pokutnik

pokutnik (język polski)

wymowa:

IPA: [pɔˈkutʲɲik], AS: [pokutʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) człowiek odprawiający pokutę

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pokutnik	pokutnicy
dopełniacz	pokutnika	pokutników
celownik	pokutnikowi	pokutnikom
biernik	pokutnika	pokutników
narzędnik	pokutnikiem	pokutnikami
miejscownik	pokutniku	pokutnikach
wołacz	pokutniku	pokutnicy

przykłady:

(1.1) Drogą szedł pokutnik odziany we włosiennicę.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. pokuta ż, pokutowanie n

forma żeńska pokutnica ż

czas. pokutować ndk.

przym. pokutny, pokutniczy

przysł. pokutniczo

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. pokuta + -nik

uwagi:

tłumaczenia:

• czeski: (1.1) kajícník
• hiszpański: (1.1) penitente m
• interlingua: (1.1) penitente
• niemiecki: (1.1) Büßer m
• nowogrecki: (1.1) μετανοών m
• ukraiński: (1.1) покутник m
• wilamowski: (1.1) buser m, bu̇sser m, büser m

źródła: