Eurovision Song Contest 1959
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Eurovision Song Contest 1959 var den fjerde utgåva av Eurovision Song Contest, den årlege songkonkurransen for medlemmane av organisasjonen EBU. Etter sigeren året før blei konkurransen for fyrste gong arrangert i Frankrike, og av den franske ålmennkringkastaren RTF. Finalen gjekk av stabelen onsdag 11. mars 1959 i Palais des Festivals et des Congrès i Cannes. Programleiar var Jacqueline Joubert.
Rekordmange elleve land deltok. Monaco debuterte, mens Storbritannia var tilbake etter fråværet året før. Luxembourg vedtok å stå over konkurransen dette året.
Nederland tok sin andre siger i konkurransen med songen «Een beetje», framført av Teddy Scholten. Storbritannia enda like bak på andreplass – den fyrste av rekordmange 16 andreplassar landet har fått totalt. Vertslandet Frankrike blei nummer tre, mens Sveits og Danmark følgde på de neste plassane. Førehandsfavoritten, italienske Domenico Modugno med «Piove (Ciao, ciao bambina)», enda på ein delt sjetteplass, men det italienske bidraget fekk størst kommersiell suksess i etterkant av finalen.
Remove ads
Bakgrunn
Frankrike var vertskap etter å ha vunne Eurovision Song Contest 1958 med «Dors, mon amour» og André Claveau. Dette var det fyrste året at fjorårsvinnaren fekk arrangere det påfølgjande året. Riktignok hadde Nederland arrangert i 1958 etter å ha vunne Eurovision Song Contest 1957, men det skjedde fordi den opphavlege arrangøren, britiske BBC, trekte seg.[1][2]
Arrangør var den franske ålmennkringkasteren RTF, og kringkastaren la konkurransen til rivierabyen Cannes og Palais des Festivals et des Congrès, som tidlegare hadde husa Filmfestivalen i Cannes. Den dåverande arenaen låg langs Promenade de la Croisette og skulle også huse Eurovision Song Contest 1961 to år seinare.
Remove ads
Format
Reglementet var i stor grad uendra frå dei to føregåande åra. Kvart deltakarland deltok via ein kringkastar som var medlem av EBU. Landa stilte med eitt bidrag kvar, og dette skulle framførast av en solist eller ein duo. Det var med andre ord ikkje tillate med fleire enn to artistar på scena.[3][4]
Som i dei to føregåande åra hadde kvart land ei jurygruppe med ti jurymedlemmar, der kvar jurymedlem gav eitt poeng til sin favorittsong. Jurymedlemmane kunne ikkje røyste på sitt eige land. Dette året innførte EBU også ein regel om at jurymedlemmane ikkje kunne vere profesjonelle musikarar, utgjevarar eller komponistar.[3]
Remove ads
Sendinga
Konkurransen fann stad onsdag 11. mars 1959 frå klokka 21.00–22.13 sentraleuropeisk tid.[3][5] Konkurransen blei overført direkte til tv- og radiokanalar i alle deltakerlanda og Luxembourg. Noreg, som på denne tida framleis hadde prøvesendingar for fjernsyn, overførte ikkje konkurransen, heller ikkje på radio.[6][7]
Inne i Palais des Festivals et des Congrès var det bygd opp ei scene med orkesteret framfor. Scenedekoren bestod av ein låg vegg med tre svingdører med kvart sitt kroneornament oppå. Svingdørene var pryda med motiv og bilete som reflekterte det aktuelle deltakarlandet.[8]
Avrøysting
.jpg)
Også dette året røysta landa i motsatt rekkjefølgje av startrekkjefølgja. Belgia starta, medan Frankrike avslutta. Avrøystinga var svært spennande, og Sveits og Danmark tok leiinga tidleg. Etter kvart tok også Nederland, Frankrike og Storbritannia innpå. Etter at åtte land hadde røysta, leia Storbritannia med 14 poeng, medan Sveits hadde 12, Danmark 11 og Frankrike og Nederland hadde 10 poeng. Då Italia som niande land gav 7 av sine 10 poeng til Nederland, gjekk Nederland opp i leiinga og beheldt ho til slutt. Storbritannia fekk sin fyrste andreplass – ei plassering landet skulle hamne på i dei påfølgjande to åra og sidan ytterlegare tretten gongar. Vertslandet Frankrike blei nummer tre.
For fyrste og einaste gong i historia til Eurovision Song Contest fekk tredjeplassen, andreplassen og vinneren framføre songane sine på nytt etter avrøystinga. Både før og sidan har berre vinnaren fått opptre på nytt etter avrøystinga.[3]
Dette var den andre sigeren til Nederland i Eurovision Song Contest. Tekstforfatteren til vinnarsongen, Willy van Hemert, skreiv også teksta til den fyrste vinnarsongen til Nederland, «Net als toen». Van Hemert blei fyrste person – og Nederland det fyrste landet – til å vinne Eurovision Song Contest fleire gongar.
Vinnarar og slagarar
.jpg)
Vinnarsongen «Een beetje» fekk relativt begrensa kommersiell suksess etter sigeren, medan andreplassen «Sing, Little Birdie» fekk ein viss suksess. Songen blei framført av ekteparet Pearl Carr og Teddy Johnson, og duoen nådde blant anna sjuandeplass i Nederland og tolvteplass på den britiske singellista.[9][10] Noreg sende ikkje finalen korkje i radio eller fjernsyn, men gruppa The Monn Keys spelte inn vinnarbidraget og andreplassen på norsk. «Een beetje» fekk tittelen «Det kommer en sommer», medan «Sing, Little Birdie» blei omsett til «Syng, lille sangfugl».[11]
Den største kommersielle suksessen kom også dette året frå Italia. Artisten Domenico Modugno var storfavoritt til å vinne konkurransen, etter å ha fått ein verdssuksess med «Volare» året før. Trass favorittstempelet fekk Italia berre ni poeng og enda opp på ein delt sjetteplass. Songen «Piove (Ciao, ciao bambina)» blei likevel ein stor hit rundt om i Europa, og han toppa listene i Italia, Nederland, Flandern og Vallonia. Han gjekk også inn på singellistene i Frankrike, Tyskland og Storbritannia.[12][13][14] I Noreg låg songen ti veker på den offisielle singellista, men då med Bruno Martino som artist.[15] I USA nådde «Piove (Ciao, ciao bambina)» plass 97 på Billboard-lista, som eit av få Eurovision-bidrag gjennom historia til konkurransen.[16][17]
Remove ads
Deltakande land og bidrag
Elleve land stilte til start i konkurransen, noko som var rekord. Monaco debuterte, medan Storbritannia kom tilbake etter eitt års pause. Luxembourg stod over konkurransen dette året, uvisst kvifor. Truleg hadde Luxembourg intensjon om å delta, men må ha trekt seg kort tid før konkurransen, siden landet var lista som deltakarland i fleire radio- og tv-program.[2][18][19]
Under er deltakarane og resultatet:[20][21][22]
Remove ads
Artistar som har delteke tidlegare
Poengtavle
Tavla er ordna i same rekkefølgje som landa røysta i.[23]
Remove ads
Dirigentar
Medan Franck Pourcel var sjefdirigent, hadde fleire av landa med sin eigen dirigent. Under er ei liste over dirigentane til deltakarlanda, lista etter startrekkjefølgja.[24]
Frankrike – Franck Pourcel
Danmark – Kai Mortensen
Italia – William Galassini
Monaco – Franck Pourcel
Nederland – Dolf van der Linden
Vest-Tyskland – Franck Pourcel
Sverige – Franck Pourcel
Sveits – Franck Pourcel
Austerrike – Franck Pourcel
Storbritannia – Eric Robinson
Belgia – Francis Bay
Remove ads
Kommentatorar og poengopplesarar
Poengopplesarar
Kvart land hadde ein talsperson som las opp poenga frå sitt lands jurygruppe over telefon på engelsk eller fransk. Under er talspersonane i same rekkefølgje som under avrøystinga.[25]
- Belgia – Bert Leysen
- Storbritannia – Pete Murray
- Austerrike – Karl Bruck
- Sveits – Boris Acquadro
- Sverige – Roland Eiworth[26]
- Vest-Tyskland – Ukjend
- Nederland – Siebe van der Zee[27]
- Monaco – Ukjend
- Italia – Enzo Tortora[28]
- Danmark – Svend Pedersen
- Frankrike – Marianne Lecène
Kommentatorar og kringkastarar
Alle deltakerlanda kringkasta finalen. Under er ei oversikt over kommentatorar under Eurovision Song Contest 1959:[25]
Kommentatorar og overføringar i ikkje-deltakande land
.svg){kind=link}
Remove ads
Kjelder
Bakgrunnsstoff
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads