Leopold Raznowiecki

Leopold Raznowiecki (ur. 23 stycznia 1924 w Staroniwie pod Rzeszowem, zm. 24 października 2007 w Warszawie) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego, magister inżynier.

Leopold Raznowiecki

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	23 stycznia 1924 Staroniwa, Polska
Data i miejsce śmierci	24 października 2007 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1945–1990
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Stanowiska	szef Oddziału Zaopatrzenia Szefostwa Wojsk Inżynieryjnych, oficer ds. inżynieryjnego zabezpieczenia działań Biura Studiów MON, zastępca dowódcy 2 Ciężkiej Brygady Saperów, zastępca szefa Komunikacji Wojskowej ds. wojsk kolejowo-drogowych, zastępca szefa Wojsk Inżynieryjnych ds. technicznych, pełnomocnik MON ds. budowy autostrad, pełnomocnik MON ds. wyodrębnionego budownictwa lądowego i wodnego, zastępca Głównego Kwatermistrza WP - szef Komunikacji Wojskowej, szef Wojsk Inżynieryjnych MON, pełnomocnik szefa Sztabu Generalnego WP ds. budownictwa specjalnego, minister pełnomocny - przedstawiciel PRL w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Korei
Odznaczenia

Grób Leopolda Raznowieckiego na Cmentarzu Komunalnym Północnym

Życiorys

Był synem Michała Rzepki, uczestnika I wojny światowej w szeregach armii austro-węgierskiej oraz wojny polsko-sowieckiej w 1920 roku, od 1932 bezrobotnego oraz Marcjanny z Kulpów. Do 1939 ukończył szkołę powszechną oraz 3 klasy Gimnazjum Ogólnokształcącego im. ks. Stanisława Konarskiego w Rzeszowie.

Służbę wojskową rozpoczął 12 stycznia 1945 r., jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Piechoty. Promowany w tym samym roku przez marszałka Polski Michała Rolę-Żymierskiego do stopnia chorążego w korpusie oficerów piechoty, objął stanowisko dowódcy plutonu w 53 pułku piechoty. Słuchacz kursu oficerskiego w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 2 w 1946 r., później w l. 1946-1953 Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Moskwie. Studia ukończył z wyróżnieniem i dyplomem inżyniera. W 1953 szef wydziału zagrodzeń i rozminowania II Oddziału Fortyfikacyjnego w Szefostwie Wojsk Inżynieryjnych Ministerstwa Obrony Narodowej. Od listopada 1954 szef wydziału operacyjno-rozpoznawczego w Szefostwie Wojsk Inżynieryjnych, a od października 1956 szef Oddziału Zaopatrzenia w tym Szefostwie. W latach 1957−1960 oficer ds. inżynieryjnego zabezpieczenia działań Biura Studiów Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, na czele którego stał gen. dyw. Stefan Mossor, a następnie gen. bryg. Franciszek Skibiński. W latach 1960–1961 przebywał na praktyce jako zastępca dowódcy do spraw liniowych i szef sztabu 2 Ciężkiej Brygady Saperów w Kazuniu Nowym. W latach 1961−1963 szef samodzielnego oddziału służby drogowej w Sztabie Generalnym WP, a od października 1963 zastępca szefa Komunikacji Wojskowej ds. wojsk kolejowo-drogowych w Głównym Kwatermistrzostwie Wojska Polskiego. W lipcu 1967 brał udział w Misji Rozpoznawczej w Hanoi w Północnym Wietnamie pod kierownictwem gen. dyw. Tadeusza Tuczapskiego, której celem było zapoznanie się z doświadczeniami obrony terytorium państwa w warunkach trwającej wojny, a także taktyką lotnictwa USA i wietnamską obroną przeciwlotniczą. 3 października 1967 Rada Państwa PRL mianowała go na stopień generała brygady. Akt nominacyjny wręczył mu w Belwederze 10 października 1967 przewodniczący Rady Państwa Edward Ochab.

W latach 1968–1972 zastępca szefa Wojsk Inżynieryjnych MON ds. technicznych. W l. 1972–1973 pełnomocnik ministra Obrony Narodowej ds. budowy autostrad (kierował budową odcinka drogi szybkiego ruchu między Warszawą a Częstochową), a przez następny rok pełnomocnik MON ds. wyodrębnionego budownictwa lądowego i wodnego. Był także członkiem Rady Naukowo-Technicznej przy Zarządzie Autostrad w Ministerstwie Komunikacji.

W 1974 objął stanowisko zastępcy Głównego Kwatermistrza WP - szefa Służby Komunikacji Wojskowej Głównego Kwatermistrzostwa WP. W latach 1978–1983 był szefem Wojsk Inżynieryjnych MON. Od września do listopada 1971 oraz od października 1979 do lutego 1980 ukończył Wyższe Kursy Akademickie w Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Moskwie, a od września do listopada 1976 trzymiesięczny Wyższy Kurs Akademicki Wojskowej Akademii Tyłów i Transportu w Leningradzie.

W okresie stanu wojennego w Polsce (1981–1983) był pełnomocnikiem Komitetu Obrony Kraju – komisarzem wojskowym w Ministerstwie Komunikacji^[1].

W latach 1983–1987 pełnomocnik szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego ds. budownictwa specjalnego. Od maja 1988 do lipca 1989 przedstawiciel Polski w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Korei w randze ministra pełnomocnego. Po powrocie do kraju główny specjalista kierownictwa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

10 listopada 1989 oficjalnie pożegnany przez ministra obrony narodowej, gen. armii Floriana Siwickiego w związku z przejściem w stan spoczynku. Na podstawie rozkazu personalnego MON z 2 grudnia 1989 zakończył zawodową służbę wojskową z dniem 15 lutego 1990 .

Został pochowany 2 listopada 2007 roku w Kwaterze Saperów WP na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie. W imieniu żołnierzy WP zmarłego pożegnał szef Inżynierii Wojskowej Sztabu Generalnego WP gen. bryg. Janusz Lalka.

Członkostwo w komitetach i radach

• członek Rady Naukowej Wydziału IV Nauk Technicznych Polskiej Akademii Nauk (1969-1973);
• członek Rady ds. Maszyn i Urządzeń dla Mechanizacji Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych (1969–1971);
• członek Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Techniki Inżynieryjnej (1976-1982);
• członek Komitetu Redakcyjnego dwumiesięcznika "Myśl Wojskowa" (1968–1972);
• członek Komitetu Redakcyjnego "Wojskowego Przeglądu Technicznego" (1968-1985);
• członek Komitetu Redakcyjnego "Wojskowego Przeglądu Kwatermistrzowskiego" (1974–1978);
• członek Komitetu Redakcyjnego "Przeglądu Wojsk Lądowych" (1978-1983);
• przewodniczący Komitetu Redakcyjnego Wydawnictw Centralnego Ośrodka Naukowej Informacji Wojskowej (1985–1987);
• przewodniczący Społecznej Rady Klubów Oficerskich Domu Wojska Polskiego (1976–1987);
• członek zespołu opracowującgo konstrukcję mostu składanego DMS-65 (Most Syreny na Wiśle) pod przewodnictwem prof. Zbigniewa Hildebranda z Politechniki Warszawskiej;
• członek międzyresortowej komisji w celu zbadania przyczyn powstawania powodzi w rejonie Płocka;
• członek Komitetu Budowy Pomnika Kościuszkowców (1982–1985).

Awanse

• chorąży – 1945
• podporucznik – 1946
• porucznik – 1948
• kapitan – 1952
• major – 1953
• podpułkownik – 1955
• pułkownik – 1961
• generał brygady – 1967

Osiągnięcia zawodowe

• udział w rozminowania i oczyszczania terytorium Polski z niebezpiecznych pozostałości z działań wojennych, m.in. osobisty udział w akcji rozpoznania i rozminowania byłej kwatery Adolfa Hitlera w Gierołży koło Kętrzyna, w Cisnej w rejonie Przełęczy Dukielskiej, w Prostkach koło Nidzicy, w porcie rybackim Świbno, podczas akcji usuwania niewybuchu pocisku z działa kolejowego w rejonie warszawskiej Starówki (1962), a także przy oczyszczaniu zaminowanych studzienek kanalizacyjnych na Wale Miedzeszyńskim w Warszawie;
• udział w akcjach przeciwlodowych na Wiśle i Bugu (1961);
• kierowanie budową rozmieszczeń dywizjonu rakietowego Wojsk Obrony Powietrznej Kraju w rejonie Warszawy (1961);
• organizowanie i kierowanie procesem szkoleniowym jednostek kolejowych, drogowych i mostowych i rozbudowaniem ich bazy szkoleniowej;
• udział w zwalczaniu skutków zimy stulecia w 1963, w tym odbudowy zniszczonego przez lód drewnianego mostu drogowego w Dęblinie;
• udział w projektowaniu i przebudowie dróg siłami wojskowych jednostek drogowych w rejonie Ustrzyk Górnych (pętla bieszczadzka), Leska, Czerwonego Boru, Oleszna, wylotu arterii komunikacyjnej z Warszawy do Modlina, drogi z Zakroczymia do Płocka oraz mostów w Jońcu koło Płońska nad Wkrą, w Łowiczu na Bzurze, mostu drogowego i wiaduktu w Szczecinie, dwóch mostów na Kępie Potockiej w Warszawie, na Sanie w Sanoku oraz koło Leska, w rejonie Topolna koło Kwidzyna i Ostromecka – jako mostów szkoleniowych wykonywanych podczas ćwiczeń wojskowych;
• udział w adaptacji podręcznika "Wojskowe drogi samochodowe" na potrzeby szkolenia wojsk;
• kierowanie rozbudową zaplecza garażowo-technicznego wojsk inżynieryjnych, bazy szkoleniowej i rozwojem sprzętu inżynieryjnego;
• opracowanie i wdrożenie do produkcji w oparciu o polskie podzespoły wzorca kutra holowniczego KH-200 do nowych parków pontonowych;
• współudział w przygotowaniu organizacyjnym i technicznym budowy Muzeum Wojsk Inżynieryjnych na terenie Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych im. gen. Jakuba Jasińskiego we Wrocławiu;
• koordynacja i nadzór udziału wojsk inżynieryjnych i komunikacji wojskowej w budowie Trasy Łazienkowskiej w Warszawie (1971–1974) oraz Wisłostrady (1972–1975);
• kierowanie organizacją zaplecza socjalno-bytowego i transportu zabezpieczenia remontowego dla Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej w ramach misji pokojwoej ONZ do strefy buforowej w Egipcie (obóz w Heliopolis) oraz szpitala polowego dla wszystkich kontyngentów wydzielonych przez ONZ na potrzeby tej akcji;
• przez 11 lat udział w ćwiczeniach sztabowych i z wojskami w roli szefa Służby Komunikacji Wojskowej wyższego związku operacyjnego;
• udział w pracach przy budowie Dworca Centralnego w Warszawie (1972–1975), gdzie zastosowano oryginalne rozwiązanie w celu przemieszczenia ciężkich wiązarów dachowych dworca, co znacznie przyspieszyło jego budowę oraz tuneli podziemnych bez wstrzymywania ruchu w Alejach Jerozolimskich;
• koordynacja i nadzór realizowanych przez jednostki mostowe i drogowe budów m.in. Trasy Modlińskiej, dróg szybkiego ruchu Kraków-Chrzanów, Warszawa-Katowice, w tym 100 kilometrowego odcinka drogi szybkiego ruchu Piotrków Trybunalski-Częstochowa;
• przygotowanie i koordynacja budowy pływającego mostu kolejowego NZM-56 i mostu drogowego z barek W-2 przez Wisłę pod Puławami pod kryptonimem "Wisła-75" (1975);
• zainicjowanie wraz z kilkunastoosobową grupą współpracowników opracowania koncepcji pływającego mostu kolejowego i drogowego BP-150 M, efektem tego opracowania były badania wytrzymałościowe i próby eksploatacyjne na Wiśle w Gołębiu pod Dęblinem zakończone sukcesem (1976);
• kierowanie budową 36 kilometrowego odcinka Linii Hutniczo-Siarkowej w rejonie Sędziszowa i Machowa w bardzo trudnych warunkach terenowych;
• nadzór nad budową mostu drogowego przez Odrę na trasie objazdowej w Opolu;
• przeprowadzenie akcji "Wiadunkt" nad Wisłostradą przy budowie Mostu gen. Stefana Grota-Roweckiego w Warszawie;
• kierowanie udziałem wojska w gaszeniu pożaru powstałego w wyniku erupcji ropy i gazu w Karlinie (1980–1981);
• zwalczanie klęsk żywiołowych wywołanych powodziami i spływem lodu do Narwi w rejonie Ostrołęki, Pułtuska, Zalewu Zegrzyńskiego, a także w Koninie na Warcie (zima 1979);
• udział w wydobyciu siłami 2 Brygady Saperów wraku samolotu pasażerskiego IŁ-62 (Katastrofa lotnicza na Okęciu (1980), który rozbił się 14 marca 1980 lecąc z Nowego Jorku do Warszawy;
• osobiste kierowanie na rozkaz MON akcją przeciwlodową w rejonie Płocka, gdzie w bardzo trudnych warunkach atmosferycznych i terenowych udało się ograniczyć obszar klęski żywiołowej do minimum, a także ewakuować mieszkańców i cały żywy inwentarz z zagrożonego rejonu, ochronić Rurociąg „Przyjaźń” przed spływem lodów, wybudować wały przeciwpowodziowe przez wykonanie rynny spływowej w wałach lodu oraz uratować duże zapasy cukru (16 tys. ton) z zagrożonej powodzią cukrowni Borowiczki (styczeń-marzec 1982);
• opracowanie technologii budowy dróg na bagnach pod ciężki sprzęt z wykorzystaniem włókien poliestrowych na poligonach w Orzyszu i w Wesołej;
• opracowanie nowatorskiego sposobu usuwania skutków powodzi na Żuławach (1983);
• udział w opracowaniu koncepcji dokumentacji technologii i rewaloryzacji poważnie uszkodzonej bryły Kopca Kościuszki w Krakowie w porozumieniu z prof. Karolem Estreicherem i we współpracy z płk. mgr inż. Przemysławem Bajborem;
• kierowanie pracami nad projektem technicznej polowej przeładowni węgla w kilku wariantach na granicznej stacji przeładunkowej Małaszewicze (1982–1983);
• nadzór nad przebudową stacji rozrządowej w Łazach;
• kierowanie akcją udzielania zwiększonej pomocy rolnictwu przy melioracjach, rekultywacji użytków rolnych, budowie kopalń wapna i torfu, dróg rolniczych i wałów przeciwpowodziowych (1986–1987).

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Dwukrotnie żonaty. Miał trzech synów i córkę. Uprawiał turystykę, interesował się bukinistyką i medalierstwem. Przez 19 lat był organizatorem sportu łyżwiarskiego dla kadry garnizonu Warszawa i ich rodzin na Torwarze. W 1947 roku na podstawie rozkazu personalnego MON uzyskał zgodę na zmianę nazwiska rodowego Rzepka na Raznowiecki^[2].

Ordery i odznaczenia (lista niepełna)

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1974)^[3]
• Odznaka „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” (1976)^[4]
• Medal im. Ludwika Waryńskiego (1988)^[5]
• Medal "Za Rozminowanie Kraju"
• Odznaka „Za zasługi dla województwa ostrołęckiego” (1979)^[6]
• Dyplom, odznaka i tytuł "Racjonalizatora Wojskowego" (1980)
• Dyplom MON "Za aktywną i wydajną pracę w wojskowym ruchu wynalazczości i racjonalizacji" (1969)
• Medal "Za długoletnią, ofiarną służbę" (nadany przez ministra obrony narodowej, 1989)
• Order Przyjaźni II st. KRL-D
• Nagroda państwowa II stopnia (zespołowa) oraz świadectwo autorskie z Urzędu Patentowego PRL za opracowania koncepcji pływającego mostu kolejowego i drogowego BP-150 M
• inne odznaczenia organizacyjne, resortowe, regionalne i zagraniczne.

Bibliografia

• H. P. Kosk, Generalicja polska wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001
• M. Jędrzejko, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej, Wydawnictwo von Borowiecky, Warszawa 2002
• Wojskowy Przegląd Historyczny, 1990, nr 1-2 (131-132), str. 276
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 279-286.