Іван Сідаравіч Лазарэнка

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Лазарэнка.

Іван Сідаравіч Лазарэ́нка (руск.: Иван Сидорович Лазаренко; 8 кастрычніка 1895 — 25 чэрвеня 1944) — удзельнік Першай сусветнай вайны, Грамадзянскай вайны ў Расіі, Грамадзянскай вайны ў Іспаніі, савецка-фінляндскай і Вялікай Айчыннай войнаў. Генерал-маёр. Герой Савецкага Саюза (1944).

Іван Сідаравіч Лазарэнка
руск.: Иван Сидорович Лазаренко
Дата нараджэння	26 верасня (8 кастрычніка) 1895
Месца нараджэння	Міхайлаўская[d], Лабінскі аддзел[d], Кубанская вобласць[d], Расійская імперыя
Дата смерці	26 чэрвеня 1944(1944-06-26) (48 гадоў)
Месца смерці	Чавускі раён, Магілёўская вобласць, Беларуская ССР, СССР
Месца пахавання	Сквер імя І. С. Лазарэнкі
Альма-матар	Ваенная акадэмія імя М. В. Фрунзэ
Грамадзянства	СССР
Прыналежнасць	Расійская імперыя,  СССР
Род войскаў	пяхота
Гады службы	1915—1944
Званне	Генерал-маёр
Камандаваў	369-я Карачаеўская стралковая дывізія
Бітвы/войны	Першая сусветная вайна, Грамадзянская вайна ў Расіі, Савецка-фінляндская вайна, 1939—1940, Грамадзянская вайна ў Іспаніі, Вялікая Айчынная вайна
Узнагароды і званні	Медаль «XX гадоў Рабоча-Сялянскай Чырвонай Арміі» Георгіеўскі крыж 1 ступені Георгіеўскі крыж 2 ступені Георгіеўскі крыж 3 ступені Георгіеўскі крыж 4 ступені
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

І. С. Лазарэнка нарадзіўся ў станіцы Стара-Міхайлаўская (заразцяпер у Краснадарскім краі Расіі). Працаваў пастухом, потым забойшчыкам на шахце ў Данбасе.

У 1915 годзе прызваны ў армію. У час Першай сусветнай вайны вахмістр эскадрона 107-га Паўночна-Троіцкага кавалерыйскага палка узнагароджаны чатырма Георгіеўскім крыжамі. З кастрычніка 1917 г. І. С. Лазарэнка ў Чырвонай гвардыі, з 1918 г. у Чырвонай арміі. Баец 5-й Украінскай арміі К. Я. Варашылава, камандзір ўзвода, эскадрона Першай Коннай арміі, камандзір палка 2-й Данской дывізіі. У 1925 годзе скончыў Стралкова-тактычныя курсы ўдасканалення камсаставу РСЧА «Выстрал», Ваенную акадэмію імя Фрунзэ. З 1925 года камандаваў ротай, батальёнам. З 1935 года І. С. Лазарэнка на пасадзе камандзіра разведвальнага батальёна 49-й стралковай дывізіі. У 1936 годзе ўдзельнік грамадзянскай вайны ў Іспаніі на пасадзе ваеннага саветніка 5-га корпуса рэспубліканскай арміі. З сакавіка 1938 года — памочнік камандзіра 38-й стралковай дывізіі, з кастрычніка 1939 года камандзір Карэльскага ўмацаванага раёна. З 31 студзеня 1940 года І. С. Лазарэнка камандзір створанай 49-й стралковай дывізіі, дзейнічаўшай у час савецка-фінскай вайны на Карэльскім перашыйку і ўзбярэжжы Фінскага заліва.

У пачатку 1941 года дывізія была перакінутая ў Заходнюю Асобую ваенную пад Брэст, дзе прыняла ўдзел у баявых дзеяннях раніцай 22 чэрвеня. У ліпені 1941 года генерал Лазарэнка быў арыштаваны разам з іншымі камандзірамі Заходняга фронту і 17 верасня 1941 г. прыгавораны да расстрэлу, які 10 верасня быў заменены на 10 гадоў выпраўленчых работ у лагерах на тэрыторыі КоміАССР. 21 кастрычніка 1942 года І. С. Лазарэнка вызвалены і накіраваны на фронт на пасадзе намесніка камандзіра 146-й стралковай дывізіі ў званні палкоўніка. Са студзеня 1943 года — намеснікам камандзіра 413-й стралковай дывізіяй. З 16 лістапада 1943 года — камандзір 369-й стралковай дывізіі. У 1944 годзе І. С. Лазарэнка адноўлены з званні генерал-маёра.

Дывізія пад камандаваннем І. С. Лазарэнкі вызначылася у час Магілёўскай аперацыі. У ходзе баёў 23—25 чэрвеня 1944 года дывізія фарсіравала рэкі Проня і Бася, нанеслі значныя страты праціўніку, вызвалілі некалькі населеных пунктаў.

Абеліск на магіле Лазарэнкі ў скверы

Загінуў С. І. Лазарэнка ў баі ў раёне вёсак Драчкава і Хаўмы (Чавускі раён Магілёўскай вобласці).

Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 21 ліпеня 1944 года за ўмелае камандаванне дывізіяй, узорнае выкананне баявых заданняў камандавання на фронце барацьбы з нямецка-фашысцкімі захопнікамі і праяўленыя пры гэтым мужнасць і гераічнасць генерал-маёру Івану Сідаравічу Лазарэнку пасмяротна прысвоена званне Героя Савецкага Саюза.

Быў пахаваны ў Крычаве, 28 чэрвеня 1944 г. перапахаваны ў скверы па вуліцы Першамайскай у Магілёве.

Рэабілітацыя

У красавіку 2010 года па ўяўленні Галоўнай ваеннай пракуратуры Расійскай Федэрацыі Ваенная Калегія Вярхоўнага суда Расіі адмяніла прысуд ад 17 верасня 1941 года як «не адпаведны фактычным акалічнасцям справы». У рашэнні суда было паказана: «Дзеянні камандзіра дывізіі генерал-маёра Лазарэнкі І. С. не ўваходзілі ў супярэчнасць з патрабаваннямі дзеючых у той момант кіруючых дакументаў, адпавядалі становішчу і атрыманым ад штаба корпуса загадам»^[1].

Узнагароды

Узнагароды Расійскай імперыі

• Георгіеўскі крыж I ступені;
• Георгіеўскі крыж II ступені;
• Георгіеўскі крыж III ступені;
• Георгіеўскі крыж IV ступені.

Узнагароды СССР

• Медаль «Залатая Зорка» Героя Савецкага Саюза (21 ліпеня 1944, пасмяротна);
• Ордэн Леніна (21 ліпеня 1944, пасмяротна);
• 2 ордэны Чырвонага Сцяга (20.02.1928^[2], 15.01.1940);
• Ордэн Айчыннай вайны 1-й ступені
• медалі.

Памяць

• У 1965 годзе на магіле ў скверы імя Лазарэнкі ў Магілёве пастаўлены абеліск, на якім бронзавы барэльеф героя^[3]. Паводле некаторых звестак, абеліск быў перанесены з магілы марскога афіцэра на Успенскіх могілках^[4].
• У гонар С. І. Лазарэнкі названы сквер і адна з вуліц Магілёва, на фасадзе дома № 2 — мемарыяльная дошка.

Зноскі

1. Іван Сідаравіч Лазарэнка на сайце «Героі краіны»
2. Приказ Революционного Военного Совета Союза Советских социалистических Ремпублик по личному составу армии № 101. 23 февраля 1928 года. Москва. — М: Центральная Типография НКВМ, 1928. — С. 17. — 36 с. — 430 экз.
3. 33. Магіла Лазарэнкі Івана Сідаравіча // Збор помнікаў гісторыі і культуры Беларусі / АН БССР. Ін-т мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору; Рэд. кал.: С. В. Марцэлеў (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ, 1986. — Магілёўская вобласць. — 408 с., іл.
4. Чтобы предки не обижались (Успенское кладбище)