Кеневічы

шляхецкі род From Wikipedia, the free encyclopedia

Кеневічы
Remove ads

Кеневічы (польск.: Kieniewiczowie, руск.: Кеневичи) — каталіцкі маянтковы шляхецкі, дваранскі род гербу «Равіч» у Вялікім Княстве Літоўскім, Расійскай імперыі і міжваеннай Польшчы (1921—1939).

Хуткія факты Кеневічы, Перыяд ...
Remove ads

Гісторыя роду

Паходжанне вядуць ад заволжскіх татар. Першым вядомым прадстаўніком роду быў татарын-мусульманін Кень (ці Кенька), які лічыўся ва ўланскай харугве ВКЛ у час праўлення вялікага князя літоўскага Казіміра Ягелончыка (1427—1492). Яго сыны Товыш, Цемеш і Ісак Кенкевічы атрымалі ва ўладанне ў 1514 г. незаселеную зямлю (пустку) у Новагародскім ваяводстве, якая пазней атрымала назву Кенеўшчына (Кенеўшчызна), і належалі да татарскай шляхты ВКЛ. З сыноў Кеня Ісак Кенкевіч выступаў у 1515 г. у якасці суддзі па адной са спраў паміж татарамі Новагародскага ваяводства. Верагодна, яго сынам быў Цемеш Кенкевіч, які ў 1559 г. валодаў Кенеўшчынай, а ўнукамі — Ахмет Цемешавіч Кенкевіч і Шчэнсны Цемешавіч Кенкевіч, згаданыя ў 1565—1567 гг. у воінскіх попісах ВКЛ. З гэтага часу сям'я Кенкевічаў у люстрацыі (попісах) татарскай шляхты ВКЛ не значыцца, бо, верагодна, Кенкевічы (Кеневічы, Кіневічы) прынялі каталіцтва ў канцы XVI ст. і пачалі фіксавацца ў попісах каталіцкай шляхты Новагародскага ваяводства ВКЛ у XVII—XVIII стст.

Казімір Юзафавіч Кеневіч у 1747 г. набыў фальварак Дараў (Дарава) у Новагародскім ваяводстве і меў ад сваёй жонкі Марыянны Вярыгі[1] пяць сыноў (Павел, Міхал, жыжморскі плябан Ян, Габрыэль і Андрэй)[2]. Шляхціцы Павел Казіміравіч Кеневіч, пасол шляхты ад Новагародскага ваяводства на сойм Рэчы Паспалітай і ўласнік маёнтка Дараў (Дарава), і Міхал Казіміравіч Кеневіч падпісалі разам з іншымі прадстаўнікамі Новагародскага ваяводства ў 1764 г. акт элекцыі караля польскага і вялікага князя літоўскага Станіслава Аўгуста[3]. Андрэй Казіміравіч Кеневіч валодаў маёнткам Дараў (Дарава) у Новагародскім ваяводстве і маёнткамі ў Пінскім павеце (Малыя Арлы, Вялікія Арлы, Вугалец), быў пінскім ротмістрам і ў 1789 г. дэпутатам Галоўнага Трыбунала ВКЛ.

Пасля падзелаў Рэчы Паспалітай і ўключэння зямель ВКЛ у склад Расійскай імперыі, Кеневічы 31 снежня 1798 г. (11 студзеня 1799 г.) былі афіцыйна прызнаны ў дваранстве Расійскай імперыі[2].

Менавіта з сына Андрэя Казіміравіча Кеневіча — Антона Нестара Кеневіча (1775—1822) — пачынаецца ўзвышэнне гэтай галіны роду Кеневічаў са стану малазаможнай маянтковай шляхты ў буйных землеўласнікаў беларускага Палесся[4]. Новагародскі падкаморы Антон Нестар Кеневіч (1775—1822), уласнік вёскі Вугалец (150 рэвізскіх душ)[1] і трымальнік застаўнога маёнтка Юркевічы (134 душы) ад князя Радзівіла[1], у 1806 г. купіў у Юзафа Шчыта маёнтак Жамыслаўль у Ашмянскім павеце Віленскай губерні, але ўжо ў 1807 г. прадаў яго Якубу Геранімавічу Умястоўскаму (?—1809). У 1807 г. Антон Нестар Кеневіч і Казімір Рудзяеўскі купілі за 333 тыс. польскіх злотых у графіні Гелены Патоцкай (з роду Масальскіх) буйны маёнтак Снядынь (Снядзін)[1], які ў 1808 г. набыўцы падзялілі паміж сабой: мазырскі падсудак Казімір Рудзяеўскі атрымаў маёнткі Махнавічы і Асавец (вёскі Асавец, Балажэвічы, Глініца, Мастовічы, Вялаўск, Майсеевічы, Манчыцы, Замошша і Рудні Астражанская і Скалодзінская)[5], а Антон Нестар Кеневіч атрымаў маёнтак Лобча (Лобча, Макарычы, Турок, Вышалаў), маёнтак Снядзін (Снядзін, Мардзвін) і маёнтак Дарашэвічы (Дарашэвічы, Галубіца, Капцэвічы). Сямейнай сядзібай Антона Нестара Кеневіча стала вёска Лобча[6].

Сын Антона Нестара Геранім Антонавіч Кеневіч (1796—1884), уласнік маёнтка Лобча, купіў у 1837 г. у графа Аляксандра Францішка Хадкевіча (1776—1838) маёнтак Брынёў (Брынёў, Ляскавічы і інш.) — 614 рэвізскіх душ[7]. Маёнткі Дарашэвічы, Брынёў, Снядзін, Лобча і іншыя дробныя вёскі склалі аснову буйных зямельных валоданняў Кеневічаў у Мазырскім павеце Мінскай губерні, там былі пабудаваны прыгожыя сядзібы, дзе меліся прыватныя зборы мастацтва і бібліятэкі.

Другі сын Андрэя Казіміравіча Кеневіча — мазырскі павятовы падкаморы Францішак Андрэевіч Кеневіч (к.1764—пасля 1817) — валодаў маёнткамі Малыя Арлы, Дубай, Дубенец у Пінскім павеце Мінскай губерні. Яго сын Юліян Францішкавіч Кеневіч (нар. каля 1794) быў выбраны на пасаду мазырскага павятовага маршалка (1844—1847)[8], а ўнук Францішак Юліянавіч Кеневіч (каля 1840—пасля 1880) стаў уласнікам маёнтка Дубой і ўдзельнікам Студзеньскага паўстання (1863—1864)[9]. Яшчэ адным мазырскім павятовым маршалкам (1861—1862, 1863—1872) быў Геранім Геранімавіч Кеневіч (1830—1911).

Калі ў XVIII ст. у ВКЛ Кеневічы звычайна займалі невысокія земскія пасады ў Новагародскім ваяводстве (галоўным чынам, пасаду ротмістра), то ў Расійскай імперыі нашчадкі Андрэя Казіміравіча Кеневіча ўжо займалі выбарныя дваранскія пасады ў Мазырскім павеце Мінскай губерні (павятовага маршалка, падкаморага, харунжага, суддзі, вывадовага дэпутата) і былі цесна параднёны з мясцовымі ўплывовымі дваранскімі сем'ямі (Горватамі, Яленскімі, Прыборамі, Ордамі і інш.).

У час Лістападаўскага паўстання (1830—1831) Фелікс Антонавіч Кеневіч (1802—1863), уласнік маёнтка Дарашэвічы, узначаліў паўстанцаў у Мазырскім павеце і са сваім атрадам (у якім быў і Ян Казіміравіч Рудзяеўскі[10], сын Казіміра Рудзяеўскага, з якім Антон Нестар Кеневіч супольна купілі маёнтак Снядзін) спрабаваў заняць Мазыр, а пасля зрабіў рэйд з Мазыра на Міхалкі, Ельск, Нароўлю і Мухаеды. Яго сын Геранім Уладзіслаў Кеневіч (1834—1864), інжынер-будаўнік, прыняў прыкметны ўдзел ў Студзеньскім паўстанні (1863—1864). Калі напярэдадні паўстання ў 1862 г. у Мінску ў знак салідарнасці праходзілі паніхіды па загінулым у Варшаве маніфестантам і мінскія гараджане (у тым ліку Каміла Марцінкевіч — дачка Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча) спявалі ў мінскіх касцёлах патрыятычныя гімны, то дваранка Мазырскага павета Кеневіч, якую мінскія афіцыйныя ўлады хацелі прыцягнуць да адказнасці за спяванне гімну, напісала, паводле афіцыйных чыноўнікаў, у палітычны суд «з’едлівую насмешку на скажонай беларускай мове»[11].

У 1879 г. Іпаліт Іпалітавіч Кеневіч і Зыгмунт Іпалітавіч Кеневіч прадалі свой маёнтак Снядзін графу Юзафу Юзафавічу Тышкевічу (1835—1891).

Ад малазаможных прадстаўнікоў роду Кеневічаў паходзіць Баляслаў Альбінавіч Кеневіч (1907—1969), савецкі і польскі военачальнік, генерал дывізіі (1945) Войска Польскага, генерал-лейтэнант (1946) Савецкай арміі, прадзед якога Феліцыян Кеневіч валодаў невялікім маёнткам у Мазырскім павеце і па выбару дваран Мазырскага павета быў засядацелем у Мазырскім ніжнім земскім суддзе.

У канцы XIX — пачатку XX ст. Геранім (1867—1925) і Антон Геранімавічы Кеневічы (1877—1960) у сваіх маёнтках разам з вядзеннем на высокім узроўні традыцыйнай сельскагаспадарчай вытворчасці (земляробства, жывёлагадоўля, паравыя млыны), броварствам (выган гарэлкі і спірту), пілаваннем, сплавам па мясцовым рачным каналам і продажам лесу стварылі ў маёнтках Дарашэвічы і Брынёў прадпрыемствы па вытворчасці фанеры і дошак, якія прадаваліся пераважна ў Англію[12]. Кеневічы правялі тэлефонныя лініі, якія злучалі палацы ў Брынёве і Дарашэвічах з усімі сваімі фабрыкамі, фальваркамі, большасцю леснічовак і гаёвак[12]. З'яўляліся членамі Мінскага таварыства сельскай гаспадаркі.

Пасля Лютаўскай рэвалюцыі ў Расійскай імперыі (1917) быў ліквідаваны падзел грамадства на саслоўі, таму Кеневічы перасталі быць дваранамі, а сталі толькі землеўласнікамі. Пасля прыходу ў 1917 г. бальшавікоў да ўлады ў Маскве і Петраградзе, выдання бальшавіцкага Дэкрэта аб зямлі і распальвання грамадзянскай вайны на тэрыторыі былой Расійскай імперыі ў 1917—1921 гг., зямельная ўласнасць Кеневічаў у Мінскай губерні апынулася пад пагрозай нацыяналізацыі савецкай уладай без кампенсацыі Кеневічам. У 1917 г. палацы былі разрабаваны і разгромлены.

Геранім Геранімавіч Кеневіч (1867—1925) разам з іншымі членамі Мінскага таварыства сельскай гаспадаркі шчыра падтрымліваў ідэю палітычнай суб'ектнасці Беларусі, уваходзіў у склад т.зв. «групы Эдварда Вайніловіча», якая 16 чэрвеня 1918 г. у Мінску падпісала і звярнулася з Дэкларацыяй да камандзіра 10-й нямецкай арміі нямецкага генерала Эрыха фон Фалькенгайна, у якой прасіла паспрыяць прызнанню незалежнасці Беларускай дзяржавы: «Агульны сход Мінскага таварыства сельскай гаспадаркі, які складаецца з верных сыноў і грамадзян гэтай краіны, выказвае гарачае пажаданне, што багатая гістарычнымі, дзяржаўнымі традыцыямі і этнаграфічнай адметнасцю Беларусь, краіна з уласнай культурай з дапамогай магутнага Германскага Рэйха будзе прызнана незалежнай дзяржавай па прыкладу Літвы і Украіны і расквітнее ў саюзе з Цэнтральна-еўрапейскімі дзяржавамі»[13]. У ліпені 1918 г. кіраўнік Прадстаўніцтва Рэгенцыйнай Рады Каралеўства Польскага ў Берліне граф Адам Ронікер атрымаў распараджэнне з дапамогай друку пазнаёміць грамадства Германскай Імперыі і Аўстра-Венгерскай імперыі з гэтым дакументам. У суправаджальным лісце да распаражэння ўказвалася, што мінскія землеўласнікі падтрымліваюць незалежнасць Беларусі, абвешчаную Радай БНР, і іх пазіцыя не звязана з польскім нацыянальным рухам[14].

Фактычна ў 1920 г. Кеневічы страцілі ўсе свае маёнткі, прадпрыемствы і палацы, якія апынуліся на савецкім баку пасля Рыжскага мірнага дагавора (1921), і пераехалі на сталае жыхарства ў Польшчу, дзе грамадскага поспеху і прызнання атрымалі гісторыкі Стэфан Кеневіч (1907—1992), яго сын Ян Кеневіч (нар. 1938) і ўнук Лешак Кеневіч (нар. 1959). У канцы свайго жыцця ў Польшчы Антон Геранімавіч Кеневіч (1877—1960) напісаў успаміны аб жыцці Кеневічаў і суседзяў у маёнтках на Беларускім Палессі да 1918 г., якія апрацаваў, дадаў фатаграфіі і апублікаваў яго сын Стэфан Кеневіч (1907—1992) пад назвай «Над Прыпяццю, даўным-даўно...» (1989). Стэфан Кеневіч на аснове сямейных дакументаў таксама напісаў і апублікаваў кнігу «Дарашэвічы. 1863» (1986) з выявамі сядзібы і партрэтамі продкаў.

Польскі гісторык Лешак Кеневіч (нар. 1959) быў першым з членаў сям'і Кеневічаў за 89 год адсутнасці Кеневічаў у Дарашэвічах і Брынёве, які прыехаў з Польшчы і наведаў летам 2009 г. у Беларусі мясціны, звязаныя з гісторыяй яго продкаў (Дарашэвічы і Брынёў), а таксама Прыпяцкі нацыянальны парк, Мазыр, Юравічы (касцёл і калегіум езуітаў), Нароўлю, Слуцк, Бабруйск, Гомель, Быхаў, Магілёў і Мсціслаў[15]. У Лешака Кеневіча (нар. 1959) ад яго жонкі Агаты Млынарскай-Кеневіч (нар. 1969), вядомай польскай журналісткі, з якой ён развёўся, нарадзілася два сыны Станіслаў Кеневіч (нар. 1989), польскі дзяржаўны дзеяч і псіхолаг[16][17], і Тадэвуш Кеневіч (нар. 1989), польскі фатограф, кінааператар, дакументаліст, кінарэжысёр, кліпмэйкер, кампазітар[18]. Са сваёй жонкай Сільвіяй Тадэвуш Кеневіч (нар. 1989) пераехаў у Лос-Анджэлес (ЗША), дзе спрабуе зрабіць кар'еру ў кінаіндустрыі[19].

Кеневічы перадалі ў Музей гісторыі горада Мінска копію фотапартрэта Ядвігі Геранімаўны Кеневіч (жонкі Яўстаха Любанскага — перадапошняга ўласніка Лошыцкай сядзібы)[20]. Фотапартрэты Ядвігі Кеневіч і Яўстаха Любанскага ёсць і ў музейнай Лошыцкай сядзібе[21].

Remove ads

Рэзідэнцыі, храмы, капліцы і прадпрыемствы

Remove ads

Вядомыя прадстаўнікі

Remove ads

Зноскі

  1. [1]
    Kieniewicz, A. Nad Prypecią dawno temu… – Wrocław, 1989. — С. 29.
  2. [2]
    Малы гербоўнік наваградзкай шляхты. — Мінск, 1997. — С. 62.
  3. [3]
    Boniecki, А. Herbarz polski. T.X. — W-wa. 1907.
  4. [4]
    Kieniewicz, S. Dereszewicze. 1863. — Wroclaw-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Lodź, 1986. — С. 11.
  5. [5]
    Хроніка Убарцкага Палесся / аўтар-уклад. А. І. Атнагулаў. — Мінск : Тэхналогія, 2001. — 495 с.
  6. [6]
    Kieniewicz, A. Nad Prypecią dawno temu… – Wrocław, 1989. — С. 30.
  7. [7]
    Kieniewicz, A. Nad Prypecią dawno temu… – Wrocław, 1989. — С. 32.
  8. [8]
    Раюк, А.Р. Вакантнасць пасады маршалка Мазырскага павета Мінскай губерні ў першай палове XIX ст. // Европа: актуальные проблемы этнокультуры. — Минск, 2013. — С. 194—196.
  9. [9]
    Матвейчык, Д.Ч. Удзельнікі паўстання 1863―1864 гадоў: біяграфічны слоўнік. — Мінск, 2016. — С. 327.
  10. [10]
    Луговцова, С.Л. Судьба арестованного по делу Ш. Конарского: Ян Рудзиевский / С.Л. Луговцова // Европа: актуальные проблемы этнокультуры. — Минск, 2013. — С. 188—190.
  11. [11]
    Раюк, А.Р. Лёс і погляды мінскага губернскага прадвадзіцеля дваранства (1863—1877) Яўстаха Прушынскага на этнаканфесіянальную сітуацыю ў Беларусі... С. 84.
  12. [12]
    Urbański, A. Memento kresowe. — Warszawa, 1929. — С. 92.
  13. [13]
    Смалянчук, А.Ф. Раман Скірмунт (1868—1939): Жыццяпіс грамадзяніна Краю / А.Ф. Смалянчук. — Мн.: Выдавец Зміцер Колас, 2018. — С.451—452.
  14. [14]
    Смалянчук, А.Ф. Раман Скірмунт (1868—1939): Жыццяпіс грамадзяніна Краю / А.Ф. Смалянчук. — Мн.: Выдавец Зміцер Колас, 2018. — С.452.
  15. [15]
    Wspomnienia z podróży sentymentalnej Leszka Kieniewicza // Echa Polesia. — 2014. — №2. — С. 24—26.
  16. [16]
    Stanisław Kieniewicz przez wiele lat związany był z polityką
  17. [17]
    Stanisław Kieniewicz
  18. [18]
    Tadeusz Kieniewicz
  19. [19]
    Syn Agaty Młynarskiej robi karierę za oceanem
  20. [20]
    Редкое фото Ядвиги Любанской – знаменитого лошицкого привидения Архівавана 17 студзеня 2020.
  21. [21]
    Легенды Лошицкой усадьбы: «Если она приближается к вам, значит, ваша любовь искренняя и стоит как можно быстрее пожениться»(недаступная спасылка)
Remove ads

Літаратура

Спасылкі

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads
Remove ads