Sound+Vision-turneen

Sound+Vision-turneen var ein konsertturné i 1990 av den engelske musikaren David Bowie. Han vart marknadsført som ein «greatest hits»-turné der Bowie indikerte at det var siste gongen han kom til å spele dei mange hittane sine på konsertane sine. Turneen opna i Colisée de Québec i Quebec City i Canada den 4. mars 1990 og vart avslutta på River Plate stadion i Buenos Aires i Argentina 29. september 1990, og gjekk over fem kontinent i løpet av sju månadar. Det var den lengste turneen til Bowie til då og bestod av 108 konsertar fordelt på 27 land.

Sound+Vision-turneen Turné av David Bowie
David Bowie i Chile, 27. september 1990
Stad	Europa Nord-Amerika Japan Sør-Amerika
Tilknytt(e) album	Sound+Vision
Startdato	4. mars 1990
Sluttdato	29. september 1990
Talet på konsertar	7 i Nord-Amerika 23 i Europa 7 i Nord-Amerika 2 i Asia 40 i Nord-Amerika 24 i Europa 6 i Sør-Amerika 108 totalt
Konsertkronologi
Glass Spider-turneen (1987)	Sound+Vision-turneen	Outside-turneen (1995–96)
Konsertkronologi for Tin Machine
Tin Machine-turneen (1989)	Sound+Vision-turneen	It's My Life-turneen (1991–92)

Édouard Lock frå La La La Human Steps var kunstnarisk leiar for turneen.

Historie

Den førre turneen til Bowie, Glass Spider-turneen og dei to siste albuma hans (Tonight (1984) og Never Let Me Down (1987)) hadde alle blitt slakta av kritikarane, og Bowie såg etter ein måte å revitalisere seg sjølv kunstnarisk.^[1] Bowie kom derfor til konklusjonen om at han ikkje ønskte å spele dei gamle hittane sine meir på konsertane og brukte plateboksen Sound + Vision som drivkrafta bak turneen, trass i at han ikkje hadde nokre nytt materiale spelt inn.^[2][3][4] Bowie tok ein pause frå bandet sitt Tin Machine for «Sound+Vision», og sa til bandet at han ein kontrakt å oppfylle for å gjere denne turneen. Han inviterte med seg bandkollegaen og gitaristen Reeves Gabrels på turneen, men Gabrels avslo og føreslo i staden Adrian Belew, som både Gabrels og Bowie hadde arbeidd med før. Gabrels ringde Belew og sa «'Eg har ein ven som skal på turné og han treng ein gitarist. Han spurte meg og eg kan ikkje, men eg tenkte kanskje du vil' og så gav eg røyret til David.»^[5]

Det vart sagt at Bowie aldri kom til å spele dei største hittane sine på turné igjen.^[6][7][8][9] Bowie sa «å vete at eg aldri kjem til å ha desse songane til å stole på igjen, får meg til å fortsette å gjere nye ting, noko som er bra for ein artist,»^[10] og seinare, «Eg har ingen intensjonar om å mekaniske repetere mine eigne songar, som er slik det endar å bli etter at du har gjort det i 20 år. Du kan ikkje gjere det med meir entusiasme. Eg bryr meg ikkje kom kven du er, du kjem til eit punkt der du ikkje liker å syngje songen lenger.»^[11]

Bowie såg fram til å skrinleggje dei gamle hittane sine og sa «Det er tid på å leggje kring 30-40 songar i skuffa og det er intensjonen min at dette vil bli siste gongen eg spelar desse songane, fordi eg vil ha ein pause frå det eg har gjort fram til no, eg må gjere det kortfatta og ikkje ha det som ein vane å falle attende. Det er så lett å fortsette og sei, vel, du kan stole på desse songane, du kan stole på det for å ha ein karriere eller noko slikt og er eg ikkje sikker på at eg vil ha det.»^[3]

Han sa i eit anna intervju på den tida «Eg vil avslutte den gamle fasen og starte på nytt. Når eg er i slutten av førtiåra, vil eg ha bygt opp eit heilt nytt repertoar.»^[4]

Ein merka seg at Bowie er «kjent» for å ha hevda å trekkje inn årene tidlegare, så mange kritikarar og observatørar trudde ikkje heilt på Bowie då han sa at han ikkje ville spele desse songane igjen.^{[3][6][10][12][13]}

Bowie brukte starten av 1990 på å førebu turneen i ein øvingshall på vestsida av Manhattan.^[3]

Songutval

Det vart annonsert at setlista for kvar av konsertane på turneen skulle delvis avgjerast av at folk kunne ringje inn og stemme på kva song dei ville høyre^[6] by calling the number 1-900-2-BOWIE-90.^[2] Pengane som kom inn frå telefonsamtalane til 1-900-nummeret vart donerte til to veldedige føremål, Save the Children og ein organisasjon i Brixton.^[14] Poststemmer vart gjort tilgjengelege i område der telefonteknologien ikkje var tilgjengeleg.^[9]

Bowie laga faktisk setlista for turneen frå desse innringingane frå heile verda og sa «Eg enda opp med å ta kring sju eller åtte songar frå innringarane i England, sju eller åtte til frå resten av Europa og resten frå Amerika, så det er ei godt utval av det alle ønskte på alle kontinenta.»^[2] Den første konserten på turneen var i mars 1990 i Canada før alle telefonstemmene var komen inn, så Bowie gjetta seg fram til kva publikum ønskte å høyre.^[15]

I USA toppa songane «Fame», «Let's Dance» og «Changes» lista over songar som fansen ønskte, medan i Europa var det songane «Heroes» og «Blue Jean» som var mest etterspurt.^[6]

NME køyrde ein kampanje, Just Say Gnome, i eit forsøk på å få «The Laughing Gnome» inkludert på setlista.^[2][16] Bowie hadde vurdert å spele «The Laughing Gnome» «i same stil som The Velvets eller noko slikt» før han fann ut av avstemninga var blitt sett i stand av musikkmagasinet.^[2]

Scenografi

Édouard Lock (frå La La La Human Steps) var kunstnarisk leiar for turneen.^[10] Bowie hadde opphavleg ønskt å ha La La La Human Steps med seg på Glass Spider-turneen, men dei var då opptekne med andre oppgåver.^[2][3] Etter den negative kritikken den førre soloturneen hans hadde fått, ønskte Bowie å vere sikker på at Sound+Vision-turneen vart annleis. Han sa «Det vil bli iscenesett; det er ingen måte eg nokon gong kunne tenke meg å verkeleg sette noko på scenen som ikkje har litt theatah ('teater' med ein tjukk britisk aksent) i seg, men det vil ikkje vere openlyst teater. Å gå tilbake til måten vi jobba mot Station to Station-turneen, som i utgangspunktet var eit spørsmål om å bruke ei slags brechtiansk lysflate og arbeidsområde og lysatmosfærar, er i stor grad den kjensla eg er ute etter.»^[3] Bowie heta inn Willie Williams for å designe lysa for turneen, etter å ha arbeidd med han på Tin Machine-turneen året før.^[17]

Han la til at denne turneen ikkje «er i nærleiken like ambisiøs som Glass Spider, men kvalitativt er det i røynda like teatralsk tenkjer eg.»^[9]

I tillegg til den kraftige belysninga og eit fire manns rockeband, nytta Bowie eit nytt verktøy for denne turneen.: ein enorm 60x40 fot gjennomsiktig skjerm eller teppe av eit gasbind-liknande materiale.^[15] Teppet vart senka føre eller bak Bowie,^[2] og det vart projisert bilete av Bowie og videoar på skjermen.^[6][7][10] Bowie skildra det som «eit enormt javanesisk skugge-dokketeater til tider.»^[2] To store, runde skjermar på kvar side av scenen synte òg videoane som vart projiserte på teppet.^[15]

Settet vart bygt av 80 arbeidarar som reiste med turneen, i tillegg til at dei fekk hjelp av lokale arbeidarar som vart leigd inn i kvar by. Ein måtte ha åtte lastebilar for å flytte eit enkelt sett (i tillegg til fire bussar for arbeidarane), og det tok ni timar å sette opp og fire timar å ta ned kvar kveld.^[18]

Videoopptak av Louise Lecavalier frå La La La Human Steps som dansar til musikken og bilete av Bowie som syng, spelar instrument, mimar og liknande til visse songar vart synte på teppet og skjermane under konserten.^[2][3] På somme konsertar, som i Montreal den 6. mars 1990, dansa somme av dansarane frå La La La Human Steps på scenen til somme av songane.^[15] Bowie var entusiastisk til å ha med seg dansarar på turneen: «Du har aldri set noko slik som dei før. Dei er truleg den leiande avantgarde dansetruppen i Nord-Amerika. Louise Lecavalier, stjerna deira, er ikkje som noko anna du har sett nokon gong på scenen. Ho er heilt fenomenal. ... Dansetruppen er utruleg. Det er der punk og ballett kræsjar saman.»^[19]

Fame '90

Utan nytt materiale i samband med turneen gav Bowie ut ein oppdatert remiks av singelen «Fame» frå 1975, kalla «Fame '90». Han ønskte å lage ein remiks av dei mest suksessrike amerikanske singlane, og «Let's Dance» vart vurdert, men vart avvist av Bowie fordi han ikkje var så gamal.^[9] For musikkvideoen dansa han med Louise Lecavalier, ein av hovuddansarane i La La La Human Steps.^[7] Ein remiks av songen vart så nytta i filmen Pretty Woman (1990), og den amerikanske versjonen av videoen erstatta somme av scenane i musikkvideoen med scenar frå filmen.^[8]

Konsertopptak

Bowie ønskte å gjere konsertopptak av turneen, noko han ikkje alltid hadde gjort før og sa «Det er meininga å filme turneen for ettertida. Eg håpar me får det til. Eg angra alltid på at me ikkje filma ting som 'Diamond Dogs'-showet. Me filma heller aldri 'Station to Station'-showet. Eller 'soul'-showet med Dave Sanborn og dei karane. Eg har absolutt ingen filmklipp av dei greiene. Det er forferdeleg. Det er irriterande.»^[10]

Trass i dette finst det ingen offisielle opptak av showet som er gjeve ut offentleg verken på plate eller video. Ei rekkje av konsertane vart filma og spelte inn for fjernsyns- og radiosendingar:

Dato	Stad	Kringkasting
16. mai 1990	Tokyo Dome
5. august 1990	Milton Keynes Bowl	BBC Radio 1
14. september 1990	Estádio José Alvalade	RTP1
20. september 1990	Sambodromo de Rio – Rio de Janeiro	Rede Globo
23. september 1990	Estadio de Palmeiras – São Paulo	Radio Transamérica
27. september 1990	Rock in Chile Festival – Estadio Nacional de Chile

Mottaking

Rolling Stone skildra sommarkonsert-sesongen i 1990 som «ein konsertsesong å hugse», og nemnte Sound+Vision-turneen som eit av høgdepunkta. Dei sa «Louise Lecavalier frå Montreal-truppen La La La Human Steps tilbyr avantgarde akrobatikk, og fleire songar er pryda med fantastiske kortfilmar, inkludert eit klipp for «Ashes to Ashes» ein må sjå for å tru. Elles er det ingen pyroteknikk, ingen laserstrålar og best av alt, ingen glas-edderkoppar,»^[7] sistnemnde ein referanse til den førre verdsturneen til Bowie. Ei melding av ein av dei tidlege konsertane i Rolling Stone var positiv og sa «Bowie viste seg i stand til å vinne attende praktisk talt heile sitt mangfaldige verk - sjølv dei songane som no verkar lengst frå han - gjennom ren vokalkraft og karisma» og klaga berre over at «bandet ikkje alltid var like på høgda, og viste for mykje respekt for dei originale arrangementa til songane.»^[15] Ei melding av konserten i Vancouver i BC sa at «Bowie ikkje har høyrt så bra ut på mange år», og berømma at turneen ikkje berre fokuserte på songane, men på Bowie sjølv,^[20] og ei melding av konserten i Seattle kalla det visuelle «ein knockout» og roste Bowie som ein nyskapar, og klaga berre over at musikken i seg sjølv verka «mekanisk.»^[21]

Sjølv om somme av konsertane i Nord-Amerika ikkje var utselde, som i Seattle og somme konsertar i Florida, var det likevel gode publikumstal. Det var ofte utseld, ofte over fleire kveldar, i byar som San Francisco, Sacramento, Philadelphia og Detroit.^[22]

Den britiske konserten i Milton Keynes Bowl fekk negativ omtale av Melody Maker, som kalla delar av framsyninga «flat» og avskreiv songen «Pretty Pink Rose» som «ein stor haug med møkk.»^[23]

Hendingar

Halvvegs i turneen fekk Bowie, Erdal Kızılçay og gitaristen Adrian Belew med seg bluesartisten Buddy Guy i Chicago for ei framsyning på NAMM Expo '90, som feira Guy.^[24]

Ein månad seinare i Philadelphia, stoppa Bowie framføringa i midten av songen «Young Americans» for å snakke mot musikksensur, særskild på grunn av kontroversen kring 2 Live Crew-albumet As Nasty As They Wanna Be, og sa «Eg har lytta til albumet av 2 Live Crew. Det er ikkje det beste albumet som er laga, men når eg høyrde dei bannlyste det, drog eg ut og kjøpte det. Tankefridom, ytringsfridom – det er noko av det viktigaste me har.»^[25]

Under konserten i Modena, stoppa Bowie framføringa i midten av «Station to Station» og sa på scenen «Ok, eg må velje enklare songar, eller så kjem eg ikkje til å kome gjennom halvparten av desse... La oss prøve 'Fame'.» før Bowie tok gitaren sin og kasta han til den andre sida av scenen..^[26] Det er sagt at Bowie var forkjølt og vart frustrert over korleis det påverka røysta hans.

Statistikk

Turneen opna i Colisée de Québec i Quebec City^[3] den 4. mars 1990 og vart avslutta i Buenos Aires i Argentina 29. september 1990, og gjekk over fem kontinent i løpet av sju månader.^[2][4] Turneen var lengre enn dei tidlegare Serious Moonlight- og Glass Spider-turneane og bestod av 108 konsertar fordelte på 27 land. For dei ti konsertane i Storbritannia aleine var det estimert eit samla publikumstal på 250 000.^[27] Turneen vart estimert til å ha tent inn 20 millionar amerikanske dollar.^[28]

Etterverknad

Bowie kjende at ei byrde hadde blitt løfta ved å trekke attende dei gamle hittane han kjende seg tvungen til å framføre, og sa at «det var ein veldig egoistisk ting å gjere, men det gav meg ei enorm kjensle av fridom, å føle at eg ikkje kunne stole på nokre av desse tinga. Det er som om eg nærmar meg alt frå grunnen av no, og begynner med 'Ok, me veit kva songar me ikkje treng å gjere lenger. Kva i fortida mi likte eg eigentleg?' Du vel ting som var verkeleg gode songar, og du prøver å rekontekstualisere dei ved å gje dei noverande, samtidige rytmar. Og vi har leika med tankar kring 'Shopping for Girls' frå Tin Machine, 'Repetition' og 'Quicksand' frå Hunky Dory. Enkelte songar som eg truleg aldri har framført på scenen. Dei står skulder til skulder med det nye materialet, og eg byrjar å sjå kontinuitet i måten eg jobbar på.»^[29]

Generelt vart dei fleste songane Bowie spelte på denne turneen framført igjen i åra som kom, og berre nokre få av songane på setlista til Sound+Vision vart aldri spelt igjen. Dei mest markante songane han ikkje spelte igjen på konsertane sine var «Young Americans» og «Rock 'n' Roll Suicide».^[30] Bowie spelte berre «Space Oddity» ein enkel gong etter turneen,^[31] sjølv om Bowie spelte songen tre gonger til ved andre høve.^[32][33][34] På framtidige turnear byrja faktisk Bowie å spele mindre kjende songar, berre stundom markert med dei meir kjende, eldre hittane hans, og han hadde ein tendens til å fokusere på songar skrivne etter 1990.^{[35][36][37][38]} Då Sound+Vision-tureen var over, drog Bowie attende til bandet sitt Tin Machine for det andre albumet deira.

Turnéband

Bowie valde eit mindre band for turneen og sa i intervju på de tida at «Det er ein langt mindre lyd. Det er ikkje like orkestrert som mange av dei andre turenane. Fordelen med det er at det gjev eit visst driv og stramheit, der alle er heilt avhengige av dei andre to eller tre karane, så alle gjev mykje meir.»^[9] Det var noko spaning i bandet under turneen, i følgje Kızılçay, som hugsa at Bowie «ikkje var veldig nøgd,»^[39] og at «[Bowie] var særs stressa, særskild i Sør-Amerika. Han kom ikkje ein gong til lydprøvane.^[40] Klaverspelaren Rick Fox la ikkje sjela si i turneen. Han åt stundom middag på scenen, og ved minst eitt høve skrudde han av sitt eige klaverinstrument og spelte sine eigne songar, medan han sampla delar av songane til Bowie som han spelte på.^[39]

• David Bowie – vokal, gitar, saksofon^[10]
• Adrian Belew – gitar, korvokal, musikalsk leiar^[41]
• Erdal Kızılçay – bassgitar, korvokal
• Rick Fox – klaverinstrument, korvokal
• Michael Hodges – trommer

Setliste

Denne setlsta er frå konserten i Milton Keynes Bowl i Milton Keynes i England den 5. august 1990.

1. «Space Oddity»
2. «Rebel Rebel»
3. «Ashes to Ashes»
4. «Fashion»
5. «Life on Mars?»
6. «Pretty Pink Rose»
7. «Sound and Vision»
8. «Blue Jean»
9. «Let's Dance»
10. «Stay»
11. «Ziggy Stardust»
12. «China Girl»
13. «Station to Station»
14. «Young Americans»
15. «Suffragette City»
16. «Fame»
17. «"Heroes"»
    Ekstranummer
18. «Changes»
19. «The Jean Genie»
20. «White Light/White Heat»
21. «Modern Love»

Konsertar

Dato	By	Land	Spelestad	Publikumstal / Kapasitet	Inntekt
Nord-Amerika
4. mars 1990	Quebec City	Canada	Colisée de Québec	15 000 / 15 756	$397 500
6. mars 1990	Montreal		Montreal Forum	16 235 / 19 000	$535 755
7. mars 1990	Toronto		Skydome	55 000 / 55 000	$1 229 008
10. mars 1990	Winnipeg		Winnipeg Arena	18 460 / 18 460	$486 328
12. mars 1990	Edmonton		Northlands Coliseum	13 000 / 13 000	$264 000
13. mars 1990	Calgary		Olympic Saddledome	18 000 / 22 000	$360 000
15. mars 1990	Vancouver		Pacific Coliseum	17 500 / 17 500	$420 000
Europa
19. mars 1990	Birmingham	England	National Exhibition Centre	34 560 / 38 000	$978 589
20. mars 1990
23. mars 1990	Edinburgh	Skottland	Royal Highland Exhibition Centre	42 000 / 42 000	$924 000
24. mars 1990
26. mars 1990	London	England	Docklands Arena	43 560 / 45 000	$1 089 000
27. mars 1990
28. mars 1990
30. mars 1990	Rotterdam	Nederland	Rotterdam Ahoy	13 000 / 13 000
1. april 1990	Dortmund	Vest-Tyskland	(Flytta) Westfalenhalle	N/A	N/A
2. april 1990	Paris	Frankrike	Palais Omnisports de Paris-Bercy	40 000 / 40 000
3. april 1990
5. april 1990	Frankfurt	Vest-Tyskland	Festhalle Frankfurt	N/A	N/A
7. april 1990	Hamburg		Alsterdorfer Sporthalle	7 000 / 7 000
8. april 1990	Berlin		Deutschlandhalle	10 000 / 10 000
10. april 1990	München		Olympiahalle	12 000 / 12 000
11. april 1990	Stuttgart		Hanns-Martin-Schleyer-Halle	Ukjend	Ukjend
13. april 1990	Milano	Italia	Palatrussardi
14. april 1990
17. april 1990	Roma		Palaeur
18. april 1990			(Avlyst) Palaeur	N/A	N/A
20. april 1990	Brussel	Belgia	Forest National	16 000 / 16 000
21. april 1990
22. april 1990	Dortmund	Vest-Tyskland	Westfalenhalle	Ukjend	Ukjend
Nord-Amerika[42]
27. april 1990	Miami	USA	Miami Arena	13 121 / 13 121	$338 388
29. april 1990	Pensacola		Pensacola Civic Center	10 000 / 10 000	$210 000
1. mai 1990	Orlando		Orlando Arena	18 000 / 18 000	$378 000
4. mai 1990	St. Petersburg		Florida Suncoast Dome	40 000 / 50 000	$840 000
5. mai 1990	Jacksonville		Jacksonville Memorial Coliseum	8 760 / 10 125	$183 960
7. mai 1990	Atlanta		Omni Coliseum	10 912 / 12 781	$257 500
9. mai 1990	Chapel Hill		Dean Smith Center	17 500 / 21 750	$367 500
Asia
15. mai 1990	Tokyo	Japan	Tokyo Dome	110 000 / 110 000	$2 310 000
16. mai 1990
Nord-Amerika
20. mai 1990	Vancouver	Canada	BC Place Stadium	46 560 / 55 000	$976 500
21. mai 1990	Tacoma	USA	Tacoma Dome	23 000 / 23 000	$483 000
23. mai 1990	Los Angeles		Los Angeles Memorial Sports Arena	12 756 / 12 756	$356 991
24. mai 1990	Sacramento		Cal Expo	13 961 / 13 961	$384 165
26. mai 1990	Los Angeles		Dodger Stadium	40 877 / 47 000	$1 117 086
28. mai 1990	Mountain View		Shoreline Amphitheatre	35 207 / 40 000	$862 515
29. mai 1990
1. juni 1990	Denver		McNichols Sports Arena	35 800 / 35 800	$823 400
2. juni 1990
4. juni 1990	Dallas		Starplex Amphitheater	11 538 / 20 000	$276 167
6. juni 1990	Austin i Texas		Frank Erwin Center	17 678 / 17 900	$618 730
7. juni 1990	Houston		Woodlands Pavilion	9 481 / 10 000	$215 877
9. juni 1990	Kansas City		Sandstone Amphitheater	18 000 / 18 000	$378 000
10. juni 1990	St. Louis		St. Louis Arena	8 975 / 18 000	$235 175
12. juni 1990	Noblesville		Deer Creek Music Center	10 100 / 18 000[43]	$237 350
13. juni 1990	Milwaukee		Marcus Amphitheater	25 000 / 25 000	$600 000
15. juni 1990	Chicago		World Music Theatre	55 130 / 56 000	$1 543 640
16. juni 1990
19. juni 1990	Cleveland		Richfield Coliseum	26 319 / 26 319	$657 975
20. juni 1990
22. juni 1990	Auburn Hills		The Palace of Auburn Hills	39 225 / 39 900	$980 625
24. juni 1990
25. juni 1990
27. juni 1990	Burgettstown		Coca-Cola Star Lake Amphitheater	12 521 / 22 917[44]	$375,630
30. juni 1990	St. John's	Canada	Memorial Stadium	6 000 / 6 000	$126 000
2. juli 1990	Moncton		Moncton Coliseum	7 200 / 7 200	$187 200
4. juli 1990	Toronto		Canadian National Exhibition Stadium	73 000 / 74 500	$1 825 000
6. juli 1990	Ottawa		Ottawa Civic Centre	9 500 / 9 750	$199 500
7. juli 1990	Saratoga Springs	USA	Saratoga Performing Arts Center	25 000 / 25 000	$700 000
9. juli 1990	Philadelphia		The Spectrum	74 000 / 74 000	$1 554 000
10. juli 1990
12. juli 1990
13. juli 1990
16. juli 1990	Uniondale		Nassau Veterans Memorial Coliseum	14 500 / 14 500	$435 000
18. juli 1990	Columbia		Merriweather Post Pavilion	36 460 / 38 000	$984 420
19. juli 1990
21. juli 1990	Foxborough		Sullivan Stadium	57 000 / 60 000	$1 197 000
23. juli 1990	Hartford		Hartford Civic Center	12 760 / 12 760	$273 063
25. juli 1990	Niagara Falls		Niagara Falls Convention and Civic Center	10 000 / 10 000	$230 000
29. juli 1990	East Rutherford		Giants Stadium	80 000 / 80 000	$1 711 993
Europa
4. august 1990	Milton Keynes	England	National Bowl	120 000 / 120 000	$2 520 000
5. august 1990
7. august 1990	Manchester		Maine Road	80 000 / 83 000	$2 640 000
9. august 1990	Dublin	Irland	Point Depot	24 150 / 26 000	$507 150
10. august 1990
13. august 1990	Fréjus	Frankrike	Arènes de Fréjus	13 500 / 13 500	$364 500
16. august 1990	Gent	Belgia	Flandern Expo	5 000 / 5 000	$130 000
18. august 1990	Nijmegen	Nederland	Stadion de Goffert	14 500 / 14 500	$304 500
19. august 1990	Maastricht		Maastricht Exhibition & Congress Centre	3 700 / 3 700	$111 000
22. august 1990	Oslo	Noreg	Jordal stadion	18 000 / 20 000	130 000
24. august 1990	Stockholm	Sverige	Olympiastadion	30 000 / 33 000	$602 540
25. august 1990	København	Danmark	Idrætsparken	95 000 / 97 000	$3 230 000
26. august 1990
29. august 1990	Linz	Austria	Linzer Stadion	28 400 / 28 400	$596 400
31. august 1990	Aust-Berlin	DDR	Weißensee Sportplatz	6 750 / 6 750	$162 000
1. september 1990	Schüttorf	Vest-Tyskland	Festival Site	8 500 / 9 000	$178 500
2. september 1990	Ulm		Open Air Festival	Ukjend	Ukjend
4. september 1990	Budapest	Hungary	MTK stadion	5 675 / 5 675	$124 850
5. september 1990	Zagreb	Jugoslavia	Stadion Maksimir	54 740 / 60 000	$1 204 280
8. september 1990	Modena	Italia	Festa de l'Unità	45 000 / 45 000	-
11. september 1990	Gijón	Spania	Hipódromo de las Mestas	10 000 / 10 000	$250 000
12. september 1990	Madrid		Rockodromo Arena	9 850 / 12 000	$285 650
14. september 1990	Lisbon	Portugal	Alvalade Stadium	57 850 / 60 000	$1 909 050
16. september 1990	Barcelona	Spania	Estadio Olímpico de Montjuic	55 000 / 55 000	$1 650 000
Sør-Amerika
20. september 1990	Rio de Janeiro	Brasil	Praça da Apoteose	40 000 / 40 000	$1 052 325
22. september 1990	São Paulo		Estádio Palestra Itália	70 000 / 70 000	1 750 000
23. september 1990
25. september 1990			Olímpia Theatre	-	-
27. september 1990	Santiago	Chile	Rock in Chile Festival - Estadio Nacional de Chile	60 456 / 60 456	-
29. september 1990	Buenos Aires	Argentina	River Plate Stadium	60 356 / 61 000	$1 267 476

Songar

Frå David Bowie «Space Oddity» Frå Hunky Dory «Changes» «Life on Mars?» «Queen Bitch» Frå The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars «Starman» «Ziggy Stardust» «Suffragette City» «Rock 'n' Roll Suicide» Frå Aladdin Sane «Panic in Detroit» «The Jean Genie» Frå Live Santa Monica '72 «I'm Waiting for the Man» (frå The Velvet Underground & Nico (1967) av The Velvet Underground og Nico; skriven av Lou Reed) Frå Ziggy Stardust: The Motion Picture «White Light/White Heat» (opphavleg frå White Light/White Heat (1968) by The Velvet Underground; skriven av Lou Reed) Frå Diamond Dogs «Rebel Rebel» Frå Young Americans «Young Americans» «Fame» (Bowie, John Lennon, Carlos Alomar) Frå Station to Station «Station to Station» «Golden Years» «TVC 15» «Stay»

Frå Low «Sound and Vision» «Be My Wife» Frå "Heroes" «"Heroes"» (Bowie, Brian Eno) Frå Scary Monsters (and Super Creeps) «Ashes to Ashes» «Fashion» Frå Let's Dance «Modern Love» «China Girl» (opphavleg frå The Idiot (1977) av Iggy Pop; skriven av Pop and Bowie) «Let's Dance» Frå Tonight «Blue Jean» Andre songar: «A Hard Rain's A-Gonna Fall» (frå The Freewheelin' Bob Dylan (1963) av Bob Dylan; skriven av Dylan) «Alabama Song» (opphavleg frå Bertolt Brecht-operaen Rise and Fall of the City of Mahagonny; skriven av Brecht og Kurt Weill; gjeven ut på singel (1980)) «Amsterdam» (opphavleg frå Enregistrement Public à l'Olympia 1964 av Jacques Brel, skriven av Brel & Mort Shuman; B-side til «Sorrow»-singelen (1973)) «Baby, Please Don't Go» (originalt ein singel (1935) av Big Joe Williams) «Baby What You Want Me to Do» (originalt ein singel (1959) av Jimmy Reed; gjort kjend av Elvis Presley (1968)) «Fame '90 (House-mix)» (ny versjon av songen frå Young Americans (opphavleg frå 1975); gjeve ut på singel i 1990) «Heartbreak Hotel» (originalt ein singel (1956) by Elvis Presley, skriven av Presley, Mae Boren Axton og Thomas Durden) «"Helden"» (tyskspråkleg versjon av songen frå "Heroes") «John, I'm Only Dancing» (singel i 1972; skriven av Bowie) «Pretty Pink Rose» (frå Young Lions (1990) av Adrian Belew; skriven av Bowie) «You and I and George» (tradisjonell) «Gloria» (originalt av Them, først gjeven ut som B-side til «Baby, Please Don't Go» single (1964) og seinare på The Angry Young Them (1965); skriven av Van Morrison)