Рэпрэсіі ў РСЧА (1937—1938)

Рэпрэсіі ў РСЧА 1937—1938 — маштабныя палітычныя рэпрэсіі («чысткі») у дачыненні да каманднага і начальніцкага складу РСЧА і РСВМФ, якія вылучаюцца даследчыкамі як адна з праяў, складовая частка палітыкі «Вялікага тэрору» ў СССР, якая з’явілася, у сваю чаргу, прамым следствам культу асобы Сталіна. Фактычна пачаліся ў другой палове 1936 года, але найбольшы размах набылі пасля арышту і асуджэння М. М. Тухачэўскага  (руск.) і сямі іншых высокапастаўленых вайскоўцаў у маі-чэрвені 1937 года; на 1937—1938 гады прыйшоўся іх пік, а ў 1939—1941, пасля рэзкага спаду, яны працягваліся з істотна меншай інтэнсіўнасцю. Рэпрэсіі выяўляліся ў звальненнях па палітычных матывах, арыштах і вынясенні прысудаў па сфабрыкаваных справах.

Першыя пяць маршалаў Савецкага Саюза (злева направа) сядзяць: Тухачэўскі (расстраляны), Варашылаў, Ягораў (расстраляны); Будзённы і Блюхер (арыштаваны, памёр у лефортаўскай турме ад катаванняў).

Ахвярамі беззаконня і фальсіфікаваных абвінавачванняў сталі тысячы камандзіраў і байцоў РСЧА і РСВМФ. Асноўны ўдар палітычных рэпрэсій быў накіраваны супраць каманднага складу вышэйшага звяна: намеснікаў наркама абароны СССР, камандуючых войскамі ваенных акругаў (флатоў), іх намеснікаў, камандзіраў карпусоў, дывізій, брыгад. Значна пацярпеў камандна-начальніцкі склад упраўленняў і штабоў у адпаведных звёнах, прафесарска-выкладчыцкі склад ваенна-навучальных устаноў^[1].

Асноўную масу ахвяр палітычных рэпрэсій у Чырвонай Арміі ў перадваенныя гады склалі так званыя ўдзельнікі «ваенна-фашысцкай змовы» і «праватрацкісцкіх арганізацый», справы якіх разглядаліся Ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда СССР. Для атрымання неабходных паказанняў ад падследных яны ў масавым парадку падвяргаліся здзекам, збіццю і катаванням. Прымяненне «мер фізічнага ўздзеяння» падчас следства ў дачыненні да «ворагаў» і «шпіёнаў» было санкцыянавана вышэйшым партыйным і дзяржаўным кіраўніцтвам СССР. Пераважная большасць камандзіраў, начальнікаў і палітработнікаў, абвінавачаных ва ўдзеле ў «ваенна-фашысцкай змове», былі прысуджаныя да вышэйшай меры пакарання — расстрэлу. Толькі некаторым з іх гэты прысуд, не прыведзены ў выкананне неадкладна, быў пасля заменены папраўча-працоўнымі лагерамі^[2].

Паводле ацэнкі Рыгора Іванавіча Герасімава  (руск.), гісторыка і спецыяліста па гісторыі РСЧА ў 1937 годзе было рэпрэсавана 11034 чалавекі, у 1938 годзе 4523 чалавекі, за вылікам амніставаных і апраўданых. Асаблівую ўвагу варта надаць росту колькасці РСЧА ў гэтыя гады, што збольшага можа растлумачыць кадравы голад. Так, у 1937 годзе не хапала 34.000 кадравых афіцэраў, у 1938 годзе 39.000^[3]. У той жа час ключавымі ўяўляюцца рэпрэсіі вышэйшага каманднага складу СССР, высокі працэнт якіх у адносінах да агульнай колькасці вышэйшага каманднага складу значна перавышае працэнт рэпрэсаваных у адносінах да агульнага недахопу кадравага афіцэрства.

Існавалі таксама рэпрэсіі ў СА 1950—1951.

Храналогія

1936

• 6 ліпеня — арышт камандзіра 8-й мехбрыгады камдыва Д. А. Шміта  (руск.)^{[4][заўв 1]}.
• 7 ліпеня — арышт начальніка штаба 18-й цяжкай авіябрыгады маёра Б. І. Кузьмічова^{[5][заўв 1]}.
• 14 жніўня — арышт намесніка камандуючага войскамі ЛВА камкора В. М. Прымакова  (руск.)^{[6][заўв 1][заўв 2]}.
• 15 жніўня — арышт камандзіра 25-й стралковай дывізіі  (руск.) камбрыга М. В. Зюка  (руск.)^{[7][заўв 1]}.
• 20 жніўня — арышт ваеннага аташэ ў Вялікабрытаніі камкора В. К. Путны^{[заўв 1][заўв 2]}.
• 2 верасня — арышт армейскага інспектара КВА камкора С. А. Тураўскага  (руск.)^{[8][заўв 1]}.
• 25 верасня — арышт камандзіра і ваенкама 97-й стралковай дывізіі  (руск.) камдыва Ю. У. Сабліна  (руск.)^{[9][заўв 1]}.
• 17 снежня — арышт начальніка штаба 66-й стралковай дывізіі  (руск.) палкоўніка І. Л. Карпеля^{[10][заўв 1]}.

1937

• 23 лютага—5 сакавіка — Пленум ЦК ВКП (б). Наркам абароны СССР К. Я. Варашылаў на пасяджэнні Пленума ЦК ВКП (б) заяўляў: «…у войску да цяперашняга моманту выкрыта пакуль не так шмат ворагаў. Кажу — на шчасце, спадзеючыся, што ў Чырвонай арміі ворагаў наогул няшмат. Так яно і павінна быць, бо ў войска партыя пасылае лепшыя свае кадры; краіна вылучае самых здаровых і моцных людзей»"
• 29 сакавіка — Палітбюро ЦК ВКП(б) прыняло рашэнне № 47/102, у першым пункце якога гаварылася: «прапанаваць НКА звольніць з шэрагаў РСЧА ўсіх асоб камандна-начальніцкага складу, выключаных з ВКП (б) па палітычных матывах»^[11].
• 12 мая — арышт начальніка Ваеннай акадэміі імя М. В. Фрунзе камандарма 2-га рангу А. І. Корка^{[12][заўв 2]}.
• 14 мая — арышт начальніка Ваенна-інжынернай акадэміі РСЧА  (руск.) камкора І. І. Смоліна  (руск.)
• 15 мая — арышт намесніка камандуючага МВА камкора Б. М. Фельдмана^{[13][заўв 2]}

Прызнанне маршала Тухачэўскага пра тое, што ён кіраваў ваенна-трацкісцкай змовай. На старонцы маюцца бурыя плямы, якія судова-медыцынская экспертыза ідэнтыфікавала як плямы крыві^[14]. Почырказнаўчая экспертыза пацвердзіла, што паказанні і самаагаворы былі атрыманы шляхам фізічнага ўздзеяння і, магчыма, уздзеяння псіхатропных сродкаў ^{[крыніца?]}.

• 22 мая — арышты камандуючага ПрыВА Маршала Савецкага Саюза М. М. Тухачэўскага^{[15][заўв 2]} і старшыні Цэнтральнага савета Тсаавіяхіма СССР  (руск.) камкора Р. П. Эйдэмана  (руск.)^{[заўв 2]}. 26 мая пасля вочных ставак з Прымаковым, Путнам і Фельдманам Тухачэўскі даў першыя прызнальныя паказанні, прызнаўшы сябе вінаватым у падрыхтоўцы ваеннай змовы ў РСЧА, мэтай якой было гвалтоўнае звяржэнне ўлады і ўсталяванне ў СССР ваеннай дыктатуры. Для рэалізацыі поспеху нібыта планавалася падрыхтаваць паражэнне РСЧА у будучай вайне з Германіяй і, магчыма, Японіяй.
• 28 мая — арышт былога камандуючага КВА камандарма 1-га рангу І. Э. Якіра^{[заўв 2]}.
• 29 мая — арышт камандуючага БВА камандарма 1-га рангу І. П. Убарэвіча^{[заўв 2]}.
• 31 мая — самагубства былога 1-га намесніка наркама абароны і начальніка ПУРКА  (руск.) армейскага камісара 1-га рангу Я. Б. Гамарніка^{[заўв 3]}. Паводле даследавання Чарушава, адхілены ад пасады Гамарнік баяўся арышту і таму застрэліўся^[16].
• 1—4 чэрвеня — пазачарговае пашыранае пасяджэнне ваеннага савета пры наркаме абароны з удзелам Сталіна, які не толькі выступіў з прамовай, але і быў самым актыўным удзельнікам спрэчак. Заявіўшы аб раскрыцці «ваенна-фашысцкай змовы» ў Чырвонай Арміі, у якой нібыта ўдзельнічалі вядомыя савецкія военачальнікі, Сталін запатрабаваў разгарнуць кампанію па выкрыцці змоўшчыкаў, шкоднікаў і шпіёнаў, якіх, па яго словах, было шмат ва ўсіх дзяржаўных структурах, у тым ліку і ва Узброеных Сілах.
• 7 чэрвеня — выдадзены загад НКА № 072, якім асабоваму складу РСЧА было абвешчана аб існаванні ў арміі контррэвалюцыйнай ваеннай фашысцкай арганізацыі, канчатковай мэтай якой была ліквідацыя савецкага ладу, звяржэнне савецкай улады і рабоча-сялянскага ўрада і аднаўлення ў СССР капіталізму; згодна з гэтым загадам, у «кіруючую вярхушку» змовы ўваходзілі 10 чалавек: Гамарнік, Тухачэўскі, Якір, Убарэвіч, Корк, Прымакоў, намеснік камандуючага АЧДУА  (руск.) камкор М. У. Сангурскі  (руск.), Б. М. Фельдман, Путна і Эйдэман^[17].
• 11 чэрвеня — справа паводле абвінавачвання Тухачэўскага, Убарэвіча і Якіра, Корка, Б. М. Фельдмана, Эйдэмана, Прымакова і Путны ў шпіянажы, здрадзе Радзіме і падрыхтоўцы тэрарыстычных актаў была разгледжаная ў закрытым пасяджэнні Спецыяльнай судовай прысутнасці Вярхоўнага Суда СССР. У 23 гадзіны 35 хвілін быў абвешчаны прысуд — усіх васьмярых прысудзілі да смяротнага пакарання.
• 12 чэрвеня — выдадзены загад НКА № 96, якім асабоваму складу РСЧА было абвешчана аб вынясенні смяротнага прысуду кіраўнікам «ваенна-фашысцкай змовы» ў Чырвонай Арміі. Мэты змоўшчыкаў былі названыя тыя ж, што і ў загадзе НКА № 072, але ў ліку кіраўнікоў ужо было названа дзевяць чалавек — Гамарнік, які застрэліўся, і асуджаныя на працэсе 8 вышэйшых камандзіраў; з іх ліку «знік» Сангурскі^[18].
• 13 чэрвеня — загад НКА № 96 апублікаваны ў «Праўдзе»^[19].
• 21 чэрвеня — выдадзены сумесны загад НКА і НКУС № 082, згодна з якім удзельнікі контррэвалюцыйных і шкодніцкіх фашысцкіх арганізацый, якія з’явіліся з павіннай, расказалі пра свае злачынствы і здалі ўсіх сваіх саўдзельнікаў, не падлягалі арышту і крымінальнаму пераследу^[20].
• Чэрвень — ваенным саветам акругаў і флатоў прадастаўлена права звальняць і санкцыянаваць арышты афіцэраў^[21].
• 31 ліпеня — Палітбюро ЦК ВКП (б) абавязала «абкамы, крайкамы і ЦК нацкампартый» забяспечыць працаўладкаванне звольненых афіцэраў, у тым ліку выключаных з ВКП(б) па палітычных матывах, у прадпрыемствы і ўстановы гаспадарчых наркаматаў^[22].
• 11 жніўня — выдадзены загад НКУС № 00485, які прадпісваў да 20 лістапада 1937 г. правесці арышты людзей шэрагу катэгорый, звязаных з ПВА; у першую чаргу падлягалі арышту, у тым ліку, вайскоўцы Чырвонай Арміі і работнікі абаронных прадпрыемстваў і цэхаў^[23].
• 17 кастрычніка — выдадзены загад НКА № 0163, якім ваенным саветам было забаронена звальненне афіцэраў, а адхіленні па палітычных матывах патрабавалася па тэлеграфе ўзгадняць з наркамам абароны^[24].

1938

• Студзень — студзеньскі пленум ЦК ВКП (б) прыняў пастанову «Аб памылках партарганізацый пры выключэнні камуністаў з партыі, аб фармальна-бюракратычным стаўленні да апеляцый выключаных з ВКП (б) і аб мерах па ліквідацыі гэтых недахопаў»^[25], якое адыграла станоўчую ролю ў кампаніі па аднаўленні ў партыі несправядліва выключаных афіцэраў і вяртанні іх у РСЧА^[26].
• 20 студзеня — у рамках рашэнняў студзеньскага пленума ЦК ВКП (б) выдадзена дырэктыва Я. А. Шчадзенкі  (руск.) № УН 9/19/974, якая прадпісвала перагледзець усе прадстаўлення да звальнення і вырабленыя звальненні за ўвесь 1937 год, «каб усіх няправільна звольненых вярнуць у РСЧА»^[27].
• 8 чэрвеня — Галоўны ваенны савет РСЧА (ГВС  (руск.)) пастанавіў звольніць з АЧДУА камандзіраў і палітработнікаў наступных нацыянальнасцяў: немцы, палякі, латышы, эстонцы, карэйцы, фіны, літоўцы, туркі, румыны, венгры і балгары, а таксама ачысціць камандна-палітычныя кадры акругі «ад ворагаў народа, ад сумніўных і маральна раскладзеных элементаў»^[28].
• 22 чэрвеня — ГВС пастанавіў у самы кароткі тэрмін скончыць ачыстку камначпалітскладу ЛВА «ад асоб, непрыдатных для службы ў памежнай акрузе»^[28].
• 24 чэрвеня — ГВС пастанавіў звольніць з памежных вайсковых акругаў афіцэраў наступных нацыянальнасцяў: немцы, палякі, латышы, эстонцы, карэйцы, фіны, літоўцы, туркі, румыны, венгры і балгары, а таксама перадаць усіх афіцэраў гэтых нацыянальнасцяў незалежна ад месца нясення службы, калі на іх маюцца кампраметуючыя матэрыялы, органам НКУС^[28]. Выдадзена дырэктыва НКА № 200/ш, тэкст якой да гэтага часу не выяўлены; паводле даследаванняў гісторыкаў, яна прадпісвала звольніць з РСЧА камначсклад нацыянальнасцяў, якія маюць незалежную дзяржаўнасць. Звычайна паказваюць, што да такіх ставіліся палякі, немцы, румыны, латышы, літоўцы, фіны, эстонцы, карэйцы і інш.^[29][30]
• 27 чэрвеня — ГВС пастанавіў прыняць прапанову Л. З. Мехліса  (руск.) аб канфіскацыі з ДУФ, ЗабВА  (руск.) і СібВА «усіх калчакоўцаў, якія актыўна змагаліся супраць савецкай улады»^[28].
• 17 лістапада — СНК СССР і ЦК ВКП (б) прынята пастанова «Аб арыштах, пракурорскім наглядзе і вядзенні следства», якім ліквідаваліся тройкі НКУС^[31]. Пастанова спрыяла зменам у працы органаў НКУС і юстыцыі і, як следства, стварэнню больш спрыяльных умоў для захавання законнасці^[29][32][30].

Звальненні па палітычных матывах

Парадак звальненняў

Звальненне камначскладу з РСЧА выраблялася загадамі па асабовым складзе НКА СССР і ваенных акругаў^[33]. У чэрвені 1937 года ваенным саветам акругаў і флатоў было прадастаўлена права звальняць афіцэраў аж да камандзіра палка і яму роўных. 17 кастрычніка 1937 года ваенныя саветы былі пазбаўленыя такога права^[24], аднак ваенныя акругі выраблялі звальненні і ў 1938 годзе. Так, з 11 па 13 ліпеня 1938 года В. К. Блюхер падпісаў 12 загадаў на звальненне 279 афіцэраў^[34].

Маштабы звальненняў

Звесткі аб колькасці звольненых з РСЧА ўтрымліваюцца ў шэрагу статыстычных даведак УКНС РККА, якія выкарыстоўваюцца ў цяперашні час большасцю гісторыкаў. Да іх адносяцца: даведка Я. А. Шчадзенкі, накіраваная ў ЦК ВКП (б) у 1940 г., якая змяшчае звесткі аб колькасці звольненых з РСЧА без ВПС^[35] (на яе спасылаюцца Уколаў і Іўкін, Мельцюхоў, Сувеніраў^[29], Пячонкін^[36], Чэрушаў^[37], Лазараў^[38]); шэраг статыстычных дакументаў УКНС, апублікаваных Чэрушавым у 1998 г.^[39][40] (на іх спасылаюцца сувеніраў^[41], Чэрушаў^[37], Мільбах^[30][42]); «Даведка аб ліку звольненага камначскладу ў 1937 і 1938 гадах па ваенных званнях» на яе спасылаюцца Пячонкін^[36], Чэрушаў^[32]). Акрамя таго, Камал^[26] і Сувеніраў прыводзяць дадзеныя аб звольненых з РСЧА афіцэрах ВПС. Звесткі аб звальненнях з РСВМФ прыводзяцца ў працах Блізнічэнкі і Мільбаха^{[заўв 4]}.

Не ўсе названыя ў гэтых даведках афіцэры былі звольненыя па палітычных матывах. Вызначэнне дакладнага ліку звольненых па гэтых матывах выклікае ў гісторыкаў пэўныя цяжкасці, іх меркаванні зведзены ў табліцу:

Колькасць афіцэраў РСЧА, звольненых у 1937—1939 гадах па палітычных матывах (у тым ліку ў сувязі з арыштам), па дадзеных сучасных гісторыкаў

Аўтар	Колькасць звольненых	Каментар аўтара
А. Ф. Сувеніраў  (руск.)	28685 (сухапутныя і марскія сілы) і 4773 (паветраныя сілы)	Колькасць звольненых з ВПС разлічана матэматычна
А. А. Пячонкін[43]	28685	Без паветраных сіл
М. С. Чэрушаў[44]	15578 (у 1937), 8612 (у 1938), 357 (у 1939)	—

Дзейнасць НКУС. Арышты і следства

Асобыя аддзелы

У 1934-38 гг. ваенная контрразведка як Асобы (са снежня 1936 — 5-ы) аддзел уваходзіла ў склад Галоўнага ўпраўлення дзяржаўнай бяспекі (ГУДБ) НКУС СССР. У сакавіку 1938 года са скасаваннем ГУДБ, на базе 5-га аддзела было створана 2-е ўпраўленне (асобых аддзелаў) НКУС СССР. Ужо ў верасні 1938 года, у ходзе чарговай рэарганізацыі, праведзенай па ініцыятыве новага першага намесніка наркама Л. П. Берыі, ГУДБ было адноўлена, а 2-е кіраванне ўвайшло ў яго ў якасці 4-га (асобага) аддзела.

У падначаленні ў цэнтральных органаў знаходзіліся асобыя аддзелы (АА) у РСЧА, РСЧФ, войсках НКУС.

У функцыі начальніка, намесніка і оперупаўнаважаных асобага аддзела НКУС уваходзіла:

• назіранне за палітычным і маральным станам вайскоўцаў;
• выяўленне асоб, чыя дзейнасць кваліфікавалася савецкім заканадаўствам як дзяржаўнае злачынства — здрада, шпіянаж, дыверсія  (руск.), тэрарызм;
• выяўленне контррэвалюцыйных арганізацый і груп асоб, якія вядуць антысавецкую агітацыю;
• вядзенне следства па дзяржаўных злачынствах пад наглядам пракуратуры з перадачай спраў у ваенныя трыбуналы.

Парадак і практыка санкцыянавання арыштаў

Арышты ажыццяўляліся супрацоўнікамі НКУС, перш за ўсё асобых аддзелаў  (руск.). У адпаведнасці з пастановай СНК СССР і ЦК ВКП (б) № 1232/191 «Аб парадку вытворчасці арыштаў» ад 17 чэрвеня 1935 года, арышты па ўсіх без выключэння справах органы НКУС павінны былі ўзгадняць з адпаведным пракурорам. У адпаведнасці з той жа пастановай, загадам НКА № 006 ад 3 лютага 1935 года і «Палажэннем аб праходжанні службы камандным і начальнікам складам РСЧА» ад 22 верасня 1935 года, арышты органамі НКУС усіх камандзіраў і начальнікаў ад камандзіра ўзвода, ім роўных і вышэй павінны былі вырабляцца толькі з дазволу наркама абароны^[45].

Для ўзгаднення арышту НКУС накіроўваў наркамам абароны (К. Я. Варашылаў) і РСВМФ (П. А. Смірноў, М. П. Фрыноўскі) т. зв. «даведку» на асобу, якая падлягае арышту. Сувеніраў паведамляе, што ў РДВА  (руск.) захоўваюцца цэлыя тамы такіх даведак АА ГУДБ НКУС СССР у адрас Варашылава з просьбай санкцыянаваць арышт аднаго або некалькіх афіцэраў^[46], але не называе дакладнай колькасці. У адным дакуменце, датаваным жніўнем 1937 года, маюцца звесткі, што толькі па даведках, накіраваным І. М. Ляплеўскім Варашылаву, апошні санкцыянаваў арышт 142 афіцэраў^[47]. Сярод арыштаваных з санкцыі Варашылава: корпусныя камісары Мікалай Аркадзевіч Саўко  (руск.) і М. Л. Хораш  (руск.), камдывы П. П. Грыгор'еў  (руск.) і М. А. Дземічаў  (руск.), камбрыгі Р. А. Капцэвіч і К. І. Сакалоў-Страхаў і інш.; На думку Сувенірава, большасць арыштаў у РСЧА санкцыянаваў менавіта Варашылаў^[48][49]. Вядома некалькі выпадкаў, калі Варашылаў адмовіўся даць санкцыю на арышт. Адзначаючы, што гэта хутчэй былі выключэнні з правіла, Сувеніраў прыводзіць сем такіх выпадкаў; сярод іх — палкоўнік Р. Я. Маліноўскі^[50]. Санкцыі на арышт таксама давалі намеснікі Варашылава — Гамарнік, Мехліс і Шчадзенка. Напрыклад, яшчэ 8 ліпеня 1936 года Гамарнік санкцыянаваў арышт двух батальённых камісараў^[51], а Шчадзенка ў сярэдзіне 1938 года — 18 палітработнікаў ад палітрукоў да камісара^[52]. З чэрвеня па кастрычнік 1937 года права санкцыянаваць арышты афіцэраў аж да камандзіра палка і яму роўных было прадастаўлена ваенным саветам акругаў і флатоў, аднак статыстычных дадзеных на гэты конт няма. Санкцыянаванне арыштаў камандаваннем акругаў мела месца і ў 1938 годзе. Так, Блюхер санкцыянаваў арышт палкоўніка А. П. Карнова  (руск.)^[34]. Акрамя таго, пасля звальнення афіцэра, санкцыя на арышт з боку наркама ці каго-небудзь з функцыянераў РСЧА, надзеленага такім жа правам, ужо не патрабавалася. Паводле ацэнкі Шчадзенкі, каля 5 тысяч афіцэраў органы НКУС арыштавалі ўжо пасля звальнення з РСЧА^[53].

Звестак аб маштабах санкцыянавання арыштаў пракурорамі ў літаратуры мала. Мелі месца розныя дзеянні пракурораў. Так, чва пракурора КВА брыгваенюрыст  (руск.) Я. М. Шахтэн  (руск.) санкцыянаваў арышт камдыва С. І. Вянцова-Кранца  (руск.)^[54]. Ваенная пракуратура ЦАФ санкцыянавала арышты 145 вайскоўцаў^[55]. Некаторая колькасць вайскоўцаў, прычым, мабыць, істотная, была арыштаваная наогул без санкцый пракурораў. Сярод іх армейскі камісар 2-га рангу А. С. Булін  (руск.), корпусны камісар Т. К. Гаварухін  (руск.) і інш^[56][57]. Паводле звестак Мільбаха, больш за 2/3 вайскоўцаў ЦАФ былі арыштаваныя без санкцый пракурора.

Маштабы арыштаў

Гісторыкі лічаць, што статыстычныя даведкі УКНС не адлюстроўваюць рэальную колькасць арыштаваных афіцэраў РСЧА^[44][58]. Пайменна ўсталяваўшы істотную колькасць арыштаваных, Мільбах на прыкладах ЛВА^[59] і АЧДУА паказаў, што ў гэтых дакументах іх колькасць заніжана.

Колькасць арыштаваных афіцэраў РККА па дадзеных сучасных гісторыкаў, якія грунтуюцца на дакументах УКНС

Аўтар	Перыяд	Колькасць арыштаваных	Каментар аўтара
А. Ф. Сувеніраў  (руск.)[60]	1937—1938	Больш за 11000	Без уліку арыштаваных пасля звальнення
А. А. Пячонкін	З пачатку 1937 па кастрычнік 1938	11019 да звальнення і каля 5000 пасля звальнення	Далёка не поўныя дадзеныя
М. С. Чэрушаў[61]	1937—1938	7280	Без уліку арыштаваных пасля звальнення

Метады следства

Падчас папярэдняга следства супрацоўнікі НКУС збіралі розныя матэрыялы, якія пацвярджалі прад’яўленыя падследнаму абвінавачванні. Да такіх матэрыялаў ставіліся, у прыватнасці, паказанні самога арыштаванага, дадзеныя на допытах і зафіксаваныя ў пратаколе, або ўласнаручныя заявы і паказанні. Арсенал следчых, перад якімі стаяла задача абавязкова атрымаць ад арыштаваных неабходныя паказанні, уключаў у сябе самыя разнастайныя незаконныя метады: прымус, запалохванне, збіццё, пазбаўленне сну і іншыя меры маральнага і фізічнага ўздзеяння^[62].

Зыходны дакумент, якім было дазволена прымяненне «фізічных метадаў уздзеяння», да гэтага часу не выяўлены. Выяўленыя толькі два дакументы, якія пацвярджаюць, што гэтыя метады былі дазволеныя палітычным кіраўніцтвам СССР: шыфратэлеграма Сталіна сакратарам абкамаў, крайкамаў і кіраўніцтву НКУС—УНКУС аб прымяненні мер фізічнага ўздзеяння ў дачыненні да «ворагаў народа» ад 10 студзеня 1939 года і стэнаграма чэрвеньскага 1957 года пленума ЦК КПСС. У першым дакуменце ўказваецца, што «прымяненне фізічнага ўздзеяння ў практыцы НКУС было дапушчана з 1937 года з дазволу ЦК ВКП», прычым «як выключэнне, і прытым у дачыненні да толькі такіх відавочных ворагаў народа, якія, выкарыстоўваючы гуманны метад допыту, нахабна адмаўляюцца выдаць змоўшчыкаў, месяцамі не даюць паказанняў, імкнуцца затармазіць выкрыццё пакінутых на волі змоўшчыкаў»^[63] хоць «пасля на практыцы метад фізічнага ўздзеяння быў загаджаны мярзотнікамі Закаўскім, Літвыным  (руск.), Успенскім  (руск.) і іншымі», «ЦК ВКП лічыць, што метад фізічнага ўздзеяння павінен абавязкова прымяняцца і надалей … у дачыненні да відавочных і неразброіўшыхся ворагаў народа, як цалкам правільны і мэтазгодны метад». Другі дакумент быў старанна даследаваны Сувеніравым, які прыйшоў да высновы, што рашэнне аб прымяненні мер фізічнага ўздзеяння было прынята не ЦК ВКП (б), а больш вузкай групай асоб — Палітбюро ЦК ВКП(б). Па словах Кагановіча і Молатава, дакумент быў напісаны «рукой Сталіна», а падпісалі яго ўсе члены Палітбюро. Сувеніраў, аднак, дапускае, што гэта рашэнне магло быць прынята без удзелу Варашылава^[29].

Прымяненне на практыцы супрацоўнікамі НКУС гэтага метаду пацвярджаецца многімі крыніцамі рознага паходжання. Пра ўжыванне такіх метадаў як да сябе, так і да іншых падследных сведчаць самі арыштаваныя: С. Ф. Гулін 15 чэрвеня 1939 года ў ходзе суда над ім заявіў, што першыя прызнальныя паказанні ён даў пасля збіцця; брыгадны камісар А. К. Скараходаў, ужо будучы асуджаны да 15 гадоў ППЛ, неаднаразова пісаў з лагера скаргі, у якіх, у прыватнасці, паказваў, што ў ходзе следства яго збівалі; у 1937 годзе брыгадны камісар І. А. Кузін, які ўтрымліваўся ў адной камеры з карваенюрыстам  (руск.) Л. Я. Плаўнекам  (руск.), напісаў Варашылаву, што апошняга збівалі на працягу 4-х дзён^[64]. Інфармацыя пра ўжыванне «фізічных метадаў уздзеяння» зыходзіла і ад супрацоўнікаў НКУС. У 1939—1940 гг. многія з іх былі асуджаныя, у тым ліку і за фабрыкацыю следчых спраў, і на судовых пасяджэннях многія прызналіся, што збівалі падследных. Так, супрацоўнікі адмысловага аддзела КБФ Бабіч і Фурсік прызналі, што ўжывалі фізічныя метады ўздзеяння да флагмана 2-га рангу Г. Г. Вінаградскаму  (руск.), а арыштаваны ў лістападзе 1938 года начальнік 4-га (асобага  (руск.)) аддзел ГУДБ НКУС СССР  (руск.) камбрыг М. М. Фёдараў  (руск.) прызнаў, што ўжываў такія метады да камандарма 1-га рангу І. Ф. Дзядзько  (руск.)^[65]. Прызнаваліся супрацоўнікі НКУС ва ўжыванні метадаў фізічнага ўздзеяння не толькі ў ходзе следства і на судзе. Так, будучы дапытаны супрацоўнікаммі ваеннай пракуратуры ў ходзе дадатковай праверкі ў 1955 годзе, былы следчы га ГУГБ НКУС СССР палкоўнік У. М. Казакевіч  (руск.) прызнаў, хоць і ў вельмі стрыманай форме, што « на першых допытах … некалькі разоў ударыў Гразнова  (руск.)»^[66], а Следчы АА ГУДБ НКУС ЗабВА лейтэнант дзяржбяспекі У. М. Разанаў у тлумачальнай запісцы, напісанай у 1939 годзе ў сувязі са скаргай камкора М. В. Лісоўскага  (руск.) на незаконныя метады следства, указаў: «Лісоўскі дапытваўся аперупаўнаважанымі Васюк і Першыным бесперапынна на працягу 4-5 сутак, ён стаяў, білі яго па фізіяноміі і т. п.»^[67]. Рэальныя маштабы прымянення гэтага метаду пакуль не ўстаноўлены. Аднак нават па няпоўных дадзеных відаць, што яны былі вельмі істотнымі. Сувеніраў на падставе розных дакументаў усталяваў, што «фізічным метадам уздзеяння» падвергліся: 3 Маршалы Савецкага Саюза, 2 камандармы 1-га рангу, 1 флагман флоту 1-га рангу, 1 армейскі камісар 1-га рангу, 2 камандармы 2-га рангу, 1 армейскі камісар 2-га рангу, 11 камкораў, 6 карпусных камісараў, 1 карваенінжынер, 1 карваенюрыст, 24 камдывы, 3 флагманы 2-га рангу, 7 дывізіённых камісараў, 1 дыўваенюрыст, 25 камбрыгаў, 8 брыгадных камісараў, 3 брыгінжынеры  (руск.), 5 брыгваенюрыстаў  (руск.), 1 капітан 1-га рангу, а таксама яшчэ 43 старэйшых і сярэдніх камандзіраў і начальнікаў. Як адзначае аўтар, гэтыя дадзеныя далёка не поўныя^[68]. Маюцца звесткі і пра ўжыванне мер фізічнага ўздзеяння да іншых арыштаваных, якія адсутнічаюць у спісе Сувенірава. Так, у выніку прымянення фізічных мер уздзеяння да камбрыга М. С. Мядзянскага  (руск.) ў яго было зламана рабро^[69]. Мільбах прыводзіць звесткі пра 86 супрацоўнікаў АА ГУДБ НКУС ЦАФ, з якіх 41 чалавек займаліся збіццём арыштаваных^[70].

Суд

Арыштоўваліся афіцэры за розныя злачынствы, што таксама варта ўлічваць. А. Ц. Уколаў  (руск.) і У. І. Іўкін на аснове дадзеных судовых органаў РСЧА адзначаюць, што ў 1937—1939 гадах было асуджана за злачынствы прыкладна 8 624 чалавекі, паказваючы пры гэтым, што наўрад ці варта прылічаць да рэпрэсаваных асуджаных за крымінальныя і маральна-бытавыя злачынствы.

Персанальная статыстыка па званнях

Колькасць рэпрэсаваных прадстаўнікоў вышэйшага камсаставу РСЧА на падставе падлікаў А. Ф. Сувенірава  (руск.)^[71]:

№ п / п	Катэгорыя: камсаставы РСЧА	Знаходзілася на службе ў РСЧА ў 1936 г.	Загінула ў 1937-1941 гг.			Вярнуліся з турмы жывымі	Агульная колькасць ахвяр	Рэпрэсавана ў % да колькасці адпаведнай катэгорыі на 1936 г.
			Расстраляныя	Памерлі пад вартай	Скончылі жыццё самагубствам
1.	Маршалы Савецкага Саюза	5	2	1	—	—	3	60
2.	Камандармы 1-га і 2-га рангу	15	19	—	—	1	20[заўв 5]	133
3.	Флагманы флоту1-га і 2-га рангу	4	5	—	—	—	5	125
4.	Камкоры	62	58	4	2	5	69	112,6
5.	Флагманы 1-га рангу	6	5	—	—	1	6	100
6.	Камдывы	201	122	9		22	153	76
7.	Камбрыгі	474	201	15	1	30	247	52,1
	У цэлым па вышэйшым камскладзе РСЧА	767	412	29	3	59	503	65,6

Сучаснікі пра рэпрэсіі

Л. Д. Троцкі таксама даў сваю ацэнку маштабам рэпрэсій. У прыватнасці, 13 сакавіка 1939 года ён пісаў: «Сталін вынішчыў цвет каманднага складу, расстраляў, зрушыў, саслаў каля 30 000 афіцэраў»^[72] У час абмеркаванага планаванага нападу на СССР, частка генералаў спрабавалі пераканаць фюрара, што ўвязвацца ў вайну з рускімі заўчасна. Адказ Гітлера быў наступны^[73]:

80 % камандных кадраў Чырвонай арміі знішчаны. Чырвоная армія абезгалоўлена, аслаблена як ніколі, гэта галоўны фактар майго рашэння. Трэба ваяваць, пакуль кадры не выраслі ізноў.

Ацэнкі наступстваў рэпрэсій

Апошні адрас  (руск.) на доме, у якім жыў адзін з мноства расстраляных «змоўшчыкаў»

Ацэнкі савецкіх военачальнікаў

• Камандуючы войскамі Закаўказскай ваеннай акругі І. У. Цюленеў у сваёй прамове на XI з’ездзе Камуністычнай партыі (б) Грузіі (15-19 чэрвеня 1938 года) сказаў^[74]:

«Таварыш Берыя у сваім дакладзе даў правільную ацэнку часцям Закаўказскай ваеннай акругі. РСЧА і часці Закаўказскай ваеннай акругі выкарчавалі здраднікаў радзімы, здраднікаў, шалёных сабак са сваіх радоў, знішчыўшы іх, і тым самым невымерна ўмацавалі сваю моц, яшчэ больш згуртаваліся вакол партыі Леніна-Сталіна, вакол сталінскага ЦК (апладысменты).»

• У сваіх успамінах Маршал Савецкага Саюза А. І. Яроменка так ахарактарызаваў рэпрэсіі ў РСЧА^[75]:

Таварыш Сталін значна вінаваты ў знішчэнні ваенных кадраў перад вайной, што адбілася на баяздольнасці арміі.

• Меркаванне генерала арміі А. В. Гарбатава:

Лічылася, што супернік прасоўваецца гэтак хутка з-за раптоўнасці яго нападу і таму, што Германія паставіла сабе на службу прамысловасць ці ледзь не ўсёй Еўропы. Канечне, гэта было так. Але мяне да поту прабілі мае ранейшыя асцярогі: як жа мы будзем ваяваць, пазбавіўшыся столькіх дасведчаных камандзіраў яшчэ да вайны? Гэта, несумненна, была, сама меней, адна з галоўных прычын нашых няўдач, хоць пра яе не казалі ці прадстаўлялі справу так, быццам 1937—1938 гады, ачысціўшы войска ад «здраднікаў», павялічылі яе моц.^[76]

У мастацтве

Кінематограф

• х/ф «Верце мне, людзі  (руск.)» (1964)
• х/ф «Стомленыя сонцам  (руск.)» (1994)
• х/ф «Дабраславіце жанчыну  (руск.)» (2003)
• т/с «Маскоўская сага (тэлесерыял)  (руск.)» (2004)

Праблемы вывучэння

Прадмет

Адным з найважнейшых паняццяў, якія шмат у чым вызначаюць прадмет даследавання і звязаныя з ім праблемы, з’яўляецца сам тэрмін «рэпрэсаваны». Доўгі час ён не расшыфроўваўся наогул. Пачынаючы з 1990-х гг., гісторыкі сталі прапаноўваць розныя інтэрпрэтацыі, шэраг гісторыкаў^[77][78] паказалі ў сваіх працах на неабходнасць казаць асобна аб звольненых і арыштаваных. А. Ф. Сувеніраў у 1998 годзе прапанаваў наогул адмовіцца ад гэтага тэрміна і замест яго апераваць канкрэтнымі дадзенымі аб колькасці арыштаваных, вызваленых да суда або апраўданых па суду, асуджаных да расстрэлу, якія загінулі ў лагерах і турмах, тых, хто выжыў^[79]. У сучаснай гістарыяграфіі гэты тэрмін працягвае ўжывацца, пры гэтым усе даследчыкі лічаць неабходным даваць яму дакладнае вызначэнне. Абсалютна ўсе гісторыкі да рэпрэсаваных адносяць толькі тых вайскоўцаў, у дачыненні да якіх якія-небудзь дзеянні прадпрымаліся дзяржаўнымі органамі менавіта па палітычных матывах. Пры гэтым у розных гісторыкаў спектр падобных дзеянняў некалькі вар’іруецца. Сувеніраў меркаваў, што ў навуковым дачыненні карэктней казаць пра «вынішчэнне вайскоўцаў па палітычных матывах»" якое афармлялася прысудамі судовых органаў^[80]. У той жа час у статыстычных табліцах, у загалоўку якіх фігуруе тэрмін «вынішчэнне», сувеніраў улічваў і расстраляных, і памерлых пад вартай, самагубцаў, і тых, якія выйшлі з-за кратаў жывымі^[81]; менавіта іх навуковец адносіў да ахвяр рэпрэсій. Пры гэтым, адзначаючы, што звальненне па палітычных матывах — таксама форма рэпрэсій, быў перакананы, што ў лік рэпрэсаваных «нельга агульна ўключаць і ўсіх звольненых з РСЧА па палітычных матывах» паколькі арыштоўвалі далёка не кожнага з іх. Р. І. Герасімаў  (руск.) адносіць да рэпрэсаваных «асоб камандна-начальніцкага складу, звольненых з РСЧА за сувязь са „змоўшчыкамі“, арыштаваных і не адноўленых пасля ў войску»^[82]. А. А. Пячонкін адносіць да рэпрэсаваных таксама арыштаваных і звольненых па нацыянальнай прыкмеце і «за сувязь са змоўшчыкамі»^[43]. М. С. Чэрушаў мяркуе, што «асноўнымі складнікамі рэпрэсій былі звальненне з войска па палітычных матывах і арышт органамі НКУС па тых жа падставах»^[83]. У. С. Мільбах  (руск.) вылучае тры «канцэнтрычныя» групы рэпрэсаваных: 1) звольненыя па палітычных матывах; 2) арыштаваныя з агульнай колькасці гэтых звольненых; 3) прысуджаныя да вышэйшай меры пакарання, памерлыя ў лагерах і турмах з ліку арыштаваных; акрамя таго, аўтар вылучае з ліку арыштаваных яшчэ дзве групы: асуджаных да розных тэрмінаў зняволення і вызваленых у ходзе перагляду спраў^[84][85][86]. С. Я. Лазараў мяркуе, што да рэпрэсаваных «варта адносіць толькі арыштаваных і звольненых па палітычных матывах»^[87]. Такім чынам, усе аўтары адносяць да рэпрэсаваных арыштаваных па палітычных матывах, большасць аўтараў — звольненых па палітычных матывах. Пры гэтым, Сувеніраў адносіць да іх таксама самагубцаў, А. А. Гуляеў — адхіленых ад пасады па палітычных матывах^[88], а Герасімаў выключае з ліку рэпрэсаваных усіх, хто быў пасля адноўлены.

Узброеныя сілы СССР складаліся ў перыяд рэпрэсій з трох ваенных арганізацый — РСЧА (сухапутныя і паветраныя сілы, а да 30 снежня 1937 таксама марскія), РСВМФ (выдзелены ў самастойны наркамат 30 снежня 1937 года, а да гэтага ўваходзіў у склад РСЧА і называўся марскімі сіламі — ВМС), памежныя і ўнутраныя войскі (ГУПВА  (руск.)), якія падпарадкоўваліся НКУС. Большасць даследчыкаў разглядаюць у сваіх працах толькі рэпрэсіі ў дачыненні да вайскоўцаў РСЧА і РСВМФ^[89][90]. М. І. Мельцюхоў адзначае, што неабходна таксама вывучаць рэпрэсіі ў войсках НКУС. Асобныя звесткі пра рэпрэсіі ў войсках НКУС маюцца ў розных гісторыкаў^[91][92]. Сувеніраў таксама звяртае ўвагу на рэпрэсіі афіцэраў, якія выйшлі ў запас да 1937 года. Сувеніраў і Н. М. Якупаў  (руск.) мяркуюць, што варта браць пад увагу і рэпрэсіі ў дачыненні да вядомых дзеячаў грамадзянскай вайны, якія не служылі да таго часу ва Узброеных Сілах СССР.

Яшчэ адно канчаткова не вырашанае пытанне — якія групы рэпрэсаваных вайскоўцаў падлягаюць даследаванню. Пераважная большасць гісторыкаў даследуюць рэпрэсіі толькі ў дачыненні да афіцэраў^[93]. Толькі Сувеніраў лічыць неабходным уключаць у рамкі даследаванняў таксама прадстаўнікоў малодшага начскладу, чырвонаармейцаў і чырвонафлотцаў^[94].

Храналагічныя рамкі праблемы ў розных працах некалькі адрозніваюцца. Сувеніраў даследуе перыяд з другой паловы 1920-х гг. да 1941 г.^[95]; аўтар адзначае, што актывізавацца рэпрэсіі пачалі з 1936 г^[96]. У шэрагу кніг Чэрушава маюцца звесткі пра рэпрэсіі ў перыяд з 1935 па 1941 гг^[97][98][99]. Мільбах адзначае, што рэпрэсіі ў шэрагу акругаў і на флотах пачаліся ў 1935—1936 гг.^{[100][101][102]}; у яго працах даследаванне па асобных аспектах праблемы даводзіцца да 1939—1941 гг.^{[103][104][105]} Аўтары салідарныя, што на 1937—1938 гг. даводзіцца пік рэпрэсій; такія храналагічныя рамкі часта фігуруюць у назвах манаграфій.

Да найбольш важных праблем, якія даследуюць навукоўцы, адносяцца: уплыў рэпрэсій на баяздольнасць Узброеных Сіл СССР^{[106][107][108][109]}; прычыны рэпрэсій^[110][111]; маштабы рэпрэсій^{[112][113][114][115]}; кім і як ажыццяўляліся рэпрэсіі; пытанне аб наяўнасці/адсутнасці ва Узброеных сілах рэальнай змовы і абгрунтаванасці рэпрэсій^{[116][117][118]}; якасць вылучэнцаў^{[119][120][121][122][123]}.

Гістарыяграфія

Да канца 1980-х гг. тэма рэпрэсій у РСЧА асвятлялася ў СССР вельмі стрымана. Меліся асобныя працы, у якіх гаварылася аб правядзенні рэпрэсій, называліся імёны асобных рэпрэсаваных^[124]. У пачатку 1960-х гг. У СССР было апублікавана некалькі прац, прысвечаных найбольш бачным рэпрэсаваным военачальнікам — В. К. Блюхеру, М. М. Тухачэўскаму, І. Э. Якіру, І. П. Убарэвічу і некаторым іншым. У гэтых працах утрымліваліся асобныя факты ходу рэпрэсій, але даследаванне тэмы рэпрэсій у Чырвонай Арміі ў цэлым не атрымала свайго развіцця. З замежных аўтараў, якія даследавалі праблему да канца 1980-х, у гістарыяграфіі прынята адзначаць як значныя для свайго часу працы Р. Конквеста  (руск.)^[125] і Ю. А. Гелера і В. Н. Рапапорта^[126]. Аднак у сучаснай гістарыяграфіі яны падвергліся крытыцы, перш за ўсё з-за абмежаванай крыніцавай базы, якая была ў распараджэнні аўтараў, што прывяло да вялікага ліку памылак і слабасці высноў^{[29][127][128]}.

У канцы 1980-х — першай палове 1990-х выйшла істотная колькасць артыкулаў і кніг, у якіх праблема рэпрэсій разглядалася больш разгорнута і на больш шырокай крыніцавай базе. Да іх ставяцца працы В. Д. Данілава, Н. М. Якупава  (руск.), Ф. Б. Камала, А. Ц. Уколава  (руск.) і У. І. Іўкіна, У. А. Бобранева і Л. М. Заікі, Д. А. Валканогава  (руск.), А. Ф. Сувенірава^{[заўв 4]}. Навуковыя напрацоўкі з даследаванняў Уколава і Іўкіна^[129], Бобранева і Заікі^[130] і Сувенірава^[131] выкарыстоўваюцца ў сучаснай гістарыяграфіі; у той жа час частка высноў, зробленых у гэтых працах, падвергнулася крытыцы^[132][133]. У заслугу Валкагонаву ставяцца выяўленне і публікацыя шэрагу найважнейшых крыніц па тэме, якія часта цытуюцца па яго працы^{[134][135][136]}. Аднак у гістарыяграфічным артыкуле М. І. Мельцюхова 1997 года канстатаваўся крызіс даследавання праблемы: шэраг найважнейшых праблем (у тым ліку пытанне пра ўплыў рэпрэсій на баяздольнасць Чырвонай Арміі) так і не былі вырашаны, некаторыя праблемы не былі нават сфармуляваны, крыніцавая база працягвала заставацца абмежаванай^[137].

Новы перыяд гістарыяграфіі адкрываецца выданнем у 1998 годзе манаграфіі Сувенірава «Трагедыя РСЧА 1937—1938». У гэтай працы аўтар разглядаў асноўныя этапы «таго смяротнага шляху, па якім у 1937—1941 гг. прайшлі многія тысячы воінаў РСЧА: арышт, папярэдняе следства, судовая камедыя, куля ў патыліцу». Пад гэтым вуглом вучоны даследаваў рэпрэсіўную дзейнасць вышэйшых органаў улады і НКУС, узаемаадносіны апошняга з палітарганамі Чырвонай Арміі і пракуратурай, рэпрэсіўную практыку судовых і пазасудовых органаў; апошняя глава яго працы прысвечана даследаванню ўплыву рэпрэсій на баяздольнасць РСЧА^[138] Гэтая праца да гэтага часу з’яўляецца актуальнай і ацэньваецца іншымі даследчыкамі праблемы як фундаментальная, строга навуковая і найбольш сур’ёзная ў расійскай гістарыяграфіі^{[139][140][141][142]}. Ёсць і крытыка гэтай працы. А. В. Караленкаў назваў у якасці недахопаў «залішні давер да некаторых не цалкам надзейных мемуарных сведчанняў» і «незнаёмства з іншамоўнай літаратурай». Шэраг аўтараў^[143] адзначаюць, што Сувеніраву не ўдалося выявіць прычыны рэпрэсій, выразна іх пазначыць. З рэзкай крытыкай даследавання Сувеніравым наступстваў рэпрэсій выступіў А. А. Смірноў, які лічыць, што тэзіс аб «падкошванні РСЧА рэпрэсіямі» застаўся недаказаным, бо не было выраблена параўнанне «дарэпрэсійнай» і «паслярэпрэсійнай» Чырвонай Арміі^[144].

Праблеме якасці афіцэраў, якія прыйшлі на змену рэпрэсаваным у перадваенны і ваенны перыяд, прысвечаны шэраг даследаванняў. Прасапаграфічнае даследаванне Ю. Ю. Юмашавай прысвечана палкаводцам Вялікай Айчыннай вайны, да якіх яна адносіць наркамаў абароны, начальнікаў Генштабу, камандуючых і начальнікаў штабоў стратэгічных напрамкаў  (руск.), камандуючых і начальнікаў штабоў франтоў, камандуючых франтоў СПА, камандуючых агульнавайсковымі, ударнымі, паветранымі і танкавымі войскамі, камандуючых флатамі; у працы даследаваліся наступныя характарыстыкі: узрост, сацыяльнае паходжанне, знаходжанне «пад следствам НКУС», знаходжанне ў палоне або акружэнні падчас Вялікай Айчыннай вайны, адукацыя, вопыт службы і баявы вопыт да моманту пачатку вайны, партыйнасць^[145]. Р. І. Герасімаў  (руск.) з мэтай ацэнкі ўплыву рэпрэсій на кадры Чырвонай Арміі даследаваў дынаміку «змены асноўных параметраў, якія адлюстроўваюць» іх стан: «насычанасць імі арміі, узровень укамплектаванасці і падрыхтоўкі, вопыт службы на займаемай пасадзе» — і прыйшоў да высновы, што рэпрэсіі не аказалі на стан ваенных кадраў значнага ўплыву^[146]. Караленкаў ахарактарызаваў яго высновы як цікавыя, але не бясспрэчныя^[147]; Мільбах, не ставячы пад сумненні разлікі Герасімава, крытычна ацэньвае яго высновы^[148]; А. Смірноў назваў Герасімава  (руск.) «першапраходцам» у параўнанні да — і «пострэпрэсійнай» РСЧА па ўзроўні адукацыі^[149]. А. А. Пячонкін даследаваў эвалюцыю вышэйшага камначскладу РСЧА ў 1935—1945 гг. па такіх паказчыках, як паходжанне, узрост, адукацыя, партыйнасць, камандны стаж і наяўнасць баявога вопыту.

Шырокаму спектру праблем прысвечаны даследаванні М. С. Чэрушава^{[заўв 4]}, хоць перш за ўсё аўтар надае ўвагу падрабязнасцям рэпрэсій у дачыненні да эліты РСЧА, пад якой маецца на ўвазе вышэйшы камначсклад. Яго працы характарызуюцца дваяк: з аднаго боку, адзначаюцца розныя вартасці — даследаванне «малой рэабілітацыі» 1939—1941 гг., дбайнае вывучэнне следчых спраў рэпрэсаваных і абставінаў вядзення следства; з іншага боку, маецца і крытыка — Караленкаў мяркуе, што многія меркаванні Чэрушава «засталіся на ўзроўні брэжнеўскага часу», шэраг аўтараў адзначаюць, што Чэрушаў у сваіх працах не выявіў прычын рэпрэсій.

Даследаванню рэпрэсій у асобных аб’яднаннях РСЧА і РСВМФ (акругах, флатах і флатыліях) прысвечаны працы У. С. Мільбаха, пабудаваныя ў асноўным па адзінай схеме. У іх даследуецца роля і ўплыў на працэс рэпрэсій трох структур ваеннага кіравання — каманднай (камандуючы, ваенны савет), палітычнай (паліторганы), юрыдычнай (пракуратура, судовыя і пазасудовыя органы), а таксама рэгіянальных органаў НКУС (кожнай структуры прысвечана асобная глава манаграфій)^[150]; у кожнай манаграфіі разглядаецца ўплыў рэпрэсій на баяздольнасць войскаў/сіл аб’яднання шляхам вывучэння стану ўсіх яе кампанентаў, да якіх ставяцца ўкамплектаванасць асабовым складам, стан тэхнікі і ўзбраення, узровень арганізацыі кіравання, баявая падрыхтоўка войскаў/сіл, арганізаванасць і воінская дысцыпліна, маральна-баявыя якасці асабістага складу^[151]. У цяперашні час выдадзены манаграфіі Мільбаха, прысвечаныя ЗабВА, АЧДУА, ЦАФ, ЛВА^{[заўв 4]}. Гэтыя працы ацэньваюцца С. Я. Лазаравым  (руск.) як вялікі ўклад у даследаванне праблемы^[152]. А. Смірноў выступае з крытыкай даследавання Мільбахам уплыву рэпрэсій на баяздольнасць войскаў АЧДУА, мяркуючы, што ім не было выраблена параўнанне «дарэпрэсійнага» і «пострэпрэсійнага» ўзроўню баявой вывучкі войскаў, без чаго нельга зрабіць выснову пра ўплыў на яго рэпрэсій^[153]. Больш вузкай праблеме рэпрэсій у КВА — ролі ў іх ваеннага савета акругі — прысвечаны артыкул А. А. Гуляева^{[заўв 4]}.

У цэнтры ўвагі работ С. Ц. Мінакова  (руск.) пытанне аб палітычнай ролі савецкай ваеннай эліты 1920-30-х гг^[154]. У сваёй апошняй манаграфіі ён прыйшоў да высновы аб існаванні ў РСЧА рэальнай змовы, першачарговай задачай якой было «звяржэнне» наркама абароны К. Я. Варашылава з мэтай паслаблення палітычнага ўплыву Сталіна ў войску^[155]. Яго высновы негатыўна ацэньваюцца шэрагам даследчыкаў^[156][157], хоць і без разгорнутай крытыкі. С. Я. Лазараў  (руск.) адзначае, што ў адрозненне ад іншых аўтараў, якія сцвярджалі аб наяўнасці ў РСЧА рэальнай змовы, Мінакоў «прыцягнуў дастатковую колькасць вартых даверу крыніц»^[158].

А. А. Смірноў мяркуе, што тэзіс пра «падкошванне РСЧА рэпрэсіямі» застаўся недаказаным, паколькі так ніхто з гісторыкаў не вырабіў параўнання ўзроўню баявой вывучкі да- і «пострэпрэсійнай» РСЧА. Ён паставіў такую мэту ў сваёй працы, прадметам даследавання якой сталі войскі КВА, БВА і АЧДУА, выключаючы ВПС. У выніку аўтар прыйшоў да высновы, што падчас рэпрэсій «вывучка камандзіраў, штабоў і войскаў» РСЧА не пагоршылася, а «засталася на ранейшым вельмі нізкім узроўні»^[159]. Мільбах раскрытыкаваў метадалагічныя прыёмы Смірнова, паказваючы, што пад тэрмінам «узровень баявой вывучкі» маецца на ўвазе змешванне «некаторых кампанентаў баяздольнасці», а пры гэтым асобныя важныя паказчыкі яе ігнаруюцца^[160].

Істотны ўклад у вывучэнне праблемы ўнеслі і іншыя гісторыкі: С. С. Блізнічэнка (рэпрэсіі ў ВМС РСЧА і РСВМФ), Ю. З. Кантар  (руск.) (справа Тухачэўскага), Л. Самуэльсан  (руск.) і У. М. Хаўстаў (роля Сталіна і НКУС у рэпрэсіях у РСЧА), Ф. М. Падустаў (рэпрэсіі ў Томскім артылерыйскім вучылішчы  (руск.)). Гістарыяграфічныя працы па праблеме належаць М. І. Мяльцюхаву, А. В. Караленкаву, М. Г. Сцяпанаву^{[заўв 4]}.

Заўвагі

1. Назван Ворошиловым на февральско-мартовском (1937) пленуме ЦК ВКП(б) в числе 8 заговорщиков из РККА
2. Адзін з будучых фігурантаў на працэсе па справе Тухачэўскага. Арыштаваны ў сувязі са справай Антысавецкага аб'яднанага трацкісцка-зіноўеўскага цэнтра  (руск.) як удзельнік вайсковай «ваенна-трацкісцкай арганізацыі». Асноўныя падсудныя па гэтай справе былі прыгавораны да смяротнага пакарання і расстраляны яшчэ 25 жніўня 1936 года. Тым не менш да мая 1937 года арыштаваныя Путна і Прымакоў не называлі ніякіх новых імён.
3. Пасмяротна аб’яўлены адным з кіраўнікоў ваенна-фашысцкай змовы
4. Глядзіце раздзел «Бібліяграфія»
5. З улікам Д. Р. Паўлава, Я. У. Смушкевіча, А. Д. Лакціёнава  (руск.), Р. М. Штэрна  (руск.) і К. А. Мерацкова, рэпрэсаваных у іншых званнях