Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Epipremnum
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Epipremnum (Epipremnum Schott) – rodzaj wiecznie zielonych roślin zielnych z rodziny obrazkowatych, obejmujący 15 gatunków pochodzących z tropikalnej i subtropikalnej Azji, Australii oraz wysp Pacyfiku. Gatunki epipremnum złociste i Epipremnum pinnatum zostały introdukowane również na innych kontynentach. Nazwa naukowa rodzaju pochodzi od greckich słów επί (epi – na) i πρέμνων (premnon – dół pnia drzewa)[5]. Epipremnum złociste jest jedną z najpopularniejszych pnących roślin pokojowych.
Remove ads
Rozmieszczenie geograficzne
Rośliny z rodzaju epipremnum pochodzą z Chin, wschodniej Azji, subkontynentu indyjskiego, Indochin, Azji Południowo-Wschodniej, Papuazji, Australii oraz wysp Pacyfiku. Epipremnum złociste, występujące naturalnie jedynie na Moorea, wyspie wulkanicznej w archipelagu Wysp Towarzystwa, zostało introdukowane na całym świecie i występuje: w Afryce (Wybrzeże Kości Słoniowej, Kamerun, Kenia i Seszele), w Azji (południowe Chiny, archipelag Ogasawara, Sri Lanka, Tajlandia, Półwysep Malajski, Wyspy Salomona), w Australii (Queensland), na wyspach Oceanii (Fidżi, Sporady Środkowopolinezyjskie) i w Ameryce (Hawaje, Floryda, Kostaryka, Kuba, Portoryko, Surinam, Ekwador i Brazylia)[4]. Epipremnum pinnatum zostało introdukowane na Karaibach: w Portoryko i na Wyspach Nawietrznych[4] oraz na Florydzie, gdzie zostało uznane za gatunek inwazyjny[6].
Remove ads
Morfologia
- Pokrój
- Smukłe pnącza do gigantycznych lian, osiągających wysokość 20 metrów. Młode rośliny tworzą naziemne kolonie, rośliny dorosłe pną się po pniach drzew, rzadziej skałach[7].
- Łodyga
- U roślin dorosłych występuje monopodialna łodyga pnąca, cienka i giętka, gładka, szorstka lub pokryta wyraźnymi, podłużnymi, nieregularnymi, białawymi wyrostkami. Starsze łodygi są niemal zdrewniałe, skorkowaciałe lub pokryte jasnobrązową, papierową skórką[7].
- Korzenie
- Na całej długości łodygi powstają przybyszowe korzenie powietrzne dwóch typów: korkowaciejące korzenie czepne oraz rzadziej występujące, drewniejące korzenie asymilacyjne[7].
- Liście
- U nasady pędów kwiatostanowych występują sztywne lub błoniaste katafile i profile, szybko wysychające i odpadające. Liście właściwe położone są na łodydze równomiernie, niekiedy gęściej w jej dolnej części i przy wierzchołku. Ogonki liściowe tworzą długie pochwy liściowe, o szybko wysychających brzegach, niekiedy całkowicie wysychające do postaci siateczki włókien lub całkowicie rozpadające się i pozostawiające bliznę liściową[7]. Występują dwie formy liści: młodociane i dojrzałe, te drugie osiągają wielkość do 60 cm[8]. Blaszki liściowe często asymetryczne, młodociane całobrzegie i sercowate, dojrzałe całobrzegie, lancetowate, eliptyczne i podłużno-eliptyczne lub pierzastodzielne do pierzastosiecznych, rzadko perforowane (Epipremnum pinnatum). Użyłkowanie pierwszorzędowe pierzaste, zbiegające się do żyłki marginalnej, drugo- i czasami trzeciorzędowe równoległo-pierzaste, dalsze siatkowate[9].
- Kwiaty
- Rośliny tworzą od jednego do kilku kwiatostanów typu kolbiastego pseudancjum. Pierwszy kwiatostan otoczony jest przez liść właściwy i katafil, kolejne przez profil i katafil. Pędy kwiatostanowe cylindryczne do bocznie spłaszczonych. Pochwa kwiatostanu łódkokształtna, wyraźnie lub raczej słabo dziobiowato zakończona, w okresie kwitnienia lekko rozchylająca się lub płasko otwierająca się i odpadająca przed zakończeniem kwitnienia, brudnobiała, żółta lub zielonkawa. Kolba siedząca, rzadko osadzona na szypule, mniej więcej cylindryczna i zwężająca się ku wierzchołkowi. Kwiaty obupłciowe, pozbawione okwiatu, zbudowane z pojedynczej zalążni i 4 wolnych pręcików[7]. Zalążnie niemal tetragonalno-pryzmatyczne, ścięte, jednokomorowe, przechodzące w masywną, pryzmatyczną szyjkę słupka zakończoną guziczkowatym lub podłużno-równowąskim znamieniem. W zalążni z parietalnego łożyska powstają zwykle 2, rzadziej 4 lub 6–8 (E. amplissimum) anatropowe zalążki. Niekiedy zalążnie u nasady i wierzchołka kolby są jałowe[7]. Czasem u nasady pochwy występują wyłącznie kwiaty żeńskie[9]. Nitki pręcików płaskie, równowąskie; główki pręcików krótsze od nitek, pylniki podłużno-eliptyczne, otwierające się przez podłużną szczelinę[9]. Rośliny zakwitają zazwyczaj dopiero po wytworzeniu liści dojrzałych, wskutek tego w uprawie domowej przeważnie nie zakwitają[8].
- Owoce
- Jagody o wyraźnej pozostałości szyjki słupka, odpadającej po dojrzeniu. Nasiona nerkowate, o grubej i kruchej, gładkiej łupinie. Bielmo obfite[9].
- Gatunki podobne
- Przedstawiciele plemienia Monstereae, od których różnią się szczegółami budowy kwiatów[9]. Szczególne podobieństwo występuje z przedstawicielami rodzaju rafidofora, od których epipremnum różnią się jedynie budową nasion[7].
Remove ads
Biologia i ekologia
- Rozwój
- Wieloletnie, wiecznie zielone hemiepifity, fanerofity, wysoko pnące się po pniach drzew, rzadziej po skałach[7].
- Siedlisko
- Niskie i średnie piętra lasów wiecznie zielonych[7].
- Cechy fitochemiczne
- Wszystkie tkanki epipremnum zawierają kryształki szczawianu wapnia oraz niezidentyfikowaną toksynę. Spożycie tych roślin wywołuje podrażenienie błon śluzowych układu pokarmowego oraz biegunkę. Kontakt soku tych roślin ze skórą i oczami powoduje ich silne podrażenienie. Istnieją doniesienia o występowaniu kontaktowego zapalenia skóry po kontakcie z liśćmi epipremnum złocistego[10].
- Interakcje z innymi gatunkami
- Młode liście i kwiatostany roślin z rodzaju epipremnum stanowią podstawowy składnik diety scynka nadrzewnego, gatunku endemicznego dla Wysp Salomona[11].
Systematyka
- Pozycja rodzaju według Angiosperm Phylogeny Website (aktualizowany system APG IV z 2016)
- Należy do plemienia Monstereae[12], podrodziny Monsteroideae, rodziny obrazkowatych (Araceae), rzędu żabieńcowców (Alismatales) w kladzie jednoliściennych (ang. monocots)[2].
- Gatunki[4]
- Epipremnum amplissimum (Schott) Engl.
- Epipremnum aureum (Linden & André) G.S.Bunting – epipremnum złociste, epipremnum złote
- Epipremnum carolinense Volkens
- Epipremnum ceramense (Engl. & K.Krause) Alderw.
- Epipremnum dahlii Engl.
- Epipremnum falcifolium Engl.
- Epipremnum giganteum (Roxb.) Schott
- Epipremnum meeboldii K.Krause
- Epipremnum moluccanum Schott
- Epipremnum moszkowskii K.Krause
- Epipremnum nobile (Schott) Engl.
- Epipremnum obtusum Engl. & K.Krause
- Epipremnum papuanum Alderw.
- Epipremnum pinnatum (L.) Engl.
- Epipremnum silvaticum Alderw.
Remove ads
Zastosowanie
- Rośliny lecznicze
- Szczyty korzeni powietrznych Epipremnum pinnatum są spożywane przez kobiety w Vanuatu dla ułatwienia porodu[13]. Badania przeprowadzone w 2010 roku wykazały, że części naziemne roślin tego gatunku wykazują silne działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe oraz hamują peroksydację lipidów[14]. W medycynie chińskiej epipremnum złociste (pashulong) stosowane jest w celu detoksykacji i usunięcia toksycznego ciepła, a także leczniczo w razie zapalenia ścięgien, w złamaniach, oparzeniach, wrzodach, ranach i zaczerwienieniach. Związki chemiczne zawarte w roślinach tego gatunku wykazują działanie cytotoksyczne przeciwko komórkom nowotworowym oraz stymulujące system immunologiczny[15]. W weterynarii młode pędy epipremnum złocistego były podawane koniom w celu pozbycia się robaków jelitowych[10].
- Rośliny ozdobne
- Do rodzaju epipremnum należy jedna z najpopularniejszych pnących roślin pokojowych, epipremnum złociste, pod koniec XX wieku zaliczana do rodzaju rafidofora (Rhaphidophora aurea – rafidofora złocista lub r. złota), a wcześniej scindapsus (Scindapsus aureus – scindapsus złocisty lub s. złoty). Obecnie nadal roślinę tę określa się potocznie nazwą scindapsus. Jest to jedna z najmniej wymagających roślin pokojowych, znajdująca zastosowanie jako pnącze okienne, okrywa ściany lub roślina płożąca[16]. Jej cechą charakterystyczną są sercowate, lekko asymetryczne, całobrzegie, zielone i żółto nakrapiane liście, które w naturze osiągają długość 40 cm i są perforowane lub pierzastosieczne, jak u roślin z rodzaju monstera[17]. Epipremnum złociste ma wysoką zdolność oczyszczania powietrza. W ciągu doby eliminuje 75% tlenku węgla i 67% formaldehydu[18].
Remove ads
Uprawa
- Wymagania
- Epipremnum złociste wymaga stanowiska jasnego, chronionego przed bezpośrednim działaniem słońca. W całkowitym cieniu liście tej rośliny nie wybarwiają się, a pędy stają się wyciągnięte. Roślina ta dobrze rośnie również w świetle sztucznym. Optymalnym podłożem jest mieszanka ziemi liściowej, gnojowej, torfu i piasku w równych proporcjach. Epipremnum dobrze będzie rosło jednak nawet w samym torfie, pod warunkiem regularnego nawożenia[19].
- Pielęgnacja
- W okresie wegetacji, od kwietnia do sierpnia, epipremnum należy dość obficie podlewać, dodatkowo nawożąc je raz w tygodniu nawozem wieloskładnikowym, oraz zapewnić roślinie wysoką wilgotność powietrza. Rośliny przesadza się wiosną do raczej płaskich doniczek. Od września do marca roślina ta przechodzi okres spoczynku. Zaleca się obniżenie w tym okresie temperatury do około 15 °C oraz ograniczenie podlewania[19].
- Rozmnażanie
- Bardzo proste z sadzonek pędowych, ukorzeniających się nawet w wodzie. Ponieważ obcięcie wierzchołka pędu powoduje zahamowanie wzrostu, zaleca się przeznaczenie na sadzonki całej łodygi[16], którą należy pociąć na odcinki o długości około 4–5 cm, z przynajmniej jednym liściem. Sadzonki należy umieścić w podłożu z torfu i piasku lub torfu i perlitu. W temperaturze 24–26 °C ukorzeniają się po około miesiącu[19].
- Choroby i szkodniki
- W Polsce epipremnum złociste może być zaatakowane przez lęgniowce z gatunku Phytophthora capsici i Phytophora tropicalis, wywołujące nekrozy liści i łodyg, a także inne patogeny: gronowiec szary, wywołujący szarą pleśń, Rhizoctonia solani i grzyby z rodzaju Trichoderma[20]. Rośliny te są też podatne na bakteryjną plamistość liści wywoływaną przez proteobakterię z gatunku Pseudomonas cichorii. Zbyt suche powietrze powoduje zwijanie się liści[19].
Remove ads
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads