Лоша

Ло́ша^[1] — вёска ў Беларусі, на рацэ Лошы і беразе Лашанскага вадасховішча. Уваходзіць у склад Слабадзкога сельсавету Ўзьдзенскага раёну Менскай вобласьці. Насельніцтва на 2010 год — 113 чалавек. Знаходзіцца за 16 км на ўсход ад Узды, за 38 км ад чыгуначнай станцыі Негарэлае (лінія Менск — Баранавічы); на аўтамабільнай дарозе Ўзда — Валяр’яны.

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Лоша (неадназначнасьць).

Лоша лац. Łoša
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Менская
Раён:	Узьдзенскі
Сельсавет:	Слабадзкі
Насельніцтва:	113 чал. (2010)
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 1718
Паштовы індэкс:	223415
СААТА:	6256813091
Нумарны знак:	5
Геаграфічныя каардынаты:	53°25′49.32″ пн. ш. 27°24′47.43″ у. д.
Лоша на мапе Беларусі ± Лоша Лоша
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Лоша — даўняе мястэчка гістарычнай Меншчыны.

Гісторыя

Сынагога

Вялікае Княства Літоўскае

Першы пісьмовы ўпамін пра тутэйшую царкву датуецца 1565 годам. Уласна Лоша ўпамінаецца ў XVII стагодзьдзі як сяло, уладаньне князёў Галоўчынскіх. У XVIII стагодзьдзі пры гасьцінцы Ўзда — Шацак пачало фармавацца мястэчка.

У розныя часы Лоша знаходзілася ў валоданьні Заранкаў, Ленскіх, Завішаў, Грабоўскіх-Тапорчыкаў. Паселішча ўваходзіла ў маёнтак Таўкачэвічы Менскага павету.

Пад уладай Расейскай імпэрыі

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793 год) Лоша апынулася ў складзе Расейскай імпэрыі, у Пырашаўскай воласьці Ігуменскага павету^[2] Менскай губэрні. У 1800 годзе тут працавала гута. У 1860-я гады ў мястэчку было 48 двароў, царква, сынагога, школа. На 1909 год у Лошы было 70 двароў, жыхары займаліся сплаўным, кравецкім, шавецкім, дрэваапрацоўчым промысламі. На 1917 год — 48 гаспадарак, працавалі паравы млын і лесапілка.

За часамі Першай сусьветнай вайны ў лютым 1918 году Лошу занялі войскі Нямецкай імпэрыі.

Найноўшы час

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Лоша абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году ў адпаведнасьці з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі яна ўвайшла ў склад Беларускай ССР, дзе 20 жніўня 1924 году стала цэнтрам сельсавету Ўзьденскага раёну. Статус Лошы панізілі да вёскі. У 1933 годзе тут існавалі кузьня, млын і лесапільня. У Другую сусьветную вайну з 1941 да 1944 году вёска знаходзілася пад акупацыяй Трэцяга Райху.

На 1972 год у Лошы было быў 81 двор, на 1997 год — 78, на 1999 год — 76, на 1 студзеня 2000 году — 74, на 2007 год — 57. У 2000-я гады вёска атрымала афіцыйны статус «аграгарадку». 28 траўня 2013 году ў зьвязку зь ліквідацыяй Лашанскага сельсавету вёску перадалі ў склад навастворанага Слабадзкога сельсавету^[3].

Насельніцтва

Дэмаграфія

• XIX стагодзьдзе: 1886 год — 15 чал.
• XX стагодзьдзе: 1909 год — 270 чал.; 1917 год — 307 чал.; 1972 год — 248 чал.^[4]; 1997 год — 166 чал.^[5]; 1999 год — 167 чал.^[6]; 1 студзеня 2000 году — 167 чал.^[7]
• XXI стагодзьдзе: 2007 год — 124 чал.; 2010 год — 113 чал.

Інфраструктура

У Лошы працуюць сярэдняя школа, дашкольная ўстанова, лякарня, дом культуры, бібліятэка, пошта.

Эканоміка

ААТ «Міндоўг».

Турыстычная інфармацыя

Славутасьці

За 5 км на захад ад Лошы знаходзіцца стаянка каменнага веку.

• Могілкі юдэйскія

Страчаная спадчына

• Сынагога
• Царква

Ураджэнцы

• Уладзімер Пырачкін (нар. 1954) — беларускі кардыёляг і выдатнік аховы здароўя