orant

orant (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈɔrãnt], AS: [orãnt], zjawiska fonetyczne: nazal.

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) szt. rel. kanoniczne przedstawienie modlącej się postaci męskiej ze wzniesionymi, rozłożonymi rękami; zob. też orant w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	orant	oranci
dopełniacz	oranta	orantów
celownik	orantowi	orantom
biernik	oranta	orantów
narzędnik	orantem	orantami
miejscownik	orancie	orantach
wołacz	orancie	oranci
depr. M. i W. lm: (te) oranty

przykłady:

(1.1) Na fresku widniał orant z wzniesionymi do góry rękami.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. oracja ż

forma żeńska orantka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. oro

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) orant
• esperanto: (1.1) adoranto
• hiszpański: (1.1) orante m
• włoski: (1.1) orante m

źródła: