kuma

Podobna pisownia: Kuma • kumma • kumå • kuuma

kuma (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈkũma], AS: [kũma], zjawiska fonetyczne: nazal.

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) matka chrzestna

(1.2) pot. sąsiadka

(1.3) pot. przyjaciółka

rzeczownik, forma fleksyjna

(2.1) D. i B. lp od: kum

czasownik, forma fleksyjna

(3.1) 3. os. lp ter. od: kumać

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kuma	kumy
dopełniacz	kumy	kum
celownik	kumie	kumom
biernik	kumę	kumy
narzędnik	kumą	kumami
miejscownik	kumie	kumach
wołacz	kumo	kumy

(2.1) zob. kum

(3.1) zob. kumać

przykłady:

(1.2) Powiem też mojej kumie, żeby przyszła.

(1.3) Moja kuma zrobiła se fajne paznokcie. Teraz bardziej ją lubię.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) kumoszka

(1.3) kumoszka, psiapsiółka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kumcia ż, kumoszka ż, kumoter mos, kumoterskość ż, kumoterstwo n

forma męska kum m

czas. kumać, kumać się, kumotrzyć ndk., skumotrzyć się dk.

przym. kumoterski

przysł. po kumotersku

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• islandzki: (1.3) vinstúlka ż
• jidysz: (1.2) קומע ż

źródła: