Камарын

Камары́н^[4] (таксама Кама́рын^[4]) — мястэчка ў Беларусі, на правым беразе Дняпра каля Камарынскага возера. Цэнтар сельсавету Брагінскага раёну Гомельскай вобласьці. Насельніцтва на 2020 год — 2100 чалавек^[5]. Знаходзіцца за 52 км ад Брагіна, за 9 км ад чыгуначнай станцыі Ёлча (лінія Оўруч — Чарнігаў), на захад ад граніцы з Украінай. Аўтамабільная дарога злучае мястэчка з Брагінам; рачная прыстань.

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Камарын (неадназначнасьць).

Камарын
трансьліт. Kamaryn
Дом культуры
Герб Камарына Сьцяг Камарына
Першыя згадкі:	XVIII стагодзьдзе[a]
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Гомельская
Раён:	Брагінскі
Сельсавет:	Камарынскі
Плошча:	2,320244 км²
Насельніцтва (2020)
колькасьць:	2100 чал.[3]
шчыльнасьць:	905,08 чал./км²
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 2344
Паштовы індэкс:	247650
СААТА:	3203828906
Нумарны знак:	3
Геаграфічныя каардынаты:	51°26′19″ пн. ш. 30°34′3″ у. д.
Камарын на мапе Беларусі ± Камарын Камарын
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
https://bragin.gov.by/ru/komarinsky/

Гісторыя

На Генэральнай мапе «Беларускія землі ў канцы XVIII ст.» Вялікага гістарычнага атлясу Беларусі Камарын разам зь Ёлчай і Бярозкамі пазначаны ў Ёлчанскім старостве^[b], якое месьцілася на тэрыторыі Оўруцкага павету^[6] Кіеўскага ваяводзтва Каралеўства Польскага^[7][c].

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793) паселішча апынулася ў межах Рэчыцкай акругі Чарнігаўскага намесьніцтва (губэрні), з 1796 г. у складзе адноўленага Рэчыцкага павету Маларасейскай, а з 29 жніўня 1797 г. Менскай губэрні Расейскай імпэрыі^[8]. З крыніцы, заснаванай на матэрыялах рэвізіі 1795 году, вядома, што вёскі Камарын, Бярозкі, сёлы Ёлча, Грушна, вёскі Савічы, Галкі і іншыя былі ў заставе ў пана Ігнацыя Шышкі, а належалі (відавочна, ізноў жа застаўным правам^[d]) ротмістру троцкаму пану Валенцію Зялёнку^[9].

Паводле энцыкляпэдыі Гарады і вёскі Беларусі, у 1856 годзе ў Камарыне было 98 жыхароў. У «Списках населённых мест Минской губернии по уездам, приходам, еврейским обществам со сведениями об их расположении и народонаселении [Дело] : 1857 г.» засьведчана, што 100 жыхароў мястэчка Камарын абодвух полаў зьяўляліся прыхаджанамі Ёлчанскай Сьвята-Міхайлаўскай царквы, а 2 мужчыны і 3 жанчыны былі парафіянамі Астраглядаўскага касьцёлу Унебаўзяьцця Найсьвяцейшай Панны Марыі^[10].

У парэформавы пэрыяд мястэчка належала да новастворанай Ёлчанскай воласьці. Згодна са зьвесткамі на 1876 і 1879 гады, Камарын заставаўся ў прыходзе Ёлчанскай царквы^[11]. На 1886 год тут было 26 двароў, 128 жыхароў^[12]. Згодна зь перапісам 1897 году ў Камарыне 550 жыхароў, царква, 2 скураапрацоўчыя майстэрні, 12 лавак. З 1899 г. працавала паштовае адзьдзяленьне. На 1909 год у мястэчку налічвалася 104 двары, 614 жыхароў^[13].

9 лютага 1918 году, яшчэ да падпісаньня Берасьцейскай мірнай дамовы з бальшавіцкай Расеяй (3 сакавіка), Германія перадала паўднёвую частку Беларусі Украінскай Народнай Рэспубліцы. У адказ на гэта, 9 сакавіка Другой Устаўной граматай тэрыторыя абвешчана часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. Камарын у складзе Рэчыцкага павету, аднак, апынуўся ў часова створанай 15 чэрвеня Палескай губэрні з цэнтрам у Рэчыцы, з кастрычніка — у Мазыры. З 18 траўня тут дзейнічала «варта Украінскай Дзяржавы»^[14].

1 студзеня 1919 г. згодна з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі Рэчыцкі павет увайшоў у склад Сацыялістычнай Савецкай Рэспублікі Беларусі, але 16 студзеня разам зь іншымі этнічна беларускімі тэрыторыямі быў далучаны да РСФСР. Ад 9 мая 1923 года Камарын – цэнтр воласьці ў Гомельскай губэрні.

8 сьнежня 1926 году Камарын вернуты БССР, стаў цэнтрам раёна Рэчыцкай, з 9 чэрвеня 1927 году Гомельскай акругі. У 1929 годзе дзейнічалі 2 школы, хата-чытальня, бібліятэка, лекарскі ўчастак і ветэрынарны пункт, аддзяленне спажывецкай кааперацыі, сельскагаспадарчае крэдытнае таварыства. У 1930 годзе арганізаваны калгас «Серп і молат», працавалі маслазавод, кузьня, друкарня (з 1931), шавецкая і кравецкая майстэрні, будаўнічая арцель, хлебапякарня, вятрак, конны млын, сенапрэсавальны завод, ваўначоска. Выходзіла раённая газэта «Чырвоны сьцяг».

29 лютага 1938 году Камарынскі раён увайшоў у склад Палескай вобласьці.

У Вялікую Айчынную вайну з 28 жніўня 1941 да 23 верасня 1943 году Камарын акупаваны германскімі войскамі. Быў першым у Беларусі раённым цэнтрам, вызваленым ад захопнікаў.

8 студзеня 1954 году Камарын стаў раённым цэнтрам Гомельскай вобласьці. Паводле перапісу 1959 года ў Камарыне, які з 17 лістапада набыў статус гарадзкога пасёлка, налічвалася 1608 жыхароў.

25 снежня 1962 году Камарынскі раён скасаваны, а тэрыторыя далучана да Брагінскага раёна.

Насельніцтва

Дэмаграфія

• XIX стагодзьдзе: 1856 год — 98 чал.; 1897 год — 550 чал.
• XX стагодзьдзе: 1908 год — 614 чал. у мястэчку Камарыне і 5 чал. ува ўрочышчы Камарыне; 1959 год — 1608 чал.; 1971 год — 1,6 тыс. чал.; 1997 год — 2,3 тыс. чал.^[15]; 1998 год — 2,4 тыс. чал.^[16]
• XXI стагодзьдзе: 2006 год — 2,2 тыс. чал.; 2009 год — 2051 чал.^[17] (перапіс); 2016 год — 1804 чал.^[18]; 2017 год — 1777 чал.^[19]; 2018 год — 1804 чал.^[20]

Адукацыя

У Камарыне працуюць сярэдняя школа і дашкольная ўстанова.

Мэдыцына

Мэдычнае абслугоўваньне насельніцтва ажыцьцяўляе местачковая лякарня.

Культура

Дзейнічаюць дом культуры, бібліятэкі.

Забудова

Плян мястэчка квартальны, вуліцы простыя, забудова пераважна драўляная сядзібнага тыпу. У 1987—1994 гадах будаваліся мураваныя дамы на 96 кватэраў, у якіх разьмясьціліся перасяленцы з забруджаных месцаў у выніку Чарнобыльскай катастрофы.

Эканоміка

Прадпрыемствы харчовай прамысловасьці, лясная гаспадарка.

Турыстычная інфармацыя

Інфраструктура

Да Камарыну можна даехаць маршрутным аўтобусам ад Гомелю^[21]. Спыніцца можна ў гасьцініцы.

Славутасьці

• Могілкі юдэйскія

Страчаная спадчына

• Царква (1911)

Галерэя

• Краявіды Камарына
• 
  Вуліца мястэчка
• 
  Дняпро
• 
  Лякарня
• 
  Гасьцініца

• 
  Царква
• 
  Школа
• 
  Прыпынак
• 
  Кавярня

Асобы

• Віктар Шматаў (1936—2006) — беларускі мастак, мастацкі крытык і гісторык мастацтва

Заўвагі

1. С. В. Марцэлеў дзіўным чынам атаясаміў даволі позьні беларускі Камарын на поўначы колішняй Кіеўскай зямлі з украінскім на Валыні^[1], таму і пазначыў найранейшую згадку пра яго 1449 годам^[2].
2. У арыгінальных крыніцах тое ўладаньне называлася Ёлчанскім ключом пры Ракіцкіх (1771 г.: Аrchiwum Główny Akt Dawnych w Warszawie. Аrchiwum Рrozorów і Jelskich. Sygn. 1. S. 1) альбо нават і Ёлчанскім «графствам» пры Страшэвічах (з прычыны недаросласьці Людвіка і Алаізія Рафала Ракіцкіх, 1784 г.: Акты, издаваемые Виленской археографической комиссией. – Вильна, 1914. Т. XXXVIII. Инвентари староств, имений, фольварков и деревень XVIII века. (1720 – 1798). С. 24, 25), таму што было не дзяржаўным, а прыватнаўласьніцкім маёнткам.
3. Ёлча і Бярозкі згаданыя ў крыніцах шматразова; Ёлча пачынаючы ад 1571 г. у складзе Любецкага староства (Źródła dziejowe. T. XX. Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym; T. IX: Ziemie ruskie. Ukraina (Kijów — Bracław) / A. Jabłonowski — Warszawa, 1894. Wykazy… S. 30), Бярозкі — ад 1596 г. разам зь Ёлчай у пажыцьцёвай пасэсіі пана Івана Лобава, ад 1614 г. — князя Сямёна Лышко і яго жонкі пані Катарыны Каменскай. Пасьля абодва паселішчы пераходзілі да розных асобаў (Архив Юго-Западной России (Архив ЮЗР). Ч. 7. Т. 1. Акты о заселении Юго-Западной России. — Киев, 1886. С. 301—302; Кондратьєв І. Любецьке староство (XVІ — середина XVII ст.). — Чернігів: Видавець Лозовий В., 2014. С. 300, 310—311). Камарын паказаны і на Гэнэральнай мапе «Беларускія землі ў XVI ст.» (Ёлча тут ёсьць, Бярозак няма), але, падобна, зроблена гэта без апоры на пісьмовыя крыніцы, таму якія-небудзь дадатковыя зьвесткі, акрамя прыналежнасьці да Кіеўскага ваяводзтва Кароны, у паказальніку адсутныя, гл.: Вялікі гістарычны атлас Беларусі ў 3-х тамах: Т. 1. — Мінск: Белкартаграфія, 2009. С. 149. На адпаведнай мапе М. Ф. Сьпірыдонава, якую прынялі за аснову ўкладальнікі атлясу, Камарына няма, хоць, што праўда, адсутная і Ёлча: Спиридонов М. Ф. Закрепощение крестьянства Беларуси (XV — XVI вв.) — Минск: Наука и техник, 1993 (Приложение. Карта «Беларусь в конце XVI в.» 1 : 1 000 000. Объяснительная записка и указатель населённых пунктов (вкладыш).
4. Далейшы лёс тых жа Ёлчы і Савічаў паказвае, што яны, як і раней, былі ўласнасьцю паноў Ракіцкіх, пакуль не перайшлі да Прозараў.