Nobelio

O nobelio^[1][2] (anteriormente chamado unnilbio) é un elemento sintético da táboa periódica de símbolo No e número atómico 102, chamado así en honra do inventor Alfred Nobel. É o 11º elemento sintético da táboa periódica. O seu descubrimento realizouse por emisión de partículas alfa, é dicir, un ión de helio dobremente cargado. Só se produciron cantidades atómicas deste elemento. O nobelio é o décimo elemento máis pesado que o uranio producido sinteticamente e o 14º membro dos actínidos.

Nobelio
[[Ficheiro:|200px]]
Yb       102 No                                                                                                                                                                                                                                           No - Mendelevio ← Nobelio → Laurencio Táboa periódica dos elementos
[[Ficheiro:{{{espectro}}}|300px|center]]
Liñas espectrais do Nobelio
Información xeral
Nome, símbolo, número	Nobelio, No, 102
Serie química	Actínidos
Grupo, período, bloque	, 7, f
Densidade	kg/m3
Dureza
Aparencia	Descoñecida
N° CAS	10028-14-5
N° EINECS
Propiedades atómicas
Masa atómica	259 u
Raio medio	pm
Raio atómico (calc)	pm
Raio covalente	pm
Raio de van der Waals	pm
Configuración electrónica	[Rn] 5f14 7s2
Electróns por nivel de enerxía	2, 8, 18, 32, 32, 8, 2
Estado(s) de oxidación	2, 3
Óxido
Estrutura cristalina
Propiedades físicas
Estado ordinario	Sólido
Punto de fusión	K
Punto de ebulición	K
Punto de inflamabilidade	{{{P_inflamabilidade}}} K
Entalpía de vaporización	kJ/mol
Entalpía de fusión	kJ/mol
Presión de vapor
Temperatura crítica	K
Presión crítica	Pa
Volume molar	{{{volume_molar}}} m3/mol
Velocidade do son	m/s a 293.15 K (20 °C)
Varios
Electronegatividade (Pauling)
Calor específica	J/(K·kg)
Condutividade eléctrica	S/m
Condutividade térmica	W/(K·m)
1.ª Enerxía de ionización	641,6 kJ/mol
2.ª Enerxía de ionización	1254,3 kJ/mol
3.ª Enerxía de ionización	2605,1 kJ/mol
4.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización4}}} kJ/mol
5.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización5}}} kJ/mol
6.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización6}}} kJ/mol
7.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización7}}} kJ/mol
8.ª enerxía de ionización	{{{E_ionización8}}} kJ/mol
9.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización9}}} kJ/mol
10.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización10}}} kJ/mol
Isótopos máis estables
iso AN Período MD Ed PD MeV 253No Sintético 1,7 m α ε 8,440 3,200 249Fm 253Md 255No Sintético 3,1 m α ε 8,445 2,012 251Fm 255Md 259No Sintético 58 m α ε FE 7,910 0,500 _ 255Fm 259Md _
Unidades segundo o SI e en condicións normais de presión e temperatura, salvo indicación contraria.

Foi identificado por vez primeira de xeito correcto en 1966 por científicos do Laboratorio Fliórov de Reaccións Nucleares en Dubna, Rusia (daquela, a Unión Soviética).^[3] Sábese moi pouco sobre este elemento, pero os escasos experimentos químicos que se levaron a cabo permitiron estabelecer que el mesmo forma un ión bivalente estable en solución como tamén o ión trivalente predito, asociado coa súa pertenza ó grupo dos actínidos.