Wiktoryn

Wiktoryn (język polski)

wymowa:

IPA: [vʲikˈtɔrɨ̃n], AS: [vʹiktorỹn], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

(1.1) imię męskie; zob. też Wiktoryn w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	Wiktoryn	Wiktorynowie
dopełniacz	Wiktoryna	Wiktorynów
celownik	Wiktorynowi	Wiktorynom
biernik	Wiktoryna	Wiktorynów
narzędnik	Wiktorynem	Wiktorynami
miejscownik	Wiktorynie	Wiktorynach
wołacz	Wiktorynie	Wiktorynowie
depr. M. i W. lm: (te) Wiktoryny

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) pan Wiktoryn • brat / kuzyn / wujek / dziadek Wiktoryn • mężczyzna imieniem (o imieniu) Wiktoryn • mieć na imię / nosić imię / używać imienia Wiktoryn • dać na imię / nadać imię / ochrzcić imieniem Wiktoryn • otrzymać / dostać / przybrać imię Wiktoryn • dzień imienin / imieniny Wiktoryna

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wiktoria ż, Wiktoria ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• łaciński: (1.1) Victorinus m
• rosyjski: (1.1) Викторин m

źródła: