etyn

etyn (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈɛtɨ̃n], AS: [etỹn], zjawiska fonetyczne: nazal. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) chem. najprostszy węglowodór nienasycony z szeregu homologicznego alkinów, bezbarwny gaz; zob. też etyn w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	etyn
dopełniacz	etynu
celownik	etynowi
biernik	etyn
narzędnik	etynem
miejscownik	etynie
wołacz	etynie

przykłady:

(1.1) Nieprzyjemny zapach etynu pochodzi od zawartych w nim zanieczyszczeń.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) acetylen, etin, narcylen

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) ethyne, ethine
• esperanto: (1.1) etino
• francuski: (1.1) éthyne m, ethine m
• hiszpański: (1.1) etino m
• łaciński: (1.1) ethinum n, aethinum n
• rosyjski: (1.1) етин m
• szwedzki: (1.1) etyn n

źródła:

etyn (język szwedzki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) chem. etyn

odmiana:

(1.1) ett etyn, etynet

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) acetylen

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: