Weimar

Weimar (język polski)

wymowa:

‹Wajmar›

^{ⓘ ⓘ}

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

(1.1) geogr. adm. miasto na prawach powiatu w Niemczech, w kraju związkowym Turyngia; zob. też Weimar w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	Weimar	Weimary
dopełniacz	Weimaru	Weimarów
celownik	Weimarowi	Weimarom
biernik	Weimar	Weimary
narzędnik	Weimarem	Weimarami
miejscownik	Weimarze	Weimarach
wołacz	Weimarze	Weimary

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Weimarze • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Weimaru • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Weimaru • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Weimaru • mieszkaniec / mieszkanka Weimaru • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Weimarze • pochodzić z Weimaru • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Weimaru

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) miasto

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. weimarczyk mos, weimarka ż

przym. weimarski

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Weimar
• białoruski: (1.1) Веймар
• czeski: (1.1) Výmar
• francuski: (1.1) Weimar
• hiszpański: (1.1) Weimar
• kataloński: (1.1) Weimar
• litewski: (1.1) Veimaras
• niemiecki: (1.1) Weimar
• rosyjski: (1.1) Веймар
• słowacki: (1.1) Weimar
• ukraiński: (1.1) Веймар
• włoski: (1.1) Weimar

źródła: