dobytek

dobytek (język polski)

wymowa:

IPA: [dɔˈbɨtɛk], AS: [dobytek] ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) wszystko, co się posiada

(1.2) przest. bydło, zwierzęta domowe

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dobytek	dobytki
dopełniacz	dobytku	dobytków
celownik	dobytkowi	dobytkom
biernik	dobytek	dobytki
narzędnik	dobytkiem	dobytkami
miejscownik	dobytku	dobytkach
wołacz	dobytku	dobytki

przykłady:

(1.1) Na ławce leżał luj, a obok w wózku stał cały jego dobytek.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) majątek, mienie

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dobytczę n

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) маёмасць ż, скарб m, пажыткі lm
• esperanto: (1.1) havaĵo
• hiszpański: (1.1) bienes m lm, patrimonio m; (1.2) ganado m (que alguien posee)
• karaimski: (1.1) наамат
• rosyjski: (1.1) имущество n
• szwedzki: (1.1) effekt w
• włoski: (1.1) effetti personali m

źródła:

dobytek (język czeski)

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) bydło

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dobytkář m

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: