Anže Lanišek

Anže Lanišek (ur. 20 kwietnia 1996 w Lublanie^[1]) – słoweński skoczek narciarski, reprezentant klubu SSK Mengeš. Indywidualny brązowy medalista mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym ze skoczni normalnej z 2021, złoty w drużynie męskiej z 2023 i 2025 oraz srebrny z 2025 i brązowy z 2023 w drużynie mieszanej. Drużynowy złoty medalista Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2022 oraz brązowy medalista Igrzysk Europejskich 2023. Trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2022/2023. Drugi zawodnik Letniego Grand Prix 2017. Złoty medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich Młodzieży 2012, medalista Zimowego Olimpijskiego Festiwalu Młodzieży Europy 2013.

Anže Lanišek

Data i miejsce urodzenia	20 kwietnia 1996 Lublana
Klub	SSK Mengeš
Wzrost	175 cm[1]
Debiut w PŚ	21 marca 2014 w Planicy (34. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	23 listopada 2014 w Klingenthal (21. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	24 listopada 2019 w Wiśle (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	28 listopada 2021 w Ruce
Rekord życiowy	247,5 m na Letalnicy w Planicy (30 marca 2025)[2]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Słowenia Mistrzostwa świata złoto Planica 2023 duża druż. złoto Trondheim 2025 duża druż. srebro Trondheim 2025 druż. miesz. brąz Oberstdorf 2021 normalna brąz Planica 2023 druż. miesz. Mistrzostwa świata w lotach złoto Vikersund 2022 drużynowo Igrzyska olimpijskie młodzieży złoto Innsbruck 2012 indywidualnie srebro Innsbruck 2012 drużynowo Olimpijski festiwal młodzieży Europy złoto Râșnov 2013 drużynowo srebro Râșnov 2013 indywidualnie srebro Râșnov 2013 druż. miesz. Igrzyska europejskie brąz Zakopane 2023 druż. miesz.
Inne nagrody
Puchar Świata 3. miejsce 2022/2023 Puchar Świata w lotach narciarskich 2. miejsce 2024/2025 3. miejsce 2022/2023 Turniej Czterech Skoczni 3. miejsce 2022/2023 Raw Air 3. miejsce 2023 Letnie Grand Prix 2. miejsce 2017 Letni Puchar Kontynentalny 3. miejsce 2020 Alpen Cup 1. miejsce 2011/2012
Odznaczenia

Przebieg kariery

Lata 2010–2014

W FIS Cupie zadebiutował jako czternastolatek. W zawodach w Szczyrbskim Jeziorze, rozgrywanych w lipcu 2010, zajął 16. i 13. miejsce^[3]. 3 lipca 2011 w Kranju zdobył pierwszy punkt Letniego Pucharu Kontynentalnego, zajmując 30. pozycję^[4]. 14 stycznia 2012 został zwycięzcą indywidualnego konkursu w ramach Zimowych Igrzysk Olimpijskich Młodzieży 2012, ustanawiając w pierwszej serii zawodów rekord skoczni w Seefeld, wynoszący 81 metrów^[5]. Tydzień później w rywalizacji zespołowej w ramach igrzysk zdobył srebrny medal. 29 stycznia 2012 wygrał konkurs Pucharu Kontynentalnego w Bischofshofen^[4], dzięki czemu został najmłodszym zwycięzcą zawodów tej rangi^[6]. W konkursie indywidualnym Mistrzostw Świata Juniorów 2012 uplasował się na 9. miejscu, a w drużynie zajął 4. miejsce^[4]. Zwyciężył w Alpen Cup w sezonie 2011/2012^[7].

Wziął udział w Zimowym Olimpijskim Festiwalu Młodzieży Europy 2013. Indywidualnie zdobył srebrny medal, a drużynowo był pierwszy w konkursie męskim i drugi w konkursie mieszanym^[8]. W sezonie 2013/2014 raz zajął miejsce na podium w Letnim Pucharze Kontynentalnym, a dwa razy – w zimowej części cyklu; w lutym 2014 w konkursie w Iron Mountain odniósł zwycięstwo. Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2014 zajął 12. miejsce indywidualnie i 6. w drużynie. 21 marca 2014 w zawodach w Planicy zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując 34. miejsce^[9].

Lata 2014–2016

W Letnim Pucharze Kontynentalnym 2014 trzy razy zajął miejsce na podium, w tym dwukrotnie zwyciężył. W otwierającym sezon 2014/2015 Pucharu Świata konkursie w Klingenthal zajął 21. miejsce, tym samym zdobywając pierwsze punkty zawodów tej rangi. W kolejnych tygodniach jeszcze czterokrotnie zdobywał punkty cyklu. W Pucharze Kontynentalnym 2014/2015 trzykrotnie stawał na podium, w tym dwa razy – w styczniu 2015 w Planicy i w lutym w Lahti – na najwyższym stopniu. Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2015 zajął 11. miejsce indywidualnie i 5. w drużynie^[10].

Dwukrotnie zajął miejsce w najlepszej trójce zawodów Letniego Pucharu Kontynentalnego 2015. W Letnim Grand Prix najwyżej klasyfikowany był na 8. miejscu, w zawodach w Ałmaty^[11].

W zimowej części sezonu 2015/2016 regularnie startował w Pucharze Świata. Najwyżej sklasyfikowany został na 4. lokacie, 13 grudnia 2015 w Niżnym Tagile. Łącznie trzykrotnie kończył indywidualne zawody cyklu w pierwszej dziesiątce^[11]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2015/2016 zakończył sezon na 25. miejscu z 232 punktami^[12]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016, gdzie zajął 12. pozycję indywidualnie i 4. w drużynie, a także na Mistrzostwach Świata Juniorów 2016, gdzie był 16. indywidualnie i 5. w drużynie^[11].

Lata 2016–2018

W sezonie 2016/2017 początkowo startował w Pucharze Świata, zajmując miejsca poza najlepszą trzydziestką. Po przesunięciu do zawodów Pucharu Kontynentalnego w styczniu 2017 czterokrotnie zajął miejsca na podium tego cyklu, raz, w zawodach w Garmisch-Partenkirchen, odnosząc zwycięstwo. Po powrocie do startów w Pucharze Świata kilkukrotnie zdobył punkty. W najlepszym występie, 15 lutego 2017 w Pjongczangu, zajął 4. pozycję. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Indywidualnie zajął 36. miejsce na skoczni dużej, zaś konkursy drużynowe ukończył na 4. (zespół mieszany) i 5. (zespół męski) lokacie^[13].

W ramach Letniego Grand Prix 2017 dwukrotnie zwyciężył w zawodach w Czajkowskim, a także zajął 3. miejsce w Hakubie^[14]. Cały cykl zakończył na 2. pozycji w klasyfikacji generalnej z 353 punktami^[15]. W zimowej części sezonu notował gorsze wyniki. Nie zdobył żadnych punktów Pucharu Świata. Startował w Pucharze Kontynentalnym 2017/2018. W ramach tego cyklu trzykrotnie zajął pierwsze, raz drugie i dwa razy trzecie miejsce^[14].

Lata 2018–2020

W sezonie 2018/2019 powrócił do regularnych startów w Pucharze Świata. Najlepszy wynik w cyklu osiągnął w listopadzie 2018, zajmując 10. miejsce w zawodach w Ruce. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019, gdzie zajął 35. pozycję indywidualnie na skoczni dużej oraz 6. w drużynie męskiej^[16]. Sezon 2018/2019 Pucharu Świata zakończył na 30. miejscu w klasyfikacji generalnej ze 177 punktami^[12].

W ramach Letniego Grand Prix 2019 zwyciężył w zawodach w Klingenthal. 24 listopada 2019 w otwierających sezon 2019/2020 Pucharu Świata zawodach w Wiśle zajął 2. miejsce, tym samym po raz pierwszy w karierze stając na podium zawodów indywidualnych cyklu. W następnych zawodach, 30 listopada w Ruce zajął 3. pozycję. W dalszej części sezonu regularnie zdobywał punkty cyklu, zajmując miejsca poza podium, najczęściej w drugiej dziesiątce^[17]. Puchar Świata 2019/2020 ukończył na 15. lokacie w klasyfikacji generalnej z 543 punktami^[12].

Sezon 2020/2021

Zajął 3. miejsce w pierwszym konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego 2020 w Wiśle^[18], a także w całym cyklu^[19].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020, na których zajął 12. pozycję indywidualnie oraz 4. w drużynie. W sezonie 2020/2021 Pucharu Świata najczęściej zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. Czterokrotnie stanął na podium w konkursach indywidualnych: w grudniu 2020 był 3. w zawodach w Engelbergu, w styczniu 2021 zajął 2. lokatę w Innsbrucku oraz Zakopanem, a w lutym ponownie był 2. w Zakopanem. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021. Indywidualnie w zawodach na skoczni normalnej zdobył brązowy medal, a na skoczni dużej był 5. Z kolei w zawodach drużynowych zajął 4. pozycję w zespole mieszanym oraz 5. w męskim^[18]. Sezon Pucharu Świata zakończył na 9. miejscu w klasyfikacji generalnej z 775 punktami^[12].

Sezon 2021/2022

W lipcu 2021 zajął 3. miejsce w konkursie Letniego Grand Prix 2021 w Wiśle. W sezonie 2021/2022 Pucharu Świata najczęściej zajmował lokaty w pierwszej dziesiątce. 27 listopada 2021 zajął 2. miejsce w konkursie w Ruce, a dzień później na tej samej skoczni odniósł pierwsze w karierze indywidualne zwycięstwo w konkursie Pucharu Świata^[20]. W konkursie tym za skok w pierwszej serii otrzymał notę 170,1 punktu, która była na tamten moment najwyższą notą punktową za pojedynczy skok na skoczni innej niż mamucia w konkursie indywidualnym^[21]. W grudniu 2021 najwyżej w cyklu klasyfikowany był na 7. miejscu, a w styczniu 2022 trzykrotnie stawał na podium – w Zakopanem był 3., a w Titisee-Neustadt dwukrotnie 2. Został powołany na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2022, na których wystartował jedynie w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej, zajmując 13. pozycję^[20].

W ramach Raw Air 2022 zajął 2. miejsce w drugim konkursie w Oslo. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022. Indywidualnie zajął na nich 5. pozycję, a w drużynie, wraz z Domenem Prevcem, Peterem Prevcem i Timim Zajcem, zdobył złoty medal. W dalszej części sezonu jeszcze raz stanął na podium zawodów indywidualnych Pucharu Świata, zajmując 3. miejsce w pierwszym konkursie w Planicy^[20]. Cykl zakończył na 7. pozycji w klasyfikacji generalnej z 936 punktami^[12].

Sezon 2022/2023

Podczas Letniego Grand Prix 2022 raz stanął na podium, zajmując 2. miejsce we wrześniowych zawodach w Hinzenbach. W sezonie 2022/2023 Pucharu Świata regularnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce. W listopadzie 2022 dwukrotnie stawał na podium cyklu: w drugim konkursie w Wiśle był 2., a w pierwszym w Ruce zwyciężył. W grudniu w Titisee-Neustadt zajął 1. i 2. pozycję, a w Engelbergu był 1. i 3. W ramach 71. Turnieju Czterech Skoczni był kolejno 10. w Oberstdorfie, 2. w Garmisch-Partenkirchen, 3. w Innsbrucku i 2. w Bischofshofen^[22], co pozwoliło mu ukończyć cały turniej na 3. miejscu^[12]. W pozostałych styczniowych zawodach Pucharu Świata najwyżej znalazł się na 4. pozycji, a w lutym 2022 raz stanął na podium, zajmując 2. miejsce w pierwszym konkursie w Willingen^[22].

Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Indywidualnie był 9. na skoczni normalnej i 11. na dużej, a w zawodach drużynowych zdobył medale: brązowy w zespole mieszanym, w którym wystąpił wraz z Niką Križnar, Timim Zajcem i Emą Klinec, a także złoty w drużynie męskiej, w której startował z Lovro Kosem, Žigą Jelarem oraz Zajcem. Cztery spośród konkursów Raw Air 2023 ukończył na podium: zwyciężył na inaugurację w Oslo, zajął 2. miejsce w drugich zawodach w Oslo i Lillehammer oraz 3. w Vikersund^[22]. W klasyfikacji turnieju znalazł się na 3. pozycji^[12]. W ostatnich w sezonie zawodach w Planicy dwukrotnie zajął 2. lokatę^[22]. Puchar Świata 2022/2023 ukończył na 3. miejscu w klasyfikacji generalnej z 1679 punktami, o 449 za zwycięzcą, Halvorem Egnerem Granerudem. 3. lokatę zajął również w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2022/2023^[12].

Podczas ceremonii dla trzech najlepszych zawodników Pucharu Świata wszedł na podium z tekturową podobizną Dawida Kubackiego, który przedwcześnie zakończył sezon z powodu problemów zdrowotnych żony. Kubacki ostatecznie zajął czwarte miejsce w klasyfikacji Pucharu Świata, a w momencie wycofania się był drugi^[23]. Za swój gest Lanišek otrzymał nagrodę fair play podczas gali Sportowca Roku w Słowenii^[24] a w marcu 2024 prezydent Polski Andrzej Duda wręczył mu Złoty Krzyż Zasługi^[25][26].

Sezon 2023/2024

Na Igrzyskach Europejskich 2023 indywidualnie zajął 17. miejsce na skoczni normalnej i 6. na dużej, a w drużynie mieszanej zdobył wraz z Niką Prevc, Timim Zajcem i Niką Križnar brązowy medal. W Letnim Grand Prix 2023 najwyżej sklasyfikowany był 30 września w Hinzenbach, na 6. miejscu^[27].

W pierwszej połowie sezonu 2023/2024 Pucharu Świata zajmował głównie lokaty w pierwszej dziesiątce. W grudniu 2023 najwyżej w cyklu znalazł się na 4. miejscu. Zwyciężył w konkursie 72. Turnieju Czterech Skoczni w Garmisch-Partenkirchen, a w zawodach w Bischofshofen był 3. Również na 3. pozycji ukończył zawody Pucharu Świata w Zakopanem 21 stycznia 2024^[27]. Dwa dni później podczas treningu na skoczni w Planicy doznał kontuzji więzadła pobocznego w prawym stawie kolanowym. W jej wyniku nie wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2024^[28].

Do treningów powrócił pod koniec lutego 2024^[29], a do startów w Pucharze Świata – na otwierające Raw Air 2024 zawody w Oslo. W pozostałej części sezonu zajmował głównie pozycje w drugiej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany był 13 marca w Trondheim, na 9. miejscu^[27]. Puchar Świata 2023/2024 ukończył na 14. lokacie w klasyfikacji generalnej, zdobywając 661 punktów^[12].

Sezon 2024/2025

W sezonie 2024/2025 Pucharu Świata początkowo zajmował naprzemiennie pozycje w pierwszej i drugiej dziesiątce. Do końca stycznia 2025 najwyżej sklasyfikowany był na 4. miejscu, które zajął w tym okresie trzykrotnie. Lepsze wyniki osiągał w drugiej połowie sezonu – w lutym i marcu 2025 wszystkie konkursy cyklu kończył w najlepszej dziesiątce. Po raz pierwszy stanął na podium 1 lutego, zajmując 2. lokatę w Willingen. 9 lutego konkurs w Lake Placed ukończył na 3. pozycji. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2025. Zdobył na nich złoty medal w drużynowym konkursie mężczyzn, w którym wystąpił wraz z Lovro Kosem, Domenem Prevcem i Timim Zajcem, a także srebrny medal w zespole mieszanym, w którym wystartował z Emą Klinec oraz Domenem i Niką Prevc. Indywidualnie zajął 8. miejsce na skoczni normalnej oraz 4. na dużej^[30].

W marcu czterokrotnie stawał na podium zawodów Pucharu Świata. W ramach Raw Air 2025 zajął 3. lokatę w pierwszym konkursie w Vikersund. Następnie wygrał zawody w Lahti, a w Planicy w pierwszym konkursie był 2., a na zakończenie sezonu odniósł kolejne zwycięstwo^[30]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata ukończył na 4. pozycji z 1056 punktami. Zajął też 2. miejsce w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2024/2025, gromadząc 317 punktów^[12].

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

2022 Pekin/Zhangjiakou

–

13. miejsce (K-95)

Starty A. Laniška na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
13.	6 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	indywid.	99,0 m	98,0 m	253,6 pkt	21,4 pkt	Ryōyū Kobayashi

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

2017 Lahti	–	36. miejsce (K-116)
2019 Seefeld/Innsbruck	–	35. miejsce (K-120)
2021 Oberstdorf	–	brązowy medal (K-95), 5. miejsce (K-120)
2023 Planica	–	9. miejsce (K-95), 11. miejsce (K-125)
2025 Trondheim	–	8. miejsce (K-94), 4. miejsce (K-124)

Drużynowo

2017 Lahti	–	4. miejsce (drużyna mieszana/K-90)[a], 5. miejsce (K-116)[b]
2019 Seefeld/Innsbruck	–	6. miejsce (K-120)[c]
2021 Oberstdorf	–	4. miejsce (drużyna mieszana/K-95)[d], 5. miejsce (K-120)[e]
2023 Planica	–	brązowy medal (drużyna mieszana/K-95)[f], złoty medal (K-125)[g]
2025 Trondheim	–	srebrny medal (drużyna mieszana/K-124)[h], złoty medal (K-124)[i]

Starty A. Laniška na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
4.	26 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	druż. miesz.[a]	93,5 m	96,5 m	961,4 pkt (252,6 pkt)	74,1 pkt	Niemcy
36.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	110,0 m	–	99,7 pkt	179,6 pkt	Stefan Kraft
5.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[b]	121,0 m	112,0 m	941,6 pkt (236,7 pkt)	162,6 pkt	Polska
35.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	114,5 m	–	100,8 pkt	178,6 pkt	Markus Eisenbichler
6.	24 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	druż.[c]	117,0 m	118,0 m	858,7 pkt (213,1 pkt)	128,8 pkt	Niemcy
3.	27 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	indywid.	102,5 m	101,0 m	261,5 pkt	7,3 pkt	Piotr Żyła
4.	28 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	druż. miesz.[d]	98,5 m	104,5 m	954,8 pkt (266,2 pkt)	46,0 pkt	Niemcy
5.	5 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	126,5 m	136,5 m	258,5 pkt	18,0 pkt	Stefan Kraft
5.	6 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[e]	134,0 m	133,5 m	1010,0 pkt (269,4 pkt)	36,6 pkt	Niemcy
9.	25 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	indywid.	99,5 m	100,0 m	251,9 pkt	9,9 pkt	Piotr Żyła
3.	26 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	druż. miesz.[f]	100,0 m	98,0 m	1000,4 pkt (260,1 pkt)	16,8 pkt	Niemcy
11.	3 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	indywid.	124,5 m	133,0 m	263,1 pkt	24,4 pkt	Timi Zajc
1.	4 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	druż.[g]	138,0 m	135,5 m	1178,9 pkt (308,6 pkt)	–
8.	2 marca	2025	Trondheim	Granåsen	K-94	HS-102	indywid.	100,0 m	104,0 m	248,1 pkt	17,4 pkt	Marius Lindvik
2.	5 marca	2025	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-138	druż. miesz.[h]	134,0 m	141,0 m	959,3 pkt (281,5 pkt)	61,1 pkt	Norwegia
1.	6 marca	2025	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-138	druż.[i]	137,0 m	138,0 m	1080,8 pkt (291,6 pkt)	–
4.	8 marca	2025	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-138	indywid.	132,5 m	136,0 m	276,4 pkt	25,4 pkt	Domen Prevc

Mistrzostwa świata w lotach

Indywidualnie

2016 Tauplitz	–	12. miejsce
2020 Planica	–	12. miejsce
2022 Vikersund	–	5. miejsce

Drużynowo

2016 Tauplitz	–	4. miejsce[j]
2020 Planica	–	4. miejsce[k]
2022 Vikersund	–	złoty medal[l]

Starty A. Laniška na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
12.	15-16 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	indywid.	215,0 m	207,0 m	204,5 m	–[m]	523,5 pkt	116,6 pkt	Peter Prevc
4.	17 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	druż.[j]	180,5 m		157,5 m		1272,7 pkt (250,7 pkt)	195,0 pkt	Norwegia
12.	11–12 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	indywid.	196,0 m	218,5 m	215,5 m	228,0 m	777,2 pkt	100,0 pkt	Karl Geiger
4.	13 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	druż.[k]	231,0 m		231,5 m		1609,9 pkt (448,7 pkt)	117,8 pkt	Norwegia
5.	11–12 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	indywid.	230,0 m	211,5 m	221,0 m	231,0 m	806,1 pkt	48,1 pkt	Marius Lindvik
1.	13 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	druż.[l]	234,0 m		228,5 m		1711,5 pkt (436,8 pkt)	–

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

2012 Erzurum	–	9. miejsce
2014 Val di Fiemme/Predazzo	–	12. miejsce
2015 Ałmaty	–	11. miejsce
2016 Râșnov	–	16. miejsce

Drużynowo

2012 Erzurum	–	4. miejsce[n]
2014 Val di Fiemme/Predazzo	–	6. miejsce[o]
2015 Ałmaty	–	5. miejsce[p]
2016 Râșnov	–	5. miejsce[q]

Starty A. Laniška na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
9.	23 lutego	2012	Erzurum	Kiremitliktepe	K-95	HS-109	indywid.	103,5 m	103,0 m	259,0 pkt	27,5 pkt	Nejc Dežman
4.	25 lutego	2012	Erzurum	Kiremitliktepe	K-95	HS-109	druż.[n]	95,5 m	101,0 m	954,5 pkt (240,0 pkt)	34,0 pkt	Norwegia
12.	31 stycznia	2014	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	indywid.	85,0 m	95,5 m	212,9 pkt	18,6 pkt	Jakub Wolny
6.	1 lutego	2014	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	druż.[o]	101,0 m	97,0 m	981,0 pkt (263,2 pkt)	46,0 pkt	Polska
11.	5 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	indywid.	96,0 m	96,5 m	248,3 pkt	21,6 pkt	Johann André Forfang
5.	7 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	druż.[p]	95,0 m	95,5 m	815,3 pkt (211,0 pkt)	78,0 pkt	Norwegia
16.	23 lutego	2016	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	indywid.	89,0 m	90,0 m	218,0 pkt	31,0 pkt	David Siegel
5.	24 lutego	2016	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	druż.[q]	81,5 m	92,0 m	808,0 pkt (199,2 pkt)	58,7 pkt	Niemcy

Igrzyska olimpijskie młodzieży

Indywidualnie

2012 Innsbruck/Seefeld

–

złoty medal

Drużynowo

2012 Innsbruck/Seefeld

–

srebrny medal (drużyna mieszana)[r]

Starty A. Laniška na igrzyskach olimpijskich młodzieży – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
1.	14 stycznia	2012	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-68	HS-75	indywid.	81,0 m	79,0 m	286,1 pkt	–
2.	21 stycznia	2012	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-68	HS-75	druż. miesz.[r]	65,0 m	77,0 m	610,5 pkt (238,4 pkt)	29,6 pkt	Niemcy

Igrzyska europejskie

Indywidualnie

2023 Kraków/Zakopane[s]

–

17. miejsce (K-95), 6. miejsce (K-125)

Drużynowo

2023 Kraków/Zakopane[s]

–

brązowy medal (drużyna mieszana)[t]

Starty A. Laniška na igrzyskach europejskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
17.	29 czerwca	2023	Zakopane	Średnia Krokiew	K-95	HS-105	indywid.	94,5 m	98,0 m	232,0 pkt	38,3 pkt	Daniel Tschofenig
3.	29 czerwca	2023	Zakopane	Średnia Krokiew	K-95	HS-105	druż. miesz.[t]	96,5 m	90,0 m	872,0 pkt (201,6 pkt)	67,3 pkt	Austria
6.	1 lipca	2023	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	indywid.	133,0 m	136,0 m	263,2 pkt	15,9 pkt	Dawid Kubacki

Zimowy olimpijski festiwal młodzieży Europy

Indywidualnie

2013 Râșnov

–

srebrny medal

Drużynowo

2013 Râșnov

–

złoty medal[u], srebrny medal (drużyna mieszana)[v]

Starty A. Laniška na zimowym olimpijskim festiwalu młodzieży Europy – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	18 lutego	2013	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	indywid.	96,0 m	97,5 m	256,0 pkt	5,0 pkt	Cene Prevc
1.	20 lutego	2013	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	druż.[u]	98,5 m	90,5 m	987,5 pkt (246,0 pkt)	—
2.	22 lutego	2013	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-65	HS-72	druż. miesz.[v]	64,0 m	67,0 m	860,7 pkt (230,7 pkt)	27,8 pkt	Niemcy

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[12]
2014/2015	62.
2015/2016	25.
2016/2017	33.
2018/2019	30.
2019/2020	15.
2020/2021	9.
2021/2022	7.
2022/2023	3.
2023/2024	14.
2024/2025	4.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	28 listopada	2021	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	147,0 m	135,0 m	311,9 pkt	–
2.	26 listopada	2022	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	149,0 m	141,5 m	312,8 pkt	–
3.	9 grudnia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	133,5 m	141,0 m	272,8 pkt	–
4.	17 grudnia	2022	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	139,5 m	142,0 m	320,3 pkt	–
5.	11 marca	2023	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	133,0 m	139,5 m	260,2 pkt	* RA 2023
6.	1 stycznia	2024	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	136,0 m	137,0 m	295,8 pkt	* TCS 2023/2024
7.	22 marca	2025	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	131,0 m	128,0 m	276,9 pkt	–
8.	30 marca	2025	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	247,5 m	241,5 m	482,1 pkt	* Loty 2024/2025

Miejsca na podium

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2013/2014	–	–	–	–
2014/2015	–	–	–	–
2015/2016	–	–	–	–
2016/2017	–	–	–	–
2017/2018	–	–	–	–
2018/2019	–	–	–	–
2019/2020	–	1	1	2
2020/2021	–	3	1	4
2021/2022	1	4	2	7
2022/2023	4	9	3	16
2023/2024	1	–	2	3
2024/2025	2	2	2	6
Suma	8	19	11	38

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	24 listopada	2019	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	126,0 m	126,0 m	225,6 pkt	2.	15,8 pkt	Daniel-André Tande
2.	30 listopada	2019	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	136,5 m	135,0 m	272,4 pkt	3.	10,1 pkt	Daniel-André Tande
3.	19 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	137,5 m	133,0 m	302,7 pkt	3.	8,7 pkt	Halvor Egner Granerud
4.	3 stycznia	2021	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-128	127,5 m	123,5 m	249,6 pkt	2.	12,0 pkt	Kamil Stoch
5.	17 stycznia	2021	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	133,5 m	143,5 m	294,2 pkt	2.	2,3 pkt	Marius Lindvik
6.	14 lutego	2021	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	129,0 m	132,0 m	295,2 pkt	2.	2,9 pkt	Halvor Egner Granerud
7.	27 listopada	2021	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	141,0 m	140,0 m	318,9 pkt	2.	5,6 pkt	Ryōyū Kobayashi
8.	28 listopada	2021	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	147,0 m	135,0 m	311,9 pkt	1.	–
9.	16 stycznia	2022	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	134,5 m	135,5 m	283,7 pkt	3.	10,9 pkt	Marius Lindvik
10.	22 stycznia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	134,5 m	134,5 m	283,1 pkt	2.	5,2 pkt	Karl Geiger
11.	23 stycznia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	132,5 m	143,0 m	280,5 pkt	2.	2,2 pkt	Karl Geiger
12.	6 marca	2022	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	130,5 m	131,5 m	267,1 pkt	2.	4,1 pkt	Daniel-André Tande
13.	25 marca	2022	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	230,0 m	230,5 m	458,5 pkt	3.	9,7 pkt	Žiga Jelar
14.	6 listopada	2022	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	131,5 m	131,0 m	278,7 pkt	2.	8,3 pkt	Dawid Kubacki
15.	26 listopada	2022	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	149,0 m	141,5 m	312,8 pkt	1.	–
16.	9 grudnia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	133,5 m	141,0 m	272,8 pkt	1.	–
17.	11 grudnia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	132,5 m	138,5 m	284,0 pkt	2.	25,7 pkt	Dawid Kubacki
18.	17 grudnia	2022	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	139,5 m	142,0 m	320,3 pkt	1.	–
19.	18 grudnia	2022	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	135,0 m	142,0 m	293,7 pkt	3.	6,7 pkt	Dawid Kubacki
20.	1 stycznia	2023	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	140,5 m	137,0 m	297,3 pkt	2.	6,4 pkt	Halvor Egner Granerud
21.	4 stycznia	2023	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-128	127,0 m	121,5 m	258,8 pkt	3.	6,4 pkt	Dawid Kubacki
22.	6 stycznia	2023	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	140,5 m	139,0 m	305,5 pkt	2.	7,9 pkt	Halvor Egner Granerud
23.	4 lutego	2023	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	150,0 m	138,0 m	293,9 pkt	2.	2,7 pkt	Halvor Egner Granerud
24.	11 marca	2023	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	133,0 m	139,5 m	260,2 pkt	1.	–
25.	12 marca	2023	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	126,5 m	128,5 m	257,8 pkt	2.	8,3 pkt	Stefan Kraft
26.	16 marca	2023	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	139,0 m	136,0 m	275,7 pkt	2.	7,4 pkt	Dawid Kubacki
27.	19 marca	2023	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	231,0 m	220,5 m	468,8 pkt	3.	28,6 pkt	Stefan Kraft
28.	1 kwietnia	2023	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	236,0 m	–	234,7 pkt	2.	5,8 pkt	Stefan Kraft
29.	2 kwietnia	2023	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	239,5 m	242,0 m	455,0 pkt	2.	0,1 pkt	Timi Zajc
30.	1 stycznia	2024	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	136,0 m	137,0 m	295,8 pkt	1.	–
31.	6 stycznia	2024	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	134,5 m	141,0 m	281,8 pkt	3.	7,1 pkt	Stefan Kraft
32.	21 stycznia	2024	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	137,5 m	133,5 m	327,3 pkt	3.	5,0 pkt	Stefan Kraft
33.	1 lutego	2025	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	142,0 m	139,5 m	284,9 pkt	2.	4,0 pkt	Daniel Tschofenig
34.	9 lutego	2025	Lake Placid	MacKenzie Intervale	K-115	HS-128	122,5 m	126,5 m	262,3 pkt	3.	12,8 pkt	Daniel Tschofenig
35.	15 marca	2025	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	208,0 m	225,0 m	422,7 pkt	3.	13,4 pkt	Andreas Wellinger
36.	22 marca	2025	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	131,0 m	128,0 m	276,9 pkt	1.	–
37.	28 marca	2025	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	242,0 m	227,5 m	454,8 pkt	2.	4,3 pkt	Domen Prevc
38.	30 marca	2025	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	247,5 m	241,5 m	482,1 pkt	1.	–

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

stan po zakończeniu sezonu 2024/2025

Źródło[31][32]
Sezon 2013/2014
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	34	40	0
Sezon 2014/2015
																															punkty
21	25	30	-	-	39	27	q	29	49	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	33	-	23
Sezon 2015/2016
																													punkty
35	19	31	7	4	24	40	16	23	44	20	42	24	6	15	19	52	21	33	25	34	-	-	-	40	-	35	35	29	232
Sezon 2016/2017
																										punkty
42	q	48	47	37	q	q	-	-	-	-	-	-	-	34	21	32	24	34	4	14	q	32	24	q	25	98
Sezon 2017/2018
																						punkty
q	36	32	q	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	40	39	q	34	35	38	-	0
Sezon 2018/2019
																												punkty
20	10	21	25	q	36	34	-	-	12	39	18	17	13	16	11	24	34	36	24	-	-	37	44	37	q	q	29	177
Sezon 2019/2020
																											punkty
2	3	14	28	13	24	14	17	21	11	31	10	9	14	6	29	17	10	19	17	31	-	-	4	10	11	23	543
Sezon 2020/2021
																									punkty
6	39	10	9	17	3	4	9	12	2	q	12	15	2	7	10	16	5	9	4	2	-	28	26	14	775
Sezon 2021/2022
																												punkty
7	7	2	1	13	20	23	8	7	23	14	37	15	13	3	2	2	34	15	-	-	13	23	2	4	15	3	5	936
Sezon 2022/2023
																																punkty
25	2	1	4	1	2	1	3	10	2	3	2	4	6	50	9	13	9	2	18	18	-	-	1	2	18	2	5	3	5	2	2	1679
Sezon 2023/2024
																																punkty
15	12	8	14	6	4	5	9	18	1	7	3	9	3	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	11	17	19	9	19	17	37	25	661
Sezon 2024/2025
																													punkty
6	15	18	17	19	24	10	4	6	23	15	4	10	18	4	8	dq	2	8	7	3	-	-	4	3	5	1	2	1	1056
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

stan po zakończeniu sezonu 2024/2025

Źródło[31][32]
Sezon 2015/2016
				2	-	5	-	-	-
Sezon 2016/2017
				-	-	-	-	4	-
Sezon 2017/2018
		-	5	-	-	6	-	-	-
Sezon 2018/2019
			7	4	-	-	6	-	-
Sezon 2019/2020
					4	5	3	2	3
Sezon 2020/2021
					6	4	6	-	-
Sezon 2021/2022
			3	4	1	1	-	-	1
Sezon 2022/2023
			4	4	-	-	-	2	2
Sezon 2023/2024
				1	2	-	-	-	-
Sezon 2024/2025
			4	7	2	5	4	1	3
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8 (Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12)  -  – zawodnik nie wystartował

Puchar Świata w lotach

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[12]
2015/2016	37.
2016/2017	31.
2018/2019	37.
2019/2020	27.
2020/2021	21.
2021/2022	5.
2022/2023	3.
2023/2024	29.
2024/2025	2.

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[12]
2014/2015	65.
2015/2016	22.
2018/2019	41.
2019/2020	21.
2020/2021	23.
2021/2022	16.
2022/2023	3.
2023/2024	5.
2024/2025	10.

Raw Air

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[12]
2017	30.
2018	45.
2019	41.
2020	21.
2022	11.
2023	3.
2024	11.
2025	4.

Willingen Six

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[32]
2020	20.
2021	13.

Planica 7

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[32]
2018	53.
2019	37.
2021	23.
2022	5.
2023	2.
2024	28.
2025	2.

Titisee-Neustadt Five

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[32]
2020	9.

Letnie Grand Prix

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[15]
2015	32.
2016	52.
2017	2.
2018	37.
2019	16.
2020	16.
2021	5.
2022	15.
2023	36.
2024	37.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	9 września	2017	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	129,0 m	143,0 m	265,6 pkt
2.	10 września	2017	Czajkowskij	Snieżynka	K-95	HS-102	109,5 m	–[m]	129,2 pkt
3.	5 października	2019	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	139,5 m	–[m]	137,6 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	27 sierpnia	2017	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	125,0 m	126,5 m	233,1 pkt	3.	11,7 pkt	Junshirō Kobayashi
2.	9 września	2017	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	129,0 m	143,0 m	265,6 pkt	1.	–
3.	10 września	2017	Czajkowskij	Snieżynka	K-95	HS-102	109,5 m	–[m]	129,2 pkt	1.	–
4.	5 października	2019	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	139,5 m	–[m]	137,6 pkt	1.	–
5.	18 lipca	2021	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	124,5 m	126,0 m	250,2 pkt	3.	14,4 pkt	Dawid Kubacki
6.	25 września	2022	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-90	92,0 m	88,5 m	246,3 pkt	2.	19,4 pkt	Dawid Kubacki

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

stan po zakończeniu LGP 2024

Źródło[31][32]
2014
									punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	dq	0
2015
											punkty
-	-	-	-	-	-	21	12	8	12	25	92
2016
										punkty
38	q	-	-	33	31	34	13	19	q	32
2017
									punkty
20	-	16	5	3	1	1	12	39	353
2018
									punkty
30	31	-	12	-	-	30	dq	11	48
2019
								punkty
36	-	36	43	-	-	9	1	129
2020
		punkty
19	13	32
2021
								punkty
7	3	4	-	-	-	12	6	208
2022
						punkty
-	-	-	-	2	31	80
2023
									punkty
-	-	-	-	-	-	6	14	26	63
2024
									punkty
-	-	-	-	-	-	6	17	17	68
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

stan po zakończeniu LGP 2024

Źródło[31][32]
2017
									4
2019
							2	-	-
2022
							-	-	3
2023
									4
2024
									5
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – brak startu

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[33]
2011/2012	28.
2012/2013	70.
2013/2014	8.
2014/2015	9.
2016/2017	21.
2017/2018	5.
2018/2019	46.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	29 stycznia	2012	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	140,5 m	128,5 m	259,7 pkt
2.	8 lutego	2014	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	132,5 m	133,0 m	275,8 pkt
3.	24 stycznia	2015	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-139	137,0 m	137,5 m	278,5 pkt
4.	15 lutego	2015	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	132,5 m	128,5 m	287,2 pkt
5.	14 stycznia	2017	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	137,0 m	131,5 m	274,8 pkt
6.	20 stycznia	2018	Erzurum	Kiremitliktepe	K-125	HS-140	132,5 m	140,0 m	288,2 pkt
7.	3 lutego	2018	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	135,0 m	135,5 m	264,5 pkt
8.	4 lutego	2018	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	134,0 m	130,0 m	267,5 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	29 stycznia	2012	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	140,5 m	128,5 m	259,7 pkt	1.	–
2.	8 lutego	2014	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	132,5 m	133,0 m	275,8 pkt	1.	–
3.	9 marca	2014	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	121,0 m	134,5 m	250,0 pkt	2.	0,1 pkt	Bjørn Einar Romøren
4.	24 stycznia	2015	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-139	137,0 m	137,5 m	278,5 pkt	1.	–
5.	14 lutego	2015	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	123,5 m	124,0 m	264,1 pkt	2.	3,3 pkt	Halvor Egner Granerud
6.	15 lutego	2015	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	132,5 m	128,5 m	287,2 pkt	1.	–
7.	14 stycznia	2017	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	137,0 m	131,5 m	274,8 pkt	1.	–
8.	15 stycznia	2017	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	128,5 m	127,0 m	245,8 pkt	2.	11,7 pkt	Miran Zupančič
9.	20 stycznia	2017	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	98,5 m	93,0 m	247,4 pkt	3.	6,3 pkt	Miran Zupančič
10.	21 stycznia	2017	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	133,0 m	138,5 m	231,8 pkt	2.	6,6 pkt	Clemens Aigner
11.	20 stycznia	2018	Erzurum	Kiremitliktepe	K-125	HS-140	132,5 m	140,0 m	288,2 pkt	1.	–
12.	3 lutego	2018	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	135,0 m	135,5 m	264,5 pkt	1.	–
13.	4 lutego	2018	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	134,0 m	130,0 m	267,5 pkt	1.	–
14.	11 lutego	2018	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	141,5 m	127,0 m	256,7 pkt	2.	7,1 pkt	Halvor Egner Granerud
15.	18 lutego	2018	Brotterode	Inselbergschanze	K-105	HS-117	112,5 m	114,0 m	266,3 pkt	3.	3,6 pkt	David Siegel
16.	25 lutego	2018	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	132,5 m	134,0 m	255,1 pkt	3.	27,5 pkt	Marius Lindvik
17.	28 grudnia	2018	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	123,5 m	131,5 m	273,9 pkt	2.	10,5 pkt	Philipp Aschenwald

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

stan po zakończeniu sezonu 2024/2025

Źródło[31][32]
Sezon 2011/2012
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	5	1	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	4	8	227
Sezon 2012/2013
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	4	29	31	25	23	60	-	-	-	-	-	-	-	35	dq	-	-	-	-	66
Sezon 2013/2014
																								punkty
10	4	4	4	10	10	-	-	-	-	-	-	7	1	22	11	42	64	64	-	-	4	2	-	527
Sezon 2014/2015
																										punkty
-	-	-	-	-	-	-	12	54	17	1	8	8	-	-	2	1	4	30	26	10	30	-	-	-	-	463
Sezon 2016/2017
																														punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	1	2	3	2	6	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	360
Sezon 2017/2018
																												punkty
-	-	-	-	43	33	6	8	29	38	4	1	34	4	14	1	1	5	2	7	3	12	3	-	-	-	-	-	795
Sezon 2018/2019
																												punkty
-	-	-	-	5	2	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	125
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[33]
2011	97.
2013	24.
2014	6.
2015	4.
2016	83.
2018	56.
2019	67.
2020	3.
2021	26.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	13 września	2014	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	144,0 m	132,0 m	259,1 pkt
2.	27 września	2014	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-138	136,5 m	137,0 m	267,7 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	15 września	2013	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	130,0 m	–[m]	126,6 pkt	3.	5,1 pkt	Marinus Kraus
2.	13 września	2014	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	144,0 m	132,0 m	259,1 pkt	1.	–
3.	21 września	2014	Stams	Brunnentalschanzen	K-105	HS-115	113,5 m	113,5 m	249,5 pkt	2.	1,0 pkt	Jakub Wolny
4.	27 września	2014	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-138	136,5 m	137,0 m	267,7 pkt	1.	–
5.	5 lipca	2015	Kranj	Bauhenk	K-100	HS-109	105,0 m	105,5 m	237,4 pkt	3.	8,9 pkt	Dawid Kubacki
6.	22 sierpnia	2015	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	121,5 m	119,5 m	228,9 pkt	2.	5,7 pkt	Florian Altenburger
7.	18 września	2020	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	130,5 m	129,0 m	250,0 pkt	3.	4,9 pkt	Martin Hamann
8.	12 września	2021	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	135,0 m	135,0 m	240,9 pkt	2.	10,6 pkt	Daniel Tschofenig

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego

stan po zakończeniu LPK 2024

Źródło[31][32]
2011
										punkty
37	30	-	-	-	-	-	-	-	-	1
2012
														punkty
-	-	47	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
2013
										punkty
-	-	-	-	-	-	7	3	40	60	96
2014
														punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	1	9	7	2	1	30	346
2015
														punkty
dq	3	11	7	2	4	6	5	-	-	-	-	-	-	335
2016
														punkty
21	29	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	12
2018
													punkty
12	15	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	38
2019
																punkty
17	10	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	40
2020
		punkty
3	6	100
2021
												punkty
-	-	-	-	-	-	4	2	-	-	-	-	130
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

FIS Cup

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[34]
2010/2011	102.
2011/2012	25.
2022/2023	43.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	5 lutego	2012	Kranj	Bauhenk	K-100	HS-109	112,0 m	109,0 m	265,3 pkt
2.	2 września	2022	Kranj	Bauhenk	K-100	HS-109	107,5 m	109,5 m	285,7 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	4 lutego	2012	Kranj	Bauhenk	K-100	HS-109	105,5 m	107,0 m	240,3 pkt	3.	17,1 pkt	Jaka Hvala
2.	5 lutego	2012	Kranj	Bauhenk	K-100	HS-109	112,0 m	109,0 m	265,3 pkt	1.	–
3.	2 września	2022	Kranj	Bauhenk	K-100	HS-109	107,5 m	109,5 m	285,7 pkt	1.	–

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu

stan po zakończeniu sezonu 2024/2025

Źródło[31][32]
Sezon 2010/2011
																								punkty
-	-	16	13	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	10	-	-	-	-	-	-	61
Sezon 2011/2012
																							punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	3	1	-	-	-	-	-	-	-	160
Sezon 2012/2013
																					punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	46	-	-	0
Sezon 2013/2014
																								punkty
-	-	-	-	-	-	37	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2022/2023
																				punkty
-	-	-	-	-	-	1	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	100
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi – Polska, 2024^[25]

Uwagi

1. Skład zespołu: Nika Križnar, Anže Lanišek, Ema Klinec i Peter Prevc
2. Skład zespołu: Jurij Tepeš, Anže Lanišek, Jernej Damjan i Peter Prevc
3. Skład zespołu: Anže Lanišek, Peter Prevc, Žiga Jelar i Timi Zajc
4. Skład zespołu: Nika Križnar, Bor Pavlovčič, Ema Klinec i Anže Lanišek
5. Skład zespołu: Cene Prevc, Peter Prevc, Domen Prevc i Anže Lanišek
6. Skład zespołu: Nika Križnar, Timi Zajc, Ema Klinec i Anže Lanišek
7. Skład zespołu: Lovro Kos, Žiga Jelar, Timi Zajc i Anže Lanišek
8. Skład zespołu:Ema Klinec, Domen Prevc, Nika Prevc i Anže Lanišek
9. Skład zespołu:Lovro Kos, Domen Prevc, Timi Zajc i Anže Lanišek
10. Skład zespołu: Robert Kranjec, Jurij Tepeš, Anže Lanišek i Peter Prevc
11. Skład zespołu: Domen Prevc, Peter Prevc, Bor Pavlovčič i Anže Lanišek
12. Skład zespołu: Domen Prevc, Peter Prevc, Timi Zajc i Anže Lanišek
13. Seria konkursowa została odwołana.
14. Skład zespołu: Rok Justin, Anže Lanišek, Jaka Hvala i Nejc Dežman
15. Skład zespołu: Cene Prevc, Tomaž Verbajs, Andraž Modic i Anže Lanišek
16. Skład zespołu: Cene Prevc, Domen Prevc, Andraž Modic i Anže Lanišek
17. Skład zespołu: Anže Lanišek, Tilen Bartol, Bor Pavlovčič i Domen Prevc
18. Skład zespołu: Urša Bogataj, Luka Pintarič i Anže Lanišek
19. Gospodarzem Igrzysk Europejskich 2023 był Kraków, jednak konkursy skoków narciarskich rozegrano w Zakopanem.
20. Skład zespołu: Nika Prevc, Timi Zajc, Nika Križnar i Anže Lanišek
21. Skład zespołu: Nejc Seretinek, Cene Prevc, Florjan Jelovčan i Anže Lanišek
22. Skład zespołu: Anja Javoršek, Julija Sršen, Anže Lanišek i Cene Prevc