punicki

punicki (język polski)

wymowa:

IPA: [pũˈɲit͡sʲci], AS: [pũńicʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.

^ⓘ

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) dotyczący Kartaginy

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) wymarły język używany przez starożytnych Kartagińczyków, wywodzący się z języka fenickiego

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	punicki		punicka	punickie	puniccy	punickie
dopełniacz	punickiego		punickiej	punickiego	punickich
celownik	punickiemu		punickiej	punickiemu	punickim
biernik	punickiego	punicki	punicką	punickie	punickich	punickie
narzędnik	punickim		punicką	punickim	punickimi
miejscownik	punickim		punickiej	punickim	punickich
wołacz	punicki		punicka	punickie	puniccy	punickie
nie stopniuje się

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	punicki	punickie
dopełniacz	punickiego	punickich
celownik	punickiemu	punickim
biernik	punicki	punickie
narzędnik	punickim	punickimi
miejscownik	punickim	punickich
wołacz	punicki	punickie

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) kartagiński

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Punijczyk m

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Punic
• baskijski: (1.1) puniko
• białoruski: (1.1) пунічны
• bułgarski: (1.1) пунически
• hiszpański: (1.1) púnico
• nowogrecki: (1.1) καρχηδονιακός, καρχηδονικός
• rosyjski: (1.1) пунический
• słowacki: (1.1) púnsky; (2.1) púnčina ż

źródła: