Камітэт дзяржаўнай бясьпекі Рэспублікі Беларусь
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Камітэ́т дзяржа́ўнай бясьпе́кі Рэспу́блікі Белару́сь (КДБ Беларусі) — ведамства ўраду Беларусі ў галіне забесьпячэньня нацыянальнай бясьпекі[6], заснаванае ў кастрычніку 1991 году.
Быў галоўнай спэцслужбай Беларусі, якая ўзгадняла дзейнасьць у галіне нацыянальнай бясьпекі іншых дзяржаўных органаў[7]. Выступаў правапераемнікам КДБ БССР[8][9]. Кіраваньне дзейнасьцю камітэта ажыцьцяўляе прэзыдэнт, які таксама стварае, ператварае ды касуе вайсковыя часткі, установы адукацыі ды аховы здароўя КДБ. Прэзыдэнт таксама ўхваляе склад калегіі КДБ з удзелам старшыні камітэту ды 4 ягоных намесьнікаў[10]. Пасяджэньні калегіі КДБ лічацца правамоцнымі пры наяўнасьці дзьвюх трацінаў чальцоў[11].
Remove ads
Будова
На 2018 год у склад Камітэту дзяржаўнай бясьпекі Беларусі ўваходзілі:
- 6 абласных управаў;
- управа вайсковай контарвыведкі (УВКВ);
- контартэрарыстычная ўправа (КТУ);
- вайскова-мэдычная ўправа (ВМУ);
- Акадэмія нацыянальнай бясьпекі Рэспублікі Беларусь;
- 14-ы полк урадавай сувязі (Маладэчна);
- гараж апэратыўнага прызначэньня;
- навукова-тэхнічны цэнтар;
- здраўніца «Лясное» (вёска Дамашкавічы, Докшыцкі раён, Віцебская вобласьць)[12].
Remove ads
Задачы
- абарона незалежнасьці й тэрытарыяльнай цэласьці дзяржавы;
- кіраваньне падпарадкаванымі ўстановамі;
- падача прэзыдэнту прапановаў аб забесьпячэньні дзяржаўнай бясьпекі;
- апавяшчэньне прэзыдэнта аб стане дзяржаўнай бясьпекі;
- спрыяньне дзяржаўным установам у ажыцьцяўленьні захадаў па разьвіцьцю дзяржавы;
- вонкавая выведка;
- супрацьвыведка;
- супрацьдзеяньне экстрэмізму;
- вышук, дазнаньне ды папярэдняе сьледзтва;
- абарона дзяржаўных таямніцаў;
- бясьпечнае шыфраваньне ўрадавай сувязі.
Remove ads
Паўнамоцтвы
- наладжаньне выкананьня падпарадкаванымі ўстановамі выкананьня заканадаўства аб забесьпячэньні дзяржаўнай бясьпекі;
- папярэджаньне, выяўленьне ды апавяшчэньне прэзыдэнта аб пагрозах дзяржаўнай бясьпецы;
- удзел у ахове масавых грамадзкіх мерапрыемстваў;
- ахова замежных установаў дзяржавы, іх супрацоўнікаў зь сем’ямі, а таксама пасланых за мяжу грамадзянаў, якія маюць допуск да дзяржаўных таямніцаў, ды іх сем’яў;
- удзел у падрыхтоўцы заканадаўчых прапановаў;
- выведка;
- супрацьвыведка, у тым ліку ва ўзброеных сілах ды іншых войсках, Памежным камітэце, Міністэрстве ўнутраных справаў, Камітэце дзяржаўнага кантролю, Міністэрстве па надзвычайных сытуацыях, на мытні ды ў Міністэрстве па падатках і зборах;
- супрацьдзеяньне экстрэмізму ды змаганьне супраць арганізаванай злачыннасьці, хабарніцтва, кантрабанды, незаконнага перасяленьня ды абароту наркотыкаў, псыхатропных рэчываў, зброі ды ядзерных матэрыялаў;
- ахова абаронных прадпрыемстваў, шляхоў зносінаў ды сувязі;
- вышук, дазнаньне ды папярэдняе сьледзтва;
- стварэньне сродкаў вышуку ў сетках сувязі;
- папярэджаньне аб недапушчальнасьці супрацьпраўнай дзейнасьці;
- утрыманьне ў сьледчым ізалятары арыштаваных, затрыманых ды асуджаных асобаў;
- крыміналістычнае забесьпячэньне вышуку ды крымінальна-працэсуальных дзеяньняў, што праводзяцца падпарадкаванымі ўстановамі;
- захоўваньне, улік ды вызначэньне парадку выкарыстаньня матэрыялаў дзейнасьці падпарадкаваных установаў;
- нагляд за ды вынясеньне загадаў аб абароне дзяржаўных таямніцаў, а таксама выдача ўстановам дазволаў на дзейнасьць з выкарыстаньнем дзяржаўных таямніцаў;
- абарона дзяржаўных таямніцаў;
- забесьпячэньне ўрадавай сувязьзю прэзыдэнта, прэм’ер-міністра ды старшыняў палатаў Нацыянальнага сходу;
- забесьпячэньне тайнапіснай ды інжынэрна-тэхнічнай бясьпекі шыфраванай сувязі ў дзяржаве ды яе замежных установах;
- парадкаваньне паслугаў шыфраваньня зьвестак;
- ліцэнзаваньне тайнапісу;
- улік частотных прысваеньняў ды ўласьцівасьцяў сыгналаў выпраменьвальных радыёэлектронных сродкаў, а таксама выяўленьне супрацьпраўных радыёперадачаў;
- падтрыманьне баегатоўнасьці падначаленых установаў ды наладжаньне забесьпячэньня імі парадкаў надзвычайнага й ваеннага становішчаў;
- стварэньне запасу супрацоўнікаў зь ліку ваеннаабавязаных, іх улік ды найм у ваенны час;
- выраб ды выкарыстаньне дакумэнтаў іншых установаў для ўтойваньня асобаў супрацоўнікаў, прыналежнасьці падначаленых установаў, іх памяшканьняў, транспартных сродкаў, апэратыўна-вышуковай дзейнасьці ды спрыяльных ім асобаў, а таксама атрыманьне блянкаў дакумэнтаў, службовых пасьведчаньняў установаў ды ўзораў іх запаўненьня;
- ахова бясьпекі супрацоўнікаў ды іх сем’яў;
- ахова ўласнай бясьпекі;
- удзел у забесьпячэньні абароны ахованых асобаў ды месцаў;
- удзел у вызначэньні парадку знаходжаньня ў дзяржаве іншаземцаў, наданьня ім прытулку ды абароны;
- даведкавае забесьпячэньне дзейнасьці падначаленых установаў;
- распрацоўка, выраб ды пачынка шыфравальных сродкаў;
- ухваленьне ды нагляд за выкананьнем ведамасных пастановаў;
- узаемадзеяньне зь іншымі дзяржаўнымі ўстановамі;
- заключэньне міжнародных дамоваў з адпаведнымі службамі іншых дзяржаваў ды міжнароднымі арганізацыямі;
- накіраваньне прадстаўнікоў КДБ у іншыя дзяржавы па ўзгадненьні зь іх адпаведнымі службамі;
- выкананьне пастановаў прэзыдэнта аб стварэньні, пераўтварэньні ды касаваньні падначаленых КДБ установаў;
- падрыхтоўка, перападрыхтоўка ды павышэньне кваліфікацыі супрацоўнікаў у навучальных установах;
- падрыхтоўка паводле дамоваў чыноўнікаў іншых дзяржаваў;
- закуп ды прыём узбраеньняў ды абсталяваньня для падпарадкаваных установаў, а таксама будаўніцтва ды перабудова будынкаў для іх;
- выдаткоўваньне на падпарадкаваныя ўстановы ды агляд выкарыстаньня вылучаных ім сродкаў;
- пэнсійнае забесьпячэньне звольненых супрацоўнікаў[13].
Remove ads
Мінуўшчына
23 кастрычніка 1991 году Вярхоўны Савет Рэспублікі Беларусь ухваліў Закон № 1187-XII «Аб зьмяненьні ў сыстэме органаў дзяржаўнага кіраваньня Рэспублікі Беларусь», якім пастанавіў «падначаліць Камітэт дзяржаўнай бясьпекі Рэспублікі Беларусь Вярхоўнаму Савету Рэспублікі Беларусь». Паводле 2-га артыкула Закону, выбраньне старшыні КДБ Беларусі праводзілася Вярхоўным Саветам тэрмінам на 5 гадоў. Вылучэнца на пасаду старшыні КДБ прадстаўляў старшыня Вярхоўнага Савета. Намесьнікі старшыні КДБ і сябры калегіі КДБ зацьвярджаліся Прэзыдыюмам Вярхоўнага Савета на прадстаўленьне старшыні КДБ Беларусі[14]. 15 студзеня 1992 году Вярхоўны Савет Беларусі зацьвердзіў Пастанову № 1413-XII «Аб Часовым палажэньні аб Камітэце дзяржаўнай бясьпекі Рэспублікі Беларусь». Паводле 2-га артыкула, пастанаўлялася захаваць у дачыненьні вайскоўцаў КДБ Беларусі дзеяньне 3-х Палажэньняў «Аб праходжаньні вайсковай службы афіцэрскім складам Узброеных сілаў СССР» 1985 году, «Аб праходжаньні вайсковай службы прапаршчыкамі і мічманамі Ўзброеных сілаў СССР» 1985 году і «Аб ільготах для вайскоўцаў, вайсковаабавязаных, звольненых з вайсковай службы ў адстаўку асобаў і іх сем'яў» 1981 году, а таксама Пастановы Савета міністраў СССР 1973 году «Аб вайскоўцах звыштэрміновай службы». У 3-м артыкуле Прэзыдыюму Вярхоўнага Савета даручалася вызначыць парадак утварэньня будовы і штатнай колькасьці апарату КДБ Беларусі і падначаленых яму органаў у межах вылучаных асігнаваньняў[15].
У 1992 годзе Вярхоўны Савет Рэспублікі Беларусь зацьвердзіў Пастанову аб стварэньні ўправы вайсковай контарвыведкі (УВКВ) ў складзе Камітэту дзяржаўнай бясьпекі Беларусі[16]. 13 траўня 1992 году КДБ Беларусі заключыў Пагадненьне аб супрацы і ўзаемадзеяньні зь Міністэрствам бясьпекі Расеі (цяпер ФСБ). 29 траўня 1992 году падпісалі міжведамаснае Пагадненьне з Камітэтам нацыянальнай бясьпекі Казахстану. 31 ліпеня 1992 году — са Службай бясьпекі Ўкраіны (СБУ). 3 верасьня 1992 году КДБ заключыў Пагадненьне аб супрацы ў галіне выведвальнай дзейнасьці са Службай вонкавай выведкі Расеі. 10 жніўня 1994 году падпісалі міжведамаснае Пагадненьне са Службай інфармацыі і бясьпекі Малдовы[17].
Паводле 100-га артыкула Канстытуцыі Беларусі 1994 году, прэзыдэнт Беларусі стаў прызначаць старшыню КДБ Беларусі са згоды Вярхоўнага Савета[18]. З 1995 году КДБ Беларусі пачаў абмен зьвесткамі зь Міжнароднай арганізацыяй крымінальнай паліцыі (Ліён, вобласьць Авэрнь-Рона-Альпы, Францыя) празь яго Нацыянальнае цэнтральнае бюро (НЦБ) ў Беларусі[17].
3 сьнежня 1997 году прэзыдэнт Беларусі Аляксандар Лукашэнка падпісаў Закон № 102-З «Аб органах дзяржаўнай бясьпекі Рэспублікі Беларусь», паводле 1-га артыкула якога стаў ажыцьцяўляць кіраваньне дзейнасьцю КДБ Беларусі. У 2-м артыкуле згадвалася, што ў падпарадкаваньні КДБ знаходзіліся ўправы па абласьцях і ўправа вайсковай контарвыведкі. Згодна з 3-м артыкулам прэзыдэнт стаў самастойна прызначаць старшыню КДБ. У 9-м артыкуле асноўнымі кірункамі дзейнасьці КДБ называліся: контарвыведка, вонкавая выведка, барацьба са злачыннасьцю, а таксама ладжаньне ўрадавай і апэратыўнай сувязі. Згодна зь 15-м артыкулам КДБ Беларусі абавязваўся ажыцьцяўляць контарвыведку ва Ўзброеных сілах Беларусі, памежных войсках Беларусі, унутраных войсках і іншых органах МУС Беларусі, падразьдзяленьнях Міністэрства па надзвычайных сытуацыях Беларусі, Дэпартамэнце фінансавых расьсьледаваньняў Камітэту дзяржаўнага кантролю Беларусі, мытных органах Беларусі і Міністэрстве па падатках і зборах Беларусі. Паводле 25-га артыкула, забесьпячэньне падразьдзяленьняў управы вайсковай контарвыведкі КДБ Беларусі транспартнымі сродкамі, паліўна-змазачнымі матэрыяламі, сродкамі сувязі, зброяй, аховай, службовымі памяшканьнямі, а таксама супрацоўнікаў гэтых падразьдзяленьняў заробкам, рэчавай маёмасьцю, службовымі жылымі памяшканьнямі і мэдычным абслугоўваньне ажыцьцяўлялі Міністэрства абароны Беларусі, Дзяржаўны камітэт памежных войскаў Беларусі, Міністэрства ўнутраных справаў Беларусі і Міністэрства па надзвычайных сытуацыях Беларусі[19].
4 чэрвеня 1999 году КДБ Беларусі заключыў міжведамаснае Пагадненьне са Службай нацыянальнай бясьпекі Ўзбэкістану. 30 чэрвеня 1999 году — зь Міністэрствам нацыянальнай бясьпекі Азэрбайджану. 24 траўня 2000 году — зь Міністэрствам нацыянальнай бясьпекі Армэніі. Пазьней заключылі міжведамасныя дамовы з выведвальнымі і праваахоўнымі службамі яшчэ 5 дзяржаваў Эўропы (Латвія, Летува, Польшча, Італія і Нямеччына), 3 дзяржаваў Азіі (Віетнам, Кітай і Сырыя) і ЗША. 10 ліпеня 2012 году А.Лукашэнка падпісаў Закон «Аб органах дзяржаўнай бясьпекі Рэспублікі Беларусь» № 390-З. У чэрвені 2013 году контартэрарыстычны цэнтар КДБ Беларусі пераўтварылі ў контартэрарыстычную ўправу (КТУ)[20].
Старшыні
- Эдуард Шыркоўскі (1990—1994)
- Генадзь Лавіцкі (22 лютага 1994 — 23 ліпеня 1994)
- Уладзімер Мацкевіч (20 сьнежня 1995 — 27 лістапада 2000)
- Леанід Ерын (27 лістапада 2000 — 18 лістапада 2004)
- Сьцяпан Сухарэнка (20 студзеня 2005 — 17 ліпеня 2007)
- Юры Жадобін (17 ліпеня 2007 — 15 ліпеня 2008)
- Вадзім Зайцаў (15 ліпеня 2008 — 9 лістапада 2012)
- Валеры Вакульчык (16 лістапада 2012 — 3 верасьня 2020)
- Іван Церцель (прызначаны 3 верасьня 2020)
Remove ads
Міжнародныя санкцыі
Пасля выбараў і пратэстаў 2020 году кіраўніцтва КДБ трапіла пад міжнародныя санкцыі. Так, Эўразьвяз 2 кастрычніка 2020 году ўключыў у свой санкцыйны сьпіс былога старшыню КДБ Валерыя Вакульчыка, яго першага намесьніка Сяргея Церабава, а таксама намесьнікаў — Дзьмітрыя Равуцкага, Алега Чарнышова і былога намесьніка — Уладзімера Калача[21][22], а 6 лістапада — і новага старшыню Івана Церцеля[23][24]. Супраць гэтых асобаў таксама ўвялі санкцыі Вялікабрытанія[25], Канада[26] і Швайцарыя[27]. Акрамя таго, 21 чэрвеня 2021 году Церцель і само КДБ былі ўключаныя ў сьпіс спэцыяльна вызначаных грамадзянаў і заблякаваных асобаў ЗША[28].
У 2022 годзе КДБ было ўключана ў санкцыйныя сьпісы Эўрапейскага зьвязу, Швайцарыі і Японіі[29].
Remove ads
Крыніцы
Вонкавыя спасылкі
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads