်	အီရတ်
၂၀၁၉		အာဘေး အာမက်	အီသီယိုးပီးယား	ငြိမ်းချမ်းရေးနှင့် နိုင်ငံတကာ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုများ [၁၀၉]
၂၀၂၀		ကမ္ဘာ့စားနပ်ရိက္ခာအစီအစဉ်	ကုလသမဂ္ဂ	ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးမှုကို တိုက်ဖျက်ရန် ကြိုးပမ်းမှုများနှင့် ပဋိပက္ခဒဏ်သင့် ဒေသများအား ပံ့ပိုးကူညီမှုများ [၁၁၀]
၂၀၂၁		Maria Ressa (born 1963)	ဖိလစ်ပိုင်	"for their efforts to safeguard freedom of expression, which is a precondition for democracy and lasting peace."[၁၁၁]
		Dmitry Muratov	ရုရှား
၂၀၂၂		Ales Bialiatski[J]	Belarus	"The Peace Prize laureates represent civil society in their home countries. They have for many years promoted the right to criticise power and protect the fundamental rights of citizens. They have made an outstanding effort to document war crimes, human right abuses and the abuse of power. Together they demonstrate the significance of civil society for peace and democracy."[၁၁၂]
		Memorial (founded 1989)	ရုရှား
		Centre for Civil Liberties (founded 2007)	ယူကရိန်း
၂၀၂၃		နာဂက်စ်မိုဟာမက်ဒီ	အီရန်	အီရန်အမျိုးသမီးများအပေါ် ဖိနှိပ်ခြင်းအား တွန်းလှန်ခြင်း နှင့် လူ့အခွင့်အရေး မြှင့်တင်ခဲ့ခြင်း [၁၁၃]
၂၀၂၄		နီဟွန် ဟီဒန်ကျို အဖွဲ့	ဂျပန်	အဏုမြူလက်နက်ကင်းသောကမ္ဘာဖြစ်မြောက်ရေးအတွက် အားထုတ်မှုများအပြင်၊ ၎င်းတို့ကို နောင် ဘယ်သောအခါမှ မသုံးသင့်ကြောင်း သက်သေထွက်ဆိုချက်များမှတဆင့် သက်သေပြခဲ့ခြင်းတို့အတွက်[၁၁၄]
၂၀၂၅		မာရီယာ ကော်ရီနာ မာချာဒို	ဗင်နီဇွဲလား	ဗင်နီဇွဲလားပြည်သူတို့၏ ဒီမိုကရေစီအရေး မနားမနေကြိုးပမ်းမှု၊ အာဏာရှင်စနစ်မှ ဒီမိုကရေစီစနစ်သို့ ကူးပြောင်းရာတွင် မျှတပြီး အေးချမ်းသော အရွှေ့ကိုရရှိရန် အားထုတ်ခဲ့မှုများ[၁၁၅]