Stephan Leyhe

Stephan Leyhe (ur. 5 stycznia 1992 w Schwalefeldzie^[1]) – niemiecki skoczek narciarski, reprezentant klubu SC Willingen. Drużynowy srebrny (2018) i brązowy (2022) medalista olimpijski, złoty (2019) medalista mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym, srebrny (2016) i brązowy (2024) medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich oraz dwukrotny srebrny (2010, 2011) medalista mistrzostw świata juniorów. Medalista mistrzostw kraju.

Stephan Leyhe

Data i miejsce urodzenia	5 stycznia 1992 Schwalefeld
Klub	SC Willingen
Wzrost	182 cm[1]
Debiut w PŚ	20 grudnia 2014 w Engelbergu (13. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	20 grudnia 2014 w Engelbergu (13. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	18 listopada 2018 w Wiśle (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	8 lutego 2020 w Willingen
Rekord życiowy	226,5 m na Kulm w Bad Mitterndorf (15 lutego 2020)[1][2]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy Igrzyska olimpijskie srebro Pjongczang 2018 duża druż. brąz Pekin 2022 duża druż. Mistrzostwa świata złoto Seefeld 2019 duża druż. Mistrzostwa świata w lotach srebro Tauplitz 2016 drużynowo brąz Tauplitz 2024 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów srebro Hinterzarten 2010 drużynowo srebro Otepää 2011 drużynowo
Inne nagrody
Turniej Czterech Skoczni 3. miejsce 2018/2019

Przebieg kariery

Lata 2007–2014

W zawodach międzynarodowych zadebiutował w sezonie 2006/2007. 3 lutego 2007 zajął 11. miejsce w konkursie FIS Cupu w Chaux-Neuve^[3]. 22 marca 2009 zdobył pierwsze w karierze punkty Pucharu Kontynentalnego, zajmując 28. miejsce w konkursie w Ruce^[4].

2 lutego 2010 w Klingenthal wystartował w kwalifikacjach do zawodów Pucharu Świata, ale nie dostał się do konkursu głównego^[5]. Trzykrotnie wystąpił na mistrzostwach świata juniorów. W 2010 indywidualnie był 22., a w zawodach drużynowych zdobył srebrny medal, w 2011 zajął 48. miejsce indywidualnie i ponownie wywalczył srebro w drużynie, a w 2012 był 15. indywidualnie i 5. w drużynie^[6].

Uzyskał dobre rezultaty w Letnim Pucharze Kontynentalnym 2012. 9 września w zawodach w Lillehammer zajął 3. pozycję. 20 stycznia 2013 w Bischofshofen po raz pierwszy w karierze zajął miejsce w najlepszej dziesiątce zimowej części Pucharu Kontynentalnego: był czwarty. 23 lutego 2013 w Kranju zwyciężył w zawodach FIS Cup^[7].

29 czerwca 2013 zajął 3. lokatę w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Stams, a w sierpniu 2013 zdobył pierwsze punkty Letniego Grand Prix, zajmując 20. i 22. miejsce w Hakubie. W zimowej części sezonu 2013/2014 najwyżej w Pucharze Kontynentalnym sklasyfikowany był na 9. pozycji^[8].

Sezon 2014/2015

W sierpniu 2014 zajął 3. miejsce w Letnim Pucharze Kontynentalnym w Kuopio. Zimową część sezonu rozpoczął w Pucharze Kontynentalnym, zajmując 1. i 3. pozycję w Renie. 20 grudnia 2014 w Engelbergu Leyhe zadebiutował w zawodach Pucharu Świata. Już w pierwszym starcie zdobył punkty, zajmując 13. miejsce. W dalszej części sezonu 2014/2015 regularnie występował w tym cyklu, nie powtarzając jednak swojego debiutanckiego wyniku – najwyżej klasyfikowany był na 18. pozycji w Sapporo^[9]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2014/2015 zajął 38. miejsce ze 120 punktami. 63. Turniej Czterech Skoczni ukończył na 14. pozycji^[10].

Sezon 2015/2016

W sierpniu 2015 zajął 4. miejsce w konkursie indywidualnym Letniego Grand Prix w Hinterzarten. Przez całą zimową część sezonu 2015/2016 startował w zawodach Pucharu Świata. Najczęściej zajmował w nich miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce, zaś najlepszym wynikiem Leyhe w tym sezonie było 9. miejsce zajęte w Sapporo 30 stycznia 2016^[11]. W klasyfikacji generalnej cyklu zajął 23. pozycję z 257 punktami^[10]. Wystąpił również na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016. Zajął w nich 19. miejsce indywidualnie, a w konkursie drużynowym wraz z Andreasem Wellingerem, Richardem Freitagiem i Severinem Freunden wywalczył srebrny medal^[11].

Sezon 2016/2017

Również w sezonie 2016/2017 Leyhe był podstawowym zawodnikiem reprezentacji Niemiec w Pucharze Świata, regularnie zdobywając punkty. Trzykrotnie kończył zawody indywidualne PŚ w najlepszej dziesiątce, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 5. pozycji na skoczni dużej w Pjongczangu^[12]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 22. miejscu z 308 punktami^[10]. Wystartował też na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017, indywidualnie zajmując 13. miejsce na skoczni normalnej i 16. na dużej, a konkurs drużynowy kończąc na 4. pozycji^[12].

Sezon 2017/2018

W lipcu 2017 zajął 2. miejsce w zawodach Letniego Grand Prix w Hinterzarten. W trzech innych konkursach Letniego Grand Prix 2017 zajmował miejsca w czołowej dziesiątce. W sezonie 2016/2017 Pucharu Świata wystąpił we wszystkich konkursach. Najwyżej klasyfikowany był na 7. pozycji, lokaty w czołowej dziesiątce zawodów indywidualnych zajmował łącznie pięciokrotnie^[13]. W klasyfikacji generalnej cyklu sezon zakończył na 18. miejscu z 327 punktami^[10]. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018, zajmując 20. pozycję indywidualnie oraz 4. w drużynie. Został powołany również na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2018. Wystąpił tam jedynie w konkursie drużynowym, w którym, wraz z Karlem Geigerem, Richardem Freitagiem i Andreasem Wellingerem, zdobył srebrny medal^[13].

Sezon 2018/2019

Na Mistrzostwach Niemiec 2018 zdobył srebrny medal w konkursie indywidualnym^[14]. W Letnim Grand Prix 2018 dwukrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce^[15].

18 listopada 2018 w otwierającym sezon 2018/2019 Pucharu Świata konkursie w Wiśle zajął 2. miejsce, tym samym po raz pierwszy w karierze stając na podium zawodów indywidualnych cyklu. Do końca stycznia 2019 regularnie zajmował pozycje w najlepszej dziesiątce Pucharu Świata, trzykrotnie kończąc zawody na 4. lokacie. W kolejnych tygodniach zaczął uzyskiwać gorsze rezultaty. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019 indywidualnie był 6. na skoczni normalnej, a w drużynie męskiej wraz z Karlem Geigerem, Richardem Freitagiem i Markusem Eisenbichlerem zdobył złoty medal^[15]. Z powodu kontuzji kostki odniesionej przy upadku podczas drużynowego konkursu Pucharu Świata w Oslo nie wystąpił w części marcowych zawodów cyklu^[16]. Sezon zakończył na 11. miejscu w klasyfikacji generalnej z 636 punktami^[10].

Lata 2019–2021

W listopadowych i grudniowych zawodach indywidualnych sezonu 2019/2020 Pucharu Świata najwyżej klasyfikowany był, dwukrotnie, na 10. pozycji. Począwszy od stycznia 2020 regularnie zaczął zajmować miejsca w najlepszej dziesiątce cyklu. 2 lutego 2020 zajął 2. miejsce w konkursie w Sapporo. 8 lutego wygrał zawody w Willingen, odnosząc tym samym pierwsze w karierze indywidualne zwycięstwo w zawodach najwyższej rangi^[17]. Zwyciężył też w klasyfikacji turnieju Willingen Five 2020^[18]. W dalszej części sezonu zajął 2. miejsce w pierwszym konkursie w Râșnovie oraz 3. w pierwszych zawodach w Lillehammer w ramach Raw Air 2020^[17]. Sezon Pucharu Świata zakończył na 6. pozycji w klasyfikacji generalnej z 917 punktami^[10].

11 marca 2020 doznał kontuzji w wyniku upadku podczas prologu Raw Air w Trondheim^[19][20]. Zdiagnozowano u niego zerwanie więzadła krzyżowego przedniego oraz uszkodzenie łąkotki w lewym kolanie^[21]. Z powodu urazu został wycofany ze startów w sezonie 2020/2021^[22]. W marcu 2021 powrócił do treningów na skoczni^[23].

Sezon 2021/2022

Do startów w zawodach międzynarodowych powrócił w lipcu 2021. W zawodach Letniego Grand Prix w Wiśle zajął 31. miejsce^[24]. W październiku zdobył srebrny medal indywidualnie na Mistrzostwach Niemiec 2021^[25].

W ramach Pucharu Świata 2021/2022 regularnie zdobywał punkty. Indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 6. miejscu, w rozgrywanych w styczniu 2022 zawodach w Willingen^[24]. Cykl zakończył na 22. pozycji w klasyfikacji generalnej z 333 punktami^[10]. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022. Indywidualnie na skoczni normalnej zajął 24. miejsce, a w drużynie męskiej wraz z Constantinem Schmidem, Markusem Eisenbichlerem i Karlem Geigerem zdobył brązowy medal^[24].

Sezon 2022/2023

W Pucharze Świata 2022/2023 zajmował głównie lokaty w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany został na 12. pozycji, którą zajął w lutym 2023 w Willingen^[26]. Sezon ukończył na 28. miejscu w klasyfikacji generalnej z 231 punktami^[10].

Sezon 2023/2024

W Letnim Grand Prix 2023 trzykrotnie kończył zawody w pierwszej dziesiątce, a 30 września w Hinzenbach zajął 2. pozycję. Na podium stawał również w konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego 2023 w Lake Placid, które ukończył na 2. i 3. miejscu^[27]. Na Mistrzostwach Niemiec 2023 zdobył srebrny medal w zawodach indywidualnych^[28].

Puchar Świata 2023/2024 rozpoczął od 3. miejsca w Ruce, powracając na podium cyklu po blisko czteroletniej przerwie. Był to najlepszy występ Leyhe w sezonie, w pozostałych konkursach cyklu zajmował najczęściej lokaty w drugiej i trzeciej dziesiątce^[27]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata zakończył na 23. pozycji z 425 punktami^[10]. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2024. Indywidualnie zajął na nich 10. miejsce, a w drużynie wraz z Piusem Paschke, Karlem Geigerem i Andreasem Wellingerem zdobył brązowy medal^[27].

Sezon 2024/2025

W Pucharze Świata 2024/2025 najwyżej sklasyfikowany był na 18. pozycji, którą zajął dwukrotnie – 24 listopada w Lillehammer i 7 grudnia w Wiśle. W drugiej połowie sezonu startował naprzemiennie w Pucharze Świata i Pucharze Kontynentalnym, w którym najwyżej znalazł się na 4. lokacie. Został powołany na Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2025 w Trondheim, gdzie wystąpił w jednym konkursie – zawodach drużynowych mężczyzn, które ukończył na 4. miejscu^[29].

W oficjalnych zawodach międzynarodowych organizowanych przez FIS po raz ostatni wystąpił 22 marca 2025, zajmując 25. pozycję w konkursie Pucharu Świata w Lahti^[29]. Po sezonie 2024/2025 zakończył karierę sportową^[30].

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

2022 Pekin/Zhangjiakou

–

24. miejsce (K-95)

Drużynowo

2018 Pjongczang	–	srebrny medal[a]
2022 Pekin/Zhangjiakou	–	brązowy medal[b]

Starty S. Leyhe na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	19 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	druż.[a]	128,0 m	129,0 m	1075,7 pkt (250,1 pkt)	22,8 pkt	Norwegia
24.	6 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	indywid.	97,5 m	95,0 m	244,4 pkt	30,6 pkt	Ryōyū Kobayashi
3.	14 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	druż.[b]	127,5 m	129,0 m	922,9 pkt (222,0 pkt)	19,8 pkt	Austria

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

2017 Lahti	–	13. miejsce (K-90), 16. miejsce (K-116)
2019 Seefeld/Innsbruck	–	6. miejsce (K-99)

Drużynowo

2017 Lahti	–	4. miejsce (K-116)[c]
2019 Seefeld/Innsbruck	–	złoty medal (K-120)[d]
2025 Trondheim	–	4. miejsce (K-124)[e]

Starty S. Leyhe na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
13.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	94,0 m	94,0 m	244,9 pkt	25,9 pkt	Stefan Kraft
16.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	125,0 m	117,5 m	247,2 pkt	32,1 pkt	Stefan Kraft
4.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[c]	124,5 m	103,5 m	1052,9 pkt (224,2 pkt)	51,3 pkt	Polska
1.	24 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	druż.[d]	126,0 m	128,5 m	987,5 pkt (240,2 pkt)	–
6.	1 marca	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	indywid.	96,5 m	99,0 m	210,6 pkt	7,7 pkt	Dawid Kubacki
4.	6 marca	2025	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-138	druż.[e]	122,5 m	127,0 m	1005,8 pkt (225,6 pkt)	75,0 pkt	Słowenia

Mistrzostwa świata w lotach

Indywidualnie

2016 Tauplitz	–	19. miejsce
2018 Oberstdorf	–	20. miejsce
2024 Tauplitz	–	10. miejsce

Drużynowo

2016 Tauplitz	–	srebrny medal[f]
2018 Oberstdorf	–	4. miejsce[g]
2024 Tauplitz	–	brązowy medal[h]

Starty S. Leyhe na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
19.	15–16 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	indywid.	193,5 m	190,5 m	205,0 m	–[i]	467,0 pkt	173,1 pkt	Peter Prevc
2.	17 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	druż.[f]	168,0 m		202,0 m		1357,3 pkt (291,9 pkt)	110,4 pkt	Norwegia
20.	19–20 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	indywid.	183,5 m	197,5 m	184,5 m	–[i]	502,9 pkt	149,0 pkt	Daniel-André Tande
4.	21 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	druż.[g]	200,0 m		186,5 m		1581,2 pkt (363,3 pkt)	80,8 pkt	Norwegia
10.	26–27 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	indywid.	207,5 m	216,5 m	218,5 m	–[i]	588,8 pkt	58,6 pkt	Stefan Kraft
3.	28 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	druż.[h]	198,5 m		164,5 m		1549,9 pkt (314,1 pkt)	66,5 pkt	Słowenia

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

2010 Hinterzarten	–	22. miejsce
2011 Otepää	–	48. miejsce
2012 Erzurum	–	15. miejsce

Drużynowo

2010 Hinterzarten	–	srebrny medal[j]
2011 Otepää	–	srebrny medal[k]
2012 Erzurum	–	5. miejsce[l]

Starty S. Leyhe na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
22.	28 stycznia	2010	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	indywid.	97,0 m	92,5 m	225,5 pkt	57,0 pkt	Michael Hayböck
2.	30 stycznia	2010	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	druż.[j]	96,0 m	99,5 m	1010,5 pkt (238,5 pkt)	20,0 pkt	Austria
48.	28 stycznia	2011	Otepää	Tehvandi	K-90	HS-100	indywid.	80,5 m	–	91,0 pkt	164,0 pkt	Władimir Zografski
2.	30 stycznia	2011	Otepää	Tehvandi	K-90	HS-100	druż.[k]	91,5 m	83,5 m	913,0 pkt (215,5 pkt)	7,5 pkt	Austria
15.	23 lutego	2012	Erzurum	Kiremitliktepe	K-95	HS-109	indywid.	99,0 m	102,5 m	251,5 pkt	35,0 pkt	Nejc Dežman
5.	25 lutego	2012	Erzurum	Kiremitliktepe	K-95	HS-109	druż.[l]	92,5 m	96,0 m	913,0 pkt (221,5 pkt)	75,5 pkt	Norwegia

Zimowy olimpijski festiwal młodzieży Europy

Indywidualnie

2009 Szczyrk

–

12. miejsce

Drużynowo

2009 Szczyrk

–

4. miejsce[m]

Starty S. Leyhe na zimowym olimpijskim festiwalu młodzieży Europy – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
12.	17 lutego	2009	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	indywid.	92,5 m	99,0 m	229,0 pkt	40,5 pkt	Peter Prevc
4.	19 lutego	2009	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	druż.[m]	96,0 m	97,5 m	906,5 pkt (235,0 pkt)	61,0 pkt	Słowenia

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[10]
2014/2015	38.
2015/2016	23.
2016/2017	22.
2017/2018	18.
2018/2019	11.
2019/2020	6.
2021/2022	22.
2022/2023	28.
2023/2024	23.
2024/2025	42.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	8 lutego	2020	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	139,5 m	144,5 m	266,4 pkt	* WF 2020

Miejsca na podium

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2014/2015	–	–	–	–
2015/2016	–	–	–	–
2016/2017	–	–	–	–
2017/2018	–	–	–	–
2018/2019	–	1	–	1
2019/2020	1	2	1	4
2021/2022	–	–	–	–
2022/2023	–	–	–	–
2023/2024	–	–	1	1
2024/2025	–	–	–	–
Suma	1	3	2	6

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	18 listopada	2018	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	124,5 m	130,5 m	256,7 pkt	2.	6,7 pkt	Jewgienij Klimow
2.	2 lutego	2020	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	125,5 m	142,0 m	247,4 pkt	2.	21,1 pkt	Stefan Kraft
3.	8 lutego	2020	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	139,5 m	144,5 m	266,4 pkt	1.	–
4.	21 lutego	2020	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	99,0 m	97,5 m	264,7 pkt	2.	5,6 pkt	Karl Geiger
5.	9 marca	2020	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	130,0 m	133,0 m	277,5 pkt	3.	1,5 pkt	Peter Prevc
6.	25 listopada	2023	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	137,0 m	143,5 m	313,2 pkt	3.	13,0 pkt	Stefan Kraft

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

Źródło[31][32]
Sezon 2009/2010
																							punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	-	-	-	-	-	0
Sezon 2011/2012
																										punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2014/2015
																															punkty
-	-	-	-	-	-	-	13	22	19	16	15	26	33	35	24	42	18	24	48	32	39	25	21	-	-	-	-	-	35	31	120
Sezon 2015/2016
																													punkty
20	39	19	27	22	23	15	14	17	21	45	23	18	9	39	37	36	26	q	41	12	26	15	11	38	16	19	30	26	257
Sezon 2016/2017
																										punkty
43	19	19	15	18	14	26	17	8	11	8	25	20	16	20	34	29	-	-	5	12	18	28	q	37	29	308
Sezon 2017/2018
																						punkty
10	9	40	17	16	25	18	24	10	9	19	20	13	16	18	20	7	26	20	15	20	30	327
Sezon 2018/2019
																												punkty
2	16	6	4	25	6	11	13	7	4	4	5	18	7	9	8	11	35	17	16	35	22	-	23	34	-	-	-	636
Sezon 2019/2020
																											punkty
34	33	10	22	17	19	10	13	16	5	18	6	13	5	4	4	5	2	1	15	10	2	7	16	5	3	9	917
Sezon 2021/2022
																												punkty
14	10	25	9	31	21	19	27	25	9	10	20	25	22	31	8	10	6	17	34	16	26	44	q	q	26	q	27	333
Sezon 2022/2023
																																punkty
-	-	21	32	15	15	18	22	20	17	33	46	19	24	17	21	32	27	14	12	15	22	13	25	30	34	28	q	q	-	-	-	231
Sezon 2023/2024
																																punkty
3	5	9	11	14	10	26	26	24	13	18	34	12	41	15	11	33	13	16	33	23	q	11	20	q	30	23	47	13	-	31	27	425
Sezon 2024/2025
																													punkty
27	18	q	44	18	20	25	31	35	33	48	36	-	-	-	-	-	38	-	26	26	29	24	-	-	-	25	-	-	72
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

Źródło[31][32]
Sezon 2015/2016
				-	-	4	-	-	5
Sezon 2016/2017
				-	1	3	2	-	-
Sezon 2017/2018
		4	-	-	2	-	-	-	2
Sezon 2018/2019
			2	1	2	2	5	-	-
Sezon 2019/2020
					5	-	1	1	2
Sezon 2021/2022
			2	-	2	-	-	-	-
Sezon 2023/2024
				3	3	-	-	3	6
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8 (Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12)  -  – zawodnik nie wystartował

Puchar Świata w lotach

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[10]
2014/2015	37.
2015/2016	29.
2016/2017	42.
2017/2018	23.
2018/2019	29.
2019/2020	13.
2021/2022	35.
2022/2023	42.
2023/2024	29.

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[32]
2014/2015	14.
2015/2016	20.
2016/2017	8.
2017/2018	13.
2018/2019	3.
2019/2020	10.
2021/2022	11.
2022/2023	26.
2023/2024	21.
2024/2025	52.

Raw Air

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[10]
2017	27.
2018	25.
2019	47.
2020	5.
2022	41.
2023	35.
2024	34.

Willingen Five

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[32]
2018	14.
2019	28.
2020	1.

Planica 7

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[32]
2018	15.
2022	39.
2024	26.

Titisee-Neustadt Five

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[32]
2020	3.

Letnie Grand Prix

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[32]
2013	65.
2014	75.
2015	33.
2016	35.
2017	7.
2018	26.
2019	37.
2021	44.
2022	40.
2023	9.
2024	44.

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	29 lipca	2017	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	102,5 m	103,5 m	271,4 pkt	2.	11,9 pkt	Dawid Kubacki
2.	30 września	2023	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-90	91,5 m	88,5 m	257,9 pkt	2.	5,0 pkt	Andreas Wellinger

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

Źródło[31][32]
2012
									punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	33	0
2013
											punkty
-	-	-	-	20	22	-	-	-	-	31	20
2014
									punkty
-	-	-	25	34	-	-	-	q	6
2015
											punkty
19	4	20	22	-	-	-	-	-	-	27	86
2016
										punkty
17	31	8	42	19	27	-	-	-	18	75
2017
									punkty
9	2	5	-	-	-	-	6	12	216
2018
									punkty
29	21	-	32	-	-	dq	9	8	73
2019
								punkty
28	14	23	27	-	-	19	22	54
2021
								punkty
31	25	24	-	-	-	13	23	41
2022
						punkty
30	26	-	-	15	18	35
2023
									punkty
-	-	10	13	-	-	2	6	-	166
2024
									punkty
-	-	-	-	-	-	12	25	15	44
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

Źródło[31][32]
2015
								2	1
2017
									3
2018
								2	-
2019
							4	-	4
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – brak startu

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[32]
2008/2009	148.
2009/2010	67.
2010/2011	132.
2011/2012	48.
2012/2013	32.
2013/2014	61.
2014/2015	6.
2024/2025	24.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	12 grudnia	2014	Rena	Renabakkene	K-99	HS-111	108,0 m	106,0 m	269,9 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	12 grudnia	2014	Rena	Renabakkene	K-99	HS-111	108,0 m	106,0 m	269,9 pkt	1.	–
2.	14 grudnia	2014	Rena	Renabakkene	K-124	HS-139	136,0 m	130,5 m	264,4 pkt	3.	6,4 pkt	Johann André Forfang
3.	1 marca	2015	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	109,5 m	128,0 m	220,0 pkt	2.	1,0 pkt	Halvor Egner Granerud
4.	15 marca	2015	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	125,0 m	127,0 m	217,5 pkt	2.	34,2 pkt	Anže Semenič

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

Źródło[31][32]
Sezon 2008/2009
																																	punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	28	28	6
Sezon 2009/2010
																										punkty
-	-	-	-	-	-	36	43	-	-	-	19	16	13	-	-	-	-	-	26	23	45	42	26	-	-	65
Sezon 2010/2011
																													punkty
-	-	-	-	-	-	30	29	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	3
Sezon 2011/2012
																											punkty
18	27	33	28	30	23	52	67	14	17	30	15	22	25	20	39	20	-	-	-	-	-	-	32	34	52	45	115
Sezon 2012/2013
																												punkty
19	21	15	24	48	27	16	34	12	34	4	32	31	35	31	22	26	21	-	-	-	-	11	19	11	34	-	-	220
Sezon 2013/2014
																								punkty
33	31	22	31	42	32	-	-	-	-	-	-	-	-	25	36	27	44	47	19	9	24	38	40	67
Sezon 2014/2015
																										punkty
1	4	3	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	14	5	2	12	24	6	2	502
Sezon 2024/2025
																							punkty
-	-	-	-	-	-	15	5	10	9	5	-	-	-	-	-	-	-	-	4	9	-	-	240
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[32]
2011	79.
2012	10.
2013	10.
2014	10.
2016	25.
2023	5.

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	9 września	2012	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	136,0 m	133,0 m	268,4 pkt	3.	13,1 pkt	Wolfgang Loitzl
2.	29 czerwca	2013	Stams	Brunnentalschanzen	K-105	HS-115	110,5 m	100,0 m	226,9 pkt	3.	16,8 pkt	Krzysztof Biegun
3.	16 sierpnia	2014	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	122,0 m	125,5 m	225,3 pkt	3.	12,3 pkt	Cene Prevc
4.	30 września	2016	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	137,5 m	127,5 m	249,3 pkt	2.	30,8 pkt	Markus Eisenbichler
5.	7 października	2023	Lake Placid	MacKenzie Intervale	K-115	HS-128	127,0 m	–	131,9 pkt	2.[n]	2,5 pkt	Fredrik Villumstad
6.	7 października	2023	Lake Placid	MacKenzie Intervale	K-115	HS-128	126,0 m	127,5 m	267,5 pkt	3.	5,9 pkt	Clemens Aigner

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego

Źródło[31][32]
2007
									punkty
-	-	-	40	52	-	-	-	-	0
2009
											punkty
54	45	69	-	-	-	-	-	-	-	-	0
2010
															punkty
-	-	-	54	51	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
2011
										punkty
42	45	60	28	-	-	34	33	57	25	9
2012
														punkty
-	-	37	9	32	32	17	30	4	3	16	6	35	25	215
2013
										punkty
3	23	25	46	16	6	12	50	34	6	191
2014
														punkty
12	12	22	24	3	4	-	-	22	5	26	16	24	13	271
2016
														punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	2	4	130
2023
									punkty
13	6	4	9	7	6	8	2	3	387
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

FIS Cup

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[32]
2006/2007	99.
2007/2008	215.
2008/2009	94.
2009/2010	178.
2011/2012	234.
2012/2013	22.
2013/2014	75.
2014/2015	38.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	24 lutego	2013	Kranj	Bauhenk	K-100	HS-109	109,0 m	107,0 m	258,3 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	23 lutego	2013	Kranj	Bauhenk	K-100	HS-109	109,0 m	107,0 m	258,3 pkt	1.	–
2.	2 sierpnia	2013	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	119,5 m	114,5 m	215,2 pkt	2.	0,5 pkt	Ulrich Wohlgenannt
3.	15 sierpnia	2014	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	119,0 m	119,5 m	210,1 pkt	3.	7,4 pkt	Olli Muotka

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu

Źródło[31][32]
Sezon 2006/2007
															punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	11	27	-	-	-	-	-	28
Sezon 2007/2008
																									punkty
-	-	56	16	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	15
Sezon 2008/2009
																						punkty
10	29	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	10	-	-	-	-	-	-	-	-	-	54
Sezon 2009/2010
																										punkty
-	-	-	15	28	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	19
Sezon 2011/2012
																							punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	29	26	7
Sezon 2012/2013
																					punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	1	8	18	15	161
Sezon 2013/2014
																								punkty
-	-	-	-	-	2	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	80
Sezon 2014/2015
																										punkty
-	-	4	10	-	3	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	136
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Uwagi

1. Skład zespołu: Karl Geiger, Stephan Leyhe, Richard Freitag i Andreas Wellinger
2. Skład zespołu: Constantin Schmid, Stephan Leyhe, Markus Eisenbichler i Karl Geiger
3. Skład zespołu: Markus Eisenbichler, Stephan Leyhe, Richard Freitag i Andreas Wellinger
4. Skład zespołu: Karl Geiger, Richard Freitag, Stephan Leyhe i Markus Eisenbichler
5. Skład zespołu: Karl Geiger, Stephan Leyhe, Philipp Raimund i Andreas Wellinger
6. Skład zespołu: Andreas Wellinger, Stephan Leyhe, Richard Freitag i Severin Freund
7. Skład zespołu: Andreas Wellinger, Stephan Leyhe, Markus Eisenbichler i Richard Freitag
8. Skład zespołu:Pius Paschke, Karl Geiger, Stephan Leyhe i Andreas Wellinger
9. Seria konkursowa została odwołana.
10. Skład zespołu: Felix Schoft, Stephan Leyhe, Tobias Bogner i Pascal Bodmer
11. Skład zespołu: Daniel Wenig, Stephan Leyhe, Marinus Kraus i Richard Freitag
12. Skład zespołu: Tobias Löffler, Tobias Lugert, Michael Dreher i Stephan Leyhe
13. Skład zespołu: Lukas Ramesberger, Marc Ganserer, Jan Mayländer i Stephan Leyhe
14. Ex aequo z Piusem Paschke