halabarda

halabarda (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌxalaˈbarda], AS: [χalabarda], zjawiska fonetyczne: akc. pob. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) hist. wojsk. średniowieczna broń piechoty przypominająca topór o długim drzewcu; zob. też halabarda w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	halabarda	halabardy
dopełniacz	halabardy	halabard
celownik	halabardzie	halabardom
biernik	halabardę	halabardy
narzędnik	halabardą	halabardami
miejscownik	halabardzie	halabardach
wołacz	halabardo	halabardy

przykłady:

(1.1) Dzięki halabardzie piechur mógł zrzucić jeźdźca z konia.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. halabardnik m, halabardzista m

przym. halabardniczy, halabardowy, halabardny

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Hellebarde < pragerm. Helmbarte → topór o długim trzonku < pragerm. Helm + barte → trzonek + topór < pragerm. bart → broda

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) halberd
• białoruski: (1.1) алебарда ż
• bułgarski: (1.1) алебарда ż
• duński: (1.1) hellebard
• esperanto: (1.1) halebardo
• francuski: (1.1) hallebarde ż
• hiszpański: (1.1) alabarda ż
• niemiecki: (1.1) Hellebarde ż
• nowogrecki: (1.1) αλεβάρδα ż, λογχοπέλεκυς m
• rosyjski: (1.1) алебарда ż
• słowacki: (1.1) halapartňa ż
• szwedzki: (1.1) hillebard w
• ukraiński: (1.1) алебарда ż
• węgierski: (1.1) alabárd
• włoski: (1.1) alabarda ż

źródła: