Karl Geiger

Karl Geiger (ur. 11 lutego 1993 w Oberstdorfie^[1]) – niemiecki skoczek narciarski, reprezentant klubu SC 1906 Oberstdorf. Indywidualny brązowy medalista olimpijski z 2022 na skoczni dużej, drużynowy srebrny medalista z 2018 i brązowy z 2022. Indywidualny srebrny medalista mistrzostw świata na skoczni dużej z 2019 oraz na normalnej z 2021, brązowy medalista na skoczni dużej z 2021 i normalnej z 2023, dwukrotny złoty medalista w drużynie męskiej z 2019 i 2021 oraz trzykrotny w drużynie mieszanej z 2019, 2021 i 2023. Indywidualny mistrz świata w lotach narciarskich (2020), drużynowy srebrny (2020 i 2022) oraz brązowy (2024) medalista mistrzostw świata w lotach. Drugi zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w sezonach 2019/2020 i 2021/2022, zwycięzca Pucharu Świata w lotach 2020/2021. Drugi zawodnik Letniego Grand Prix 2018, trzeci w Pucharze Kontynentalnym 2015/2016. Brązowy medalista drużynowy Mistrzostw Świata Juniorów 2013. Medalista mistrzostw kraju.

Karl Geiger

Data i miejsce urodzenia	11 lutego 1993 Oberstdorf
Klub	SC 1906 Oberstdorf
Wzrost	185 cm[1]
Debiut w PŚ	24 listopada 2012 w Lillehammer (21. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	24 listopada 2012 w Lillehammer (21. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	21 lutego 2016 w Lahti (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	15 grudnia 2018 w Engelbergu
Rekord życiowy	243,5 m na Letalnicy w Planicy (25 marca 2017)[2][1]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy Igrzyska olimpijskie srebro Pjongczang 2018 duża druż. brąz Pekin 2022 duża brąz Pekin 2022 duża druż. Mistrzostwa świata złoto Seefeld 2019 duża druż. złoto Seefeld 2019 druż. miesz. złoto Oberstdorf 2021 druż. miesz. złoto Oberstdorf 2021 duża druż. złoto Planica 2023 druż. miesz. srebro Seefeld 2019 duża srebro Oberstdorf 2021 normalna brąz Oberstdorf 2021 duża brąz Planica 2023 normalna Mistrzostwa świata w lotach złoto Planica 2020 indywidualnie srebro Planica 2020 drużynowo srebro Vikersund 2022 drużynowo brąz Tauplitz 2024 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów brąz Liberec 2013 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Świata 2. miejsce 2019/2020 2. miejsce 2021/2022 Puchar Świata w lotach Mała kryształowa kula 2020/2021 Turniej Czterech Skoczni 2. miejsce 2020/2021 3. miejsce 2019/2020 Raw Air 2. miejsce 2022 Letnie Grand Prix 2. miejsce 2018 Puchar Kontynentalny 3. miejsce 2015/2016 Inne Skok Roku 2022

Przebieg kariery

Do 2012

W 2005 zajął trzecie miejsce w roczniku 1993 na nieoficjalnych mistrzostwach świata dzieci w Garmisch-Partenkirchen. Na podium obok Geigera stanęli Tomasz Byrt i Rok Justin^[3].

W zawodach FIS Cup zadebiutował 23 stycznia 2010 w Lauschy, zajmując 33. miejsce. Dzień później zdobył pierwsze punkty po zajęciu 29. pozycji^[4]. 10 marca 2012 w Kuopio zadebiutował w Pucharze Kontynentalnym. Zajął 32. lokatę, a następnego dnia zdobył pierwsze punkty cyklu, zajmując 14. miejsce^[5].

Sezon 2012/2013

W letniej części sezonu osiągnął dobre wyniki w Letnim Pucharze Kontynentalnym, dwukrotnie stając na podium^[6]. W klasyfikacji generalnej znalazł się na 5. pozycji^[7]. Zdobył również punkty Letniego Grand Prix, zajmując 14. miejsce w Klingenthal^[6].

Został powołany przez trenera Wernera Schustera na inaugurujące Puchar Świata zawody w Lillehammer^[8]. W pierwszym konkursie sezonu zajął 21. miejsce^[9]. 9 grudnia 2012 na próbie przedolimpijskiej w Krasnej Polanie ukończył zawody na 6. pozycji. Wystąpił na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2013 w Libercu. Indywidualnie był siódmy^[6], a w zawodach drużynowych zdobył brązowy medal^[10]. Poza szóstym miejscem z zawodów w Rosji, najwyższym miejscem, jakie zajął Geiger w Pucharze Świata w sezonie 2012/2013 było 20. z lutego 2013 z mamuciej skoczni w Oberstdorfie^[6].

Lata 2013–2015

W sezonie 2013/2014 w zawodach Pucharu Świata Geiger kilkukrotnie zajmował miejsca w drugiej dziesiątce. Indywidualnie najwyżej sklasyfikowany został na 12. miejscu, w Sapporo. Pięciokrotnie stawał na podium w Pucharze Kontynentalnym^[11]. W sezonie 2014/2015 występował głównie w Pucharze Kontynentalnym, w zimowej edycji raz stając na podium. Punkty PŚ zdobył tylko raz, w Sapporo^[12].

Sezon 2015/2016

Przez większość sezonu 2015/2016 Geiger startował w Pucharze Kontynentalnym, w grudniu i styczniu pięciokrotnie stając na podium. W lutym 2016 zaczął być regularnie powoływany na zawody Pucharu Świata, początkowo zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. 21 lutego po raz pierwszy w karierze stanął na podium zawodów z cyklu Pucharu Świata dzięki zajęciu 2. miejsca w konkursie w Lahti, który rozgrywany był na nietypowej w tym cyklu skoczni normalnej. Po tym występie powrócił do wyników na poziomie drugiej i trzeciej dziesiątki. W dniach 12-13 marca wystąpił w ostatnich zawodach Pucharu Kontynentalnego 2015/2016, dwukrotnie zajmując miejsce na podium^[13]. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2015/2016 sklasyfikowany został na 30. miejscu ze 174 punktami^[14], zaś w klasyfikacji PK znalazł się na trzeciej pozycji^[15].

Sezon 2016/2017

Uzyskał dobre rezultaty w Letnim Grand Prix 2016. 10 września w Czajkowskim zajął 3. miejsce, kilka innych konkursów również kończył w pierwszej dziesiątce. Puchar Świata w skokach narciarskich 2016/2017 Geiger rozpoczął od 6. miejsca w Ruce, które okazało się być dla niego najlepszym w sezonie. Wystąpił w nim we wszystkich konkursach Pucharu Świata, regularnie zdobywając punkty. Łącznie pięciokrotnie zajmował pozycje w najlepszej dziesiątce w konkursach indywidualnych^[16]. Cały sezon ukończył na 18. miejscu z 369 punktami^[14].

Sezon 2017/2018

Zajął 3. miejsce w otwierającym Letnie Grand Prix 2017 konkursie w Wiśle^[17].

W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata sześciokrotnie zajął miejsca w najlepszej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany został na 6. miejscu w grudniu 2017 w Niżnym Tagile. W pozostałych występach najczęściej kończył zawody w drugiej dziesiątce^[17]. W klasyfikacji generalnej cyklu na koniec sezonu znalazł się na 14. miejscu z 427 punktami^[14]. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie zajął 10. miejsce na skoczni normalnej i 7 na skoczni dużej, zaś w konkursie drużynowym, startując wraz z Stephanem Leyhe, Richardem Freitagiem i Andreasem Wellingerem, zdobył srebrny medal^[17].

Sezon 2018/2019

W ramach Letniego Grand Prix 2018 czterokrotnie stawał na podium: zajął 2. miejsce w konkursie w Hinterzarten, dwukrotnie zwyciężył w Râșnovie, a w Hinzenbach zajął 3. lokatę. Miejsca w pierwszej dziesiątce zajmował również w dwóch pozostałych występach^[18]. Cały cykl ukończył na 2. pozycji w klasyfikacji generalnej^[19].

W otwierających sezon 2018/2019 Pucharu Świata konkursach zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. 15 grudnia 2018 w Engelbergu odniósł pierwsze w karierze indywidualne zwycięstwo w zawodach cyklu^[18]. W styczniu 2019 osiągał nieco słabsze wyniki, najwyżej sklasyfikowany został w Bischofshofen, na 10. miejscu. 16 lutego w Willingen po raz drugi zwyciężył w konkursie Pucharu Świata. Dzień później był 6.^[18], a całe Willingen Five 2019 ukończył na 3. pozycji^[20].

Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019 zdobył srebrny medal w zawodach indywidualnych na skoczni dużej, a także dwa złote medale w konkursach drużynowych: w zespole męskim z Richardem Freitagiem, Stephanem Leyhe i Markusem Eisenbichlerem, a także w zespole mieszanym z Kathariną Althaus, Juliane Seyfarth i Eisenbichlerem. W konkursie indywidualnym na skoczni normalnej zajął 18. miejsce. W marcowych zawodach Pucharu Świata jeszcze trzykrotnie zajmował lokaty w najlepszej dziesiątce^[18]. Cały cykl zakończył na 10. miejscu w klasyfikacji generalnej z 765 punktami^[14].

Sezon 2019/2020

Zwyciężył w konkursie Letniego Grand Prix 2019 rozgrywanym w lipcu w Hinterzarten. Miejsca w pierwszej dziesiątce zajął jeszcze w trzech innych konkursach cyklu^[21].

Od początku sezonu 2019/2020 Pucharu Świata regularnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W grudniu 2019 stawał na podium zawodów indywidualnych w pierwszym konkursie w Niżnym Tagile, gdzie był drugi, a także w pierwszych zawodach w Engelbergu, gdzie zajął 3. miejsce. W ramach 68. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. pozycję w zawodach w Oberstdorfie, Garmisch-Partenkirchen i Bischofshofen, a w zawodach w Innsbrucku znalazł się na 8. lokacie^[21]. Cały cykl zakończył na 3. miejscu^[14]. 11 i 12 stycznia 2020 dwukrotnie zwyciężył w rozgrywanych na skoczni normalnej zawodach w Predazzo^[21]. Po pierwszym z tych zwycięstw objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata^[22].

W kolejnych tygodniach Geiger zajmował w Pucharze Świata głównie miejsca w pierwszej dziesiątce, ale poza najlepszą trójką^[21]. Po zajęciu 11. pozycji w Sapporo 1 lutego 2020 stracił pozycję lidera cyklu na rzecz Stefana Krafta^[23]. Na przełomie lutego i marca powrócił na podium, zajmując kolejno 1. i 2. miejsce na skoczni normalnej w Râșnovie oraz 2. i 1. miejsce w Lahti. W kończących sezon zawodach w Lillehammer w ramach Raw Air 2020 dwukrotnie zajął najgorszą w sezonie, 19. pozycję^[21]. Puchar Świata 2019/2020 zakończył na 2. miejscu w klasyfikacji generalnej z 1519 punktami, o 140 punktów za Kraftem^[14].

Sezon 2020/2021

Puchar Świata 2020/2021 rozpoczął od 2. miejsca w Wiśle 22 listopada 2020. W kolejnym tygodniu w Ruce zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Zdobył na nich złoty medal w konkursie indywidualnym, jak również srebro w zawodach drużynowych, w których wystąpił wraz z Constantinem Schmidem, Piusem Paschke i Markusem Eisenbichlerem. 69. Turniej Czterech Skoczni rozpoczął od zwycięstwa w Oberstdorfie. Następnie zajął 5. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, 16. w Innsbrucku oraz 3. w Bischofshofen^[24]. W klasyfikacji generalnej turnieju znalazł się na 2. pozycji, przegrywając jedynie z Kamilem Stochem^[14].

W dalszej części sezonu, w zawodach Pucharu Świata rozgrywanych w styczniu i lutym najczęściej zajmował lokaty w trzeciej dziesiątce. Dwukrotnie w tym okresie stawał na podium indywidualnie: 24 stycznia 2021 w Lahti i 19 lutego w Râșnovie zajmował 3. pozycję. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021 indywidualnie zdobył srebrny medal na skoczni normalnej oraz brązowy na skoczni dużej, zaś w konkursach drużynowych, zarówno w zespole mieszanym (wraz z Kathariną Althaus, Eisenbichlerem i Anną Rupprecht) oraz w męskim (wraz z Paschke, Severinem Freundem i Eisenbichlerem) wywalczył złoty medal. W kończących sezon zawodach Pucharu Świata w Planicy zajął 3. miejsce w pierwszym konkursie indywidualnym, a w drugim i trzecim zwyciężył^[24]. Wygrał dzięki temu klasyfikację turnieju Planica 7 oraz Pucharu Świata w lotach narciarskich 2020/2021^[25]. Sezon 2020/2021 Pucharu Świata zakończył na 6. miejscu w klasyfikacji generalnej z 826 punktami^[14].

Sezon 2021/2022

W Letnim Grand Prix 2021 wystąpił w czterech konkursach. Najwyżej sklasyfikowany był 25 września w Hinzenbach, na 3. miejscu^[26].

Sezon 2021/2022 Pucharu Świata rozpoczął od zwycięstwa w Niżnym Tagile. Dzień później na tej samej skoczni zajął 2. miejsce. W listopadzie 2021 stanął jeszcze na podium w drugim konkursie w Ruce, gdzie był 2., a w grudniu zajął 1. i 2. pozycję w zawodach w Engelbergu. Utrzymywał w tym okresie prowadzenie w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata^[26]. W trakcie 70. Turnieju Czterech Skoczni, po zawodach w Garmisch-Partenkirchen, stracił je na rzecz Ryōyū Kobayashiego^[27]. W zawodach turnieju zajął kolejno 5., 7. 4. i 3. miejsce^[26] i ukończył go na 4. pozycji w klasyfikacji generalnej^[14].

W kolejnych tygodniach był 2. w zawodach Pucharu Świata w Zakopanem i dwukrotnie zwyciężył w Titisee-Neustadt^[26]. Po pierwszym zwycięstwie, 22 stycznia 2022, odzyskał prowadzenie w klasyfikacji generalnej cyklu^[28]. Tydzień później, po pierwszym konkursie w Willingen, w którym zajął 19. miejsce, utracił je na rzecz Kobayashiego^[29], ale po drugim konkursie, który ukończył na 2. pozycji, ponownie został liderem PŚ^[30]. Wystartował następnie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022. Zdobył na nich dwa brązowe medale: indywidualnie na skoczni dużej oraz w drużynie męskiej, w której wystąpił wraz z Constantinem Schmidem, Stephanem Leyhe i Markusem Eisenbichlerem. Indywidualnie na skoczni normalnej był 15., a w drużynie mieszanej zajął 9. lokatę^[26].

W lutowych zawodach Pucharu Świata w Lahti dwukrotnie zajął 5. pozycję^[26] i ponownie utracił prowadzenie w klasyfikacji generalnej cyklu na rzecz Kobayashiego^[31]. W ramach Raw Air 2022 zajął 3. miejsce w Lillehammer oraz 7. i 5. w Oslo^[26]. W klasyfikacji generalnej turniej ukończył na 2. pozycji^[14]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022, gdzie indywidualnie zajął 8. miejsce, a w drużynie, wraz z Severinem Freundem, Andreasem Wellingerem i Eisenbichlerem, zdobył srebrny medal. W kończących sezon Pucharu Świata zawodach na skoczniach mamucich najwyżej klasyfikowany był na 9. pozycji^[26]. Ostatecznie ukończył cykl na 2. miejscu w klasyfikacji generalnej z 1515 punktami, o 106 za Kobayashim^[14].

Sezon 2022/2023

W czterech występach indywidualnych w Letnim Grand Prix 2022 raz stanął na podium, lipcowe zawody w Wiśle kończąc na 3. pozycji^[32].

W pierwszej połowie sezonu 2022/2023 Pucharu Świata wyniki Geigera cechowała duża nieregularność. Nie zdobył punktów w dwóch z czterech zawodów cyklu zorganizowanych w listopadzie, a w kolejnych, rozgrywanych 9 grudnia 2022 w Titisee-Neustadt, stanął na podium dzięki zajęciu 3. miejsca. W grudniu najczęściej zajmował lokaty w pierwszej dziesiątce cyklu, ale w styczniu 2023 nie udało mu się to ani razu^[32]. Przed zawodami w Bad Mitterndorf został wycofany ze startów w celu treningu^[33].

Po powrocie do występów w Pucharze Świata w lutym 2023 ponownie regularnie plasował się w najlepszej dziesiątce. Zawody w Râșnovie 18 lutego ukończył na 3. pozycji. Wystartował następnie na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Zdobył na nich brązowy medal indywidualnie na skoczni normalnej, a także złoty w drużynie mieszanej, w której wystąpił wraz z Seliną Freitag, Kathariną Althaus i Andreasem Wellingerem. Indywidualnie na skoczni dużej był 8., a w drużynie męskiej zajął 5. miejsce. W marcowych zawodach Pucharu Świata dwukrotnie stawał na podium, zajmując 3. lokaty w Oslo w konkursie rozgrywanym w ramach Raw Air 2023 oraz w Lahti^[32]. Sezon 2022/2023 cyklu ukończył na 11. pozycji w klasyfikacji generalnej z 736 punktami^[14].

Sezon 2023/2024

Na początku sezonu 2023/2024 Pucharu Świata regularnie zajmował pozycje w pierwszej dziesiątce. Dwukrotnie stanął na podium – 9 i 10 grudnia 2023 odniósł zwycięstwo w obu konkursach w Klingenthal. W kolejnych tygodniach osiągał stopniowo coraz gorsze wyniki. W styczniowych zawodach Pucharu Świata najwyżej klasyfikowany był na 10. miejscu w Wiśle. Wystąpił następnie na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2024, na których zajął 19. lokatę indywidualnie, a w drużynie zdobył wraz z Piusem Paschke, Stephanem Leyhe i Andreasem Wellingerem brązowy medal^[34].

W lutym 2023 punkty Pucharu Świata zdobył w 4 z 8 występów, a w marcu – w 4 z 9. Najwyżej w tym okresie sklasyfikowany był na 12. pozycji^[34]. Sezon Pucharu Świata ukończył ostatecznie na 17. miejscu z 623 punktami^[14].

Sezon 2024/2025

W Letnim Grand Prix 2024 najwyżej sklasyfikowany był na 4. miejscu, 29 września w Hinzenbach. W Pucharze Świata 2024/2025 zajmował głównie lokaty w pierwszej i drugiej dziesiątce. Dwukrotnie stawał na podium: 1 grudnia 2024 zajął 3. miejsce w jednoseryjnych zawodach w Ruce, a 13 marca powtórzył ten wynik w konkursie w Oslo otwierającym Raw Air 2025^[35]. Sezon ukończył na 13. pozycji w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata z 638 punktami^[14].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2025 w Trondheim, gdzie indywidualnie był 4. na skoczni normalnej oraz 21. na dużej, a w drużynie męskiej zajął 4. miejsce^[35].

Mistrzostwa Niemiec

Zajmował miejsca na podium mistrzostw Niemiec. Indywidualnie zdobył złoty medal w 2019^[36] i 2021^[37], srebrny w 2013^[38], 2017^[39] i 2024^[40] oraz brązowy w 2014^[41], 2020^[42] i 2022^[43]. W zawodach drużynowych, reprezentując Bawarię, zdobywał złoty medal w 2012^[44], 2013^[45], 2014^[46], 2016^[47], 2018^[48], 2019^[49], 2020^[42], 2021^[50], 2022^[51], 2023^[52] i 2024^[53] oraz srebrny w 2015^[54].

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

2018 Pjongczang	–	10. miejsce (K-98), 7. miejsce (K-125)
2022 Pekin/Zhangjiakou	–	15. miejsce (K-95), brązowy medal (K-125)

Drużynowo

2018 Pjongczang	–	srebrny medal[a]
2022 Pekin/Zhangjiakou	–	9. miejsce (drużyna mieszana/K-95)[b], brązowy medal[c]

Starty K. Geigera na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
10.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	103,5 m	105,0 m	236,7 pkt	22,6 pkt	Andreas Wellinger
7.	17 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	indywid.	132,0 m	137,5 m	267,6 pkt	18,1 pkt	Kamil Stoch
2.	19 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	druż.[a]	136,0 m	134,0 m	1075,7 pkt (271,1 pkt)	22,8 pkt	Norwegia
15.	6 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	indywid.	96,0 m	99,0 m	252,8 pkt	22,2 pkt	Ryōyū Kobayashi
9.	7 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	druż. miesz[b].	101,5 m	–	350,9 pkt (127,8 pkt)	650,6 pkt	Słowenia
3.	12 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	indywid.	138,0 m	138,0 m	281,3 pkt	14,8 pkt	Marius Lindvik
3.	14 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	druż.[c]	121,0 m	128,0 m	922,9 pkt (224,7 pkt)	19,8 pkt	Austria

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

2019 Seefeld/Innsbruck	–	srebrny medal (K-120), 18. miejsce (K-99)
2021 Oberstdorf	–	srebrny medal (K-95), brązowy medal (K-120)
2023 Planica	–	brązowy medal (K-95), 8. miejsce (K-125)
2025 Trondheim	–	4. miejsce (K-94), 21. miejsce (K-124)

Drużynowo

2019 Seefeld/Innsbruck	–	złoty medal (K-120)[d], złoty medal (drużyna mieszana/K-99)[e]
2021 Oberstdorf	–	złoty medal (K-120)[f], złoty medal (drużyna mieszana/K-95)[g]
2023 Planica	–	złoty medal (drużyna mieszana/K-95)[h], 5. miejsce (K-125)[i]
2025 Trondheim	–	4. miejsce (K-124)[j]

Starty K. Geigera na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	131,0 m	130,5 m	267,3 pkt	12,1 pkt	Markus Eisenbichler
1.	24 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	druż.[d]	129,0 m	130,0 m	987,5 pkt (259,8 pkt)	–
18.	1 marca	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	indywid.	100,0 m	92,5 m	199,0 pkt	19,3 pkt	Dawid Kubacki
1.	2 marca	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	druż. miesz[e].	103,5 m	107,0 m	1012,2 pkt (264,0 pkt)	–
2.	27 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	indywid.	103,5 m	102,0 m	265,2 pkt	3,6 pkt	Piotr Żyła
1.	28 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	druż. miesz[g].	99,5 m	99,5 m	1000,8 pkt (258,5 pkt)	–
3.	5 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	132,0 m	132,0 m	267,4 pkt	9,1 pkt	Stefan Kraft
1.	6 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[f]	133,5 m	136,0 m	1046,6 pkt (277,3 pkt)	–
3.	25 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	indywid.	100,0 m	101,5 m	257,7 pkt	4,1 pkt	Piotr Żyła
1.	26 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	druż. miesz[h].	92,5 m	98,0 m	1017,2 pkt (250,2 pkt)	–
8.	3 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	indywid.	137,5 m	133,5 m	268,9 pkt	18,6 pkt	Timi Zajc
5.	4 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	druż.[i]	136,0 m	135,5 m	1127,7 pkt (279,7 pkt)	301,3 pkt	Słowenia
4.	2 marca	2025	Trondheim	Granåsen	K-94	HS-102	indywid.	105,5 m	102,0 m	252,6 pkt	12,9 pkt	Marius Lindvik
4.	6 marca	2025	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-138	druż.[j]	127,0 m	119,0 m	1005,8 pkt (230,8 pkt)	75,0 pkt	Słowenia
21.	8 marca	2025	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-138	indywid.	122,5 m	123,5 m	233,5 pkt	68,3 pkt	Domen Prevc

Mistrzostwa świata w lotach

Indywidualnie

2020 Planica	–	złoty medal
2022 Vikersund	–	8. miejsce
2024 Tauplitz	–	19. miejsce

Drużynowo

2020 Planica	–	srebrny medal[k]
2022 Vikersund	–	srebrny medal[l]
2024 Tauplitz	–	brązowy medal[m]

Starty K. Geigera na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
1.	11–12 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	indywid.	241,0 m	223,5 m	240,5 m	231,5 m	877,2 pkt	–
2.	13 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	druż.[k]	238,0 m		224,5 m		1708,5 pkt (456,7 pkt)	19,2 pkt	Norwegia
8.	11–12 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	indywid.	209,0 m	199,0 m	234,5 m	220,5 m	769,2 pkt	85,0 pkt	Marius Lindvik
2.	13 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	druż.[l]	222,0 m		238,0 m		1583,5 pkt (433,5 pkt)	128,0 pkt	Słowenia
19.	26–27 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	indywid.	213,0 m	180,0 m	211,5 m	–[n]	555,6 pkt	91,8 pkt	Stefan Kraft
3.	28 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	druż.[m]	224,5 m		207,0 m		1549,9 pkt (402,6 pkt)	66,5 pkt	Słowenia

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

2013 Liberec

–

7. miejsce

Drużynowo

2013 Liberec

–

brązowy medal[o]

Starty K. Geigera na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
7.	24 stycznia	2013	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	96,5 m	94,5 m	246,5 pkt	37,0 pkt	Jaka Hvala
3.	26 stycznia	2013	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	druż.[o]	96,5 m	101,0 m	1038,5 pkt (262,5 pkt)	48,0 pkt	Słowenia

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[14]
2012/2013	41.
2013/2014	42.
2014/2015	75.
2015/2016	30.
2016/2017	18.
2017/2018	14.
2018/2019	10.
2019/2020	2.
2020/2021	6.
2021/2022	2.
2022/2023	11.
2023/2024	17.
2024/2025	13.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	15 grudnia	2018	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	135,0 m	141,0 m	302,0 pkt	[55]
2.	16 lutego	2019	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	142,0 m	150,5 m	311,1 pkt	* WF 2019
3.	11 stycznia	2020	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-104	104,5 m	103,5 m	294,6 pkt	–
4.	12 stycznia	2020	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-104	107,0 m	103,5 m	285,2 pkt	–
5.	21 lutego	2020	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	100,0 m	100,0 m	270,3 pkt	–
6.	1 marca	2020	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	122,5 m	130,0 m	266,4 pkt	–
7.	29 grudnia	2020	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	127,0 m	136,5 m	291,1 pkt	* TCS 2020/2021
8.	26 marca	2021	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	232,0 m	–	237,3 pkt	–
9.	28 marca	2021	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	231,0 m	232,5 m	459,3 pkt	–
10.	20 listopada	2021	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	134,5 m	133,0 m	252,4 pkt	–
11.	18 grudnia	2021	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	137,0 m	140,0 m	287,4 pkt	–
12.	22 stycznia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	132,0 m	141,0 m	288,3 pkt	–
13.	23 stycznia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	131,0 m	143,0 m	282,7 pkt	–
14.	9 grudnia	2023	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	144,0 m	146,0 m	274,7 pkt	–
15.	10 grudnia	2023	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	141,0 m	141,5 m	297,9 pkt	–

Miejsca na podium

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2012/2013	–	–	–	–
2013/2014	–	–	–	–
2014/2015	–	–	–	–
2015/2016	–	1	–	1
2016/2017	–	–	–	–
2017/2018	–	–	–	–
2018/2019	2	–	–	2
2019/2020	4	6	1	11
2020/2021	3	1	4	8
2021/2022	4	5	2	11
2022/2023	–	–	4	4
2023/2024	2	–	–	2
2024/2025	–	–	2	2
2025/2026	–	–	–	–
Suma	15	13	13	41

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	21 lutego	2016	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	96,0 m	99,5 m	232,2 pkt	2.	9,2 pkt	Michael Hayböck
2.	15 grudnia	2018	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	135,0 m	141,0 m	302,0 pkt	1.	–
3.	16 lutego	2019	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	142,0 m	150,5 m	311,1 pkt	1.	–
4.	7 grudnia	2019	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	130,0 m	130,0 m	250,1 pkt	2.	1,5 pkt	Yukiya Satō
5.	21 grudnia	2019	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	133,5 m	135,0 m	277,6 pkt	3.	11,1 pkt	Kamil Stoch
6.	29 grudnia	2019	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	135,0 m	134,0 m	295,9 pkt	2.	9,2 pkt	Ryōyū Kobayashi
7.	1 stycznia	2020	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	132,0 m	141,5 m	285,0 pkt	2.	4,8 pkt	Marius Lindvik
8.	6 stycznia	2020	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	140,0 m	136,0 m	291,0 pkt	2.	9,9 pkt	Dawid Kubacki
9.	11 stycznia	2020	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-104	104,5 m	103,5 m	294,6 pkt	1.	–
10.	12 stycznia	2020	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-104	107,0 m	103,5 m	285,2 pkt	1.	–
11.	21 lutego	2020	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	100,0 m	100,0 m	270,3 pkt	1.	–
12.	22 lutego	2020	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	99,5 m	96,0 m	266,7 pkt	2.	3,6 pkt	Stefan Kraft
13.	28 lutego	2020	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	128,5 m	130,5 m	279,1 pkt	2.	5,0 pkt	Stefan Kraft
14.	1 marca	2020	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	122,5 m	130,0 m	266,4 pkt	1.	–
15.	22 listopada	2020	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	133,5 m	128,0 m	258,6 pkt	2.	9,0 pkt	Markus Eisenbichler
16.	29 grudnia	2020	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	127,0 m	136,5 m	291,1 pkt	1.	–
17.	6 stycznia	2021	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	138,0 m	133,5 m	277,3 pkt	3.	23,4 pkt	Kamil Stoch
18.	24 stycznia	2021	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	130,5 m	126,0 m	264,0 pkt	3.	1,9 pkt	Robert Johansson
19.	19 lutego	2021	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	94,5 m	96,5 m	255,7 pkt	3.	2,2 pkt	Ryōyū Kobayashi
20.	25 marca	2021	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	224,5 m	238,0 m	431,3 pkt	3.	21,2 pkt	Ryōyū Kobayashi
21.	26 marca	2021	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	232,0 m	–	237,3 pkt	1.	–
22.	28 marca	2021	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	231,0 m	232,5 m	459,3 pkt	1.	–
23.	20 listopada	2021	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	134,5 m	133,0 m	252,4 pkt	1.	–
24.	21 listopada	2021	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	126,0 m	122,5 m	226,5 pkt	2.	8,8 pkt	Halvor Egner Granerud
25.	28 listopada	2021	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	138,0 m	142,5 m	310,3 pkt	2.	1,6 pkt	Anže Lanišek[56]
26.	18 grudnia	2021	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	137,0 m	140,0 m	287,4 pkt	1.	–
27.	19 grudnia	2021	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	135,0 m	131,5 m	293,8 pkt	2.	12,2 pkt	Ryōyū Kobayashi
28.	6 stycznia	2022	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	140,5 m	132,0 m	281,9 pkt	3.	4,9 pkt	Daniel Huber
29.	16 stycznia	2022	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	134,5 m	135,5 m	284,6 pkt	2.	10,0 pkt	Marius Lindvik
30.	22 stycznia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	132,0 m	141,0 m	288,3 pkt	1.	–
31.	23 stycznia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	131,0 m	143,0 m	282,7 pkt	1.	–
32.	30 stycznia	2022	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	139,5 m	140,0 m	238,7 pkt	2.	5,1 pkt	Marius Lindvik
33.	3 marca	2022	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	135,0 m	134,5 m	286,2 pkt	3.	7,9 pkt	Stefan Kraft
34.	9 grudnia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	135,0 m	141,5 m	269,2 pkt	3.	3,6 pkt	Anže Lanišek
35.	18 lutego	2023	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	91,0 m	99,0 m	237,9 pkt	3.	2,5 pkt	Andreas Wellinger
36.	11 marca	2023	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	119,0 m	137,5 m	253,5 pkt	3.	6,7 pkt	Anže Lanišek
37.	26 marca	2023	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	133,0 m	–	137,0 pkt	3.	8,9 pkt	Ryōyū Kobayashi
38.	9 grudnia	2023	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	144,0 m	146,0 m	274,7 pkt	1.	–
39.	10 grudnia	2023	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	141,0 m	141,5 m	297,9 pkt	1.	–
40.	1 grudnia	2024	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	136,5 m	–	134,3 pkt	3.	9,1 pkt	Andreas Wellinger
41.	13 marca	2025	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	126,0 m	128,0 m	252,4 pkt	3.	11,7 pkt	Ryōyū Kobayashi

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

stan na 21 grudnia 2025

Źródło[57][58]
Sezon 2012/2013
																											punkty
21	30	26	29	6	29	35	q	36	-	-	33	q	-	-	-	-	-	-	42	20	40	21	46	26	34	-	86
Sezon 2013/2014
																												punkty
25	14	15	46	29	23	28	32	q	47	32	34	-	-	-	-	13	12	-	-	20	q	31	36	-	-	-	-	106
Sezon 2014/2015
																															punkty
-	-	-	q	q	45	31	-	-	38	q	-	-	-	-	-	26	39	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	5
Sezon 2015/2016
																													punkty
-	-	-	-	-	-	-	26	32	31	40	36	-	-	-	16	40	28	28	18	2	25	17	20	24	-	21	33	24	174
Sezon 2016/2017
																										punkty
6	9	14	12	14	24	47	27	28	15	9	29	10	11	36	32	23	13	16	9	25	25	31	11	16	23	369
Sezon 2017/2018
																						punkty
17	18	6	9	14	11	12	17	7	12	16	q	21	14	22	9	14	11	7	34	q	7	427
Sezon 2018/2019
																												punkty
9	5	8	10	5	1	4	12	19	24	10	19	19	24	42	35	16	18	30	6	1	6	17	20	8	22	9	7	765
Sezon 2019/2020
																											punkty
7	7	2	6	5	3	4	2	2	8	2	1	1	12	5	5	11	5	5	4	6	1	2	2	1	19	19	1519
Sezon 2020/2021
																									punkty
2	9	8	-	-	-	-	1	5	16	3	25	11	25	3	11	23	32	38	23	22	3	3	1	1	826
Sezon 2021/2022
																												punkty
1	2	5	2	4	4	22	1	2	5	7	4	3	8	2	1	1	19	2	5	5	3	7	5	9	9	12	16	1515
Sezon 2022/2023
																																punkty
34	17	6	33	3	5	22	10	4	11	q	23	14	20	22	34	-	-	5	21	8	4	3	3	12	5	37	21	17	3	25	23	736
Sezon 2023/2024
																																punkty
11	9	4	4	1	1	20	4	7	16	26	15	10	23	33	31	12	37	22	12	q	29	27	39	36	35	36	16	39	-	13	22	623
Sezon 2024/2025
																													punkty
17	13	26	3	8	14	14	17	5	9	8	6	34	23	8	10	11	44	33	24	12	-	-	3	11	10	13	7	10	638
Sezon 2025/2026
																													punkty
40	23	48	41	27	q	q	-	-	-	-																			12
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

stan po zakończeniu sezonu 2024/2025

Źródło[57][58]
Sezon 2013/2014
					2	4	-	-	-
Sezon 2015/2016
				-	-	-	4	-	-
Sezon 2016/2017
				-	-	-	-	5	2
Sezon 2017/2018
		-	-	3	-	1	4	4	-
Sezon 2018/2019
			2	1	2	2	5	2	2
Sezon 2019/2020
					5	6	1	1	2
Sezon 2020/2021
					2	6	3	5	1
Sezon 2021/2022
			2	6	2	4	3	5	5
Sezon 2022/2023
			3	3	3	4	1	5	5
Sezon 2023/2024
				-	3	-	-	-	6
Sezon 2024/2025
			-	-	4	-	-	-	2
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8 (Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12)  -  – zawodnik nie wystartował

Puchar Świata w lotach

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[14]
2012/2013	47.
2015/2016	29.
2016/2017	18.
2017/2018	24.
2018/2019	13.
2019/2020	5.
2020/2021	1.
2021/2022	10.
2022/2023	25.
2023/2024	31.
2024/2025	10.

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[58]
2012/2013	59.
2013/2014	48.
2014/2015	58.
2015/2016	31.
2016/2017	18.
2017/2018	11.
2018/2019	11.
2019/2020	3.
2020/2021	2.
2021/2022	4.
2022/2023	23.
2023/2024	14.
2024/2025	17.

Raw Air

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[14]
2017	23.
2018	20.
2019	11.
2020	12.
2022	2.
2023	14.
2024	36.
2025	8.

Willingen Six

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[58]
2018	20.
2019	3.
2020	4.
2021	20.

Planica 7

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[58]
2018	35.
2019	6.
2021	1.
2022	11.
2023	20.
2024	17.
2025	10.

Titisee-Neustadt Five

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[58]
2020	5.

Letnie Grand Prix

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[19]
2012	58.
2013	42.
2014	41.
2016	9.
2017	20.
2018	2.
2019	5.
2021	14.
2022	8.
2023	58.
2024	26.
2025	61.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	22 września	2018	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	98,0 m	99,0 m	269,9 pkt
2.	23 września	2018	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	99,5 m	100,5 m	269,4 pkt
3.	27 lipca	2019	Hinterzarten	Rothaus-Schanze	K-95	HS-108	106,0 m	99,0 m	253,6 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	10 września	2016	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	136,5 m	137,0 m	259,5 pkt	3.	16,0 pkt	Robert Kranjec
2.	15 lipca	2017	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	130,0 m	128,0 m	251,5 pkt	3.	4,1 pkt	Dawid Kubacki
3.	28 lipca	2018	Hinterzarten	Rothaus-Schanze	K-95	HS-108	104,0 m	99,0 m	256,3 pkt	2.	14,8 pkt	Kamil Stoch
4.	22 września	2018	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	98,0 m	99,0 m	269,9 pkt	1.	–
5.	23 września	2018	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	99,5 m	100,5 m	269,4 pkt	1.	–
6.	30 września	2018	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	87,0 m	88,0 m	237,3 pkt	3.	8,4 pkt	Daniel Huber
7.	27 lipca	2019	Hinterzarten	Rothaus-Schanze	K-95	HS-108	106,0 m	99,0 m	253,6 pkt	1.	–
8.	25 września	2021	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-90	85,5 m	88,0 m	244,2 pkt	3.	2,5 pkt	Yukiya Satō
9.	23 lipca	2022	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	123,5 m	126,0 m	252,5 pkt	3.	8,8 pkt	Dawid Kubacki

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

stan po zakończeniu LGP 2025

Źródło[57][58]
2012
									punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	14	18
2013
											punkty
14	30	12	16	-	-	-	-	-	-	33	56
2014
									punkty
22	q	25	22	16	-	-	-	19	51
2015
											punkty
-	49	-	-	-	-	40	32	-	-	-	0
2016
										punkty
-	15	6	11	4	8	3	16	18	28	253
2017
									punkty
3	12	21	-	-	-	-	21	17	116
2018
									punkty
7	2	-	6	-	-	1	1	3	416
2019
								punkty
6	1	8	13	-	-	17	10	232
2021
								punkty
6	23	-	-	-	-	3	8	140
2022
						punkty
3	6	-	-	7	21	146
2023
									punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	12	22
2024
									punkty
31	16	-	-	-	-	4	9	20	105
2025
											punkty
-	-	-	-	-	-	29	21	24	21	q	29
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

stan po zakończeniu LGP 2025

Źródło[57][58]
2016
									3
2017
									3
2018
								2	-
2019
							4	1	4
2022
							-	-	2
2025
								5	-
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – brak startu

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[58]
2011/2012	97.
2012/2013	60.
2013/2014	5.
2014/2015	13.
2015/2016	3.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	14 lutego	2014	Brotterode	Inselbergschanze	K-105	HS-117	116,0 m	115,5 m	272,2 pkt
2.	16 lutego	2014	Brotterode	Inselbergschanze	K-105	HS-117	112,5 m	112,5 m	260,0 pkt
3.	19 grudnia	2015	Rovaniemi	Ounasvaara	K-90	HS-100	98,0 m	99,5 m	266,2 pkt
4.	30 stycznia	2016	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	133,0 m	139,0 m	282,9 pkt
5.	13 marca	2016	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	132,5 m	128,0 m	262,7 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	12 stycznia	2014	Courchevel	Tremplin Le Praz	K-90	HS-96	94,0 m	96,0 m	273,0 pkt	2.	5,1 pkt	Rok Justin
2.	7 lutego	2014	Iron Mountain	Pine Mountain	K-120	HS-133	126,0 m	129,0 m	247,6 pkt	2.	3,9 pkt	Klemens Murańka
3.	14 lutego	2014	Brotterode	Inselbergschanze	K-105	HS-117	116,0 m	115,5 m	272,2 pkt	1.	–
4.	15 lutego	2014	Brotterode	Inselbergschanze	K-105	HS-117	111,5 m	108,0 m	261,8 pkt	2.	1,3 pkt	Manuel Fettner
5.	16 lutego	2014	Brotterode	Inselbergschanze	K-105	HS-117	112,5 m	112,5 m	260,0 pkt	1.	–
6.	15 lutego	2015	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	121,0 m	123,5 m	271,3 pkt	3.	15,9 pkt	Anže Lanišek
7.	13 grudnia	2015	Rena	Renabakkene	K-124	HS-139	134,0 m	133,0 m	264,6 pkt	3.	9,6 pkt	Tilen Bartol
8.	19 grudnia	2015	Rovaniemi	Ounasvaara	K-90	HS-100	98,0 m	99,5 m	266,2 pkt	1.	–
9.	20 grudnia	2015	Rovaniemi	Ounasvaara	K-90	HS-100	94,0 m	94,5 m	247,8 pkt	2.	0,5 pkt	David Siegel
10.	24 stycznia	2016	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	130,0 m	124,0 m	255,2 pkt	2.	23,5 pkt	Jaka Hvala
11.	30 stycznia	2016	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	133,0 m	139,0 m	282,9 pkt	1.	–
12.	12 marca	2016	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	141,0 m	134,5 m	272,6 pkt	2.	10,2 pkt	Markus Eisenbichler
13.	13 marca	2016	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	132,5 m	128,0 m	262,7 pkt	1.	–

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

stan po zakończeniu sezonu 2024/2025

Źródło[57][58]
Sezon 2011/2012
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	32	14	18
Sezon 2012/2013
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	42	4	25	6	-	-	-	-	96
Sezon 2013/2014
																								punkty
-	-	-	-	-	-	6	2	12	5	9	28	2	47	1	2	1	41	39	-	-	38	12	-	601
Sezon 2014/2015
																										punkty
-	-	-	-	-	4	7	18	39	14	-	-	4	26	14	6	3	16	15	23	9	43	39	22	9	17	410
Sezon 2015/2016
																											punkty
7	9	3	1	2	-	-	-	-	14	15	28	10	2	1	10	-	-	-	-	-	-	-	-	-	2	1	754
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[58]
2012	5.
2014	14.
2015	27.
2016	55.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	28 września	2014	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-140	130,0 m	132,5 m	258,2 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	16 września	2012	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	127,5 m	133,5 m	242,8 pkt	3.	8,5 pkt	Wolfgang Loitzl
2.	23 września	2012	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	139,0 m	140,5 m	282,1 pkt	2.	7,3 pkt	Wolfgang Loitzl
3.	28 września	2014	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-140	130,0 m	132,5 m	258,2 pkt	1.	–
4.	4 lipca	2015	Kranj	Bauhenk	K-100	HS-109	107,0 m	104,5 m	279,1 pkt	2.	13,8 pkt	Dawid Kubacki

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego

stan po zakończeniu LPK 2025

Źródło[57][58]
2012
														punkty
16	20	-	-	-	-	14	13	10	6	6	3	7	2	346
2014
														punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	12	16	10	13	11	1	207
2015
														punkty
2	6	-	-	-	-	-	-	35	54	-	-	14	22	147
2016
														punkty
7	13	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	56
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

FIS Cup

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce	Źr.[59]
2009/2010	256.	[60]
2011/2012	76.	[61]

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu

stan po zakończeniu sezonu 2024/2025

Źródło[57][58]
Sezon 2009/2010
																										punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	33	29	-	-	-	-	-	-	-	2
Sezon 2010/2011
																								punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	48	54	-	-	0
Sezon 2011/2012
																							punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	12	10	-	-	23	25	15	-	-	-	-	-	-	78
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Uwagi

1. Skład zespołu: Karl Geiger, Stephan Leyhe, Richard Freitag i Andreas Wellinger
2. Skład zespołu: Selina Freitag, Constantin Schmid, Katharina Althaus i Karl Geiger
3. Skład zespołu: Constantin Schmid, Stephan Leyhe, Markus Eisenbichler i Karl Geiger
4. Skład zespołu: Karl Geiger, Richard Freitag, Stephan Leyhe i Markus Eisenbichler
5. Skład zespołu: Katharina Althaus, Markus Eisenbichler, Juliane Seyfarth i Karl Geiger
6. Skład zespołu: Pius Paschke, Severin Freund, Markus Eisenbichler i Karl Geiger
7. Skład zespołu: Katharina Althaus, Markus Eisenbichler, Anna Rupprecht i Karl Geiger
8. Skład zespołu: Selina Freitag, Karl Geiger, Katharina Althaus i Andreas Wellinger
9. Skład zespołu: Markus Eisenbichler, Constantin Schmid, Andreas Wellinger i Karl Geiger
10. Skład zespołu: Karl Geiger, Stephan Leyhe, Philipp Raimund i Andreas Wellinger
11. Skład zespołu: Constantin Schmid, Pius Paschke, Markus Eisenbichler i Karl Geiger
12. Skład zespołu: Severin Freund, Andreas Wellinger, Markus Eisenbichler i Karl Geiger
13. Skład zespołu:Pius Paschke, Karl Geiger, Stephan Leyhe i Andreas Wellinger
14. Seria konkursowa została odwołana.
15. Skład zespołu: Karl Geiger, Michael Dreher, Tobias Löffler i Andreas Wellinger