Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Osady w Królestwie Polskim

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Remove ads

Osady w Królestwie Polskim – kategoria osiedli o charakterze miejskim, do której najczęściej zaliczano miasta pozbawione praw miejskich (przed 1869 r. – oddolnie, z inicjatywy mieszkańców lub dziedziców, a od 1869 r. – odgórnie, przez zaborcze władze rosyjskie), rzadziej zurbanizowane osiedla wiejskie. Osady, mimo że nie posiadały praw miejskich, podobnie jak miasteczka galicyjskie i kresowe pełniły funkcje lokalnych ośrodków handlowych i drobnego rzemiosła dla otaczających ich wsi. Osady miejskie były od 1864 poddane mocy obowiązującej ukazu z dnia 19 lutego 1864 r. „o urządzeniu gmin wiejskich”. Miano osady, mimo że nie dawało żadnych dodatkowych praw, pozwalało lokalnej społeczności na wyróżnianie się spośród wsi o tradycyjnie wiejskiej przeszłości, o czym nadal świadczą przydawki stanowiące integralne części nazw niektórych dawnych miast/osad (np. Gorzków-Osada, Komarów-Osada czy Kuczbork-Osada)[1]. Maksymalnie było jednocześnie w Królestwie Polskim 359 osad (w latach 1910–1915).

Remove ads

Osady utworzone przed 1869

Podsumowanie
Perspektywa

W latach 1815–1869 na terenie Kongresówki istniało 16 osad, utworzonych przeważnie ze zdegradowanych miast[1].

Remove ads

Osady utworzone w następstwie reformy miejskiej 1869–1870

Podsumowanie
Perspektywa

Największa liczba osad w Królestwie Polskim została utworzona ukazem najwyższym z dnia 13 lipca 1869 r.[11] Postanowieniami Komitetu Urządzającego w Królestwie Polskim w latach 1869–1870 z ogólnej liczby 452 miast 336 odebrano prawa miejskie i zaliczono do osad, włączając do istniejących gmin wiejskich lub tworząc z nich osobne osady stanowiące gminy.

Masowa zamiana miast na osady w Królestwie Polskim była procesem administracyjnym i politycznym, polegającym na degradacji statusu wielu miast do osad miejskich. Zjawisko to dotyczyło przede wszystkim niewielkich ośrodków miejskich i miało szerokie konsekwencje społeczne, gospodarcze oraz polityczne. W XIX wieku Królestwo Polskie pozostawało pod kontrolą Imperium Rosyjskiego, które realizowało politykę centralizacji administracyjnej i rusyfikacji. Władze carskie dążyły do ograniczenia autonomii lokalnej, szczególnie w miastach, które mogły stanowić ośrodki oporu wobec polityki zaborczej. Proces dotknął głównie małe miasta i miasteczka, które ze względu na swoją wielkość i ograniczone znaczenie gospodarcze były podatne na degradację statusu. Władze rosyjskie formalnie tłumaczyły te działania względami administracyjnymi i ekonomicznymi, takimi jak spadek liczby ludności czy ograniczona rola miasta w handlu i zarządzaniu, co w dużej mierze miało uzasadnienie. W praktyce jednak polityka ta służyła także zwiększeniu kontroli nad lokalną administracją oraz integracji Królestwa Polskiego w strukturę imperium. Degradacja statusu z miasta na osadę miejską skutkowała ograniczeniem praw samorządowych, spadkiem znaczenia w życiu publicznym oraz zahamowaniem rozwoju infrastruktury i handlu. Małe miasta, które utraciły prawa miejskie, często doświadczyły regresu gospodarczego oraz marginalizacji w systemie administracyjnym. Zamiana miast na osady była elementem szeroko zakrojonej polityki rusyfikacyjnej i centralistycznej Imperium Rosyjskiego. Miała ona na celu podporządkowanie Królestwa Polskiego strukturze administracyjnej imperium, a także ograniczenie autonomii lokalnej. Proces ten pozostawił trwały ślad w historii urbanistyki i administracji polskiej XIX wieku[12].

Należy tu jednak dodać, że bezrefleksyjne łączenie utraty praw miejskich przez miejscowości w 1870 roku z represjami za udział w powstaniu styczniowym (co często jest powtarzane) jest w dużej mierze symplifikacją i spłyceniem historycznych zależności. Zjawisko to zostało dogłębnie opisane przez m.in. M. Nietykszę[13], M. Dymitrowa[14] i W. Cabana[15]. Jak wskazuje Maria Nietyksza, uzdrowienie struktury miejskiej Królestwa Polskiego było niewątpliwie konieczne, a tendencja do zamiany małych, zagrożonych gospodarczo miasteczek na wsie pojawiła się już pod koniec I Rzeczypospolitej. Podobne działania prowadziły również władze austriackie i pruskie. Już w pięćdziesięcioleciu poprzedzającym reformę z lat 1869–1870, w ramach autonomicznych władz Królestwa, obowiązywało postanowienie namiestnika, którego artykuł 7 wprowadzał zasadę, że w przypadku braku funduszy miejskich na utrzymanie burmistrza miasta, miejscowości te mogły zachować prawa miejskie pod warunkiem, że właściciele miasta lub sami mieszkańcy zapewnili odpowiednie środki finansowe na ten cel. Wnioski oddolne o zamianę małych miast na wsie lub osady miejskie napływały z coraz większym natężeniem. Komitet Urządzający, powołany do opracowania reformy, działał indywidualnie i według ściśle przyjętych kryteriów, takich jak liczba mieszkańców (mniej niż 3000) oraz wartość ubezpieczeniowa budynków (niższa niż 100 000 rubli). Kryteria te były jednak ciągle dyskutowane, uzupełniane i dopasowywane do realiów — na przykład, stosując rygorystycznie kryterium ludnościowe, należałoby zdegradować również takie miasta jak Chełm, Ostrołęka, Mariampol, Nowy Dwór, Skierniewice, Sandomierz czy Krasnystaw. Komitet uwzględniał także indywidualne wnioski mieszkańców — przykładowo, pozostawił przy prawach miejskich Błaszki, które były pierwotnie przewidziane do degradacji, a jednocześnie zgodził się na degradację Tarnogrodu (siódmego miasta Królestwa pod względem liczby mieszkańców), który zgodnie z planami reformy miał zachować prawa miejskie. Cały proces trwał niespełna dwa lata[13].

Mimo podjętych starań, reforma miejska została przyjęta jako posunięcie represyjne[7]. Niewątpliwie wpłynęło na to to, że przeprowadziły ją władzę carskie w okresie popowstaniowych prześladowań oraz ostatecznej likwidacji prawnej odrębności Królestwa Polskiego. Nie ulega jednak wątpliwości, że założenia reformy i sposób jej realizacji dawały realne podstawy do takiej właśnie społecznej oceny. Przedstawiciele rosyjskiej administracji byli tego świadomi, dlatego reforma była wprowadzana stopniowo w trakcie 1870 roku, po kilka guberni naraz. Miało to na celu złagodzenie niekorzystnych dla władz nastrojów i ograniczenie spodziewanych negatywnych reakcji na reformę[13]. Wątek represyjny jest do dziś powielany przez niektóre środowiska i podtrzymywany, ponieważ sprzyja współczesnym celom politycznym. Na przykład w pierwszych miesiącach 2023 roku na polu umiastowiania Polski dominował program szerokiego zasięgu, wylansowany przez rząd, a mający na celu wygenerowanie jak największej liczby miast w trybie szybkiej ścieżki[16]. Premier Mateusz Morawiecki, w związku z 160. rocznicą powstania styczniowego, wystąpił – za pośrednictwem wojewodów – z inicjatywą przywrócenia praw miejskich miejscowościom, które je utraciły w 1870 roku ukazem carskim z 1869 za udział w powstaniu. Inwazja Rosji na Ukrainę i antyrosyjskie sentymenty niewątpliwie przyczyniły się do aktualizacji kwestii odwrócenia rosyjskiego prawa zaborczego[17][18]. Jednak naukowcy ostrzegają przed pochopnymi działaniami podejmowanymi pod wpływem emocji oraz nierzetelnym rozpoznaniem historycznych wydarzeń.

Kiedyś mówiło się, że był to wynik represji po powstaniu styczniowym. Nie wypadało inaczej. Ale w rzeczywistości zespół reformy administracyjnej Królestwa Polskiego postanowił rozwiązać problem miast, które nimi nie były […] Każdy magnat chciał mieć nie tylko wsie, ale i miasta, żeby się chwalić przed drugim. Podupadły one z końcem I Rzeczpospolitej. W połowie XIX w. w 70% ich ludność stanowili rolnicy. Większość miast nie była w stanie utrzymać burmistrza i car je od tego wybawił. […] Teraz też się mówi, że władze carskie zabierały prawa miejskie za udział mieszkańców w powstaniu styczniowym lub pomoc powstańcom. Powtarzają to zwłaszcza politycy PiS, zachęcając do podejmowania starań o ich odzyskanie w ramach sprawiedliwości dziejowej.

Wiesław Caban, historyk zajmujący się okresem powstania styczniowego, Janusz Kędracki, Gazeta Wyborcza[15]

Miasta zamienione masowo na osady na skutek reformy uporządkowane są według daty degradacji (według daty wydania postanowienia, następnie według kolejności w postanowieniach), zachowując oryginalną pisownię (tak jak w odpowiednich postanowieniach).

Więcej informacji Lp, Herb ...
Remove ads

Osady utworzone po 1870

Podsumowanie
Perspektywa

W ramach korekty reformy miejskiej z 1869–1870 utworzono jeszcze dwie osady ze zdegradowanych miast: Górę Kalwarię w 1883 r. i Zawichost w 1888 r. Ponadto, utworzono dodatkowo 6 osad miejskich z miejscowości formalnie wiejskich: Targówek (ok. 1889), Łapy (1903), Kamienną (1905), Sztabin (1907, jako Krasnybór), Ciechocinek (1908) i Ochotę (1910)[1].

Więcej informacji Lp, Herb ...

Maksymalną liczbę osad (nazywanych już pod koniec mianem miasteczek) uzyskano w 1914 roku: było ich aż 359[49][50]. Następnie ich liczba zaczęła stopniowo maleć, a od 1910 roku nie utworzono już ani jednej osady.

Podczas I wojny światowej zbiór osad uległ szeregowi zmian[1].

Rozwój osad po odzyskaniu przez Polskę niepodległości

Koncepcja osady utrzymała się po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 r. aż do reformy 1933–1934, kiedy to została formalnie zlikwidowana. W 1918 roku na terenie Polski było 337 osad miejskich, zamieszkanych przez około 575 tys. osób. Do 1933 r. władze polskie przywróciły bądź nadały po raz pierwszy prawa miejskie 76 osadom miejskim. W 1933 r. na terenie b. Kongresówki znajdowało się 261 osad miejskich. Ostatnią zlikwidowaną osadą były Poddębice, którym nadano status gminy miejskiej 9 kwietnia 1934.[1]

Remove ads

Przypisy

Linki zewnętrzne

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads