Родныя гоні (1927)

«Ро́дныя го́ні»^[a]  — месячнік літаратуры й культуры Заходняе Беларусі. Выдаваўся з сакавіка 1927 да кастрычніка 1927 году ў Вільні на беларускай мове. Выйшлі 6 нумароў. Орган Таварыства Беларускай Школы. Друкаваўся ў Беларускай друкарні імя «Францішка Скарыны» на Людвісарскай вул., дом 1. (па-летувіску: Liejyklos gatvė 1) (54°40′57.75″ пн. ш. 25°16′47.08″ у. д.)

Родныя гоні
Тэматыка	літаратура, культура
Пэрыядычнасьць	штомесяц
Адрас	Вільня, Крывое Кола. 21; Вільня, Тургельская 22 кв. 3. (па-летувіску: Turgelių gatvė 22) (54°40′14.36″ пн. ш. 25°17′35.72″ у. д.)
Выдавец	М. Станкевіч
Галоўны рэдактар	Вера Дзегцяранка
Дата заснаваньня	сакавік 1927
Дата закрыцьця	кастрычнік 1927
Мова	беларуская
Аб’ём	49-65 старонак
Родныя гоні ў Вікісховішчы

Зьмест

Беларуская гімназія ў Вільні. Мастацкая майстроўня. Зь левага боку сядзіць Язэп Драздовіч. «Родныя гоні» 1927 г. № 3, с. 8.

Беларуская гімназія ў Клецку. «Родныя гоні» 1927 г. № 2, с. 11.

Мастацкае афармленьне Яэпа Горыда. У асобным разьдзеле асьвятлялася праца гурткоў ТБШ. Меліся рубрыкі «Культурныя навіны», «Кнігапіс».

У ім друкаваліся вершы і паэмы Максіма Багдановіча,^[4] Міхася Васілька,^[5] Натальлі Арсеньневай,^{[6][7][8][9][10]} Аўгена Бартуля,^[11][12] Піліпа Пестрака (пад крыптанімам «Зьвястун»),^[13][14] Віктара Вальтара,^[15] Францішка Грышкевіча,^[16] Уладзіслава Грыневіча,^[17] Хведара Ільяшэвіча,^[18] Пётры Браславіча, Я. Букі, Аўгена Каршунянка; апавяданьні А. Мацейчыка, Палачанкі^[19], пераклады з Уладзіслава Сыракомлі, Альфонса Дадэ.

Літаратуразнаўчыя працы: Вайцяховіча, І.-П.,^[20] Антона Луцкевіча (пад крыптанімам «Антон Навіна»), ў тым ліку пра Максіма Багдановіча й Ядвігіна Ш.,^{[21][22][23][24]} Ігната Дварчаніна пра Максіма Багдановіча й новыя зьвесткі пра жыцьцё Францішка Скарыны,^[25][26][27] Міколы Ільяшэвіча пра творчасьць Вінцэнта Дунін-Марцінкевіча,^[28] М. Чэмера пра творчасьць Натальлі Арсеньневай.^[29][30]

Пра беларускую народную эстэтыку пісаў Рамуальд Зямкевіч (пад крыптанімам «Раман Суніца»),^[31] пра зямельныя адносіны на Беларусі ў канцы 19 стагодзьдзя Адольфа Зянюка,^[32] артыкул (начырк) Аляксандра Савіча пра беларускія школы XVI—XVIII ст. у Вільні.^[33]

З нарысамі на пэдагагічныя тэмы выступаў Сяргей Паўловіч (пад крыптанімам «С. П.»),^{[34][35][36][37]} Пётар Сяўрук (пад крыптанімам «Плебей») «Аб культурнай працы»,^[38] пра акадэмічную канфэрэнцыю па рэформе беларускага правапісу і азбукі ў Менску Ян Станкевіч,^[39][40][41] М. Станкевічыхі пра школы ў Злучаных Гаспадарствах Паўночнай Амэрыкі.^[42]

Пра навучаньне беларусаў і літоўцаў ва ўнівэрсытэтах сярэдневяковай Нямеччыны пісаў Д. Масальскі,^[43][44] артыкулы пра выдатных вучоных сьвету, матэрыялы з гісторыі асьветы, аб мове выкладаньня ў Віленскай духоўнай семінарыі.^[45]

Часопіс друкаваў беларускія народныя песьні ў нотным запісе Вячаслава Багдановіча, Альбіна Стаповіча, Т. Трызны.^{[46][47][48][49]}

У асобным разьдзеле асьвятляў працу гурткоў Таварыства беларускай школы.^{[50][51][52][53]}

Рэдактары

• Вера Дзегцяранка — №№ 1-4
• М. Станкевіч — №№ 5-6

Крытыка, рэцэнзіі

Хроніка. З культурнага жыцьця Заходняй Беларусі. // Узвышша : часопіс. — 1927. — № 2. — С. 216. W. Życie białoruskie. Nowe czasopismo białoruskie.  (пол.) // Kurier Wileński : niezależny organ demokratyczny. — 29 сакавіка 1927. — № 72 (821). — С. 2. Культурнік. «Родныя Гоні». // Наша праўда : газэта. — 30 сакавіка 1927. — № 1. — С. 3—4. Хроніка беларускае культуры. Беларуская культура за рубяжом. // Полымя : часопіс. — 1927. — № 3. — С. 246. Chronika Zachodniaj Biełarusi. Nowyja Biłaruskije misiačniki.  (бел.) // Narodny zwon : sialanska rabotnickaja hazeta. — 30 sakavika 1927. — № 9. — С. 6. Рэцэнзар. «Родныя Гоні». // Сялянская Ніва : друкаваны орган Беларускага сялянскага саюзу. — 1927, 2 красавіка. — № 31 (82). — С. 3. W. Niesmaczna krytyka.  (пол.) // Kurier Wileński : niezależny organ demokratyczny. — 07 красавіка 1927. — № 80 (829). — С. 2. Рэцэнзар. Новае аблічча. // Сялянская Ніва : друкаваны орган Беларускага сялянскага саюзу. — 1927, 13 красавіка. — № 34 (85). — С. 3. «Rodnych Honiaŭ».  (бел.) // Biełaruskaja Krynica : palityčnaja, hramadzkaja i literaturnaja hazeta. — 19 krasavika 1927. — № 18. — С. 3. Z. «Viečna žyvyja niabožčyki».  (бел.) // Biełaruskaja Krynica : palityčnaja, hramadzkaja i literaturnaja hazeta. — 19 krasavika 1927. — № 18. — С. 2, 3. Як спаткалі «Родныя гоні». // Родныя гоні : месячнік літаратуры й культуры Заходняе Беларусі. — 1927, красавік. — № 2. — С. 40—44.

ex. Bibliografia. Rodnyja Honi. Kniżka piersyaja. Wilnia. Sakawik. 1927. str. 48.  (пол.) // Przegląd Wileński : часопіс. — 1927, 1 maja. — № 8. — С. 7. Н. «Родныя Гоні» кніжка ІІ. // Наша праўда : газэта. — 4 траўня 1927. — № 9. — С. 4. Выйшла з друку і прадаецца другая кніжка «Родных Гоняў» за красавік. // Наша праўда : газэта. — 4 траўня 1927. — № 8. — С. 4. Stal. Z wydawieckaje niwy.  (бел.) // Biełaruskaja Krynica : palityčnaja, hramadzkaja i literaturnaja hazeta. — 6 traŭnia 1927. — № 19. — С. 3. Выйшла з друку 3 кніжка «Родных Гоняў».  (бел.) // Наша праўда : газэта. — 25 траўня 1927. — № 15. — С. 4. «Родныя гоні». // Беларуская школа ў Латвіі : штомесячны навукова-папулярны, пэдагагічны і літаратурна-грамадзкі часопіс. — 1927, травень. — № 7 (5). — С. 24. «Wiečna žywyja niaboščyki». // Biełaruskaja Krynica : palityčnaja, hramadzkaja i literaturnaja hazeta. — 10 Čerwienia 1927. — № 24. — С. 2. Той-жа. Адказ п. Z. з «Беларускае Крыніцы». // Родныя гоні  : месячнік літаратуры й культуры Заходняе Беларусі. — 1927, чэрвень. — № 4. — С. 20—26. Выпісуйце й купляйце ілюстраваны часопіс «Родныя Гоні». // Наша праўда : газэта. — 6 жніўня 1927. — № 36. — С. 4. Выпісуйце й купляйце ілюстраваны часопіс «Родныя Гоні». // Наша праўда : газэта. — 17 верасьня 1927. — № 48. — С. 4. Выпісуйце й купляйце ілюстраваны часопіс «Родныя Гоні». // Наша праўда : газэта. — 24 верасьня 1927. — № 50. — С. 4. «Родныя Гоні» // Наша праца : газэта. — 1 кастрычніка 1927. — № 1. — С. 4.

Заўвагі

1. Гоні (Гон) — старадаўняя народная мера даўжыні. Звычайна адлегласьць, пройдзеная запрэжаным у саху канём у адзін бок без павароту або частка ворнага поля, апрацаваная (узараная ці скошаная) за адзін прыём. Мера не заўсёды аднолькавая, залежала ад фізычных магчымасьцей чалавека й жывёлы, віду працы, таму ніколі не была афіцыйнай мерай, раўнялася прыблізна 80—100м.^{[1] [2] [3]}