CKAP2

Citoskeletno pridruženi protein 2 je protein koji je kod ljudi kodiran genom CKAP2.^[5][6]

CKAP2
Identifikatori
Aliasi	CKAP2
Vanjski ID-jevi	OMIM: 611569 MGI: 1931797 HomoloGene: 10070 GeneCards: CKAP2
Lokacija gena (čovjek) Hrom. Hromosom 13 (čovjek)[1] Bend 13q14.3 Početak 52,455,429 bp[1] Kraj 52,476,628 bp[1]
Lokacija gena (miš) Hrom. Hromosom 8 (miš)[2] Bend 8|8 A2 Početak 22,658,176 bp[2] Kraj 22,675,835 bp[2]
Obrazac RNK ekspresije Više referentnih podataka o ekspresiji
Ortolozi
Vrste	Čovjek	Miš
Entrez	26586	80986
Ensembl	ENSG00000136108	ENSMUSG00000037725
UniProt	Q8WWK9	Q3V1H1
RefSeq (mRNK)	NM_001098525 NM_001286686 NM_001286687 NM_018204	NM_001004140
RefSeq (bjelančevina)	NP_001091995 NP_001273615 NP_001273616 NP_060674	NP_001004140
Lokacija (UCSC)	Chr 13: 52.46 – 52.48 Mb	Chr 8: 22.66 – 22.68 Mb
PubMed pretraga	[3]	[4]
Wikipodaci
Pogledaj/uredi – čovjek Pogledaj/uredi – miš

Metodom fluorescentne hibridizacije in situ, Maouche-Chretien et al. (1998) mapirali su gen CKAP2 na heomosomu 13, sekvenca 13q14.^[7]

Ljudski gen CKAP2, čija je cDNK poznata kao LB1, je protein povezan sa citoskelet om, uključen u progresiju mitoze. Njegova visoka transkripcijska aktivnost primijećena je u sjemenicia, timusu i difuznim B-ćelijskim limfomima. Gen kodira protein od 683 ostatka, kojem nedostaje homologija za poznate aminokiselinske sekvence. Na osnovu analize imunofluorescencije, proizvod CKAP2 je citoplazmatski protein, povezan sa citoskeletnim vlaknima.

Preuređenja regije 13q14 rezultiraju različitim tumorima. Tako su otkrivene delecije u multimplim mijelomima, rak prostate, karcinom pločastih ćelija glave i vrata, prolimfocitna leukemija B-ćelija, ne-Hodgkinov limfom, t u više od polovine slučajeva hronične limfocitne leukemije B-ćelija.

Aminokiselinska sekvenca

Dužina polipeptidnog lanca je 683 aminokiseline, a molekulska težina 76.987 Da.^[8].

10		20		30		40		50
MSTPAVPQDL		QLPPSQRAQS		AFKEQRRQKL		KEHLLRRKTL		FAYKQENEML
SSSRDQRVVT		SEDQVQEGTK		VLKLKTKMAD		KENMKRPAES		KNNTVVGKHC
IPLKPSNELT		NSTVVIDTHK		PKDSNQTPHL		LLTEDDPQSQ		HMTLSQAFHL
KNNSKKKQMT		TEKQKQDANM		PKKPVLGSYR		GQIVQSKINS		FRKPLQVKDE
SSAATKKLSA		TIPKATKPQP		VNTSSVTVKS		NRSSNMTATT		KFVSTTSQNT
QLVRPPIRSH		HSNTRDTVKQ		GISRTSANVT		IRKGPHEKEL		LQSKTALSSV
KTSSSQGIIR		NKTLSRSIAS		EVIARPASLS		NDKLMEKSEP		VDQRRHTAGK
AIVDSRSAQP		KETSEERKAR		LSEWKAGKGR		VLKRPPNSVV		TQHEPAGQNE
KPVGSFWTTM		AEEDEQRLFT		EKVNNTFSEC		LNLINEGCPK		EDILVTLNDL
IKNIPDAKKL		VKYWICLALI		EPITSPIENI		IAIYEKAILA		GAQPIEEMRH
TIVDILTMKS		QEKANLGENM		EKSCASKEEV		KEVSIEDTGV		DVDPEKLEME
SKLHRNLLFQ		DCEKEQDNKT		KDPTHDVKTP		NTETRTSCLI		KYNVSTTPYL
QSVKKKVQFD		GTNSAFKELK		FLTPVRRSRR		LQEKTSKLPD		MLKDHYPCVS
SLEQLTELGR		ETDAFVCRPN		AALCRVYYEA		DTT

Simboli

C: Cistein
D: Asparaginska kiselina
E: Glutaminska kiselina
F: Fenilalanin
G: Glicin
H: Histidin
I: Izoleucin
K: Lizin
L: Leucin
M: Metionin
N: Asparagin
P: Prolin
Q: Glutamin
R: Arginin
S: Serin
T: Treonin
V: Valin
W: Triptofan
Y: Tirozin

Kloniranje i ekspresija

Diferencijalnim skriningom difuznih velikih B-ćelijskih limfoma, nakon čega slijedi analiza baze podataka, RT-PCR i skrining ljudskih Jurkat T-ćelijske cDNK biblioteke, Maouche-Chretien et al. (1998) klonirali su CKAP2, koji su nazvali LB1. Transkript sadrži dva konsenzusna signala poliadenilacije i motiv destabilizacije iRNK bogat parom A–U. Izvedeni protein od 683 aminokiseline ima domen bogat leucinom i izoleucinom i brojna potencijalna mjesta fosforilacije. Northern blot analiza otkrila je varijabilnu ekspresiju velikog transkripta od 3,6 do 3,9 kb i manjeg transkripta od 2,2 kb u svim ispitivanim ljudskim tkivima i ćelijskim linijama. Transkripcija/translacija in vitro proizvela je protein s prividnom molekulskom masom od 85 kD, pomoću SDS-PAGE. Imunofluorescentna analiza transficiranih COS ćelikjaa pokazala je da je epitop označen CKAP2 lokaliziran u citoplazmatskim citoskeletnim filamentima.

Diferencijalnim prikazom-PCR primarnih ljudskih adenokarcinoma želuca, nakon čega slijede 5-prim i 3-prim RACE, Bae et al. (2003) klonirali su CKAP2 pune dužine i kraću varijantu, CKAP2S, koja je rezultat alternativne prerade u egzonu 6. CKAP2 protein pune dužine sadrži 682 aminokiseline, a protein CKAP2S 494 aminokiseline. Northern blot analiza pokazala je da je ekspresija CKAP2 veća u mozgu, timusu, bubrezima i posteljici nego u srcu, skeletnim mišićima, plućima, leukocitima i gastrointestinalnom traktu. Drugi, manji transkript otkriven je u tkivima sa visokom ekspresijom CKAP2. Endogeni CKAP2 i CKAP2 označeni fluorescencijom povezani sa centrom za organizaciju mikrotubula i s mikrotubulama u HeLa ćelijama, a ova lokalizacija je izgubljena nakon tretmana sredstvom za destabilizaciju mikrotubula. Western blot analiza otkrila je endogeni CKAP2 pri prividnoj molekulskoj masi od 75 kD.

Funkcija gena

Maouche-Chretien et al (1998) otkrili su da je ekspresija LB1 povećana kod pacijenata sa imunoblastnim podtipom difuznog velikog B-ćelijskog limfoma i kod pacijenata sa multilobiranim centroblastičnim podtipom difuznog velikog B-ćelijskog limfoma. Nasuprot tome, ekspresija je bila niska ili se nije mogla otkriti u črtiri pacijenta s polimorfnim centroblastnim difuznim velikim B-ćelijskim limfomima.

Koristeći testove zaštite ribonukleazama i RT-PCR, Bae et al. (2003) otkrili su da je ekspresija CKAP2 i CKAP2S povećana u tkivima želuca u usporedbi s odgovarajućom normalnom sluznicom. Imunohistohemijska analiza nije otkrila protein CKAP2 u normalnoj sluznici želuca, ali je otkriven u svim pregledanim adenokarcinomima želuca i tubulnim adenomima.^[9]

Jeon et al. (2006) otkrili su da CKAP2 nije eksprimiran u fibroblastima ljudskom prepucija koji su zaustavljeni G0/G1-fazi, već da je eksprimiran u ćelijama koje se aktivno dijele, postupno povećavajući između kasnih G1 i G2/M-faza. Razgradnja CKAP2 smanjila je fosforilaciju RB1 i povećalo ekspresiju p27 (CDKN1B), a posljedično je smanjila i proliferaciju ćelija, dok je konstitutivna ekspresija CKAP2 povećala fosforilaciju RB i povećala proliferaciju.^[10]

Kompleks/ciklosom koji podstiče anafazu (APC/C) je ubikvitinska ligaza, koja kontrolira odvajanje sestrinske hromatide i izlaz iz mitoze. Prepoznaje dva motiva na svojim podlogama: kutiju za uništavanje (D) i kutiju za KEN. Seki i Fang (2007) otkrili su da je CKAP2 razgrađen pomoću CDH1 i aktiviranog APC/C u ekstraktima Xenopus interfaze, ali ne i u mitotskim ekstraktima. CKAP2 sadrži četiri D-kutije i KEN-kutiju, a analiza mutacije pokazala je da je samo KEN kutija bila potrebna za sveprisutnu primjenu APC/C-CDH1 i razgradnju u međufaznim ekstraktima aktiviranim CDH1. Prekomjerna ekspresija CDH1 u HeLa ćelijama smanjila je nivoe CKAP2 na način ovisan od KEN kutije, dok je oborenje CDH1 povećalo poluvrijeme eliminacije CKAP2. CKAP2 povezan s centrosomskim mikrotubulama u kasnoj G2-fazi u HeLa ćelija, ali tek nakon razdvajanja dupliciranih centrosoma. Tokom mitoze, CKAP2 se povezivao sa polopvima vretena i sa mikrotubulama vretena iz profaze, tokom anafaze i nestao je iz mikrotubula tokom citokineze. Razgradnja CKAP2 nije promijenila distribuciju ćelijskog ciklusa u ćelijama, niti je generiralo mitotske efekte. S druge strane, ektopska ekspresija CKAP2 divljeg tipa ili nerazgradivog CKAP2 mutanta dovela je do mitoskog zaustavljanja s monopolarnim vretenima, koja sadrže visoko usnopljene mikrotubule. Zaključili su da je regulacija CKAP2 pomoću APC/C kritična za normalnu progresiju mitoze.^[11]