bartnik

bartnik (język polski)

wymowa:

^{[uwaga 1]} IPA: [ˈbartʲɲik], AS: [bartʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pszcz. daw. pszczelarz, który zajmował się hodowlą pszczół w barciach; zob. też bartnik w Encyklopedii staropolskiej

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bartnik	bartnicy
dopełniacz	bartnika	bartników
celownik	bartnikowi	bartnikom
biernik	bartnika	bartników
narzędnik	bartnikiem	bartnikami
miejscownik	bartniku	bartnikach
wołacz	bartniku	bartnicy

przykłady:

(1.1) W lesie spotkał bartnika, który szedł podbierać barcie.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) pasiecznik, pszczelarz

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. barć ż, bartodziej m, bartnictwo n

przym. bartny

związki frazeologiczne:

u złego bartnika i miód gorzki

etymologia:

uwagi:

1. jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) бортнік m
• kaszubski: (1.1) pszczelôrz m, pszczolôrz m
• niemiecki: (1.1) Zeidler m

źródła: