Старобін

Старо́бін — мястэчка ў Беларусі, на рацэ Случы. Цэнтар сельсавету Салігорскага раёну Менскай вобласьці. Насельніцтва на 2018 год — 6287 чалавек^[1]. Знаходзіцца за 12 км на поўдзень ад места і чыгуначнай станцыі Салігорск, за 145 км ад Менску. Аўтамабільныя дарогі на Салігорск, Любань, Мікашэвічы.

Старобін лац. Starobin
Сажалка ля местачковай школы ў Старобіне
Першыя згадкі:	1646
Мястэчка з:	1938
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Менская
Раён:	Салігорскі
Плошча:	8,23 км²
Вышыня:	146 м н. у. м.
Насельніцтва (2018)
колькасьць:	6287 чал.[1]
шчыльнасьць:	763,91 чал./км²
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 174
Паштовы індэкс:	223730
СААТА:	6250562000
Нумарны знак:	5
Геаграфічныя каардынаты:	52°44′0″ пн. ш. 27°28′0″ у. д.
Старобін на мапе Беларусі ± Старобін Старобін
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Старобін — мястэчка гістарычнай Случчыны.

Гісторыя

Дэлегаты зьезду, 1925 г.

Вялікае Княства Літоўскае

Упершыню Старобін упамінаецца ў ХVІ стагодзьдзі як слабада Слуцкага княства. У розныя часы мясьціна знаходзілася ў валоданьні князёў Алелькавічаў, Радзівілаў, Вітгенштэйнаў, Гагенлёэ.

У 1654 годзе Старобін атрымаў права на штотыднёвы торг і 4 штогадовыя кірмашы, пад 1680 годам ён ўпамінаецца як мястэчка Наваградзкага ваяводзтва. У 1791 годзе мястэчка стала цэнтрам воласьці Случарэцкага павету.

Пад уладай Расейскай імпэрыі

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793 год) Старобін апынуўся ў складзе Расейскай імпэрыі, у Слуцкім павеце Менскай губэрні. З 1863 году тут працавалі расейская народная вучэльня і паштовая станцыя. На 1886 год у мястэчку было 62 двары, валасная ўправа, 2 царквы, школа, 3 юдэйскія школы, піваварня, 2 крамы. У канцы ХІХ стагодзьдзя ў Старобіне было 108 дамоў, 724 жыхары^[2].

За часамі Першай сусьветнай вайны ў лютым 1918 году Старобін занялі войскі Нямецкай імпэрыі.

Найноўшы час

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Старобін абвяшчаўся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году ў адпаведнасьці з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі ён увайшоў у склад Беларускай ССР. З 17 ліпеня 1924 да 25 сьнежня 1962 году мястэчка было цэнтрам аднайменнага раёну. 27 верасьня 1938 году Старобін атрымаў афіцыйны статус пасёлку гарадзкога тыпу. У Другую сусьветную вайну з 26 чэрвеня 1941 да 2 ліпеня 1944 году мястэчка знаходзілася пад акупацыяй Трэцяга Райху.

25 сьнежня 1962 году Старобін увайшоў у склад Любанскага раёну, 7 сакавіка 1965 году — Салігорскага раёну.

Насельніцтва

Дэмаграфія

Торфабрыкетны камбінат у Старобіне

• XIX стагодзьдзе: 1846 год — 469 чал. дарослага насельніцтва; 1886 год — 496 чал.
• XX стагодзьдзе: 1939 год — 3,9 тыс. чал.; 2000 год — 5,8 тыс. чал.^[3]
• XXI стагодзьдзе: 2001 год — 6 тыс. чал.^[4]; 2006 год — 6 тыс. чал.^[5]; 2009 год — 5568 чал.^[6] (перапіс); 2010 год — 5600 чал.^[7]; 2013 — 5755 чал.; 2016 год — 6055 чал.^[8]; 2017 год — 6175 чал.^[9]; 2018 год — 6287 чал.^[1]

Адукацыя

У Старобіне працуюць гімназія, музычная школа, дашкольная ўстанова.

Мэдыцына

Мэдычнае абслугоўваньне насельніцтва ажыцьцяўляюць паліклініка і лякарня.

Культура

Дзеюць 2 бібліятэкі, дом культуры.

Эканоміка

Прадпрыемствы паліўнай, лясной і дрэваапрацоўчай прамысловасьці.

Турыстычная інфармацыя

Славутасьці

• Могілкі юдэйскія
• Помнікі: мэмарыяльны комплекс савецкім ваярам, партызанам і землякам; помнік на магіле Героя Савецкага Саюзу Д. Гуляева.
• Царква Сьвятога Мікалая (1859)

Асобы

• Галіна Макарава (1919—1993) — народная артыстка СССР