namiestnik

namiestnik (język polski)

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) polit. osoba sprawująca władzę nad określonym terytorium w imieniu panującego

(1.2) hist. w I Rzeczypospolitej: stopień wojskowy w jeździe polskiego autoramentu, niższy oficer; zob. też namiestnik w Encyklopedii staropolskiej

(1.3) hist. w starożytnym Rzymie: urzędnik, któremu powierzono władzę nad prowincją, miał kompetencje sądownicze i podatkowe

(1.4) przest. zastępca

(1.5) harc. osoba stojąca na czele namiestnictwa

odmiana:

(1.1-5)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	namiestnik	namiestnicy
dopełniacz	namiestnika	namiestników
celownik	namiestnikowi	namiestnikom
biernik	namiestnika	namiestników
narzędnik	namiestnikiem	namiestnikami
miejscownik	namiestniku	namiestnikach
wołacz	namiestniku	namiestnicy
depr. M. i W. lm: (te) namiestniki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) namiestnik Chrystusa

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

forma żeńska namiestniczka ż, namiestkini ż, namiestnica ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• cerkiewnosłowiański: (1.3) анѳѷпатъ m

źródła: