Eurovision Song Contest 1977

From Wikipedia, the free encyclopedia

Eurovision Song Contest 1977
Remove ads

Eurovision Song Contest 1977 var den 22. utgåva av Eurovision Song Contest, den årlege songtevlinga for medlemmane i Den europeiske kringkastingsunionen (EBU). Arrangementet fant stad i Storbritannia som følgje av landets siger året før med Brotherhood of Man og «Save Your Kisses for Me». Tevlinga blei arrangert av BBC og halden laurdag 7. mai 1977 – fem veker forseinka på grunn av en streik blant kamerapersonell og teknikarar i BBC. Finalen blei overført direkte frå Wembley Conference Centre i London med nyheitsopplesar Angela Rippon som programleiar.

Kjappe fakta Dato, Vertskap ...

Deltakartalet heldt seg på 18 land, det same talet som året før. Sverige var tilbake etter fråværet i 1976, mens Jugoslavia vedtok å trekkje seg. Fyrst i 1981 var landet tilbake i tevlinga.

Vinnaren blei Frankrike med Marie Myriam og «L’oiseau et l’enfant», skriven av Joe Gracy og Jean-Paul Cara. Dette var den femte femte og framleis siste sigeren til Frankrike i Eurovision Song Contest. Vertslandet Storbritannia kom på andreplass, Irland følgde på tredjeplass, mens Monaco og Hellas blei nummer fire og fem. Femteplassen var den beste plasseringa til Hellas til då. Noreg var representert med 18 år gamle Anita Skorgan og songen «Casanova». Det norske bidraget blei nummer 14 av 18.

Remove ads

Bakgrunn

Etter å ha vunne med Brotherhood of Man og «Save Your Kisses for Me» året før, var det Storbritannia som stod vertskap for Eurovision Song Contest i 1977. BBC la finalen til Wembley Conference Centre, eit konferansesenter som opna dørene berre eit par månader før den internasjonale finalen.

Finalen var planlagt til laurdag 2. april 1977, men månaden før braut det ut ein spontanstreik blant kamerafolk og teknikarar i BBC som kravde høgare løn for produksjonar utanfor BBC-hovudkvarteret.[1] Streiken braut ut berre timar før den britiske finalen og førte til at den britiske finalen aldri blei filma og sendt på tv. I staden blei det gjort lydopptak som blei sendt på radio seinare same kveld.[2][3] Streiken så lenge ut til å truge den internasjonale finalen, og i byrjinga av mars trekte BBC seg formelt som vert for arrangementet.[4] EBU vurderte fleire alternative løysingar, og ei moglegheit var å flytte arrangementet til Tyskland eller Nederland.[4][5] Nederlandske NOS tilbaud seg å ta over arrangementet, men dei fagorganiserte kamerafolka i selskapet sette foten ned i sympati med sine britiske kollegaer.[6]

Etter eit krisemøte i slutten av mars 1977 vedtok EBU at BBC skulle få behalde arrangementet. Omsider, 31. mars 1977, fann også partane i streiken ei løysing, og finalen blei flytta til laurdag 7. mai – fem veker etter den opphavlege datoen.[7][8]

EBU vedtok også dette året å gjeninnføre språkregelen som var i bruk frå 1966 til 1972. Heretter måtte alle land syngje på eit av sine offisielle språk.[9] Regelen blei innført etter at Belgia og Tyskland hadde vald sine engelskspråklege bidrag, og de to landa fekk dispensasjon til å syngje på engelsk.[1][3] Språkkravet blei ikkje oppheva igjen før i 1999, og no kan deltakerlanda syngke på det språket dei ønsker.

Remove ads

Deltakande land

Totalt deltok 18 land, det same talet som året før. Jugoslavia trekte seg frå tevlinga og skulle ikkje komme tilbake før i 1981.[3] Sverige var tilbake etter boikotten året før, hovudsakleg fordi Sveriges Radio meinte det noverande Eurovision Song Contest-reglementet hadde redusert det kommersielle presset.[10][11] Danmark, som hadde boikotta arrangementet sidan 1967, vurderte også å delta[12], men vedtok til slutt å stå over nok eit år. Men dansk fjernsyn overførte finalen direkte og kom tilbake for godt i 1978.

Også Tunisia vurderte å delta og sende inn ei førebels påmelding. Hausten 1976 blei startrekkefølgja trekt, og der blei Tunisia trekt til å opptre som nummer fire.[3][7][13] Men landet trekte seg før den endelige påmeldingsfristen, høgst sannsynleg fordi Israel skulle delta.[14] Berre ein gong har eit arabisk land delteke i Eurovision Song Contest – Marokko i 1980, då Israel ikkje deltok.[15]

Remove ads

Sendinga

Finalen blei sendt direkte til 33 land frå konsertsalen Wembley Conference Centre. Sendinga starta med ein introduksjonsfilm med bilete frå London og Skottland, Wales, Nord-Irland og England. Deretter gjekk Angela Rippon, ein kjend britisk nyheitsopplesar, på scena og ønskte velkommen på engelsk og fransk.

Rekkefølgja blei avgjord ved ei loddtrekking i Genève hausten 1976.[16] Irland opna tevlinga og undervegs var det fleire minneverdige augeblink. Den austerrikske gruppa Schmetterlinge hadde masker på bakhovuda og kasta dollarsetlar som ei protest mot det dei meinte var utnytting av artistar i plateindustrien. Sveits stilla med alpehorn, og dirigenten til Storbritannia, Ronnie Hazlehurst, dirigerte orkesteret iført ein bowlerhatt og med ein paraply som taktstokk.[3]

Dette året var det ingen postkortfilmar som introduserte dei 18 bidraga. BBC hadde opphavleg tenkt å bruke små filmar som viste artistane på ein offisiell fest under finaleveka.[17] Men bileta skal ha vore lite flatterande for enkelte av artistane, blant anna på grunn av høgt alkoholinntak på festen, og BBC droppa filmane.[3] I staden måtte produsentane vise direktebilete av eit meir eller mindre interessert publikum mellom songane.[3][18]

Bilete frå festen blei vist i pausen, akkompagnert av klarinettisten Acker Bilk og bandet hans, Paramount Jazz Men.[16]

Det norske bidraget

Noreg deltok med Anita Skorgan som song «Casanova», skriven av trønderane Svein Strugstad og Dag Nordtømme. Skorgan hadde vunne den norske finalen i februar, og vinnarlåten «Casanova» låg heile 15 veker på VG-lista med ein fjerdeplass som høgaste notering. Det var fyrste gong på seks år at ein vinnar av Melodi Grand Prix gjekk inn på VG-lista.[19]

I eit telefonintervju med NRK Radio på finaledagen uttala Skorgan at ho var nervøs, og at ho ikkje hadde fått kontakt med nokre av dei andre artistane.[20] Sjølv tippa ho Tyskland som vinnar. «Casanova» var det femte bidraget ut på scena i London, og Carsten Klouman dirigerte det britiske orkesteret. Med på scena hadde Skorgan koristane Gro Bergsland, Anne Lise Gjøstøl og George Keller.[17] John Andreassen var den norske delegasjonsleiaren og kommenterte sendinga for NRK Fjernsynet.[21] Erik Heyerdahl kommenterte for NRK Radio.[17][21] Dette året fekk Noreg 18 poeng frå dei europeiske jurygruppene, noko som gav plass 14 av 18 – delt med Portugal.

Avrøystinga

Thumb
Marie Myriam vann for Frankrike med songen «L’oiseau et l’enfant».

Kvart land hadde ei jurygruppe med elleve medlemmar mellom 16 og 60 år som bedømde songane frå dei andre landa med poeng frå 1 til 5. Deretter summerte jurysekretæren saman dei individuelle poenga frå dei elleve jurymedlemmane. Songen som fekk flest jurypoeng, blei tildelt 12 poeng frå den nasjonale juryen. Andreplassen fekk 10, tredjeplassen 8, fjerdeplassen 7 og så vidare ned til tiandeplassen som fekk 1 poeng.[16] Altså gav kvar jurygruppe 12, 10 og 8–1 poeng til sine ti favorittsongar. Det var ikkje lov å røyste på bidraget frå sitt eige land. Oppsynsmann for avrøystinga var Clifford Brown frå EBU.

Kvart land hadde ein representant som las opp poenga frå juryen via telefon på direkten under avrøystinga. Poenga blei ikkje leste opp i stigande rekkefølgje frå 1 til 12 som i dag. I staden blei poenga lesne opp i kronologisk rekkefølgje ut frå startrekkefølgja. Dette skulle gjere det enklare for operatørane av den mekaniske poengtavla å halde følgje, slik at dei raskt og korrekt fekk oppdatert poengsummen til kvart land undervegs. Fyrst i 1980 begynte ordninga med å lese opp poenga frå 1 til 12. 

På førehand var det Silver Convention frå Tyskland og Dream Express frå Belgia som var dei store favorittane, saman med Hellas og britiske Lynsey De Paul og Mike Moran. Av favorittane var det berre Storbritannia som låg i teten, og Irland og Frankrike hala raskt innpå. Som året før, var Noreg det siste landet til å få poeng. Etter at Finland røysta som land nummer 16, var den franske sigeren klår. Dette var den femte sigeren til Frankrike og blei det mestvinnande landet i Eurovision Song Contest si historie til då. Frankrike har ikkje vunne Eurovision Song Contest sidan. Både den greske og franske juryen gav for mange poeng under avrøystinga, og dette blei fyrst retta opp i etter sendinga.[22]

I motsetning til vinnarlåtane åra før, blei «L'oiseau et l'enfant» ingen kommersiell suksess i Noreg. Med unntak av 1970, då Noreg ikkje deltok, var dette fyrste gong sidan 1966 at ein Eurovision-vinnar ikkje kom inn på den norske singellista.[23] I staden var det sjetteplassen «Swiss Lady» som blei den største slageren i Noreg. Songen låg på VG-lista i heile 22 veker etter finalen.[24] Også britiske «Rock Bottom» tok seg inn på VG-lista.[3][25]

Remove ads

Deltakarar

Liste over deltakarane og det offisielle resultatet.[26] Tabellen er rangert etter startrekkefølgje, plasseringa og poengsummen finst i kolonnane til høgre.

Startnr. Land Artist Song Språk Plass Poeng
01 Irland The Swarbriggs Plus Two «It's Nice to Be in Love Again» Engelsk 3 119
02 Monaco Michèle Torr «Une petite française» Fransk 4 96
03 Nederland Heddy Lester «De mallemolen» Nederlandsk 12 35
04 Austerrike Schmetterlinge «Boom Boom Boomerang» Tysk 17 11
05 Noreg Anita Skorgan «Casanova» Norsk 14 18
06 Tyskland Silver Convention «Telegram» Engelsk 8 55
07 Luxembourg Anne-Marie B «Frère Jacques» Fransk 16 17
08 Portugal Os Amigos «Portugal no coração» Portugisisk 14 18
09 Storbritannia Lynsey de Paul og Mike Moran «Rock Bottom» Engelsk 2 121
10 Hellas Paskhális, Béssy, Robert og Mariánna «Máthima solféz» Gresk 5 92
11 Israel Ilanit «Ahava hi shir lishnayim» Hebraisk 11 49
12 Sveits Pepe Lienhard Band «Swiss Lady» Tysk 6 71
13 Sverige Forbes «Beatles» Svensk 18 2
14 Spania Micky «Enséñame a cantar» Spansk 9 52
15 Italia Mia Martini «Libera» Italiensk 13 33
16 Finland Monica Aspelund «Lapponia» Finsk 10 50
17 Belgia Dream Express «A Million in One, Two, Three» Engelsk 7 69
18 Frankrike Marie Myriam «L'oiseau et l'enfant[27]» Fransk 1 136

Artistar som har delteke tidlegare

Meir informasjon Artist, Land ...
Remove ads

Poengtavle

Tavla er ordna etter røysterekkefølgja i finalen. Det blei gjort fleire feil undervegs i avrøystinga.[3] Den greske jurygruppa gav 4 poeng til både Austerrike og Spania, mens Frankrike gav poeng til heile tolv land: Både Hellas og Israel fekk 3 poeng frå den franske jurygruppa, mens Austerrike og Belgia begge fekk 1 poeng. Feila blei retta opp etter finalen, og i tabellen under er dei korrekte poenga.[28]

Meir informasjon Deltakarland, Poenggjevande land ...

12 poeng

Kvart land gav 12 poeng til sin favoritt. Under er ei oversikt over alle 12-poengarar som blei gjevne under avrøystinga.

Meir informasjon Tal, Mottakarland ...
Remove ads

Dirigentar

Mens Ronnie Hazlehurst var sjefdirigent, hadde dei fleste land med sin eigen dirigent. Under er ei liste over dirigentane til deltakarlanda, lista etter startrekkefølgja.[31]

  1. Irland – Noel Kelehan
  2. Monaco – Yvon Rioland
  3. Nederland – Harry van Hoof
  4. Austerrike – Christian Kolonovits
  5. Noreg – Carsten Klouman
  6. Tyskland – Ronnie Hazlehurst
  7. Luxembourg – Johnny Arthey
  8. Portugal – Jose Calvario
  9. Storbritannia – Ronnie Hazlehurst
  10. Hellas – George Hatzinassios
  11. Israel – Eldad Shrim
  12. Sveits – Peter Jacques
  13. Sverige – Anders Berglund
  14. Spania – Rafael Ibarbia
  15. Italia – Maurizio Fabrizio
  16. Finland – Ossi Runne
  17. Belgia – Alyn Ainsworth
  18. Frankrike – Raymond Donnez
Remove ads

Kommentatorar og poengopplesarar

Poengopplesere

Kvart land hadde ein talsperson som annonserte poenga frå den nasjonale jurygruppa over telefon på engelsk eller fransk. Under er talspersonane i same rekkefølgje som under avrøystinga.

  1. Irland – Brendan Balfe
  2. Monaco – Carole Chabrier
  3. Nederland – Ralph Inbar
  4. Austerrike – Jenny Pippal
  5. Noreg – Sverre Christophersen
  6. Tyskland – Armin Maiwald
  7. Luxembourg – Jacques Harvey
  8. Portugal – Ana Zanatti
  9. Storbritannia – Colin Berry[32]
  10. Hellas – Naki Agathou
  11. Israel – Yitzhak Shim'oni[33]
  12. Sveits – Michel Stocker[34]
  13. Sverige – Sven Lindahl[35]
  14. Spania – Isabel Tenaille[36]
  15. Italia – Mariolina Cannuli[37]
  16. Finland – Kaarina Pönniö[38]
  17. Belgia – An Ploegaerts
  18. Frankrike – Marc Menant

Kommentatorar og kringkastarar

Dei fleste deltakerlanda hadde kommentatorar som formidla informasjon og hendingar direkte til sjåarane. Oversikt over kommentatorar under Eurovision Song Contest 1977:[39]

Meir informasjon Land, Kringkastar ...

Kommentatorar og sendingar i ikkje-deltakande land

Ifølgje arrangørane blei sendinga overført til 33 land, blant anna land via Intervision. Under er ei liste med kjente og stadfesta sendingar i ikkje-deltakande land.

Meir informasjon Land, Kringkastar ...
Remove ads

Fotnotar

  1. [N 1]
    Tunisia skulle debutere i tevlinga og starte som nummer fire i finalen, men trekte seg.

Kjelder

Bakgrunnsstoff

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads
Remove ads