Rutewka orlikolistna (Thalictrum aquilegiifolium L.) – gatunek roślin z rodziny jaskrowatych. Występuje w Azji (na znacznych obszarach Rosji, w Chinach, Japonii, Turcji) oraz na prawie całym obszarze Europy[3] Jest pospolity w całej Polsce, jest również uprawiany[4].
Szybkie fakty Domena, Królestwo ...
Zamknij
- Pokrój
- Roślina wieloletnia z trwałym kłączem, rosnąca pojedynczo lub w kępkach.
- Łodyga
- Naga, dołem pojedyncza, górą rozgałęziająca się łodyga wyrasta najczęściej na wysokość 50–100 cm. Jednak jej wysokość bardzo zależy od warunków środowiska. W trudnym wysokogórskim środowisku Tatr może mieć tylko kilka cm wysokości, w dobrych warunkach na niżu może osiągnąć nawet 150 cm.
- Liście
- Na jednej łodydze występuje od 2 do 4 kilkakrotnie pierzasto dzielonych liści, osadzonych naprzemianlegle. Liście mają ogonki liściowe. Dolne liście tworzą w nasadzie pochewkę otaczającą łodygę, górne mają wąski, błoniasty przylistek na rozgałęzieniach ogonka.
- Kwiaty
- Wyrastają na długich szypułkach z kątów liści i zebrane są w kwiatostan typu wiecha. Pojedyncze kwiatki są drobne, składają się z 4 działek, kilku słupków i bardzo wielu pręcików. Kwiatostany mają kolor biały lub różowofioletowy. Płatki korony opadają szybko. Kwiaty bez miodników. Największą ozdobą kwiatów są fioletowe lub fioletowo-różowe pręciki, górą maczugowato zgrubione, które wyglądają, jak puszysta kulka.
- Owoc
- Trójkanciaste, oskrzydlone niełupki na długich trzonkach.
Pokrój
Liść
Kwiatostan
Owoce
Bylina, hemikryptofit. Wydziela, szczególnie pod wieczór, przyjemny i bardzo silny zapach, podobny do zapachu konwalii. Jej przedsłupne kwiaty zapylane są przez owady lub przez wiatr, mogą być również samopylne[5]. Kwitnie od maja do czerwca. Rośnie w wilgotnych lasach i małych zaroślach, na łąkach, nad potokami w ziołoroślach. W Tatrach jest rośliną pospolitą, dochodzi do wysokości 1827 m n.p.m. Jest gatunkiem charakterystycznym dla klasy (Cl.) Betulo-Adenostyletea[6].
- Jest uprawiana jako roślina ozdobna na rabatach. Jest w pełni mrozoodporna, może rosnąć na stanowisku słonecznym lub półcienistym, na przepuszczalnej glebie[7]. Rozmnaża się przez podział rozrośniętych kęp wczesną wiosną lub przez wysiew nasion jesienią[7].
- Liści tej rośliny używano dawniej do barwienia wełny na żółto[5].
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8. Brak numerów stron w książce
Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973. Brak numerów stron w książce
Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4. Brak numerów stron w książce
GeoffreyG. Burnie GeoffreyG. i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.
- Zofia Radwańska-Paryska: Rośliny tatrzańskie. Warszawa: WSiP, 1988. ISBN 83-09-00256-4. Brak numerów stron w książce
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953. Brak numerów stron w książce
Identyfikatory zewnętrzne: