Ástato

O ástato^[1] é un elemento químico da táboa periódica de símbolo At e número atómico 85. Este elemento radioactivo, o máis pesado dos halóxenos, prodúcese a partir da degradación de uranio e torio.

Ástato
[[Ficheiro:|200px]]
I       85 At                                                                                                                                                                                                                                           At Ts Polonio ← Ástato → Radon Táboa periódica dos elementos
[[Ficheiro:{{{espectro}}}|300px|center]]
Liñas espectrais do Ástato
Información xeral
Nome, símbolo, número	Ástato, At, 85
Serie química	Halóxenos
Grupo, período, bloque	17, 6, p
Densidade	- kg/m3
Dureza
Aparencia	Metálico
N° CAS
N° EINECS
Propiedades atómicas
Masa atómica	210 u
Raio medio	pm
Raio atómico (calc)	pm
Raio covalente	127 pm
Raio de van der Waals	pm
Configuración electrónica	[Xe]4f14 5d10 6s2 6p5
Electróns por nivel de enerxía	{{{electróns_por_nivel}}}
Estado(s) de oxidación	±1,3,5,7
Óxido
Estrutura cristalina
Propiedades físicas
Estado ordinario	sólido
Punto de fusión	575 K
Punto de ebulición	K
Punto de inflamabilidade	{{{P_inflamabilidade}}} K
Entalpía de vaporización	kJ/mol
Entalpía de fusión	114 kJ/mol
Presión de vapor
Temperatura crítica	K
Presión crítica	Pa
Volume molar	m3/mol
Velocidade do son	{{{velocidade}}} m/s a 293.15 K (20 °C)
Varios
Electronegatividade (Pauling)	2, 2
Calor específica	{{{calor_específica}}} J/(K·kg)
Condutividade eléctrica	S/m
Condutividade térmica	2,7 W/(K·m)
1.ª Enerxía de ionización	920 kJ/mol
2.ª Enerxía de ionización	kJ/mol
3.ª Enerxía de ionización	kJ/mol
4.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización4}}} kJ/mol
5.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización5}}} kJ/mol
6.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización6}}} kJ/mol
7.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización7}}} kJ/mol
8.ª enerxía de ionización	{{{E_ionización8}}} kJ/mol
9.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización9}}} kJ/mol
10.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización10}}} kJ/mol
Isótopos máis estables
iso AN Período MD Ed PD MeV 210At 100 8,1 h ε α 3,981 5,631 210Po 206Bi
Unidades segundo o SI e en condicións normais de presión e temperatura, salvo indicación contraria.

Características

Este elemento altamente radioactivo, segundo confírmase por espectrometría de masas, compórtase quimicamente de xeito moi semellante aos outros halóxenos, especialmente o iodo (probabelmente acumúlase na glándula tiroide coma o iodo). O ástato é probabelmente máis metálico que o iodo. Investigadores do Laboratorio Nacional Brookhaven realizaron experimentos, nos cales indentificaron e mediron reacción elementais onde internvén o anión Astatur (At ^-).

A cantidade total de ástato nun momento determinado, en toda a codia terrestre crese que é inferior a 30 gramos, tendo en conta que este elemento créase continuamente (a partir do uranio e o torio presentes na codia terrestre) e volve a descomporse noutros elementos rapidamente.

Historia do elemento

O ástato (do grego ástatos que significa "inestábel") foi sintetizado por primeira vez en 1940 por Vall R. Corson, K. R. MacKenzie, Emilio Segre da Universidade de California, Berkeley por bombardeo de átomos de bismuto con partículas alfa mediante a reacción nun ciclotrón.

Ocorrencia

O ástato prodúcese bombardeando bismuto con partículas alfa enerxéticas para obter At-209 e At-211 cuns períodos de semidesintegración relativamente longos, os cales poden ser entón separados por destilación do bismuto quentándoo en presenza de ar.

Isótopos

O ástato ten uns 20 isótopos coñecidos, e todos eles son radioactivos; o isótopo de vida máis longa é o At-210 cun período de semidesintegración de só 8.3 horas.