Пётар Гедыгольдавіч

Пётар Сенька Гедыгольдавіч (? — красавік 1451) — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага. Маршалак гаспадарскі (1429), намесьнік смаленскі (1447—1451), кашталян віленскі (1451).

Пётар Сенька Гедыгольдавіч
лац. Piotar Sieńka Giedygoldavič

Герб «Ляліва»
Асабістыя зьвесткі
Памёр	красавік 1451 Вільня, Вялікае Княства Літоўскае
Род	Гедыгольдавічы[d]
Бацькі	Юры Гедыгольд

Валодаў маёнткамі Вішневам, Волмай, Дзераўнай, Каменем, Налібакамі, Радашкавічамі ў Менскім павеце, Мірам і Сьвержанем у Наваградзкім павеце^[1]

Імя

Асноўныя артыкулы: Гедыгольд і Імёны ліцьвінаў

Формы імя ў гістарычных крыніцах: Senkonis Gedigildi [sigilla] (20 студзеня 1433 году)^[2]; Szyenko Gyedigoldovycz (28 траўня 1434 году)^[3]; Senko Gedigoldowicz (27 лютага 1434 году)^[4]; Семен Кгедикговдович (1440—1444 гады)^[5]; Сен(ь)ко Кгедкгольдович (1440—1451 гады)^[6]; Сенько Кгедикголдович, Сенко Кгедкгольдовичъ або Семенъ Кгедикголдовичъ (1440—1492 гады)^[7]; Сенько Дедикгодович (1444—1459 гады)^[8]; Семен Кедикголдович (27 сакавіка 1451 году)^[9]; Siemion Giedygoldowicz castellanus Vilnensis (7 красавіка 1451 году)^[10]; Petrus Sienko Giedygoldowicz (1477 год)^[11]; Senko Giedigoldowicz (8 сакавіка 1485 году)^[12]; Petrus alias Szenko Gyedygoldowicz (1485 год)^[13]; служилъ пану Сенку Дедикгалдовичу (9 траўня 1510 году)^[14].

Біяграфія

Зь літоўскага баярскага роду, сын Юрыя Гедыгольда. Прыклаў да актаў Гарадзенска-Троцкай уніі (1432—1432) уласную пячаць з гербам «Ляліва».

У 1430 годзе разам з Шадзіборам Валімонтавічам быў сярод пасольства ў Рым у справе каранацыі Вітаўта.

Фундаваў касьцёлы ў Вішневе і Радашкавічах.

Ажаніўся зь Мілохнаю, дачкой Кезгайлы Валімонтавіча.

Мова і культура

Асноўныя артыкулы: Ліцьвіны і Русіны

У сваёй лацінамоўнай грамаце, дадзенай 7 красавіка 1451 году касьцёлу ў Радашкавічах, упамінуў «народныя» тэрміны «намесьнік» (capitaneus alias namiestnik) і «ўстаў» (alias ustaw)^[10], а ў грамаце ад 9 красавіка 1451 году на заснаваньне касьцёла ў Вішневе ўпамінуў зямлю «з пашняй» (cum agro alias z pasznia) і лугі, «па-народнаму» называныя «сенажаці» (prata alias sianozaczy)^[15]. Гэта адпавядае многім іншым тагачасным лацінскім граматам літоўскіх князёў і баяраў, дзе з азначэньнем «народны» («гутарковы») падаваліся менавіта беларускія словы^[16].

Да акту Гарадзенскай умовы (1434 год) прывесіў пячаць з лацінамоўным гатычным надпісам^[17]:

…i ∗ de ∗ wisch…ow