Фтор, флёр[2] (па-лацінску: Fluorum) F — хімічны элемэнт VII групы пэрыядычнай сыстэмы; атамны нумар 9. Адносіцца да галягенаў.
Хуткія факты Выгляд, Агульная інфармацыя ...
|
|
| Выгляд |
Вадкі фтор пры звышнізкіх тэмпэратурах |
| Агульная інфармацыя |
| Назва, сымбаль, атамны нумар |
Фтор, F, 9 |
| Катэгорыя элемэнту |
Немэталы |
| Група, пэрыяд, блёк |
17, 2, p |
| Адносная атамная маса |
18.998403163(6) г·моль−1 |
| Канфігурацыя электронаў |
[He] 2s2 2p5 |
| Электронаў у абалонцы |
2, 7
 |
| Фізычныя ўласьцівасьці |
| Колер |
зеленавата-жоўты |
| Фаза |
газа |
| Шчыльнасьць (пры п. т.) |
0.001696 г·см−3 |
| Шчыльнасьць вадкасьці пры т. пл. |
1,7 г·см−3 |
| Тэмпэратура плаўленьня |
53.63 K, -219.6 °C, -363.14° °F |
| Тэмпэратура кіпеньня |
85.1 K, -188 °C, 306.49 °F |
| Удзельная цеплыня плаўленьня |
0.2552 кДж·моль−1 |
| Удзельная цеплыня выпарваньня |
3.2698 кДж·моль−1 |
| Цеплаправоднасьць |
(300 K) 0.0279 Вт·м−1·K−1 |
| Уласьцівасьці атама |
| Ступені затляненьня |
−1 |
| Электраадмоўнасьць |
3.98 |
| Энэргіі іянізацыі |
1-я: 1681 кДж·моль−1 |
| 2-я: 3374 кДж·моль−1 |
| 3-я: 6050 кДж·моль−1 |
| Атамны радыюс |
57 пм |
| Кавалентны радыюс |
72 пм |
| Радыюс Ван дэр Ваальса |
135 пм |
| Іншыя характарыстыкі |
| Нумар CAS |
7782-41-4 |
| Найбольш стабільныя ізатопы |
| Асн. артыкул: ізатопы |
| іза |
% |
пэрыяд паўраспаду |
распад |
энэргія (МэВ) |
прадукты распаду |
|---|
| 14F |
{сын.} |
каля 500 ёс ± 60 |
Эмісія пратонаў |
3,2 |
|
| 15F |
{сын.} |
4,557×10−22 сэк |
Эмісія пратонаў |
1,48 |
|
| 16F |
{сын.} |
1,139×10−20 сэк |
Эмісія пратонаў |
0,536 |
|
| 17F |
{сын.} |
64,49 сэк |
Э. з. |
2,761 |
17O |
| 18F |
{сын.} |
109,771 хв |
Э. з. |
1,656 |
18O |
| 19F | 100% |
19F зьяўляецца стабільным пры 10 нэўтронах |
| 20F |
{сын.} |
11,07 сэк |
β- распад |
7,025 |
20Ne |
| 21F |
{сын.} |
4,158 сэк |
β- распад |
5,684 |
21Ne |
| 22F |
{сын.} |
4,23 сэк |
β- распад (менш чым у 11 % выпадкаў адначасова адбываецца эмісія нэўтронаў са спазьненьнем) |
10,818 |
22Ne |
| 23F |
{сын.} |
2,23 сэк |
β- распад |
8,48 |
23Ne |
| 24F |
{сын.} |
390 мкс |
β- распад (менш чым у 5,9 % выпадкаў адначасова адбываецца эмісія нэўтронаў са спазьненьнем) |
13,49 |
|
| 25F |
{сын.} |
80 мкс |
β- распад (у 23,1 % выпадкаў адначасова адбываецца эмісія нэўтронаў са спазьненьнем) |
| 26F |
{сын.} |
9,7 мкс |
β- распад (у 11 % выпадкаў адначасова адбываецца эмісія нэўтронаў са спазьненьнем) |
| 27F |
{сын.} |
5,0 мкс |
β- распад (у 77 % выпадкаў адначасова адбываецца эмісія нэўтронаў са спазьненьнем) |
| 28F |
{сын.} |
менш за 40 нс |
выпрамяненьне нэўтронаў[1] |
| 29F |
{сын.} |
2,5 мкс |
β- распад адначасова з эмісіяй нэўтронаў са спазьненьнем |
| 30F |
{сын.} |
невядома <260 нс |
β- распад адначасова з эмісіяй нэўтронаў са спазьненьнем |
| 31F |
{сын.} |
менш за 250 нс |
β- распад, эмісія нэўтронаў са спазьненьнем |
|
|
Закрыць
Шырока распаўсюджаны ў прыродзе. Асноўная крыніца фтору — флюарыт CaF2. Фтор зьяўляецца складовай часткай прыродных фасфатаў — апатытаў і фасфарытаў. Невялікая колькасьць фтору ўтрымліваецца ў прыродных водах. У расейска-беларускім слоўніку, выдадзеным у Менску ў 1993 годзе, элемэнт перакладаецца як «флёр»[2]. Упершыню злучэньні фтору выкарыстоўваліся ў 1670 годзе - багемскі дыямент (CaF2)[1]. Адкрыты ў 1886 годзе францускім хімікам Фэрдынандам Фрэдэрыкам Анры Майсанам (па-ангельску: Ferdinand Frederic Henri Moissan)[3].
